''Από την εποχή των κατ' επάγγελμα δημαγωγών
και λαοπλάνων κυβερνητικών εταίρων
περάσαμε ακροβατούντες στην εποχή των internasional πολιτικών λακέδων
με πτυχία μόνο από το Harvard.
Οι πολιτικοί μας πλέον συνδιαλέγονται αγγλιστί στους ψηφοφόρους
και αμερικανιστί στους ξένους μέντορές μας.
Κανείς δεν ξέρει, τι σημαίνει Δεξιά,
όπως και κανείς δεν ξέρει, τι σημαίνει Αριστερά!
Τι σημαίνει Κέντρο, ποιος είναι ο φασίστας και
ποιος ο δημοκράτης.
Αίφνις, οι πολιτικοί ορισμοί χάθηκαν από το λεξικό του Μπαμπινιώτη
και γίναμε όλοι φίλοι...
Αρχίζουν σε λίγο οι συγχωνεύσεις των κομμάτων και η επιδέξια αλλαγή φύλου
στην πολιτική τους υφή και σύσταση,
ώστε να μοιάζουν με λυγερόκορμες,
νόστιμες κι ''αμόλυντες'' κοπέλλες.''
Γ. Δ.
Εκλογές, τα μαντριά άνοιξαν,
τα πρόβατα λαγάρισαν κι οι τσοπάνηδες φορέσαν τα καλά τους.
Ντελάληδες γυρνούν στις γειτονιές,
λογής - λογής πραμάτιες στο μεγάφωνο,
πολιτικές ''γυριστρούλες'' βγήκαν παγανιά στους δρόμους.
Όλα εδώ πωλούνται, όνειρα αεροστεγώς κλεισμένα σε ανθρώπινα ενυδρεία παροχές ελπίδας,
που χαλαρά αναπαύονται στ' αυτιά ευήκοων και ευηπόληπτων ανθρώπων.
Τάματα σωτηρίας και καφέδες παρηγορίας για υπό σφαγή, εκζητούντες ψηφοφόρους.
Η ώρα της ψήφου κατάντησε πνιγηρά αποκρουστική, ανείπωτα ανυπόφορη και επιεικώς ειδεχθής.
Οι Έλληνες είμαστε ένας πρωτότυπα παράξενος λαός,
που όλα τα χρόνια ασυγκράτητα αδημονεί για εκλογές και μόλις αυτές έρθουν,
ψηφίζει δακωτό, αυτό, που προηγουμένως έβριζε...
Κι ύστερα ξανά στον καναπέ,
στωικά ν' ατενίζει το ένδοξο, ιστορικό του παρελθόν,
να θυμάται σχεδόν ερμητικά αυτά,
που έχασε και να βαυκαλίζεται με έπαρση ανέκφραστη,
αυτά, που θα τον κάνουν... Επαναστάτη Δον Κιχώτη
καβαλημένο πάνω σε ... κατά φαντασίαν, δίλιτρα, τετρακίνητα γαιδούρια...
Γιατι ο Έλληνας δεν ψηφίζει για τους Έλληνες. Ψηφίζει για να έρθει ο γυιός από τον Έβρο στην Αθήνα, να βγάλει της γιαγιάς μια έξτρα ακόμη σύνταξη με πλαστή αναπηρία, να μπει η κόρη στο Δημόσιο ως τμηματάρχης Β΄ στο αρμόδιο υπουργείο, να βγάλει ''τυφλό'' τον μπατζανάκη με σύνταξη μαιμού και να εκδώσει τέλος, δάνειο για νεόδμητη κατοικία στο παλιό, καμμένο δάσος της Πεντέλης. Ο Έλληνας σέρνει πάνω του έναν ανείπωτα εκφρασμένο, ''βασιλικό'' γραικυλισμό κι έναν συνακολουθούντα, ερμητικό ραγιαδισμό από την σύσταση του νεοελληνικού κράτους ακόμα. Η έντρομη υποταγή στους νεοκρατούντες κοτσαμπάσηδες, οι ραγιάδικοι ντεμενάδες στους πλουσίους τσιφλικάδες αντικαταστάθηκαν από τις ξενόφερτες, βασιλικές άμαξες και από τις ''σχέσεις στοργής'' που σύναψε με την πάντα, υποκριτικά συρνάμενη - κουνάμενη, αστική δημοκρατία. Οι μισοί Έλληνες έχουν την βολή τους διά πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν, όταν οι άλλοι μισοί δεν έχουν τίποτα, δεν θά' λεγαν όμως όχι, σ' έναν επίδοξο, καλοθελητή εθνοπατέρα ή τέλος πάντων ακόμη και σ' έναν ευγενή, βολεμένο τομεάρχη. Η βολή γενικά στον Έλληνα, από τα χρόνια της Μεταπολίτευσης έχει εγκατασταθεί μονίμως στην πάρε - δώσε σχέση του με το συναλλασσόμενο, ''ερωτευμένο'' κράτος. Γιατι η σχέση του με το κράτος ήταν πάντα αμφίδρομη και ετερόκλητη. Ο Μαυρογιαλούρος του ελληνικού κινηματογράφου μπορεί για τους μισούς Έλληνες να ήταν κόκκινο πανί, για τους άλλους μισούς όμως, ήταν ροζ δαντέλα στις παράνομες, ''ερωτικές'' επιδιώξεις τους. Ο Μαυρογιαλούρος ήταν για χρόνια το απόλυτο φετίχ του κάθε φιλόδοξου πολίτη, που ήθελε ν' ανέβει ... κοινωνικά, σκαρφαλώνοντας βεβαίως στις δυναμικές πλάτες των άλλων. Εκείνο το γνωστό ''Δεν πας μπροστά με τον σταυρό στο χέρι'' είναι original, ελληνική, hand made, επίορκη και βάρβαρη κατασκευή. Ο Μαμωνάς έβγαλε τον Χριστό από τα εικονίσματα της καρδιάς και τα αντικατέστησε με ασπρόμαυρα πορτραίτα πολιτικών, ονειρεμένων αρχηγίσκων. Κάποτε στα χωριά έβλεπες στα εικονίσματα, μαζί με τις άγιες εικόνες και τις φωτό του βασιλιά. Αργότερα τις άλλαξαν με μαυροφρυδάτους νέους εραστές και με λαλίστατους, νταβραντωμένους, καινούριους εκφραστές. Πού είναι εκείνες οι αξέχαστες, λαοφιλείς, παλαικές συγκεντρώσεις, που μόνο στο Σύνταγμα ή στην πλατεία Αριστοτέλους της Θεσσαλονίκης μαζεύονταν κοντά στο ένα εκατομμύριο ασυγκράτητων, φωνασκούντων ψηφοφόρων, που περίμεναν την επομένη των εκλογών υπερτασικά αδημονούντες, να κάνουν επιτέλους πράξη, τα όνειρα που έκαναν μαζί με τους ''ερωτικά'' συνευρισκόμενους, πολιτικούς τους παρτενέρ; Πού είναι εκείνο το ατέλειωτο κομβόι με τα κομματικά πούλμαν, που μετέφεραν ολόκληρα μαντριά από συγκέντρωση σε συγκέντρωση; Και, πού είναι εκείνες οι ομηρικές διαπάλες στο μικρόφωνο, που,όταν ο αρχηγός ''έθαβε'' με τεχνοκρατικά συνθήματα τον αντίπαλό του, το αλαλάζον ποίμνιο φωνασκούσε θρασύδειλα και υπερφίαλα ''Σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν''; Από τότε, οι αρχηγοί έγιναν παγκόσμιοι μισθοφόροι και ξενόδουλοι ''στρατιώτες,'' οι συγκεντρώσεις μεταφέρθηκαν στα flocafe της γειτονιάς και τα συνθήματα μεταβλήθηκαν σε ρομαντικές ενατενίσεις στο κιτρινισμένο ημερολόγιο του τοίχου. Ο Έλληνας έχασε προς στιγμήν τον Μαυρογιαλούρο του, όπως το κοριτσάκι έχασε την barbie του, όπως ο πιτσιρικάς έχασε το playstation του. Τώρα; ''Τί θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους, ήταν άλλωστε μια λύση'' που λέει κι ο ποιητής. Ευτυχώς αυτό το ταρριχευμένο κράτος έχει για όλα, τον δικό του ''Γερμανό''. Από την εποχή των κατ' επάγγελμα δημαγωγών και λαοπλάνων περάσαμε ακροβατούντες στην εποχή των internasional πολιτικών λακέδων με πτυχία μόνο από το Harvard. Οι πολιτικοί μας πλέον συνδιαλέγονται αγγλιστί στους ψηφοφόρους και αμερικανιστί στους ξένους μέντορές μας. Κανείς δεν ξέρει, τί σημαίνει Δεξιά, όπως και κανείς δεν ξέρει, τί σημαίνει Αριστερά! Τί σημαίνει Κέντρο, ποιός είναι ο φασίστας και ποιός ο δημοκράτης. Αίφνις, οι πολιτικοί ορισμοί χάθηκαν από το λεξικό του Μπαμπινιώτη και γίναμε όλοι φίλοι... Αρχίζουν σε λίγο οι συγχωνεύσεις των κομμάτων και η επιδέξια αλλαγή φύλου στην πολιτική τους υφή και σύσταση, ώστε να μοιάζουν με λυγερόκορμες, νόστιμες κι ''αμόλυντες'' κοπέλλες! Οι μασκαράδες, πολιτικοί και λαός, συναντιότουσαν πάντοτε στα ίδια δημόσια εντευκτήρια και στις ίδιες πάντα υπαίθριες πλατείες και ευαγή, πολιτισμένα καφενεία. Τώρα που ξανάρχονται οι εκλογές, οι πολίτες, με μια... απρόσμενη, επαναστατική... διάθεση θα εγερθούν σαν το ''Ποτάμι'' και θα ξεσηκωθούν σαν την ''Ελιά''... Θα σαρώσουν με τις ψήφους τους, αυτούς, που τους σταυρώνουν κάθε μέρα... Αυτός ο λαός - περίεργο πως - πάντα χρειαζόταν έναν επιβλητικό, δημαγωγό και πλανερό ηγέτη. Σήμερα όμως, οι ηγέτες κατοικούν στα κοιμητήρια, οι λόγοι τους έγιναν χαρτάκια στο πρωτοχρονιάτικο ημερολόγιο και την ώρα της Κρίσης δυστηχώς, δεν θα τους βοηθήσουν οι κυβερνητικές ''σαρδέλες,'' τα ακαδημαικά διπλώματα κι οι νομικίστικοι Κούγιες του συρμού.
Μην ''σταυρώνετε'' αυτούς, που σας σταυρώνουν
κάθε μέρα.
Ας γίνει κάποια στιγμή συνείδηση,
πως η ψήφος δίδεται προς όφελος των όλων κι όχι των ολίγων.
Ειδάλλως,
την Δευτέρα εδώ θα είμαστε, στο ίδιο πάντα έργο θεατές
ν' αφορίζουμε το εκφασισμένο κράτος που σκοτώνει τους πολίτες
για να ευημερούν οι αριθμοί.
Θα βερμπαλίζουμε ανέξοδα μια πεζοδρομιακά εκπορνευομένη Πολιτεία,
που μας εκμαύλισε βιαίως και ασέλγησε για ακόμη μια φορά,
συνεργούντος αυτού του καημένου λαουτζίκου,
που δεν κατάλαβε ακόμη,
πού πήγε αυτή η ρημαδιαμένη ψήφος του.
Θα σταυρώνουμε με την σειρά μας τους εκστασιασμένους σταυρωτές μας
και μέσα σ' αυτό το απίθανο, τραγελαφικό και θιασώτικο μπάχαλο
θα συνωστιζόμαστε έτι περισσότερο στην έξοδο κινδύνου προς το Πουθενά.
Τέλος,
θα έχουμε πάλι το υποκριτικό άλλοθι της πολιτικής άνοιας,
πως και πάλι μας εξαπάτησαν για τα μάτια μιας όμορφης Σαλώμης,
που την αποκαλούσαν Κρίση.
Και,
ως γνήσιοι,αυτάρεσκοι και μαγεμένοι Δον Κιχώτες
θα ονειρευόμαστε εκπληκτικές επαναστάσεις από του ... καναπέως,
βεβαίως, βεβαίως!
Εύχεσθε!
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου