ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2017

ΜΩΡΑΙΝΕΙ ΚΥΡΙΟΣ ΟΥΣ ΒΟΥΛΕΤΑΙ ΑΠΟΛΕΣΑΙ




Πιο τυχοδιωκτική, χαιρέκακη και επηρμένη ανακοίνωση 

από αυτήν των εν δίκοις σταυρωτών και διορισμένων Κατσουλιέρηδων 

δεν πρέπει να έχει ξαναγραφεί τα τελευταία δυσειδή χρόνια οικουμενιστικής κατοχής στην καινοτόμο Εκκλησία. 

Εμφανίζονται ως εμμονικοί αριβίστες, 

που επενδύουν στα κελεύσματα και τις προσταγές των αστικών δικαστηρίων της χώρας 

και αντί να μετανοήσουν, 

που Μοναχοί όντες έστειλαν στην φυλακή Ορθοδόξους Ομολογητές Μοναχούς, 

αυτοί βαυκαλίζονται με έπαρση σύγχρονου Αρείου και ρεβανσισμό συστρατευμένου Βέκκου. 

Το μόνο που τους λείπει είναι να τους αποδοθεί αυτοδικαίως από το Οικουμενικό Πατριαρχείο 

το αναγνωρισμένο οφίκιο της ''Οικουμενιστικής Συνεργασίας'' 

και ν' αποδοθεί στον ομογενοποιημένο κλώνο του κ. Βαρθολομαίου, 

ο τίτλος του ''Μεγάλου Συνεργάτη και Άρχοντα επί Προδοσίας Μοναχού''! 

Γιατι, τι αποτελεί αυτή η κάλπικη και εν μία νυκτί αχαρτογράφητη ''Μονή,'' 

που ευδοκιμεί μόνο σε υπηρεσιακά χειρόγραφα και διοικητικά χειραγωγημένους τίτλους; 

την εκ δεξιών, απόκρυφη εκδίκηση, την αναδυομένη οργιλότητα 

και την χρονία, υποβόσκουσα και μανιοκαταστροφική ρεβάνς 

του σημερινού αναγνωρισμένου Ποντίφηκα της Πόλης!


Κατασκεύασε με οικουμενιστικά φιρμάνια και κεκοσμημένα βουλοκέρια ένα ''κάστρο'' χτισμένο με αφέλεια στην άμμο, για να εξορμούν από εκεί οι χειροθετημένοι και ενθουσιώδεις, δωσίλογοι θαμώνες του. Ο δωσιλογισμός, που στις ημέρες μας αναγορεύθηκε σε επίσημη ιδεολογία των υπηρετούντων την καθεστωτική τάξη πραγμάτων, δεν βρίσκει αναφορά μόνο στους ξένους, εμπνευσμένους, επίορκους κατακτητές, αλλά και στους ενχώριους, ντόπιους και διαπιστευμένους ''ναρκοθέτες''. 


Η Πανθρησκεία του Αντιχρίστου δια των αυτόχειρων, συγκρητιστικών ποιμένων της επιχειρεί διαδραστικό ξεκαθάρισμα στην Αγιώνυμη Πολιτεία, τρεις ημέρες μετά και την ανακοίνωση της νομοκανονικής αποτείχισης Αγιορειτών Πατέρων! Το δικαστήριο επέβαλλε από είκοσι χρόνια φυλακής στον Γέροντα Μεθόδιο και τον Μοναχό Αντύπα επί ηθική και φυσική αυτουργία και από δέκα χρόνια σε άλλους Μοναχούς για μια Μολότωφ που πετάχθηκε, όταν οι Μοναχοί αμύνονταν απ' το κονάκι στις Καρυές, για να μην μπει η μπουλντόζα μέσα στο ίδιο τους το σπίτι... 


Δηλαδή, εσείς οι καταξιωμένοι και ''ορθοπραττούντες'' Κατσουλιέρηδες, όταν μπει κάποιος στο ευαγές και μοναστικό κατάλυμά σας και θελήσει να το οικιοποιηθεί και να σας διώξει, εσείς θα του προσφέρετε και τα κλειδιά της πόρτας; Αν φυλάγατε σκοπιά στους παραπόταμους του Έβρου και θωρούσατε τους Τούρκους να εισβάλλουν στην Ελλάδα, θα τους παραδίδατε και τα τιμημένα όπλα; Κι αν ακόμη έρχονταν οι αιμοσταγείς εκπρόσωποι του λατινόφρονος Πατριάρχου Βέκκου προκειμένου να συλλειτουργήσετε, εσείς τι θα τους λέγατε; Κάνουμε υπακοή κι αγάπη στον πολυχρονεμένο Πατριάρχη μας, γι' αυτό περάστε μέσα αδελφοί να συλλειτουργήσουμε; 


Κι όμως θα το κάνατε, όπως και το κάνετε...! Γιατι, ποια η διαφορά των δύο εκμαυλιστών, διαχρονικών ''Γραικολατίνων; Αδυνατείτε λόγω αφροσύνης, αριβισμού και φιλενωτικής άνοιας ν' αντιληφθείτε το όμορον των δύο αυτών ομότροπων Πατριαρχών της Πόλης. Κι αν ο Βέκκος ήταν μόνο λατινόφρονας και φιλενωτικός ψευδοποιμένας, ο σύγχρονος διακεκριμένος κλώνος του είναι ένας Πανθρησκειακός Συγκρητιστής, που μαζί με τους προκατόχους του διαμέλισαν, διαμοίρασαν, σύλησαν και σκήλευσαν το σώμα αυτής της Εκκλησίας. Ουαί της ακαταίσχυντης, παρηκμασμένης αφροσύνης και του περιλάμπρου της θωπευτικής υποκρισίας! 


Δυστηχισμένα γεροντάρια, που ακροβατείτε αιωρούμενοι ανάμεσα στην Φαναριώτικη επέλαση της Πανθρησκείας και την κοινοτική φιλαργυρία των ΕΣΠΑ, αυτάρεσκοι και μετέωροι αυλοκόλακες, που ποιώντας ανορθόδοξη και άφρονη υποταγή στους Φαναριώτικους εκποιητές της Πίστης, βυσσοδομείτε αναφανδόν μαζί με τους ''Λατίνους''. Πνευματικοί οσφυοκάμπτες και γραικύλοι τιτουλάριοι, δεν είναι μόνο, ότι ως αδιαμφισβήτητοι και αναγνωρισμένοι Χριστομάχοι πολεμάτε την Εκκλησία του Χριστού, αλλά ευτελίζετε, διασύρετε και ''αποκαθηλώνετε'' την ίδια σας την χώρα. Ακόμη και στον ξένο Τύπο, πέρασε η είδηση, πως ορθόδοξοι μοναχοί έσυραν στα αστικά δικαστήρια ορθοδόξους αδελφούς τους και πέτυχαν χαιρέκακα την οριστική τους καταδίκη!... 


Από αύριο, οι εκτελεστές του Νόμου θα πρέπει να κατέβουν από τις Καρυές ή τον Πολύγυρο, για να πάνε στην Ιστορική Μονή Εσφιγμένου και να συλλάβουν τους σύγχρονους Ομολογητές της Ορθοδοξίας. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται στην επίκαιρη διαχρονικότητά της! Οι Ιούδες της δωσιλογικής συνεργασίας, μαυροκουκουλοφόροι ή γυμνή τη κεφαλή ανέξοδοι υπηρέτες, θα επιχαίρουν εκ του μακρόθεν τα θαυμαστά κατορθώματά τους. 


Σε αυτούς ταιριάζει λοιπόν απόλυτα, τα λόγια του Ευαγγελίου: ''Καὶ ἔτι αὐτοῦ λαλοῦντος ἰδοὺ ᾿Ιούδας εἷς τῶν δώδεκα ἦλθε, καὶ μετ᾿ αὐτοῦ ὄχλος πολὺς μετὰ μαχαιρῶν καὶ ξύλων ἀπὸ τῶν ἀρχιερέων καὶ πρεσβυτέρων τοῦ λαοῦ. 48 ὁ δὲ παραδιδοὺς αὐτὸν ἔδωκεν αὐτοῖς σημεῖον λέγων· ὃν ἂν φιλήσω, αὐτός ἐστι· κρατήσατε αὐτόν. 49 καὶ εὐθέως προσελθὼν τῷ ᾿Ιησοῦ εἶπε· χαῖρε, ραββί, καὶ κατεφίλησεν αὐτόν. 50 ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῷ· ἑταῖρε, ἐφ᾿ ᾧ πάρει. τότε προσελθόντες ἐπέβαλον τὰς χεῖρας ἐπὶ τὸν ᾿Ιησοῦν καὶ ἐκράτησαν αὐτόν''. (Ματθ. 26, 47).



Η ιταμή, επονείδιστη, μειδοτική και δωσιλογική πράξη 

αυτών των τριών νεόκοπων, συστρατευμένων Μοναχών, 

το μόνο που θα έχει να προσφέρει 

στους Ομολογητές Πατέρες της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου 

είναι  τιμή, δόξα Θεού και άρρητη ευφροσύνη στις ψυχές τους. 

Ο διασυρμός, η διαπόμπευση και η αγαστή βοήθεια 

με τον Καίσαρα του καθεστωτικού αυτού παρακράτους 

θα αποτελέσει ηχηρό κόλαφο στους διώκτες τους 

και θα σημάνει την εκκίνηση 

της αντίστροφης, έκπτωτης, και καθοδικής  πορεία τους. 

Αυτό που φοβόταν ύποπτα κι απόκρυφα τόσα χρόνια, 

ο παναιρετικός ''Βέκκος'' του τεκτονικά μακελεμένου Φαναρίου 

θα γίνει πλέον ορατή πραγματικότητα: 

στα μάτια των περισσοτέρων,

 ο εγκλεισμός -των από χρόνια ήδη εγκλεισμένων- Μοναχών της Εσφιγμένου 

θα τους ηρωιποιήσει, θα τους δοξάσει και θα τους στεφανώσει! 

Και τους διώκτες τους 

θα ευτελήσει, θα υποβαθμήσει, θα διακωμωδήσει και θα απαξιώσει! 

Εύχεσθε!



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

1 σχόλιο:

  1. Να διορθώσετε τον τίτλο της αναρτησης . Το "βουλονται απολέσαι" βγάζει μάτι σε αναφορά με τό "ούς".

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Print Friendly and PDF