ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τρίτη 27 Μαρτίου 2018

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΡΟΝΟΣ ΤΗΣ ΔΟΞΑΣ




''...Βαδίζοντες προς την μεγάλη και αγία εορτή του Πάσχα, η αγία Εκκλησία μας, μας προετοιμάζει -όσο το δυνατόν καλύτερα- για το Πάθος του Χριστού μας, το οποίο βεβαίως θα προηγηθεί, διότι χωρίς το Πάθος και χωρίς τον Σταυρό  δεν έχουμε Ανάσταση. Η Ανάσταση ήρθε ως καρπός του Πάθους του Χριστού μας, του Σταυρού του Χριστού μας, προηγείται ο Σταυρός και μετά έρχεται η Ανάσταση. Προηγείται δηλαδή η προσπάθεια, προηγείται το Πάθος, προηγείται το Μαρτύριο και μετά έρχεται η Δόξα. Δεν μπορεί κανείς να δοξασθεί απ΄ευθείας, χωρίς να περάσει  -όπως λέει το άγιο Ψαλτήριο-  ''διά πυρός και ύδατος''. 



''Διήλθομεν -πως λέει- διά πυρός και ύδατος και εξήγαγες ημάς εις αναψυχήν''. 

Για να οδηγήσει ο Κύριος σε αναψυχή αυτούς οι οποίοι δοκιμάζονται, πρέπει να εξέλθουν νικητές από αυτή την αναψυχή. 

Και μόνο τότε αξιώνονται της δόξης, της χαράς, της ανταποδώσεως, της ανταμοιβής, της σωτηρίας, του Παραδείσου! 

Όλα αυτά έρχονται ως αποτελέσματα νίκης, δηλαδή για να υπάρξει νίκη, υπάρχει πρώτα μάχη, δηλαδή υπάρχει πόλεμος, υπάρχει προσπάθεια, υπάρχει αγώνας. 

Αυτό προσπαθεί να μας εμπνεύσει και σήμερα η ευαγγελική περικοπή -την οποία ακούσαμε- και την οποία είδαμε με τα ''μάτια'' της ψυχής μας: 

δηλαδή ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός προετοιμάζει τους μαθητάς του και τους προλέγει για μία ακόμα φορά -όπως είχε κάνει και άλλες φορές παλαιότερα- τους προλέγει το Πάθος, το οποίο αναμένει και λέγει πως βαδίζει προς Ιερουσαλήμ και εκεί έχει να συλληφθεί, να εμπαιχθεί, να εμπτυχθεί, να περιυβριστεί, να πάθει, να σταυρωθεί και μετά λέγει ν΄αναστηθεί! 


''Και τη τρίτη ημέρα αναστήσεται''. Θα αναστηθεί, αφού πάθει όλα τα φοβερά, τα οποία έχει ήδη απαριθμήσει. Και οι μαθηταί -λέει- ''εθαμβούντο και εφοβούντο''!Φοβόντουσαν οι μαθητές -και σαν να λέμε- απεδίωχναν την ιδέα αυτών που τους έλεγε ο Κύριος και Διδάσκαλος, διότι οι μαθηταί δεν είχαν ακόμη την χάρη του Αγίου Πνεύματος. Οι μαθηταί δεν ήταν ακόμη τελειοποιημένοι, γι΄αυτό και δεν μπορούσαν ακόμη να σκεφθούν καθαρά, πνευματικά, όπως ήθελε ο Κύριος. Και σκεφτόντουσαν, όπως λέμε με ανθρώπινη λογική. Τί λέει η ανθρώπινη λογική; 


Η ανθρώπινη λογική λέει, ότι πρέπει να βρούμε τρόπο ν΄αναδειχθούμε και να δοξασθούμε, χωρίς να πολεμήσουμε ιδιαίτερα... Χωρίς να μας απαιτηθούν τόσο υψηλές και τόσο μεγάλες θυσίες... Και οι μαθηταί νόμιζαν, πως ο Κύριος πάει να εγκαθιδρύσει κοσμική, εγκόσμια Βασιλεία και Δόξα στην Ιερουσαλήμ... γι΄αυτό και πλησίασαν οι δύο από τους εκλεκτούς μαθητές, όχι από τους υπολοίπους. Τρεις ήταν οι εκλεκτοί: Πέτρος, Ιωάννης και Ιάκωβος. 


Ο Ιωάννης και ο Ιάκωβος πλησίασαν τον Κύριο κατ΄ιδίαν και τον παρεκάλεσαν -άλλος ευαγγελιστής λέει μάλιστα πως έβαλαν και την μητέρα τους μέσον- και παρεκάλεσαν τον Κύριο, όταν ''στήσει'' την Βασιλείαν Του, όταν ενθρονισθεί στον κόσμο τούτο ως υπερεξουσιαστής, να είναι στα δεξιά Του και στα αριστερά Του πρωτοκάθεδροι...! 

Ζήτησαν ''Πρωτοκαθεδρία'', ζήτησαν δηλαδή να ικανοποιήσουν τι; 

Την Φιλοδοξία τους! 

Γιατι, όπως λέει και οι παροιμία: 

τα χρήματα μπορεί να εμίσησαν πολλοί, την δόξα όμως ουδείς!... 

Πάρα πολύ δύσκολο να βρεις άνθρωπο ταπεινό, ο οποίος να αποστραφεί την δόξα, την δόξα μάλιστα όταν του δίνεται. 



Εδώ οι άνθρωποι κυνηγούν την δόξα που δεν τους δίνεται να την καταλάβουν, πόσο μάλλον, όταν σου δίνεται και σου προσφέρεται... Σπάνια οι άνθρωποι είναι αυτοί που εκρυβόντουσαν κυριολεκτικά, που δεν κυνηγούσαν την δόξα, αλλά η δόξα τους κυνηγούσε! Διότι αυτό είναι τώρα το ωραίο: όταν αξίζεις και δεν επιδιώκεις την δόξα, η δόξα σε κυνηγά. Όταν δεν αξίζεις και επιδιώκεις πάση θυσία τη δόξα και τη θέση που έχεις ονειρευθεί και έχεις φαντασθεί και είναι το ιδανικό σου και το ανώτερο για σένα, τότε είσαι ικανός να πατήσεις και επί πτωμάτων -όπως λέμε- προκειμένου να αναρριχηθείς. Αλλά, αν αναρριχηθείς μ΄αυτόν τον τρόπο θα το χαρείς, αλήθεια θα το ευχαριστηθείς; 


Μπορεί να ευχαριστηθεί άνθρωπος την δόξα, όταν προσπαθεί να την καταλάβει και πατεί επί άλλων ανθρώπων για να αναρριχηθεί; Οι άγιοι -του Θεού- άνθρωποι δεν έκαναν αυτό, ούτε ο ίδιος ο Κύριος δεν έκανε αυτό. Έλαβε την δόξα, αφού πρώτα σταυρώθηκε, γι΄αυτό και είναι Βασιλεύς της δόξης και ο σταυρός είναι ο θρόνος της δόξης! Και ο Κύριος λέγει: ''Θέλετε άνθρωποι να καταλάβετε θέσεις, θέλετε να καταλάβετε δόξα; Ε, λοιπόν, να ο Σταυρός!...''




Απόσπασμα ομιλίας του θεοφιλεστάτου Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος 
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών, 
την Ε΄Κυριακή των Νηστειών στο καθολικό της Ι. Μ. των Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης 
Φυλής Αττικής.
Απομαγνητοφώνηση, μεταφορά και επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Βίντεο από τον Ραδιοφωνικό - Τηλεοπτικό Σταθμό ''ΛΥΡΑ TV'' ΕΔΩ.



Επίσκοπος Γαρδικίου κ. Κλήμης

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF