ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Παρασκευή 21 Ιουνίου 2024

ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ

 




Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Ιωάννου Πρωθιερέως της Κροστάνδης:
<<Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ>>, εκδόσεις <<Το Περιβόλι της Παναγίας>>,
Α' ΈκδοσηΘεσσαλονίκη 2003, σελ. 127-129.
Ιδού πως περιγράφει ο ίδιος (ο Άγιος Ιωάννης) την εν Κροστάνδη ιερατικήν ζωήν και διακονίαν του:
<<Από των πρώτων ημερών του υπουργήματός μου εν τη υψηλή υπηρεσία της Εκκλησίας του Θεού, εθεώρησα ως κανόνα της ζωής μου να είμαι πιστός
και ζηλωτής εν τω ιερατικώ μου έργω και αυστηρώς επαγρυπνώ επί του εαυτού μου και της πνευματικής ζωής μου.
Προς τον σκοπόν τούτον ήρχισα να μελετώ και να σπουδάζω την Γραφήν, αποκομίζων εξ αυτής οικοδομήν ως άνθρωπος, ως ιερεύς και ως μέλος του κοινωνικού συνόλου.
Ήρχισα τότε να συντάσσω και το ημερολόγιόν μου, εν τω οποίω επακριβώς εσημείουν τους αγώνας μου κατά των κακών σκέψεων και πειρασμών, τας μετανοίας μου, τας μυστικάς μου προσευχάς και τας μετά του Θεού πνευματικάς εντεύξεις μου.
Καθ' εκάστην Κυριακήν και εορτήν συνήθιζον να κηρύττω είτε ιδικόν μου κήρυγμα, είτε εκ της συλλογής του επισκόπου Γρηγορίου.
Εκτός των ειθισμένων εκκλησιαστικών μου καθηκόντων, ευθύς εξ αρχής, επειδή και εγώ ήμην ποτέ πτωχός, εφρόντιζον περί των πτωχών.

Προ είκοσιν ετών είχον την έμπνευσιν της ιδρύσεως εν Κροστάνδη <<οίκου βιομηχανίας>> τον οποίον διά της Θείας βοηθείας κατώρθωσα να αποπερατώσω το 1873>>.
Ο πατήρ Ιωάννης καθ' όλον το ιερατικόν του στάδιον, όπερ διήρκησε 53 έτη, ουδέποτε ελησμόνει ότι ήτο ιερεύς.
Ελειτούργει καθ' εκάστην, εκήρυττε συχνότατα, τουθ' όπερ ήτο ασύνηθες κατά την εποχήν εκείνην εν Ρωσσία, επεσκέπτετο τας κατοικίας των πτωχών ενοριτών του και εβοήθει αυτούς,
έπειθε τους αλκοολικούς να εγκαταλείψωσι το πάθος της μέθης, εγίνετο τα πάντα τοις πάσι, ενίοτε δε και ανυπόδητος επέστρεφεν εις την οικίαν του, διότι έδιδε τα υποδήματά του εις πτωχούς χριστιανούς!
Τη 20ή Δεκεμβρίου του 1908 εκοιμήθη εν Κυρίω καταλιπών οπίσω αυτού φήμην ανδρός αγίου.
(Εκ του προλόγου του βιβλίου).
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».






ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΤΡΙΤΟΝ



Ο ΝΑΟΣ ΚΑΙ ΑΙ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΙ ΤΟΥ



6. ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ




 «Μη εγκαταλείποντες την επισυναγωγήν αυτών» (Εβρ. 10,25.


Οι νέοι, μορφωμένοι και αμόρφωτοι, σπανίως πηγαίνουν εις την Εκκλησίαν και εν γένει δεν δίδουν προσοχήν εις την πνευματικήν των μόρφωσιν, την οποίαν δεν θεωρούν αναγκαίαν, αλλά παραδίδονται εις την ματαιότητα του κόσμου. Εις αυτό το σημείον χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Αιτία αυτού του φαινομένου είναι η υπερηφάνεια και η έλλειψις αναπτύξεως πνευματικής. Το καθήκον του εκκλησιασμού και της ακροάσεως της Θείας Λειτουργίας το θεωρούν έργον του λαού και των γυναικών' και λησμονούν ότι εν τω Ναώ άγγελοι τρέμοντες υπηρετούν μαζί με τους ανθρώπους και θεωρούν την υπηρεσίαν ταύτην μακαριότητα υψίστην. Και δεν προέρχεται, άραγε, η ψυχρότης αυτή προς την δημοσίαν λατρείαν, προς την Ιεράν Ακολουθίαν από το γεγονός ότι μερικοί μεν δεν την εννοούν, άλλο δε, μολονότι εσπούδασαν και εμελέτησαν την Θείαν Λειτουργίαν, έκαμαν τούτο κατά τρόπον ξηρόν, χωρίς να εμπνευσθούν από ζωντανά παραδείγματα, και μόνον με το λογικόν των; Εν τη Θεία Λειτουργία είναι μεν η υψίστη του νου θεωρία, αλλ' είναι ταυτοχρόνως και εξόχως η ειρήνη, η ηδονή και η μακαριότης της καρδίας. Όταν οι χριστιανοί πηγαίνουν εις τον ναόν διά να προσευχηθούν εις τον ναόν, θα ενόμιζε κανείς ότι έχουν όχι ένα Θεόν, αλλά πολλούς θεούς και πολλά είδωλα (και τοιουτοτρόπως αμαρτάνουν κατά της πρώτης και δευτέρας εντολής). Μερικοί έχουν ως είδωλα εγωϊσμού τους εαυτούς των: «Όπου ο θησαυρός υμών, εκεί και η καρδία υμών έσται» Ματθ. 6,21). Είναι ανεκφράστως λυπηρόν να βλέπη κανείς τον εχθρόν, κατά τας εορτάς του Κυρίου, να μαζεύη τον φόρον του -φόρον υπερβολικόν και μεγάλον- παρά των χριστιανών! Και όσον μεγαλυτέρα είναι η εορτή τόσον μεγαλύτερος ο φόρος τον οποίον οι χριστιανοί πληρώνουν εις τον εχθρόν' διότι τι βλέπομεν κατά τας εορτάς; Απόλυτον οκνηρίαν, πάθη αχαλίνωτα, φωνασκίας διαπληκτισμούς, ακολασίας, κλοπάς, διασκεδάσεις. Θεέ μου! Οποία ικανοποίησις της σαρκός! Οποία ζηλωτή υπηρεσία εις τον Διάβολον! Είναι οι άνθρωποι αυτοί πράγματι χριστιανοί, οι οποίοι εξηγοράσθησαν με το τίμιον Αίμα του Θεού; Ζώμεν εις χρόνους χριστιανικούς ή ειδωλολατρικούς; Είναι οι άνθρωποι αυτοί κοινωνοί του ζωοπαρόχου Μυστηρίου; Είναι αυτοί οι ίδιοι, οι οποίοι επισκέπτονται συχνά μαζί μας τον οίκον του Θεού και προσεύχονται εις τον Κύριον μαζί μας; Αν πράγματι είναι, τότε διά ποίον σκοπόν πηγαίνουν εις την Εκκλησίαν; Αναμφιβόλως μόνον από συνήθειαν και όχι από αφοσίωσιν καρδίας ευγνώμονος εις τον Χριστόν Σωτήρα. Αναμφιβόλως δεν προσηυχήθησαν εις τον Θεόν' δεν προσήγγισαν. Αυτόν με την καρδίαν των, αλλά μόνον με τα χείλη των -αν έκαμαν και τούτο- και τοιουτοτρόπως δεν εισήλθον εις της εορτής το πνεύμα' εν γένει δεν εννοούν την φύσιν και τον σκοπόν των χριστιανικών πανηγύρεων και δεν μετέχουν εις αυτάς όπως μετέχουν τα τέκνα εις τας οικογενειακάς πανηγύρεις των γονέων των. Πόσον κακά είναι τα τέκνα αυτής της καλής και αγίας Μητρός, της Εκκλησίας! Η Μήτηρ είναι αγία, τα τέκνα αμαρτωλά' η Μήτηρ είναι πνευματική, τα τέκνα σαρκικά' η Μήτηρ είναι ουρανία, τα τέκνα γήϊνα' η Μήτηρ επιθυμεί να δώση εις τα τέκνα της αφθάρτους πνευματικάς ευλογίας, και όχι φθαρτάς και προδοτικάς' τα τέκνα απορρίπτουν αυτάς και προτιμούν γηϊνας, αμαρτωλάς, προσωρινάς απολαύσεις.



Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Ιωάννου Πρωθιερέως της Κροστάνδης:
<<Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ>>, εκδόσεις <<Το Περιβόλι της Παναγίας>>,
Α' Έκδοση, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 127-129.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF