ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ: ΑΓΑΠΗΤΕ ΠΑΤΕΡ ΕΥΛΟΓΕΙΤΕ

«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος

Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine

«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».

Κωστής Παλαμάς

Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

ΑΓΑΠΗΤΕ ΠΑΤΕΡ ΕΥΛΟΓΕΙΤΕ

Αγαπητέ πάτερ ευλογείτε

Διάβασα το κειμενό σας, όπου ανυπόφορα κομπάζετε κατά των ορθοδόξων αδελφών του Πατρίου Ημερολογίου. Η ηθική υποστασή σας και το άρτιον της πνευματικής σας συγκομιδής, δεν σας επιτρέπουν, όπως λέτε, να νομιμοποιείτε διαδικτυακά τον κάθε επίσκοπο, που είναι εκτός της νόμιμης Εκκλησίας! Αλίμονο! Εκεί φτάσαμε; Να επικαλείστε την νομιμοφροσύνη και την κανονικότητα ποιων; Την οικουμενικήν κεφαλήν, αυτής της διοικητικής Εκκλησίας, που συναγελάζεται και ερωτοτροπεί με όλους τους αιρετικούς και κακοδόξους της γης; Ο αιρετικός είναι εντός της νομμιμόφρονης Εκκλησίας, αλλά εκτός της Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού μας. Δεν μιλώ βεβαίως για όλους τους άλλους, υποτασσόμενους αυλικούς, που κοινός συδετικός τους κρίκος σήμερα είναι ο επιούσιος, μηνιαίος μισθός και οι τεκτονικές καταβολές. Ορθοδοξείτε αλήθεια; Δεν βλέπετε την πνευματική εκτροπή της...νομιμόφρονης,διοικητικής Εκκλησίας, που περισσότερο προτεσταντίζει, δεινώς καθολικίζει και ορθοδόξως ονειρεύεται;Γίνεται να είναι κανείς φουτουριστικός οικουμενιστής και ταυτόχρονα Πατερικά ορθόδοξος; Και αυτός είναι εντός της Εκκλησίας; Συγχωρέστε με, αλλιώς τα ξέρω εγώ! Ξέρω αγαπητέ πάτερ, ότι ο ορθόδοξος δεν γεννήθηκε από διαθρησκειακό τσελεμεντέ, δεν συμμετέχει σε διαχριστιανικά, εκπεσσόμενα όργια και δεν αντικαθιστά το Σύμβολο της Πίστεως με την θεωρία των Κλάδων! Ο ορθόδοξος δεν καινοτομεί, δεν εκσυγχρονίζει, δεν θεολογεί Μεταπατερικά, ούτε είναι ερωτευμένος ψυχή τε και σώματι με την καθολική κοκκινοσκουφίτσα. Δεν βάζει στις εκκλησίες μερακλίδικες, λαικές μουσικές, δεν μετατρέπει τους ναούς σε φεστιβάλ Θεσσαλονίκης κι οι αρχιποιμένες του ψηφίζουν στην ιερά σύνοδο εν πνεύματι αγίω και όχι, όπως προτάσσουν συνάφειες σέχτες και τεκτονικά ιδρύματα. Τα αποτελέσματα αυτά της εκτροπής από την Πατερική διδασκαλία τα γεύεστε φρονώ και ο ίδιος σήμερα. Το ποιμαντικό έργο της κατά Νόμον εκκλησίας δεν μπορεί να πείσει αυτόν τον μεταλλαγμένο ηθικά λαό, απλά, γιατι οι ίδιοι κακοδοξείτε. Έχετε την άκρως εγωίζουσα και πνευματικά υπότροπη σκέψη, ότι όποιος είναι εντός της νομιμόφρονης,διοικητικής εκκλησίας είναι και εντός της Ορθοδόξου Εκκλησίας... Τί πλάνη, αλήθεια! Γι' αυτές τις 13 ημερολογιακές μονάδες, που άλλαξαν την παράδοση της Εκκλησίας, φύγαμε αγαπητέ πάτερ, βλέποντες και προαισθανόμενοι τις εντολοδόχες καινοτομίες που έρχονταν με βήμα ταχύ! Αποσχισθήκαμε για να κρατήσουμε την ορθότητα της Πίστης, κάνοντας πράξη αποστολικές και πατερικές εντολές. Τα χρόνια που ακολούθησαν φρονώ, πως μας δικαίωσαν. Όχι βεβαίως, ότι εμείς δεν κάναμε ή δεν κάνουμε λάθη!Δεν πουλήσαμε όμως την ψυχή μας στην πανθρησκεία του αντιχρίστου, δεν παίξαμε σκάκι με τον διάβολο και δεν τζογάραμε τους Πατέρες μας σε κακοδόξους οίκους ενοχής!

Υ.Γ: Γνώριζα εκ των προτέρων, πως δεν μπορούμε να τα βρούμε. Ήλπιζα όμως στις ποιοτικές, γραπτές σας καταθέσεις και στην ευγένεια του λόγου σας. Σας συμπαθούσα ειλικρινώς από μακρυά κι ας μην το γνωρίζατε. Πριν λίγο αναγκάστηκα να σας διαγράψω. Μαζί με την συγνώμη μου, δεχθείτε την αγάπη μου για την οξυδέκεια του λόγου σας!Ευλογείτε και προσεύχεσθε για όλους μας και κυρίως, μην αποκλείετε εκ του Νυμφώνος, ορθοδοξούντες και ορθοπραττούντες... ''άνομους'', πνευματικούς σας αδελφούς!

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος