ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2013

Η ΜΑΚΑΡΙΑ ΔΟΥΛΗ ΘΕΟΥ,ΟΥΡΑΝΙΟΥ ΚΟΥΜΟΥΤΣΟΥ Η ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΗ





Βίτωνος 5, Ρούφ, περιοχὴ «Γκάζι». Στὸν τοῖχο, ἀπ᾿ ἔξω ,εἶναι γραμμένο: «Μὴ παρκάρετε, χῶρος ἀποθήκης».Στὸ ἐσωτερικὸ τῆς αὐλῆς, περνώντας μέσα ἀπὸ ἕνα σωρὸ σκουπίδια, φθάνεις σ᾿ ἕνα καὶ μοναδικὸ δωμάτιο, ὑγρὸ σὰν κελλὶ παλαιᾶς φυλακῆς.Σ᾿ αὐτὸν τὸν ὑποβαθμισμένο χῶρο ἔζησε σχεδὸν ἐπὶ 60 χρόνια μιὰ εὐλογημένη ψυχή, ξεχασμένη ἀπὸ συγγενεῖς,γνωστοὺς καὶ φίλους: ἡ Οὐρανία Κουμούτσου, ἡ μακαρία δούλη τοῦ Θεοῦ....Αν θέλαμε μὲ δύο λέξεις νὰ τὴν χαρακτηρίσουμε, θὰ λέγαμε ὅτι ἦταν ἕνας ζωντανὸς «Εὐεργετινός».Η διάπυρη ἀγάπη της γιὰ τὸν Κύριό μας ᾿Ιησοῦ Χριστὸ τῆς ἐχάριζε ἕνα πλῆθος ἀρετῶν. Οἱ πιὸ χαρακτηριστικές: ἡ φιλακολουθία, ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή, ἡ φιλοπτωχία, ἡ ἀνεξικακία, ἡ ἐλεημοσύνη (!) καὶ ἰδιαιτέρως ἡ ἁγιωτάτη ταπείνωσις. Στὸ πρόσωπό της ἀντικατοπτρίζονται ὅλοι οἱ «Μακαρισμοὶ» τοῦ Κυρίου μας, καὶ στὸ οὐράνιο παντοτινὸ χαμόγελό της καθρεπτίζεται ἡ ζωντανὴ παρουσία τοῦ Παναγίου Πνεύματος.Για τὴν Οὐρανία, ποὺ ἔζησε σὰν ἕνας σύγχρονος πτωχοΛάζαρος τοῦ Εὐαγγελίου, ἀγγίζοντας τὰ ὅρια τῆς διὰ Χριστὸν σαλότητος, δὲν ὑπάρχει τόπος καὶ χρόνος.Γιὰ νὰ μεταλάβη,σηκώνεται ἀπὸ τὰ μεσάνυκτα, ὥστε νὰ προετοιμασθῆ, διαβάζοντας Ψαλτήρι, ᾿Ακολουθία Θείας Μεταλήψεως καὶ λοιπὲς προσευχές. Στὴν ᾿Εκκλησία ἔρχεται πολλὲς φορὲς πρὶν ἀπὸ τὸν ῾Ιερέα καὶ περιμένει στὰ σκαλοπάτια ἀκόμη καὶ τὸν παγερὸ χειμῶνα.Τὰ τελευταῖα χρόνια ζῆ στὸ παμπάλαιο δωμάτιό της χωρὶς θέρμανσι, ἀφοῦ — ὅπως ἐκμυστηρεύθηκε σὲ ἀδελφὸ τῆς Μονῆς μας — ὁ ῎Ιδιος ὁ Χριστός μας τὴν ἐπεσκέπτετο καὶ τῆς ἐχάριζε τόση ζεστασιά, ὥστε ἀναγκαζόταν πολλὲς φορὲς νὰ βγαίνη ἔξω ἀπὸ τὸ δωμάτιο.ΔΕΝ τὴν ἐδιαφέρει τὸ αὔριο, ζῆ μὲ τὴν ἐλεημοσύνη τῶν ἄλλων καὶ κάνει ἐλεημοσύνες! ῾Ο ἄρτος ὁ ἐπιούσιος τῆς εἶναι ὑπὲρ ἀρκετός. ᾿Απόδειξις: οἱ 500 δραχμὲς καὶ μερικὰ κέρματα ποὺ βρέθηκαν στὸ πάμπτωχο δωμάτιό της λίγο πρὶν ἀπὸ τὴν κοίμησί της.Ζοῦσε μὲ μόνη παρηγοριά της τὸν Κύριο καὶ γιὰ τὸν Κύριο:«Μπροστὰ πηγαίνει ὁ Χριστὸς καὶ πίσω ἐγώ», ἔλεγε συχνά.῾Η κακὴ λέξις τῆς ἦταν ἄγνωστη, ἡ ἀνεξικακία της παροιμιώδης.Κάποια χριστιανὴ μιὰ φορὰ τῆς ἐκακομίλησε καὶ ἡ Οὐρανία ἀπάντησε: «Μέχρι τώρα μνημόνευα τοὺς ζωντανούς σου, ἂν μοῦ πῆς κι ἄλλα θὰ μνημονεύω καὶ τοὺς πεθαμένους σου»!...Δεν δέχθηκε, γιὰ λόγους ἀσκήσεως, νὰ μεταφερθῆ ποτὲ σὲ σύγχρονο διαμέρισμα, παρὰ τὶς παρακλήσεις πνευματικῶν παιδιῶν μας ποὺ τὴν ἀγαποῦσαν καὶ τὴν ἐπεσκέπτοντο. Τελευταία της ἐπιθυμία, ὅταν τὴν ἐπεσκέφθη ὁ Σεβ. Μητροπολίτης μας Κυπριανὸς μετὰ τὸ πρῶτο ἐγκεφαλικὸ ἐπεισόδιο,ἦταν νὰ μεταφερθῆ στὸ «Σπίτι τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιωσὴφ» τῆς Μονῆς μας, κοντὰ στὴν Φυλή, λέγοντας προφητικά: «γιὰ πάντα ἐκεῖ».Κατά τὴν μεταφορά της, ἂν καὶ βαρειὰ ἀσθενής, κρατᾶ συνέχεια ἕνα σταυρό, τὸ κομβοσχοίνι της, προσεύχεται καὶ ψάλλει χαρούμενη.Στὴν διάρκεια τῆς τριημέρου παραμονῆς της μὲ τὴν ἀγάπη καὶ φροντίδα τοῦ εὐσεβοῦς προσωπικοῦ τοῦ «῾Αγίου ᾿Ιωσὴφ» (ὁ Οῖκοςτοῦ ῾Αγίου ᾿Ιωσὴφ λειτουργοῦσε τότε ὡς ξενώνας γερόντων), ἀπήλαυσε ὅσα ἡ ἴδια θεληματικῶς στερήθηκε γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.῾Ο σύντομος ἐπίγειος βίος της τελειώνει ἀθόρυβα, ὅπως ἦταν καὶ ὅλη ἡ ταπεινὴ καὶ ἁγία ζωή της, τὴν 18η Δεκεμβρίου 1993 ἐκ.ἡμ. Στὴν ᾿Ακολουθία τῆς κηδείας της στὸ Παρεκκλήσιο τοῦ Αγίου ᾿Ιωσὴφ τοῦ Μνήστορος παρίσταντο ὁ Σεβ. Μητροπολίτης μας Κυπριανός, πέντε ῾Ιερομόναχοι, τρεῖς ῾Ιερεῖς, δύο ῾Ιεροδιάκονοι,ἀρκετοὶ πιστοὶ καὶ πλῆθος ῾Αγίων ᾿Αγγέλων.ΤΟΝ ᾿Αναστάντα ἐκ νεκρῶν Ζωοδότην Κύριόν μας ταπεινὰ παρακαλοῦμε νὰ κατατάξη τὴν ψυχὴ τῆς ἀδελφῆς μας Οὐρανίας στοὺς κόλπους τοῦ ᾿Αβραάμ, μὲ τὶς πρεσβεῖες τῆς Παναγίας Μητρός Του, ὅπου θὰ προσεύχεται καὶ γιὰ τὴν ἰδική μας σωτηρία. ᾿Αμήν!


+ π. Α.Μ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF