ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2015

Ο ΚΛΕΠΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΛΗΣΤΗΣ ΕΙΣΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΛΛΟΘΕΝ


 


Οι περισσότεροι πατέρες της παλιάς αδελφότητας έχουν λευκανθεί από την άσκηση,

εξήντα και πλέον χρόνων,

όταν οι μοναχοί της νέας αδελφότητας δεν είχαν ακόμη γεννηθεί...

Έχει κατατεθεί και νέα μήνυση από την νέα αδελφότητα,για να τρυγήσουν αυτοί τους αμπελώνες,

που καλλιεργούν οι παλαιοί πατέρες γύρω από την Μονή.

Αυτό,αν συμβεί,

θα πληρωθεί ο λόγος του Ευαγγελίου,

ότι ''ο κλέπτης και ο ληστής εισέρχονται αλλόθεν''.

Από το πλήθος των παρανόμων πράξεων της νέας αδελφότητας εναντίον της παλαιάς,

αυτή που είναι η πλέον απεχθής,

είναι ο Διασυρμός του Ράσσου στα πολιτικά δικαστήρια!...



Επιστολή Μοναχού Ιλαρίωνος Αγιορείτη

 

Αφορμή της επιστολής αυτής είναι η απάνθρωπη συμπεριφορά της λεγόμενης ‘’νέας’’ αδελφότητας της Εσφιγμένου,εναντίον της νομίμου παλιάς αδελφότητας.Συγκεκριμένα,στα δέκα χρόνια,που έχει ορισθεί ως νέα αδελφότητα,έχει μηνύσει στα δικαστήρια αμέτρητες φορές την παλιά αδελφότητα και της έχει αφαιρέσει όλα τα περιουσιακά στοιχεία με αποτέλεσμα,η παλιά αδελφότητα να υποφέρει τα μέγιστα.Τα τελευταία περιουσιακά στοιχεία που είχαν απομείνει στην παλιά αδελφότητα ήταν ένα κονάκι στα Νέα Ρόδα Χαλκιδικής,για την συγκέντρωση τροφίμων για την αδελφότητα και μια μικρή φάρμα με ζώα στην Ιερισσό Χαλκιδικής,που φυτοζωούσε απ’ αυτήν με το τυρί,τα γάλα και τ' αυγά.Αλλά η απάνθρωπη νέα αδελφότητα με νέες μηνύσεις στα δικαστήρια,προσπαθεί να της αφαιρέσει και το εναπομείναν ψίχουλο αυτό.Η νέα αδελφότητα απαριθμεί πέντε άτομα και η παλαιά 120 άτομα.Δικαίως λοιπόν της νέας αδελφότητας,της ανήκει ολοκληρωτικά και με κεφαλαία γράμματα η λέξη:ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ!Επιλείψει γαρ με διηγούμενον ο χρόνος,’’περί των ‘’κατορθωμάτων’’ σας,εδώ στο κονάκι στις Καρυές,κατά της παλιάς αδελφότητας,με βαριοπούλες,με μπολντοζάκι,με είσοδο για πρώτη φορά στα αγιασμένα χώματα του Αγίου Όρους των ΜΑΤ με δέκα περιπολικά,με προπηλακισμούς,με τραυματισμούς κτλ,με αποτέλεσμα να ‘’ακουσθεί’’ το Άγιον Όρος σε όλη την Οικουμένη.Αυτές τις συμπεριφορές,τις συναντά κανείς μόνο στην ζούγκλα και όχι στον αγιασμένο τόπο του Αγίου Όρους,που ασκούνται οι μοναχοί και έχουν ως καθρέπτη τους το Άγιον Ευαγγέλιον.Αν οι ομοφυλόφιλοι έχουν πλέον δικαιώματα,οι αδελφοί μας συμμοναστές Εσφιγμενίτες,γιατι καταδιώκονται με αυτόν τον απάνθρωπο τρόπο;Αν τους κατηγορούμε για άκρατο ''φανατισμό'',μήπως εμείς είμαστε ακριβώς στην αντίπερα όχθη της Χλιαρότητας και κατακριθούμε από τον Κύριο της δόξης,κατά τον λόγο του στην Αποκάλυψη.Σήμερα,που ισοπεδώνονται οι Ιεροί Κανόνες και τα δόγματα των Αγίων Πατέρων,όλοι χρειάζονται στον αμπελώνα του Κυρίου και κανείς δεν περισσεύει.Ο ''φανατικός'' θα ξυπνήσει τον χλιαρό και ο χλιαρός τον αδιάφορο.Αν δεν πολεμήσουμε την δύναμη της Αποστασίας αυτής,πολύ σύντομα θα μας κυκλώσει το μαύρο σύννεφο του Αντιχρίστου.Και οι απάνθρωπες πράξεις των συμμοναστών μας της νέας αδελφότητας συνεχίζονται με μεγάλη ένταση.Ήδη έχουν κατατεθεί και νέες μηνύσεις από την νέα αδελφότητα κατά της παλιάς αδελφότητας για κατάληψη της Μονής.Οι περισσότεροι πατέρες της παλιάς αδελφότητας έχουν λευκανθεί από την άσκηση,εξήντα και πλέον χρόνων,όταν οι μοναχοί της νέας αδελφότητας δεν είχαν ακόμη γεννηθεί...Επίσης έχει κατατεθεί και νέα μήνυση από την νέα αδελφότητα,για να τρυγήσουν αυτοί τους αμπελώνες που καλλιεργούν οι παλαιοί πατέρες γύρω από την Μονή.Αυτό,αν συμβεί,θα πληρωθεί ο λόγος του Ευαγγελίου,ότι ''ο κλέπτης και ο ληστής εισέρχονται αλλόθεν''.Από το πλήθος των παρανόμων πράξεων της νέας αδελφότητας εναντίον της παλαιάς,αυτή που είναι η πλέον απεχθής,είναι ο διασυρμός του ράσσου στα πολιτικά δικαστήρια!Αυτά όλα γίνονται σήμερα που έχουν πολλαπλασιασθεί και έχουν γίνει πιο προκλητικές οι συμπροσευχές των οικουμενιστών,με λειτουργικούς ασπασμούς,με τους αιρετικούς παπικούς και ομιλούν οι οικουμενιστές περί διηρημένης εκκλησίας και διδάσκουν νέα εκκλησιολογία κτλ.Η δική,μας απάντηση,ποια θα είναι;Να σφίξουμε περισσότερο την θηλειά στον λαιμό της Εσφιγμένου;Σύροντες και διασύροντες το τιμημένο ράσσο στις αίθουσες των δικαστηρίων;Στην ισοπέδωση των Ιερών Κανόνων και των δογμάτων των Αγίων Πατέρων από τους Οικουμενιστάς,ως θεματοφύλακες μοναχοί,έχουμε καθήκον ν’ αγωνιζόμεθα για την αποτροπή αυτών.Αν,οι προ ημών πατέρες σε ανάλογες μικρότερες προκλήσεις των οικουμενιστών έκαναν μεγάλο αγώνα,για την αποτροπή αυτών,διακόπτοντας για μεγάλο χρονικό διάστημα το μνημόσυνο του Οικουμενικού Πατριάρχη Αθηναγόρα,σήμερα,που έχουν πολλαπλασιασθεί οι προκλήσεις των Οικουμενιστών,διατί σιωπάμε;Εδώ μπαίνει ένα καυτό ερώτημα:Αν ζούσαν,οι προ ημών πατέρες,τι γραμμή θα ακολουθούσαν;Τον οίστρο των Οικουμενιστών προς την αίρεση του Παπισμού ή την γραμμή της διωκόμενης Ιεράς Μονής Εσφιγμένου;Πάντως,όταν ζούσαν επί γης οι μακαριστοί πατέρες αποδοκίμασαν μετά παρρησίας την αίρεση του Παπισμού διακόπτοντας το μνημόσυνο του Οικουμενικού Πατριάρχη Αθηναγόρα για μεγάλο χρονικό διάστημα.Εδώ μπαίνει και έτερο καυτό ερώτημα;Είμαστε άραγε και η σημερινή γενιά,επομένη των προ ημών πατέρων;Όταν καταπατούνται οι Ιεροί Κανόνες και τα δόγματα των Αγίων Πατέρων,τότε η σιωπή μας θα μας οδηγήσει εκτός της αλήθειας της Ορθοδοξίας.Μήπως με όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα γύρω μας,πρέπει σε κάτι να μιμηθούμε την νόμιμη παλιά αδελφότητα Εσφιγμένου;Ας ευχηθούμε στην δεύτερη δεκαετία της νέας αδελφότητας να πρυτανεύσει η αγάπη του Ευαγγελίου του Χριστού και ν’ αποφευχθεί η εξοντωτική βία και η προσφυγή σε πολιτικά δικαστήρια,που δεν αρμόζει στο μοναχικό σχήμα.Εμείς ως μοναχοί πρέπει να αγωνιζόμεθα κατά το μοναχικό τρίπτυχο,νηστεία,αγρυπνία,προσευχή,ζητώντας από τον Θεό την λύση όλων των προβλημάτων κατά το θέλημά Του.Αν παρ’ ελπίδα,αυτό δεν γίνει,τότε τον λόγο έχει η προστάτιδα του Όρους,Παναγία.Είναι λυπηρό και συνάμα εξοργιστικό και απάνθρωπο,να στερείς τα απαραίτητα προς το ζην από τους συμμοναστάς αδελφούς μας..!.Εδώ ακόμη μπαίνει ένα ερώτημα:Συμφωνεί και η Ιερά Κοινότης με την εξοντωτική βία που επιβάλει η νέα αδελφότητα στους συμμοναστάς αδελφούς μας Εσφιγμενίτες;Εύχομαι ο Χριστός και η Προστάτιδα του Αγίου Όρους Παναγία μας,με τις ευχές του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά,που ασκήτεψε ένα διάστημα στην Ιερά Μονή Εσφιγμένου,να δώσουν την καλύτερη λύση στο χρονίζον αυτό πρόβλημα.

 


Πηγή: ''Περιοδικό ΑΓΙΟΣ ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΣ ΕΣΦΙΓΜΕΝΙΤΗΣ''
Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 2014
Τεύχος 265
Τίτλος, εισαγωγή, επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


Με ευχάς και αγάπη Χριστού

 

Ιλαρίων Μοναχός Αγιορείτης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF