ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Πέμπτη 21 Σεπτεμβρίου 2023

Η ΠΙΣΤΙΣ ΕΝ ΤΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

 



Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Ιωάννου Πρωθιερέως της Κροστάνδης:
<<Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ>>, εκδόσεις <<Το Περιβόλι της Παναγίας>>,
Α' ΈκδοσηΘεσσαλονίκη 2003, σελ. 59-61.
Ιδού πως περιγράφει ο ίδιος (ο Άγιος Ιωάννης) την εν Κροστάνδη ιερατικήν ζωήν και διακονίαν του:
<<Από των πρώτων ημερών του υπουργήματός μου εν τη υψηλή υπηρεσία της Εκκλησίας του Θεού, εθεώρησα ως κανόνα της ζωής μου να είμαι πιστός
και ζηλωτής εν τω ιερατικώ μου έργω και αυστηρώς επαγρυπνώ επί του εαυτού μου και της πνευματικής ζωής μου.
Προς τον σκοπόν τούτον ήρχισα να μελετώ και να σπουδάζω την Γραφήν, αποκομίζων εξ αυτής οικοδομήν ως άνθρωπος, ως ιερεύς και ως μέλος του κοινωνικού συνόλου.
Ήρχισα τότε να συντάσσω και το ημερολόγιόν μου, εν τω οποίω επακριβώς εσημείουν τους αγώνας μου κατά των κακών σκέψεων και πειρασμών, τας μετανοίας μου, τας μυστικάς μου προσευχάς και τας μετά του Θεού πνευματικάς εντεύξεις μου.
Καθ' εκάστην Κυριακήν και εορτήν συνήθιζον να κηρύττω είτε ιδικόν μου κήρυγμα, είτε εκ της συλλογής του επισκόπου Γρηγορίου.
Εκτός των ειθισμένων εκκλησιαστικών μου καθηκόντων, ευθύς εξ αρχής, επειδή και εγώ ήμην ποτέ πτωχός, εφρόντιζον περί των πτωχών.
Προ είκοσιν ετών είχον την έμπνευσιν της ιδρύσεως εν Κροστάνδη <<οίκου βιομηχανίας>> τον οποίον διά της Θείας βοηθείας κατώρθωσα να αποπερατώσω το 1873>>.
Ο πατήρ Ιωάννης καθ' όλον το ιερατικόν του στάδιον, όπερ διήρκησε 53 έτη, ουδέποτε ελησμόνει ότι ήτο ιερεύς.
Ελειτούργει καθ' εκάστην, εκήρυττε συχνότατα, τουθ' όπερ ήτο ασύνηθες κατά την εποχήν εκείνην εν Ρωσσία, επεσκέπτετο τας κατοικίας των πτωχών ενοριτών του και εβοήθει αυτούς,
έπειθε τους αλκοολικούς να εγκαταλείψωσι το πάθος της μέθης, εγίνετο τα πάντα τοις πάσι, ενίοτε δε και ανυπόδητος επέστρεφεν εις την οικίαν του, διότι έδιδε τα υποδήματά του εις πτωχούς χριστιανούς!
Τη 20ή Δεκεμβρίου του 1908 εκοιμήθη εν Κυρίω καταλιπών οπίσω αυτού φήμην ανδρός αγίου.
(Εκ του προλόγου του βιβλίου).
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».







2. Η ΠΙΣΤΙΣ ΕΝ ΤΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ



<<Πιστεύσαι γαρ δει τον προσερχόμενον τω Θεώ ότι έστι και τοις εκζητούσιν αυτόν μισθαποδότης γίνεται>> (Εβρ. 11,6).


Το πρώτον γνώρισμα το οποίον πρέπει να έχη η προσευχή μας είναι η ζωντανή πίστις εις τον Κύριον' υπόθεσε Αυτόν ενώπιόν σου και εντός σου και τότε ζήτησε από τον Ιησούν Χριστόν εν Πνεύματι Αγίω, οτιδήποτε επιθυμείς και θα το λάβης. Ζήτησε αυτό με απλότητα, χωρίς την παραμικράν αμφιβολίαν, και τότε ο Θεός σου θα γίνη διά σε το παν και αμέσως θα πραγματοποιήση μεγάλα και θαυμάσια καθώς το σημείον του σταυρού πραγματοποιεί μεγάλα. Ζήτησε ευλογίας πνευματικάς και υλικάς και όχι μόνον διά τον εαυτόν σου, αλλά δι' όλους τους πιστούς, δι' όλον το σώμα της Εκκλησίας, χωρίς να αποχωρίζης τον εαυτόν σου από τους άλλους πιστούς αλλ' ως μέλος του ενός μεγάλου σώματος της Εκκλησίας του Χριστού, ηνωμένος πνευματικώς με τα άλλα μέλη και αγαπών όλους ως αδελφούς ή τέκνα σου εν Χριστώ. Ο Οουράνιος Πατήρ θα σε πληρώση με ειρήνην και δύναμιν. Αν επιθυμής να ζητήσης τι παρά του Θεού εις την προσευχήν σου διά τον εαυτόν σου, πριν προσευχηθής προετοίμασε τον εαυτό σου με πίστιν στερεάν και ακλόνητον και λάβε όλα σου τα μέτρα κατά της απιστίας και της αμφιβολίας. Διότι δεν είναι διά σέ καλόν και ωφέλιμον αν κατά την διάρκειαν της προσευχής κλονισθή η πίστις της καρδίας σου και δεν σταθή εδραία' εις τοιαύτην περίπτωσιν μη περιμένεις να λάβης ό,τι εζήτησες από τον Κύριον με αμφιβολίαν' διότι με αυτόν τον τρόπον προσέβαλες τον Κύριον, ο δε Θεός δεν δίδει τα δώρα Του εις υβριστάς. <<Πάντα όσα αν αιτήσεσθε εν τη προσευχή πιστεύοντες λήψεσθε>> (Ματθ. 21,21). Αν, λοιπόν, αμφιβάλλης και δεν πιστεύεις, δεν θα έχεις την δύναμιν να κάμης αυτά. <<Αιτήτω εν πίστει μηδέν διακρινόμενος' ο γαρ διακρινόμενος έοικε κλύδωνι θαλάσσης ανεμιζομένω και ριπιζομένω>>, λέγει ο Απόστολος Ιάκωβος. <<Μη γαρ οιέσθω ο άνθρωπος εκείνος ότι λήψεταί τι παρά Κυρίου' ανήρ δίψυχος ακατάστατος εν πάσαις ταις οδοίς αυτού>> (Ιάκ. 1,6-8). Η καρδιά ήτις αμφιβάλλει ότι ο Θεός δύναται να δώση εις αυτήν ό,τι ζητεί, τιμωρείται διά την αμφιβολίαν της αυτήν' πιέζεται και καταβάλλεται από την αμφιβολίαν. Μη οργίζης τον Θεόν και με σκιάν ακόμη αμφιβολίας -και μάλιστα συ ο οποίος πολλάκις εδοκίμασες την παντοδυναμίαν του Θεού. Η αμφιβολία είναι βλασφημία κατά του Θεού, ψεύδος αναιδές της καρδίας ή του πνεύματος, το οποίον εμφωλεύει εις την καρδίαν κατά του πνεύματος της αληθείας' φοβού αυτήν καθώς θα εφοβείσο όφιν δηλητηριώδη, ή μάλλον περιφρόνει, θα έλεγον, αυτό και μη δίδης εις αυτό την ελαχίστην προσοχήν. Ενθυμού ότι ο Θεός, κατά την προσευχήν σου, περιμένει την καταφατικήν απάντησίν σου εις το ερώτημα, το οποίον εις την ψυχήν σου θέτει: <<Πιστεύεις ότι δύναμαι ποιήσαι τούτο>>; Εις το ερώτημα αυτό πρέπει να απαντάς από το βάθος της καρδίας σου <<ναι, Κύριε>>. Ας σε βοηθούν επίσης αι ακόλουθοι σκέψεις εις την αμφιβολίαν και την απιστίαν σου: Ζητώ παρά του Θεού, πρώτον, παν ό,τι υπάρχει και τίποτε το φαντασιώδες, τίποτε το ανύπαρκτον, παν δε ό,τι υπάρχει λαμβάνει την ύπαρξίν του παρά του Θεού' διότι <<χωρίς Αυτού εγένετο ουδέ εν ο γέγονε>> (Ιω. 1,3). Τίποτε, λοιπόν, εξ όσων συμβαίνουν, δεν ημπορή να συμβή χωρίς Αυτόν, και τα πάντα ή έλαβον την ύπαρξίν των παρ' Αυτού ή συμβαίνουν με την θέλησίν Του ή την άδειάν Του, χάρις εις τας δυνάμεις και τα ιδιότητας τας οπίας έδωκεν Αυτός εις τα δημιουργήματά Του -εις ό,τι δε συμβαίνει ή υπάρχει, ο Θεός είναι ο παντοδύναμος Κύριος. Εκτός όμως τούτου, Αυτός προσκαλεί εις την ύπαρξιν και όσα δεν υπάρχουν. Και αν, λοιπόν, ζητήσω παρ' Αυτού πράγμα το οποίον δεν υπάρχει, δύναται να μοι το δώση δημιουργών αυτό. Δεύτερον, ζητώ παρά του Θεού ό,τι είναι δυνατόν, διότι ό,τι είναι δι' ημάς αδύνατον, είναι δυνατόν διά τον Θεόν. Δεν ημπορεί, λοιπόν, να υπάρξη δυσκολία και απ' αυτήν την άποψιν, διότι ο Θεός μπορεί να κάμη δι' εμέ και ό,τι είναι αδύνατον κατά την γνώμην μου.



Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Ιωάννου Πρωθιερέως της Κροστάνδης:
<<Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ>>, εκδόσεις <<Το Περιβόλι της Παναγίας>>,
Α' Έκδοση, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 59-61.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF