ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 28 Οκτωβρίου 2017

ΤΟ ΚΑΤΑ ΚΛΕΟΜΕΝΗΝ ''ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ''



Δεν είναι πολύς ο καιρός, που στα ονομαζόμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης παρατηρείται το επαναλαμβανόμενο -συχνά-πυκνά- φαινόμενο της αυτοαναγόρευσης, αυτοανάδειξης και εντέλει της ερμητικής και εκουσίας έκπτωσης λαικού ή ιερωμένου σε εθνοπρόβλητο ''εξτρέμ'' του πεζοδρομίου ή σε εφήμερο, λαικό ''επαναστάτη'' των μπροσούρων και των φει βολάν, που αντιγράφει ερήμην του το παλαιολιθικό σύνθημα των ''κολεγιόπαιδων'' των Εξαρχείων: ''Βία στη βία της Εξουσίας''! 


Αρχές της δεκαετίας του 1990, ο πάλαι ποτέ γνώριμος ''τηλεοπτικός αστήρ'' των Media π. Σπυρίδων Τσάκαλος, οριζόμενος και ως ο ''Τσάβες των Βαλκανίων(!)'' πρωταγωνιστούσε σε σκηνές εφαρμοσμένης βίας εν μέσω ''θερμών'' και ακατάληπτων ''ιερών'' συμπλοκών, τασσόμενος υπέρ του μακαριστού, τότε Μητροπολίτη Λαρίσης κ. Θεολόγου. Γνωστός αρχισυντάκτης δελτίου ειδήσεων τότε σε τηλεοπτικό κανάλι έτριβε τα χέρια του από παροιμιώδη χαρά και ''ουράνια'' ευφροσύνη λέγοντας: ''Κάθε μπουνιά του παπα-Τσάκαλου ''λιώνει'' τα μηχανάκια της AGB! Φέρτε μου κι άλλα πλάνα''! 


Την σκυτάλη στον... ''ένοπλο, επαναστατικό αγώνα'' πήρε λίγο αργότερα η κα Ελένη Λουκά, η οποία αφού τηλεφωνούσε σε τηλεοπτικά κανάλια να κατέλθουν ομοθυμαδόν στα.. ''λαικά μέτωπα'' της κοινωνικής ρήξης, αυτή περιέλουζε περίσσια τους επιλεγμένους στόχους της με -μύρια όσα- κοσμητικά επίθετα και ''ανατρεπτικούς'' προσδιορισμούς!... Τί κοινό έχουν ο π. Κλεομένης, ο παπα-Τσάκαλος και η κα Λουκά; Έναν υπολανθάνοντα, υπότροπο, μα προπαντός ανΟρθόδοξο τρόπο βιωματικής ορθοπραξίας, που αναζητεί ''κολασμένα'' την προάσπιση των κεκτημένων μέσα από την ρήξη και την σύγκρουση, μέσα από τον ορυμαγδό και την συμπλοκή, το πανδαιμόνιο και την οχλαγωγία. 


Ο π. Κλεομένης ειδικότερα, κινούμενος ως άλλος ''αστυνόμος Σαίνης'' ή ως ''επιθεωρητής Κλουζώ'' πάντα με prive προσωπικό εικονολήπτη για να καταγράφονται online τα επίδοξα κατορθώματά του (!), το μόνο που κατάφερε είναι να μετεξελίσει την ανοησία σε γραφικότητα και την πώρωση σε υπαίθριες κοκορομαχίες. Ο δε μη κατ' επίγνωσιν ζήλος του συνυφασμένος με μια ευδιάκριτη και μαξιμαλιστική φιλαυτία, τον έκαναν να πρωταγωνιστεί σε προσωπικά, εγωκεντρικά κι εγωπαθή, εθνικοπατριωτικά βιντεάκια του συρμού, κατορθώνοντας το φυσικώς εννοούμενο: την γραφικότητα! 


Δυστηχώς σε αυτόν ταιριάζει απόλυτα η γνωστή ρήση ''Σφάξε με αγά'μ ν' αγιάσω'' αφού, όταν κατεβαίνει στο ''πεδίο των μαχών'', τον ακολουθεί πάντα κι ένα androit κινητό, προκειμένου να αποθανατίσει τους δημόσιους ελέγχους του και φυσικά τους δημόσιους προπηλακισμούς του από τα όργανα ασφαλείας...! Θυμίζει ακριβώς μια άλλη περίπτωση -γνωστού από το Υou Tube- κατ΄όνομα ''ορθοδόξου'' και εγηρμένου ''εθνικοπατριώτη'', ελεγτή των όλων και εγωμανούς πατρόνου, που φρόντιζε -κατά το δυνατό- να βρίσκεται κοντά στον Οικουμενιστή πατριάρχη Βαρθολομαίο, όποτε ο δεύτερος ερχόταν στην Ελλάδα. 


Το σκηνικό απαράμιλλα το ίδιο... Αφού τον ''στόλιζε'' με ''αντικουμενιστικές'' ύβρεις, τον έπιαναν οι άνθρωποι ασφαλείας και τότε εκείνος γυρνώντας πάντα προς την κάμερα εκραύγαζε ως... ''εφήμερος και και καθ' υποκρισίαν νεομάρτυς'': ''Βοήθεια Χριστιανοί! Κοιτάχτε, τι μου κάνουν οι αντίχριστες δυνάμεις του σκότους...!'' Έτσι και ο π. Κλεομένης. Όταν τον συνέλαβαν στην Θεσσαλονίκη κατά την επίσκεψη του Οικουμενιστή πατριάρχη -πάντα βεβαίως παρουσία... κάμερας- έβριζε τους αστυνομικούς με εκφράσεις της αλάνας και κραυγές περιθωρίου. 


Όλα τούτα τα γράφουμε με πόνο ψυχής για τον συγκεκριμένο μοναχό, που κινούμενος από μια εγνωσμένη, αχειραγώγητη ανταρσία και έναν αλαφιασμένο, δαιμονικό ρεβανσισμό άφησε -δυστηχώς- τα μοναχικά του καθήκοντα επιζητών στεφάνια εθνομάρτυρος... Τί σχέση άλλωστε μπορεί να έχει ούτος, με τους πρώτους αποτειχισμένους Ορθοδόξους κατά της ημερολογιακής καινοτομίας, που μαζεύονταν κατά χιλιάδες στην πλατεία Μητροπόλεως ή στην πλατεία Κλαυθμώνος και διαδήλωναν συνετά και φρόνιμα κατά του κυοφορούντος τότε θρησκευτικού συγκρητισμού; Τί σχέση μπορεί να έχει με τις διακριτικές και κόσμιες συγκεντρώσεις χιλιάδων λαού, όταν κατά την εορτολογική μεταβολή του 1924 επέλεξαν ''να μην φραγκέψουν'' και έβγαιναν στους δρόμους και τις πλατείες, υπομένοντας με ομολογιακή παρρησία και ορθόδοξο ήθος τις διώξεις της Εκκλησίας και Κράτους; 


Όλοι εκείνοι οι νουνεχείς, σώφρονες και φρόνιμοι προπάτορές μας δεν κοινοποιούσαν τους ορθόδοξους, μαρτυρικούς αγώνες τους στον Τύπο και δεν διαφήμιζαν τις ομολογίες πίστεως χάριν της παροιμίας ''ο σκοπός αγιάζει τα μέσα!...'' Και κάτι τελευταίο: ο Εθνικισμός που πολλοί ανοήτως και αμετανοήτως συγχέουν με την Ορθοδοξία έχει ως κεντρικό αυτοσκοπό του το Έθνος, ως μόνου και αποκλειστικού πυλώνα του εθνοκεντρικού ιδεολογήματός του. Είναι άλλωστε γνωστή η ρήση του Γάλλου στρατηγού Σαρλ Ντε Γκωλ: ''Πατριωτισμός είναι όταν βάζεις πάνω απ' όλα την αγάπη για τη χώρα σου. Εθνικισμός είναι όταν βάζεις πάνω απ' όλα το μίσος για τις άλλες''. 


Αυτό οδηγούσε πάντα με μαθηματική ακρίβεια, ως φυσική νομοτέλεια σε έναν ανεξέλεγκτο και δαιμονικό ρεβανσισμό και σε έναν εθνοφυλετικό ρατσισμό, που πρόσβαλλε ακριβώς την ίδια την Ορθοδοξία, η οποία ως δόγμα πάντοτε απείχε από κοσμικούς μεγαλοιδεατισμούς και γήινες, διαδραστικές διαμάχες! Εύχεσθε!



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

3 σχόλια:

  1. Αχ Γιωργο μου , ο καημένος ο π.Κλεομένης , ευτελίζει εαυτόν καί κάθε ορθόδοξη διαμαρτυρία . Υπάρχουν δέ αδελφοί μας που τόν βλέπουν θετικά για να μην πω ότι τόν θαυμάζουν Ο Κύριος να μας ελεεί νά δίνουμε καλή Μαρτυρία .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δυστηχώς Φώτη μου, δυστηχώς. Δεν μπορούν να διακρίνουν την ορθόδοξη ομολογία από τον μη κατ΄επίγνωσιν ζήλο. Ευχόμαστε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Print Friendly and PDF