ΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟΝ: Η ΕΛΛΑΣ

Μείναμε ανέλπιστα λίγοι. Οι ορθοπραττούντες χριστιανοί στην Ελλάδα είναι δυστηχώς κόκκος στην άμμο της απιστίας. Οι εν γνώσει αθλητές Χριστού, που παλεύουν με τους δαίμονες των εκούσιων αμαρτιών τους είναι κοινωνοί των Μυστηρίων της Εκκλησίας και έχουν βίο μιμητικό Θεού, είναι αφάνταστα λίγοι. Η Ελλάδα κατ' όνομα μόνο είναι ορθόδοξη, στην ούγια γράφει Αποστασία... Οι σημερινοί νεοέλληνες είναι τα εύπλαστα, αποστασιοποιημένα κατασκευάσματα χρόνιων, νοσούντων κυβερνήσεων, που στο όνομα ενός υπότροπου, κοσμικού προοδευτισμού, παρήγαγαν ψυχές -προιόντα, με τιμή και αριθμό. Τα σπίτια έγιναν τρελλάδικα κι οι άνθρωποι κυκλοφορούν με ψυχοφάρμακα. Απλήρωτες εσωτερικά χοικές παρουσίες προσπαθούν να συμπληρώσουν την κενότητα με εφήμερες, ποδοσφαιρικές βραδιές και σκουπιδότοπες εκπομπές στην τηλεόραση. Το lexotanil έχει αντικαταστήσει το depon και το zantac την ασπιρίνη. Είναι μια πραγματικότητα. Κοντά σ' αυτά και μιλιούνια αιρετικοί και επί γνώσει άθεοι απομυζούν κάθε πνευματική ικμάδα αναζήτησης του Θεού. Οι καμπάνες στις εκκλησίες έγιναν ηλεκτρονικές και κανδύλες στην Ωραία Πύλη με φλόγα ηλεκτρική. Τα Σαββατόβραδα κατήντησαν εκπορνευόμενες, περιφερειακές ολονυκτίες και οι Κυριακές, ο βαθύς, ηχορυπαντικός ύπνος του υπερήφανου ξενύχτη. Άντρας πλέον λογίζεται αυτός, που κατεβάζει στην καθισιά του μια μποτίλια ουίσκυ, πασεντζάρει τα βράδυα με το απαγορευμένο αίσθημα, αλλά στο σπίτι του, εκεί ... είναι νοικοκύρης. Η γυναίκα έχασε την θηλυκότητά της, ανταγωνίζεται στην ανδροπρέπεια τον άντρα και το shopping therapy κατήντησε η μόνη ευφορική απόλαυσή της. Ο Χριστός στους πολλούς ερμηνεύεται πλέον, ως μια εθιμοτυπική φιγούρα στο καρνέ των βιωματικών τους εντυπώσεων, μια αφηρημένη έννοια Θεού που έχει πια ξεφτίσει μέσα τους σαν μια παλιά, κιτρινισμένη φωτογραφία στο ξύλινο μπαούλο της γιαγιάς. Άλλοι πάλι, που δηλώνουν χριστιανοί, προτεσταντίζουν με έπαρση και καθολικίζουν με θριάμβους. Ο εκκλησιασμός γίνεται, για να πάει καλά η εβδομάδα και λίγο πριν τα Άγια των Αγίων, ορδές νοούμενων πιστών, προσέρχονται,για να πάρουν το αντίδωρο. Τέτοια ομαδική περιφρόνηση στην Θεία Κοινωνία είναι προκλητικά ανείπωτη και εικονικά απερίγραπτη. Τα παιδιά κοιμούνται όρθια πάνω από έναν ηδονικά, θελκτικό υπολογιστή, ταξιδεύοντας ολονυχτίς και ολημερίς, σε μια απόκοσμη άβυσσο εικόνων και χρωμάτων. Η οικογένεια σημείωσε το δικό της σχίσμα. Μετατράπηκε σε απρόσωπες, ανασφαλείς μονάδες, που απλά συγκατοικούν μαζί, για να συζούν. Τα ζώδια πήραν την θέση των Αγίων και τα μέντιουμ την θέση των γερόντων. Οι περισσότροι ντρέπονται να κάνουν τον σταυρό τους, αλλά λαχταρούν να εκπορνευθούν κοντά στην αμαρτία. Εσχάτως, πολλοί το έριξαν σε έναν υπολανθάνων, φασιστικό πατριωτισμό, ηδονίζονται στην θέα των αγγείων, ξετρυπώνουν αρχέγονα, δωδεκαθειστικά εκκρίματα και συνεργούντος των εαυτών δαιμόνων, τράβηξαν πλώρη στο παγανιστικό τους παρελθόν. Η λέξη Πατρίδα για πολλούς κατήντησε πανί, ενώ για άλλους, επηρμένους πατριώτες, το Παν. Όλα αυτά συνθέτουν το μουτζουρωμένο τοπίο της εκκολαπτόμενης Αποστασίας, που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι μια ασπρόμαυρη, ακαλαίσθητη, παρωχημένη πινακίδα με τίτλο: Το καφενείον Η Ελλάς!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος 

Δημοσιογράφος