ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΣ ΕΝΘΥΜΗΣΗ ΙΩΣΗΦΙΝΑΣ ΤΣΟΡΜΠΑΝΙΔΟΥ

Μνήμη ζωής

Ιωσηφίνας Τσορμπαντζίδου

1980-2006

 

Η Ιωσηφίνα γεννήθηκε στις 2 Μαρτίου 1980.

Κατά την βάπτισή της πήρε το όνομα του μνήστορος Ιωσήφ.

Από την ηλικία των 3 1/2 ετών άρχισαν να εκδηλώνονται τα συμπτώματα της ασθενείας «Μυοδυστροφία»:

 έπεφτε πολύ εύκολα κάτω, δεν μπορούσε να ανέβει σκάλες, ένα πετραδάκι 

που βρίσκονταν κάτω από τα πόδια της ήταν ικανό να την ρίξει κάτω.

Κι όμως, ποτέ δεν έκλαιγε όταν έπεφτε, παρόλο που κάθε φορά σχεδόν

 που έπεφτε χτυπούσε πρώτα τα γόνατα κι αμέσως μετά το κεφάλι της, 

γιατί ήταν βαρύ και δεν μπορούσε να το συγκρατήσει.

Από την ηλικία των 5 1/2 ετών σταμάτησε και να περπατάει.

Έτσι σαν παιδί, δεν έτρεξε, δεν έπαιξε μ' άλλα παιδιά, κι όμως από μικρή 

είχε μια πηγαία καλοσύνη κι ένα αυθόρμητο, χαμόγελο.

Στο Δημοτικό σχολείο, την πήγαινε η μητέρα της σχεδόν αγκαλιά στις πρώτες τάξεις. 

Μετά συνέχισε Γυμνάσιο και σε Νυκτερινό Λύκειο. Αναπηρικό καρότσι 

χρησιμοποιούσε από την ηλικία των 12 ετών. 

Όταν διάβαζε, γυρνούσε τις σελίδες των βιβλίων μ' ένα μολύβι.

 Όταν καθόταν στο καρότσι ακουμπούσε το κεφάλι της σε μια προέκταση 

που υπήρχε πίσω,επειδή το κεφάλι της ήταν βαρύ και επειδή είχε μία κλίση προς τα πίσω.

 

Όταν της έφερναν το σώμα της μπροστά για να ξεκουράζεται, αυτό στηριζόταν σε μια ζώνη.Να πώς την θυμάται μία καθηγήτρια από το Λύκειο: «Συνάντησα την Ιωσηφίνα στην Α' Λυκείου το 1994. Πάντα ήταν με ένα καλό λόγο για όλους, με απέραντη καλοσύνη και ένα γλυκό χαμόγελο.Μπορούσε να γράφει μόλις μετά βίας σέρνοντας το χεράκι της. Ποτέ όμως δεν επικαλέστηκε την φυσική της αδυναμία για να αποφύγει τις σχολικές της υποχρεώσεις. Πάντα διαβασμένη, πρώτη μαθήτρια, χωρίς να της χαρίζεται τίποτα. Οι συμμαθητές της την λάτρευαν, το ίδιο και οι καθηγητές της.Όταν την ρωτούσες, τι κάνεις; η απάντηση ήταν, Δόξα τω Θεώ, πολύ καλά!Την ίδια απάντηση μου έδωσε και μια μέρα πριν από το τέλος, στο Νοσοκομείο».Μετά συνέχισε στην Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ. από όπου πήρε πτυχίο με άριστα και λόγω μεγαλυτέρου βαθμού είπε αυτή τον όρκο στις 12.12. 2003. Το περιοδικό Λυδία έγραψε,πως το καροτσάκι έγινε άμβωνας,που μας λέει,πως η ζωή με τον Θεό δεν μπορεί να είναι μεμψίμοιρη.  Η ζωή με τον Θεό γίνεται δημιουργική, δυναμική, έχει στόχους, γίνεται στίβος αρετών. Με τον Θεό δεν μπορεί η γκρίνια, το παράπονο, η μιζέρια να γίνει τρόπος ζωής.Συγκινήθηκα όταν έσφιξα το χέρι της για να την συγχαρώ για το άριστα... μα και ντράπηκα. Γιατί εγώ κλαίω σε ασήμαντα εμπόδια, κατσουφιάζω, όταν για λίγες μέρες μένω ακίνητη στο κρεβάτι, χάνω τον έλεγχό μου,όταν δεν γίνεται όπως το προγραμματίζω».Έγραφε σ' ένα γράμμα στον πατέρα Αυγουστίνο Καντιώτη (το 2002): «Ο Θεός επέτρεψε εδώ και μερικά χρόνια, 10 και πλέον, να είμαι ακινητοποιημένη σε καρότσι. Το πρόβλημα εξελίσσεται συνεχώς. Ανθρωπίνως δεν θεραπεύεται. Με την βοήθεια του Θεού δεν θλίβομαι προς το παρόν για την κατάστασή μου, αφού,ούτε και προσεύχομαι για να γίνω καλά. Αυτό που με φοβίζει είναι η έλλειψη υπομονής σε πιο δυσμενείς συνθήκες, όπως η υγεία της μητέρας μου, η επιδείνωση της ασθένειας μου. Γι' αυτό εύχεσθε να μας επισκιάζει η χάρις του Θεού, ώστε να υπομείνουμε εις τέλος...».Σ' ένα άλλο γράμμα της σε ένα γέροντα γράφει:«Κατάλαβα με τη χάρι του Θεού και την βοήθεια ενός βιβλίου ότι όλοι έχουμε μέσα μας ένα οχυρό που λέγεται εγωισμός και όταν επιτίθεται σ' αυτό ο πόνος, όσο αρνείται να παραδοθεί, τόσο μεγαλύτερη είναι η πίεση που δέχεται. Πόσο μάλλον σε μένα που έχω το οχυρό Ρούπελ!...Τής έλεγαν: κάνε προσευχή κι εκείνη έγραφε ονόματα... πολλλά ονόματα....Κήρυττε τον Χριστό με την χάρη που εξέπεμπε το πρόσωπο της, τα διακριτικά της λόγια. Το χαμόγελο, που δεν έλειπε από το πρόσωπό της που έλαμπε, δεν ανταποκρίνονταν στην φυσική της κατάσταση.Μετέδιδε Χριστό σε όσους την συναντούσαν, ήταν σαν πνευματικός καθοδηγητής. Μου έδιδε και δεν έπαιρνε τίποτα. Ώρες ολόκληρες κουβεντιάζοντας μαζί της, δεν βαριόσουν. Δεν φοβόταν τον θάνατο, ήθελε να αντέχει. Δεν έβγαζε αρνητική διάθεση σε άλλους. Ζούσε για την αγάπη. Μερικοί όταν την έβλεπαν στο δρόμο, έκαναν τον σταυρό τους, για να ξορκίσουν (;) δήθεν το «κακό» (;) ή για ό,τι άλλο, κι όμως αυτή σημασία δεν έδινε, γελούσε. Σε καθοδηγούσε και με την σιωπή της. Ένιωθες αν και ήταν μικρότερη σε ηλικία, πολύ σεβασμό απέναντι της.Δεν έκανε συγκρίσεις, δεν γκρίνιαζε, ήταν πρόσχαρη και προσιτή. Την ασθένειά της,την αντιμετώπιζε με υπομονή και πρωτόγνωρο δυναμισμό.Τα πρώτα χρόνια έκανε και χειροτεχνήματα, σελιδοδείκτες, συνθήματα με χαντρούλες και πλαστικό σπάγγο».Ειδικοί γιατροί έκαναν λόγο για ασυνέργεια μυών κατάποσης, άλλοι το απέδωσαν σε νευρομυϊκή εξασθένιση.... άλλοι σε άλλα αίτια. Δεν μπορούσε να κατεβάσει παρά λίγο ζεστό νερό μερικές μέρες και τις τροφές τις πολτοποιούσε η μητέρα της. Περνούσε η Ιωσηφίνα το μαρτύριο της πείνας και δίψας.Επειδή δεν μπορούσε να μείνει καθισμένη σε ορθή γωνία, το κεφάλι έφευγε προς τα πίσω και δεν μπορούσε ούτε το σάλιο να καταπιεί. Αισθανόταν ότι έχει ένα κόμπο στο λαιμό. 

Είχε αδυνατίσει τόσο πολύ,που είχε μείνει πετσί και κόκκαλο. 

Άρχισε πλέον,

να μην μπορεί να κάθεται στο καρότσι, διότι πονούσαν τα κόκκαλα και είχε δυσκολία στην αναπνοή. 

Ήθελε να μένει ξαπλωμένη και πότε -πότε να την πιέζουν στην κοιλιά για να αναπνέει καλύτερα. 

Είχαν αλλοιωθεί οι μυς των ζωτικών οργάνων.

Η μητέρα της,μας μεταφέρει στις τελευταίες ώρες της: 

«Λίγες μέρες πριν την κοίμηση της είχε έντονη δυσφορία, ταχυσφυγμία,

 μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο ''ΑΧΕΠΑ'' 

Από τις εξετάσεις βρέθηκε,ότι υπολειτουργούσαν όλα τα συστήματα. 

Την 2η ήμερα έπεσε σε κώμα. 

Όταν την έβαλαν σε οξυγόνο, χαμογέλασε με βαθειές αναπνοές. Φωτίστηκε το δωμάτιο από το χαμόγελό της. 

Για λίγο ανένηψε - καλά είμαι είπε. 

Σε λίγο, σαν να είδε κάποιον, προσήλωσε το βλέμμα της και χαμογελούσε. 

Ανοιγόκλεινε το στόμα της, όμως μιλούσε την άλλη γλώσσα, δεν ακουγόταν αυτά που έλεγε... 

Καταλάβαινα,ότι ζει απ' την φλέβα που χτυπούσε στο λαιμό της. 

Άρχισε να μιλάει πνευματικά, να μιλάει με κάποιον που έβλεπε... Χαμογελαστά έσβησε».

Μόλις μία γνωστή, τοποθέτησε στο χέρι της ένα Σταυρό, ενώ η Ιωσηφίνα 

είχε τόση αδυναμία, έσφιγγε τον σταυρό.

Όλη την νύκτα δεν κινήθηκε.

Την άλλη μέρα στις 11 η ώρα το πρωί πέρασε στην άλλη ζωή.

Ήταν του Λαζάρου (15 Απριλίου 2006). 

Ήταν 26 ετών! 

Πηγή: Ιερόν Ησυχαστήριον Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Επιμέλεια ''ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ''

Απόσπασμα από το βιβλίο,

''Θεολόγος στην Θεωρία και στην Πράξη''. 

Εκδόσεις ''Ορθόδοξος Κυψέλη''