ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2015

ΤΟ ΠΟΛΥ ΤΗΣ ΑΘΕΙΑΣ ΓΕΝΝΑ ΠΑΡΑΦΡΟΣΥΝΗ




Οι καταδιωκτικές απαξιώσεις των άθεων, πολιτικών επιβητόρων
του Περιθωρίου
για τον Χριστιανισμό και την προσκύνηση των ιερών λειψάνων
βρήκαν και την κυβερνητική τους πλέον αναβάθμιση
στο πρόσωπο του κ. Φίλη,
του νέου υπουργού απο-Παιδείας,
που λιμπίζεται αχόρταγα, εντόπιους γεννίτσαρους σε ξένη χώρα.
Οι παραβατικές ιδεοληψίες κι οι περιθωριακοί ψυχαναγκασμοί
των ατέρμονων, σοσιαλιστικών βερμπαλισμών,
που βαφτίστηκαν ως προοδευτική κουλτούρα την αλησμόνητη δεκαετία του '80,
σάπισαν σαν μεταλλαγμένοι καρποί ενός δέντρου
που δεν καρποφόρησε ποτέ.


Ο κ. Νίκος Φίλης, παλαιός συνάδελφός μου στην ΑΥΓΗ, από τα χρόνια που ήταν ο ίδιος μέλος του ΚΚΕ Εσωτερικού και του Ρήγα Φεραίου είναι η original κόπια των πνευματικών ακροβατούντων μετεωρισμών και των ψυχεδελικών αδιεξόδων, που εισήγαγε στην Ελλάδα την δεκαετία του '70, ο λαλίστατος Λεωνίδας Κύρκος. 


Στρατευμένος συντάκτης της κομματικής δημοσιογραφίας, ένα ακόμη επαγγελματικό στέλεχος που η μοναδική του εργασία ήταν η κομματική ταυτοποίηση όλων των παραβατικών ιδεοληψιών που φρονούσε ανέκαθεν η αγάπη για κάθε τι περιθωριοποιημένο, ποταπό και νοσηρό: Άρνηση στράτευσης, με το υποκριτικά, υπερφίαλο αιτιολογικό του ''αντιρρησία συνείδησης'', υπέρ πάντων αγώνας για τα δικαιώματα των τραβεστί και των τρανσέξουαλ, πλήρης διαχωρισμός των ελαφρών από τα σκληρά ναρκωτικά, δεινοί υπερασπιστές όλων των επί παραγγελία δολοφονιών της 17 ΝΟΕΜΒΡΗ και του ΕΛΑ, όλα τούτα άτσαλα κεκαλυμμένα υπό το κράτος μιας Αθειστικής παραφροσύνης και ενός δυσώδους, νοσηρού Περιθωρίου. 


Κι ο ίδιος, αδηφάγα κυνηγός μιας υπουργικής, καθεστωτικής καρέκλας, ανεπιφύλακτα πιστός υπηρέτης ενός σφόδρα καταγγελτικού συστήματος, το οποίο πρώτα λοιδωρούσε παράφορα, υπαίθριος πωλητής μιας οπισθοδρομικής, ιδεολογικής ιδεοληψίας κάνει επιλεκτικά, μια ιδιαίτερα χειρουργική επέμβαση σ' αυτά, τα οποία φρονούσε φαρισαικά το ίδιο του το κόμμα: Η δήθεν υπεράσπιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου! Ουαί της υποκρισίας! Αφού εκτόξευσε τους γνωστούς, άλογους ρύπους, μιας γκετοποιημένης και σεχταριστικής αριστεράς περί ''εμπορίου'' των αγίων λειψάνων και μιας ''λειψανοειδούς ειδωλολατρείας'', απαξίωσε περιφρονητικά τα εκατομμύρια αυτού του έρημου λαού, που τα ασπάζεται! 


Ως φαίνεται, τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, των τραβεστί της Συγγρού και της Βουκουρεστίου, των τρανσέξουαλ των οίκων ανοχής και των ιδιωτικών συνάξεων του Κολονακίου χρήζουν ιδιαίτερης υπεράσπισης από τα δικαιώματα μιας ολόκληρης χώρας, που είκοσι αιώνες φρονεί Ορθόδοξα. Το δικαίωμα της βουλιμικής χρήσης του χασίς, του ομοφυλόφιλου να νυμφεύεται την νύμφη, του άπατρη να μην στρατεύεται, του πολιτικού φονιά να θεωρεί τις δολοφονίες, ιδεολογικοπολιτική στάση ζωής, του άθεου να αφαιρεί τα θρησκευτικά από τα σχολεία, για όλους αυτούς τους κανιβαλικούς και καρναβαλικούς οπισθοδρομιστές, τα νέα ΄Ηθη που κομίζουν δεν είναι τίποτα άλλο από αρχαίγονες, πτωτικές δοξασίες ανθρώπων της εποχής του Σιδήρου! 


Η νεότερη Ιστορία διδάσκει, πως όποτε οι άνθρωποι αποστατούσαν λόγω και έργω, προσευχητικά και μυστηριακά από τον Δημιουργό τους δοκίμαζαν εκ νέου τον ολοκληρωτισμό, την κτηνώδη κραιπάλη και την αποκλειστική μιζέρια. Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες, λογοπαιχτικές αναιρέσεις στις επιλεκτικές ελευθεριότητες του κ. Φίλη, γιατι οι πραγματικοί ορθοπραττούντες χριστιανοί λογίζουν τα κάθε λεκτικά πογκρόμ, τις οποιεσδήποτε καθεστωτικές διώξεις, όπως και τις κάθε ανοικές παραφροσύνες, ως αναντίρρητα, παιδευτική παραχώρηση Θεού στα μαύρα μας τα χάλια. 


Ως εκ τούτου, ακόμη και οι έτερες, σκοταδιστικές και αποκρουστικές δηλώσεις ενός άλλου κυνηγού κυβερνητικής καρέκλας, του κ. Τζήμερου, κρίνονται ειδεχθείς και ανθρωπιστικά καταδικαστέες. Το μόνο που αξίζει ο κ. Φίλης, ο κ. Κουράκης και όλοι οι νεόκοποι διάττοντες κυβερνητικοί αστέρες, που πούλησαν Επανάσταση για να γίνουν στο κατόπι οι Εχθροί της είναι η προσευχή μας και η ειλικρινής κατανόησή μας για τα απίστευτα έργα του Διαβόλου πάνω τους. Εύχεσθε!



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF