ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014

ΠΗΡΕΣ ΕΥΛΟΓΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ;


 

 

 Ἐπῆρες εὐλογία ἀπὸ τὴν Παναγία;...

- Πῶς εἴπατε, Πάτερ;... 

εἶπε ἐκεῖνος συγχυσμένος.

Εὐλογία ἀπὸ τὴν Παναγία;...

Δὲν μπορῶ νὰ Σᾶς καταλάβω...

- Αὐτὸ ποὺ σὲ ἐρωτάω,... συμπλήρωσε σταθερὰ ὁ Γέροντας.

Σοῦ ἔδωσε ἡ Παναγία εὐλογία νὰ κάνης αὐτὲς τὶς ἐνέργειες γιὰ νὰ σώσης τὴν Εἰκόνα Της;



ταν ὁ Στάρετς Βαρσανούφιος εἶχε πιὰ ἐπιβληθῆ στὴν συνείδησι ὅλων γιὰ τὶς ἀρετὲς καὶ τὰ χαρίσματά του, συνέβη καὶ τὸ ἑξῆς: Ὁ ὑπέργηρος Ἀρχιεπίσκοπος Νόβγοροδ Γουρίας, Τοποτηρητὴς τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Καλούγας, στὴν ὁποία ὑπαγόταν ἡ Ὄπτινα, μπερδεύτηκε σὲ ἕνα χαλί, ἔπεσε καὶ ὑπέστη διάφορα τραύματα. Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν, πὼς γιὰ πολὺ καιρὸ ἔμεινε στὸ κρεβάτι. Καὶ ἔτσι μιὰ Πανήγυρι στὴν Ὄπτινα τὴν ἐτέλεσε ὁ βοηθός του Ἐπίσκοπος. Μετὰ τὴν Λειτουργία παρετέθη τράπεζα, στὴν ὁποία παρεκάθισε καὶ ἕνας Στρατηγός, ποὺ συνταξιοῦχος πιὰ ὑπηρετοῦσε στὰ Γραφεῖα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου. Μεταξὺ τοῦ Στρατηγοῦ καὶ τοῦ Ἐπισκόπου ἄρχισε μία συζήτησι γιὰ τὸ πῶς ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Γουρίας ἔδωκε εὐλογία νὰ γίνη σ’ ἕνα Μοναστήρι ἐπισκευὴ τῆς θαυματουργῆς Εἰκόνας τῆς Παναγίας τοῦ Τιχβίν, ποὺ κατὰ παλαιὰ παράδοσι εἶναι ἔργο τοῦ Ἁγίου Εὐαγγελιστῆ Λουκᾶ καὶ τὴν σέβεται βαθύτατα ὁλόκληρη ἡ Ρωσσία. Ὁ Ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης Ἰωαννίκιος εὑρῆκε ὅτι ἡ Εἰκόνα αὐτὴ εἶχε τόσο πολὺ μαυρίσει, ὥστε νὰ μὴ διακρίνεται σ’ Αὐτὴν τίποτε.

Καὶ γι’ αὐτὸ εὑρῆκε εἰδικοὺς τεχνίτες νὰ τὴν καθαρίσουν καὶ νὰ τὴν ἐπιδιορθώσουν. Καὶ ἔπεισε τὸν Ἀρχιεπίσκοπο, ποὺ –ὅπως ἔλεγε καὶ τόνιζε ὁ Στρατηγὸς– εἶχε γίνει ἀπὸ τὰ πολλὰ γεράματα ἐντελῶς ἄβουλος, σωστὸ ραμολιμέντο, καὶ τὸν κατάφερε, νὰ δώση εὐλογία νὰ ἐπιζωγραφίσουν τί; Εἰκόνα ‒ ἔργο τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ. - Καὶ πῶς συνέβη αὐτό;... πετάχθηκε ἕνας Προσκυνητής. Κάτω ἀπὸ τὰ μάτια ὅλου τοῦ κόσμου; -Ὄχι καὶ ἔτσι!... ἀπάντησε ὁ Στρατηγός. Ἡ διόρθωσι ἐγίνετο τὴν νύκτα. Λίγο-λίγο. Καὶ μὲ τόση προσοχὴ καὶ ἐπιδεξιότητα, ποὺ κανεὶς δὲν καταλάβαινε, ἂν ἄλλαξε κάτι. Καὶ ὅλοι ἐνόμιζαν, πὼς ἁπλῶς τὴν ἐκαθάρισαν καὶ λίγο-λίγο ἄρχισε νὰ φαίνεται ἡ παλαιὰ Εἰκόνα! -Μὰ αὐτὸ εἶναι βεβήλωσι!... Βεβήλωσι χειρότερη ἀπὸ ἐκείνη ποὺ ἔκαμε ὁ εἰκονομάχος, ποὺ ἐκάρφωσε τὸ σπαθί του στὴν ἄχραντη μορφὴ τῆς Παναγίας τῶν Ἰβήρων!... Ὁ Στρατηγὸς φαινόταν νὰ δικαιολογῆ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο γιὰ τὴν ἄδεια ποὺ ἔδωκε. Καὶ δὲν φαινόταν νὰ τὸν συγκινῆ ἡ παρατήρησι ἄλλων, ὅτι τὸ πρᾶγμα διεδόθη στὸν λαὸ καὶ ἔχει προκαλέσει σοβαρὸ σκανδαλισμό. Ἕνας ὅμως ἀπὸ τοὺς ἀκροατές, κάπως πιὸ ζηλωτὴς καὶ θερμόαιμος, δὲν ἐπέτρεψε στὸν ἑαυτό του νὰ περάση τὸ γεγονὸς ἀπαρατήρητο...

κατσε καὶ ἔγραψε ἕνα ὀξὺ γράμμα σὲ ἕνα ἀλλο γνωστό του ἀνώτερο ὑπάλληλο, «στρατηγό», τῆς Ἀρχιγραμματείας τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, τὸν Σκβορτσώφ, ἄνθρωπο μὲ πολὺ μεγάλο κῦρος. Στὴν συνέχεια ἔγραψε καὶ ἄλλο γράμμα στὸν ἐπίσης γνωστό του Ἐπίσκοπο Πέρμης Ἀνδρόνικο, ζητώντας του νὰ ἀσχοληθῆ μὲ τὸ θέμα. Μὰ πρὶν ἀκόμη ταχυδρομήση τὸ δεύτερο γράμμα, στὸν Ἐπίσκοπο Ἀνδρόνικο, θυμήθηκε πὼς δὲν πρέπει ὁ καλὸς καὶ ζηλωτὴς Χριστιανὸς νὰ κάνη ποτέ του κάποια ἐνέργεια καὶ μάλιστα σὲ ἄμεση σχέσι μὲ τὴν ἐκκλησιαστική του ἰδιότητα καὶ τὴν πνευματική του ζωή, χωρὶς νὰ συμβουλευθῆ τὸν Πνευματικό του. Ἐπῆρε λοιπὸν στὴν τσέπη του τὸ γράμμα καὶ ἐπῆγε στὸν Γέροντα Βαρσανούφιο. Τοῦ τὸ διάβασε καὶ ζήτησε εὐλογία, νὰ τὸ στείλη στὸν Ἐπίσκοπο καὶ νὰ συνεχίση τὶς ἐνέργειές του. Ὁ Γέροντας Βαρσανούφιος, ἀφοῦ τὸν ἄκουσε μὲ πολλὴ προσοχή, τὸν ἐρώτησε: -Πῶς τὸ ἔγραψες αὐτὸ τὸ γράμμα; Ἐπῆρες εὐλογία ἀπὸ τὴν Παναγία;...

-Πῶς εἴπατε, Πάτερ;... εἶπε ἐκεῖνος συγχυσμένος. Εὐλογία ἀπὸ τὴν Παναγία;... Δὲν μπορῶ νὰ Σᾶς καταλάβω... -Αὐτὸ ποὺ σὲ ἐρωτάω,... συμπλήρωσε σταθερὰ ὁ Γέροντας. Σοῦ ἔδωσε ἡ Παναγία εὐλογία νὰ κάνης αὐτὲς τὶς ἐνέργειες, γιὰ νὰ σώσης τὴν Εἰκόνα Της;... -Ὄχι βέβαια. Ἀπ’ εὐθείας ἡ Παναγία δὲν μοῦ ἔδωκε εὐλογία γιὰ τὶς ἐνέργειές μου αὐτές. Μὰ νομίζω, πὼς εἶναι χρέος κάθε καλοῦ Χριστιανοῦ, ποὺ ἔχει κάποιο ζῆλο, νὰ προστατεύη τὰ ἱερὰ καὶ ὅσια τῆς Πίστεώς του ἀπὸ κάθε βεβήλωσι. -Συμφωνῶ,... ἀπάντησε ὁ Γέροντας Βαρσανούφιος. Μὰ ὄχι ὅταν πρόκειται νὰ ἔλθη σὲ ἀντίθεσι μὲ ἕνα φορέα τῆς ὑπέρτατης ἐκείνης ἐξουσίας, ποὺ εἶχαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι. Ποιός εἶσαι ἐσύ, ποὺ θὰ ἔλθης ἀντιμέτωπος μὲ ἕναν Ἀρχιερέα, γιὰ νὰ τοῦ ὑπαγορεύσης τί πρέπει νὰ κάμη σὰν ὑπεύθυνος Ποιμένας «τῆς κληρωθείσης αὐτῷ ἐπαρχίας», τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, ποὺ τοῦ τὴν ἐμπιστεύθηκε ὁ ἴδιος ὁ Θεός; δὲν τὸ ξέρεις, ὅτι ἔχει ὅλο τὸ πλήρωμα τῆς ἀρχιερατικῆς ἀποστολικῆς ἐξουσίας; Ἄφησε κατὰ μέρος κάθε σκέψι γιὰ ὁποιαδήποτε ἐνέργεια.

φησε τὸ θέμα στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Παναγίας: νὰ τὸ ἀντιμετωπίσουν, ὅπως Ἐκεῖνοι θέλουν. Κάνε στὸ θέμα αὐτὸ ὑπακοή. Καὶ ὁ Κύριός μας, ποὺ μᾶς στεφανώνει γιὰ τὴν προαίρεσί μας, ὅταν ἐπιζητοῦμε τὸ ἀγαθό, θὰ σὲ ἀνταμείψη πλουσίως καὶ γιὰ τὴν ὑπακοή σου, καὶ γιὰ τὴν καλή σου πρόθεσι. Μά, γιὰ τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ, μὴν ἀφήνης τὸν ἑαυτό σου νὰ ἔλθη σὲ ἀντίθεσι μὲ τὸν Ἀρχιερέα, γιὰ κανένα λόγο. ιαφορετικὰ θὰ σὲ τιμωρήση ἡ Παναγία. -Καὶ τί θὰ γίνη τώρα, Πάτερ, μὲ τὸ γράμμα ποὺ ἔστειλα στὴν Σύνοδο, στὸν «στρατηγό»;... -Εἶναι δική σου δουλειά, νὰ βρῆς τὸν τρόπο νὰ τὸ ἀποσύρης. Ὁ ὁποιοσδήποτε λαϊκός, ἔστω καὶ Στρατηγός, ἔστω καὶ ὑπεύθυνο πρόσωπο στὰ Γραφεῖα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, δὲν ἀποτελεῖ γιὰ τὴν Ἐκκλησία, γιὰ μᾶς, «ἐξουσία ἀπὸ Θεοῦ». Μὴ τὰ ξεχνᾶς ποτὲ κάτι τέτοια...



Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Ωρωπού και Φυλής 
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών
Στάρετς Βαρσανούφιος
Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου
Ἔκδοσις Ἱερᾶς Μητροπόλεως Νικοπόλεως
Πρέβεζα 1987
Επιμέλεια ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF