ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2024

ΜΙΑ ΚΑΘΑΡΗ ΗΤΤΑ ΤΗΣ «ΓΟΥΟΚ» ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ




ποροῦν οἱ προοδευτικοί καί οἱ ὀπαδοί τοῦ δικαιωματισμοῦ καί τῆς γουόκ ἀτζέντας, ἐπειδή, λένε, οἱ μειονότητες στίς ΗΠΑ, οἱ «λατῖνοι», δηλαδή, ἀλλά καί οἱ ἄλλοι (νόμιμοι) μετανάστες, ψήφισαν τόν Τράμπ. Ἐπιτρέψτε μου μιά μικρή, προσωπική ἐμπειρία. Ἡ ἀδελφή μου, πού ζεῖ –καί προόδευσε πολύ– στήν Ἀγγλία, μοῦ ἔλεγε, σέ μιά ἀπό τίς συχνές ἐπισκέψεις μου ἐκεῖ. «Μᾶς ἔχουν πνίξει οἱ ξένοι. Πρέπει νά τούς διώξουν, ἡ βία ἔχει αὐξηθεῖ, οἱ κλοπές, οἱ διαρρήξεις. Ἄσε δέ πού ἀλλάζει καί ὁ χαρακτῆρας τῆς Ἀγγλίας μέ τόσα ἑκατομμύρια μουσουλμάνους.» Ἀπόρησα καί τῆς εἶπα: «Μά, καλά κι ἐσύ ξένη δέν εἶσαι;». Μέ κοίταξε θυμωμένα καί μοῦ ἀπάντησε: «Ξένη ἐγώ; Ἀπό τήν δεκαετία τοῦ ’70 εἶμαι Ἀγγλίδα ὑπήκοος!»… Ἔτσι σκέπτονται οἱ νόμιμοι, οἱ βολεμένοι, οἱ ἀποκατεστημένοι, ὅταν βλέπουν τούς ἄλλους ξένους νά ἐξελίσσονται σέ πρόβλημα. Ἐνδομύχως, σκέπτονται ὅτι ἄν ὑπάρξει γενικώτερο θέμα μέ τούς ξένους, ἴσως θά τούς πάρει κι ἐκείνους ἡ μπάλλα!Σκέπτεται ὁ λατῖνος πού ἔχει πάρει τήν πράσινη κάρτα, πού ἔχει ἀνοίξει ἕνα μαγαζάκι ἤ πού ἐργάζεται σέ μιά πολυεθνική ἤ κινεῖ κάποιο ἀπό τά μηχανήματα τοῦ λιμανιοῦ στήν Καλιφόρνια: «Βρέ, λές νά μᾶς διώξουν κι ἐμᾶς ἄν παραγίνει τό κακό μέ τούς παράνομους μετανάστες;», καί ρίχνει στήν κάλπη «Τράμπ δαγκωτό», ἀφοῦ ὁ νέος πρόεδρος ὑποσχέθηκε νά ἀρχίσει τίς μαζικές ἀπελάσεις τῶν λαθραίων… Χαμογελοῦσα ἐπίσης ὅταν ἄκουγα τούς ἐλπίζοντες σέ νίκη τῆς Καμάλα νά λένε ὅτι «τό ἐπιτελεῖο τοῦ Τράμπ εἶναι θυμωμένο γιατί ἐνῷ τοῦ δίνουν γραμμές στίς ὁμιλίες του, ἐκεῖνος οὔτε πού τίς λαμβάνει ὑπ’ ὄψιν καί περιορίζεται σέ μερικές δεκάδες λέξεις, κυρίως σέ συνθήματα»… Μά, ὑπάρχει κανείς σήμερα πού ἔχει ἐπιθυμήσει τίς …ὀκτάωρες ὁμιλίες τοῦ Κάστρο ἤ ἐκεῖνες τίς ἀτέρμονες ὁμιλίες τοῦ …Τατούλη, ὅταν μιλοῦσε, ὡς ἀριστερός, στίς φοιτητικές συνεδριάσεις τοῦ ’70; Θέλουμε-δεν θέλουμε (κι ἐμεῖς, γιά νά ἐξηγούμεθα, δέν θέλουμε) τό φαινόμενο Τράμπ εἶναι γέννημα-θρέμμα τῆς νοοτροπίας τῶν σόσιαλ μήντια, φαινόμενο τῆς νοοτροπίας ἐκείνων οἱ ὁποῖοι (πιστεύουν ὅτι) ἐνημερώνονται καί διαφωτίζονται ἀπό τά μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης; Σκέφθηκε κανείς πόσα ἑκατομμύρια ἐξαρτημένων ἀπό τά σόσιαλ ψήφισαν τόν Τράμπ μόνο καί μόνο ἐπειδή τόν στήριξε ἀνοιχτά τό εἴδωλό τους, ὁ δισεκατομμυριοῦχος Ἔλον Μάσκ; Ἔχουν σκεφθεῖ ὅτι ἡ κάντρυ Ἀμερική ἔδειξε ἀνοιχτά τήν προτίμησή της στόν πρωταθλητή τῆς ἐλευθέρας πάλης Χάλκ Χόγκαν ὁ ὁποῖος …ἔσχιζε τά ροῦχα του στίς ὁμιλίες τοῦ Τράμπ καί ὄχι στούς καλοντυμένους ἀκολούθους τῆς Καμάλα; Μέ δυό λόγια, οἱ Δημοκρατικοί πλήρωσαν, κατ’ ἀρχάς, τήν ἀδυναμία τοῦ Τζό Μπάιντεν νά ἀνταποκριθεῖ στόν –δύσκολο– ρόλο τοῦ Προέδρου τῶν ΗΠΑ. Πλήρωσαν τήν ἀκατανόητη ἐπιμονή του νά ὑποδύεται τόν ὑποψήφιο, ὅταν δέν εἶχε τίς δυνάμεις νά σταθεῖ στό ὕψος τῶν ἀπαιτήσεων αὐτοῦ τοῦ ρόλου. Πλήρωσαν ἐπίσης τήν ἆρον-ἆρον ἐπιλογή τῆς Καμάλα Χάρρις ὡς ὑποψηφίας. Δέν ἦταν ἕνα λαμπερό πρόσωπο ἡ Καμάλλα. Οὔτε εἶχε νά ἐπιδείξει κάτι σημαντικό στήν πορεία της ὡς ἀντιπροέδρου. Μέ δύο λόγια, οἱ Δημοκρατικοί τά ἔκαναν θάλασσα. Καί σ’ αὐτήν τήν θάλασσα, πνίγηκαν…*Εκ της ηλεκτρονικής «Εστίας» της 9.11.2024. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF