ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τρίτη 5 Απριλίου 2016

ΔΩΣΙΛΟΓΙΣΜΟΣ ΜΕ ΣΥΜΒΑΣΗ ΟΡΙΣΜΕΝΟΥ ΧΡΟΝΟΥ




Ακόρεστη θλίψη και πλουμιστή δυσθημία
σε διαπερνά διάτρητα παρακολουθώντας αυτήν
την ιδεοληπτικά παρασχόμενη δουλική παροχή δωσιλογικών υπηρεσιών
-των διορισμένων υπό του Οικουμενιστή Πατριάρχη-
αυτοονομαζόμενων και αυτοτιτλοφορούντων,
ως ''Εσφιγμενιτών Μοναχών''.
Διακατέχονται δε από έναν ανείπωτο φαρισαισμό και μια καταλυτική υποκρισία,
όταν επί τη αρχή της Αγίας Τεσσαρακοστής ανακοινώνουν τον ''γνώμονα της συγνώμης''
ως νηπτικό εφαλτήριο για πνευματική ανάβαση και
τρεις ημέρες αργότερα καλούν δια των Σελίδων Κοινωνικής Δικτύωσης,
τις αρχές Εξουσίας, τους Εισαγγελείς, τις Αστυνομικές Αρχές
-τους αρμοδίους όπως γράφουν-
δηλαδή πάντες τους κατασταλτικούς μηχανισμούς,
να επέμβουν για να εκδιώξουν από την Μονή Εσφιγμένου
τους εγκαταβιώντες Μοναχούς...


Τέτοιο περίσσευμα αγάπης και τέτοιο έλλειμμα ορθοδοξίας είναι πράγματι άξιο προς επιστημονική διερεύνηση! Και τούτο για μια φωτογραφία, που όπως διατείνονται εικονίζει Μοναχούς της Εσφιγμένου να κρατούν δυο καραμπίνες... Πώς τις βρήκαν αναρωτιώνται; Μα με τον ίδιο τρόπο που κι εσείς βρήκατε και χρησιμοποιήσατε λοστούς για να ανοίξετε το κονάκι στις Καρυές, να σπάσετε τα κεφάλια των Μοναχών που αμύνονταν αποκλεισμένοι και να τους στείλετε εντέλει στο νοσοκομείο. 


Κυττάτε το δέντρο, αλλά ως φαίνεται λησμονήσατε το δάσος! Εσείς αγαπητοί δεν είστε, που χρόνια τώρα σέρνετε στα αστικά δικαστήρια τους Εσφιγμενίτες Μοναχούς για να τους υποκλέψετε -βοηθούντος του Καίσαρος- την περιουσία της Μονής; Εσείς δεν είστε άραγε, που πετύχατε τον αποκλεισμό τους από την διάθεση ρεύματος και νερού και ζουν ως ερημίτες αποκεκομμένοι υπό τον φόβο των Ιουδαίων - Αστυνομικών, που τους στείλατε; Εσείς αγαπητοί εραστές της αγάπης της Θεωρίας και της συγνώμης των Ανακοινώσεων του Διαδικτύου δεν είστε, που τους στείλατε εσχάτως και ολόκληρη μπουλντόζα για να γκρεμίσει το κονάκι της αντιπροσωπίας και να τους βγάλετε έξω; Εσείς αγαπητοί διώκτες δεν είστε, που τους αφαιρέσατε κάθε περιουσιακό στοιχείο και τους έχετε εγκλωβίσει στα τέσσερα ντουβάρια της Μονής της Μετανοίας τους; 


Και μιλάτε εσείς για Αγάπη και Συγνώμη; Ουαί της υποκρισίας Θεομπαίχτες! Ποιοί είναι αυτοί και ποιοί είστε εσείς; Αυτοί απλά έκαναν το αυτονόητο, που θα έπρεπε να κάνετε κι εσείς: Έκαναν πράξη τους Ιερούς Κανόνες για αποτείχιση εν καιρώ αιρέσεως και βρίσκονται εντός των ορίων της Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Ποιοί είστε εσείς; Εσείς είστε διορισμένοι υπάλληλοι ενός πασίδηλου αιρεσιάρχη προιστάμενου με σύμβαση ορισμένου χρόνου, γνωστοί ως ψευδοεσφιγμενίτες μοναχοί, ήρθατε στον Όρος πριν μερικά χρόνια, αφού πρώτα μονάζατε εκτός της Αθωνικής Πολιτείας και λειτουργείτε με τον ίδιο κατοχικό δωσιλογισμό ενός νεότοκου μειοδότη προς τον κατοχικό του προιστάμενο. Τους αποκαλείτε σχισματικούς; Τότε πρέπει να ακυρώσετε άπαξ και δια παντός το Ιερό Πηδάλιο της Ορθοδοξίας που ορίζει την Αποτείχιση από τον αιρετικό Επίσκοπο, να βγάλετε από τα συναξάρια της Εκκλησίας τους μεγαλύτερους αντιαιρετικούς Πατέρες που αποτειχίσθηκαν τον καιρό της Εικονομαχίας και του Μονοθελητισμού και να κηρύξετε νέο Ευαγγέλιο, ως ο παναιρετικός σας μέντορας. 


Ορθοδοξία αγαπητέ κ. Βαρθολομαίε των διορισμένων ψευδοεσφιγμενιτών του εσβησμένου Φαναρίου, δεν είναι μόνο οι καθημερινές ακολουθίες, οι κανόνες και οι εδαφιαίες γονυκλισίες, αλλά και η θωράκιση και υπεράσπιση της Πίστης από επίβουλες αλλοιώσεις, παρείσακτες καινοτομίες και επιλεκτικές προσθαφαιρέσεις! Γιατι δεν μιμείστε τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, τον οποίο επικαλείστε στις καθημερινές σας θείες λειτουργίες; Γνωρίζετε ότι είχε αποτειχιστεί από τους ''κανονονικούς'' επισκόπους και γι' αυτό εξορίσθηκε, φυλακίσθηκε και βασανίστηκε. Αφού επαινούσε μάλιστα όσους έπρατταν το αυτό, τους προέτρεπε να συνεχίσουν την ίδια στάση, έστω κι αν οι περισσότεροι είχαν υποκύψει στους ισχυρούς. 


Τί έλεγε: ''Τούτο γάρ αρχή της λύσεως του χειμώνος, τούτο ασφάλεια της Εκκλησίας, τούτο των κακών διόρθωσις, όταν τους τα τοιαύτα πονηρευσαμένους υμείς οι υγιαίνοντες αποστρέφησθε και μηδέν κοινόν έχητε προς αυτούς''. Παρακινεί και άλλους να αποτειχιστούν, θεωρώντας μάλιστα ότι συγκαταλέγονται μεταξύ των μαρτύρων που αγωνίζονται, για να μην καταστραφούν οι Πατερικές παραδόσεις και οι Θεσμοί της Εκκλησίας. Ήταν σχισματικός ο Άγιος Ιωάννης; Αυτήν την ίδια άλλωστε Χρυσοστομική γραμμή δεν ακολούθησε ύστερα από τέσσερες αιώνες ο Μέγας Άγιος, Θεόδωρος Στουδίτης (759-826), ο οποίος διέκοψε την κοινωνία με πάντας τους Επισκόπους της Εκκλησίας, για το ηθικό θέμα της «μοιχοζευξίας»; Για το ότι δηλαδή ο Ιερομόναχος Ιωσήφ, τη ανοχή του πατριάρχου, ευλόγησε τον δεύτερο γάμο του αυτοκράτορος Κωνσταντίνου Στ' (780-797), ενώ ζούσε ακόμη η προηγουμένη του σύζυγος; 


Ήταν σχισματικός ο Άγιος Θεόδωρος; Όλα αυτά είναι εν πολλοίς γνωστά και πιθανώς να τα γνωρίζετε, πιθανώς βεβαίως και να τα αγνοείτε. Όμως και για την άγνοια, αλλά και για την επί γνώσει συστράτευση, συναποδοχή και συνεκτέλεση όλων των δυσωδών, παναιρετικών εντολών του κατοχικού προισταμένου σας θα λογοδοτήσετε, τόσο εσείς, όσο και εκείνος, όταν κάποια στιγμή συγκληθεί μια Αληθινή Πανορθόδοξος Σύνοδος, που θα καταδικάσει άπαξ και δια παντός την Παναίρεση του Οικουμενισμού και τους συναγελάζοντας με αυτούς δουλικούς, πατριαρχικούς αυλοκόλακες, ως εσείς. Γιατι αυτή η ληστρική ψευδοσύνοδος που κυοφορείται μετά πολλών ωδίνων τον Ιούνιο στην Κρήτη θα είναι η χαρά των δαιμόνων και η ευδαιμονία του βελίαρ! 


Αυτοί, που σήμερα εκδιώκετε, ως άλλοι Βέκκοι είναι οι σύγχρονοι Μάρτυρες της Ορθοδοξίας, που δεν περιόρισαν, δεν περιχαράκωσαν και δεν εξάντλησαν επί σκοπού τους αντιαιρετικούς αφορισμούς τους σε ατέρμονα, χιλιοειπωμένα ψηφίσματα και σε περισπούδαστες, συναισθηματικές και ''ισορροπημένες'' ομιλίες! Αυτοί που διώκετε με τόσο απύθμενο μίσος, ανείπωτη υστεροβουλία και ακόρεστο πάθος είναι αυτοί, που κάποτε οι επόμενες γενιές θα τους έχουν ως υπόδειγμα, ως οι Ζωγραφίτες και οι Χιλανδαρινοί που πλήρωσαν με το αίμα τους την άρνηση να συλλειτουργήσουν με έναν λατινόφρονα Πατριάρχη. 


Ό,τι δηλαδή το ακριβώς αντίθετο... κάνετε εσείς! Συλλειτουργείτε, συνκοινωνείτε και συνεπικοινωνείτε σε έναν κατάφορο θρησκευτικό δωσιλογισμό με έναν επί γνώσει σύγχρονο αλλαφιασμένο Χριστομάχο, που κρύβεται επιμελώς πίσω από τον μεταξωτό μανδύα της Αγαπολογίας, της Λατινοφροσύνης και του Τεκτονισμού. 



Το προσωνύμιο ''Κατσουλιέρηδες''
το κερδίσατε επαξίως, με τους ''αιματηρούς'' αγώνες σας
στις αίθουσες των αστικών δικαστηρίων,
με την αγαστή συνεργασία σας με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς ασφαλείας
και την κοσμική Δικαιοσύνη που προσφεύγετε με παράπονο μικρού παιδιού
που παίζει με το παιχνίδι του,
αλλά ζητάει να του δώσουν και το ξένο!
Δεν διαφέρετε -δυστηχώς- σε τίποτα και από τους Δημοσίους Δωσιλογικούς Άρχοντες
που εκποιούν την Χώρα στον ξένο χρηματοπιστωτικό Επεκτατισμό,
δωσιλογούν συνεργαζόμενοι μαζί τους ως οι κουκουλοφόροι μαυραγορίτες του 1940 - '44
και επιβάλλουν πλην της φτώχειας, νοσηρές ιδεοληψίες και σηψαιμικούς μικροιδεατισμούς.
Εσείς από την πλευρά σας συνεργάζεστε, στοχοποιείτε και δακτυλοδεικνύετε
με τον δείκτη προτασσόμενο,
με τον πλέον αιρετικό Πατριάρχη που γνώρισε η Ιστορία,
αφού ο Συγκρητικός Οικουμενισμός τον οποίο συναποδέχεστε,
συνπροωθείτε και συνεπιβάλλετε κοινωνώντας μαζί του,
δεν είναι τίποτ' άλλο από μια συναφή ομαδοποίηση όλων των αιρέσων,
που αναθεματίζονται ανέκαθεν από το Συνοδικό της Ορθοδοξίας.
Ευχόμαστε ειλικρινά να μετανοήσετε
και καλό θα ήταν να πηγαίνατε μια βόλτα από την Ι. Μ. Εσφιγμένου,
να βάλετε την μετάνοιά σας στον Αρχιμανδρίτη π. Μεθόδιο
και να ζητήσετε συγνώμη για όσα τους καταδιώκετε λόγω και έργω,
χρόνια τώρα.
Θα ήταν η ιδανικότερη αρχή συμφιλίωσης,
όχι μόνο με τους αδελφούς σας,
αλλά και με τον ίδιο τον Θεό.
Ειδάλλως αναμένετε να θερίσετε θύελλες, εκεί που σπείρατε ανέμους!



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος 

Δημοσιογράφος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF