ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Πέμπτη 23 Αυγούστου 2018

ΕΚΔΗΜΙΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΣΙΤΣΙΜΠΑΚΟΥ




Τήν 9ην πρωϊνήν τῆς σήμερον, 9/22-8-2018, εἰς τήν Μονάδα Ἐντατικῆς Θεραπείας τοῦ Πειραϊκοῦ Θεραπευτηρίου Πειραιῶς, ἐξέπνευσεν ὁ Μακαριστός Μητροπολίτης πρώην Θεσσαλονίκης καί Δημητριάδος κυρός Μάξιμος, ἔπειτα ἀπό μακροχρόνιον ἀσθένειαν. Ἡ σορός αὐτοῦ θά μεταφερθῇ σήμερον εἰς Θεσσαλονίκην καί ἡ Ἐξόδιος αὐτοῦ Ἀκολουθία θά ψαλῇ εἰς τόν Ἱερόν Καθεδρικόν Ναόν Ἁγίων Τριῶν Ἱεραρχῶν Θεσσαλονίκης. Μετά τό πέρας τῆς Ἐξοδίου Ἀκολουθίας ἡ σορός θά μεταφερθῇ εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Παναγίας Ὁδηγητρίας Μώλου Λοκρῖδος, ὅπου θά γίνῃ ὁ ἐνταφιασμός κατά τήν ἐπιθυμίαν τοῦ ἐκλιπόντος Ἱεράρχου. 


Μακαριστός Μητροπολίτης πρ. Θεσσαλονίκης καί Δημητριάδος κυρός Μάξιμος (κατά κόσμον Σπυρίδων Τσιτσιμπάκος τοῦ Ἀναστασίου καί τῆς Ἀσημίνας) ἐγεννήθη τό ἔτος 1933 εἰς Ἀθήνας. Ἀπό μικρᾶς ἡλικίας ἐγαλουχήθη μέ τά νάματα τῆς εὐσεβείας ἀπό τούς θεοσεβεῖς γονεῖς του καί τόν πνευματικόν του Μακαριστόν Γέροντα Χρύσανθον. Τό 1950 γίνεται Δόκιμος Μοναχός εἰς τήν Ἱεράν Μονήν «Ἄξιόν Ἐστιν» Βαρυμπόμπης Ἀττικῆς, καί εἰς τήν αὐτήν Μονήν, μετά τήν ἐν τῷ μεταξύ ὁλοκλήρωσιν τῶν σπουδῶν του καί τήν ἐκπλήρωσιν τῶν στρατιωτικῶν του ὑποχρεώσεων, κείρεται Μεγαλόσχημος Μοναχός. Τό 1961 ἐχειροτονήθη Διάκονος καί Πρεσβύτερος ὑπό τοῦ Μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου τῶν Γ.Ο.Χ. Ταλαντίου κυροῦ Ἀκακίου. Ὑπηρέτησεν ὡς Ἐφημέριος, ἐκτός ἀπό τήν Ἱ. Μονήν Ἁγίας Σκέπης Κερατέας καί εἰς τάς Ἐνορίας τῆς Ἁγ. Τριάδος Βοτανικοῦ, Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Κυψέλης, Ἁγίων Ἀναργύρων Νέας Ἐρυθραίας καί εἰς τάς ἐν Ἀμερικῇ Κοινότητας τῶν Γ.Ο.Χ. Ἁγίων Ἀναργύρων Σικάγου καί Ἁγίας Σκέπης Βοστώνης κ.ἀ. Ἀπό τό 1977 ἕως τάς ἀρχάς τοῦ 1978 διετέλεσεν Ἡγούμενος τῆς Ἱ. Μονῆς Ἁγ. Σκέπης Κερατέας Ἀττικῆς, ἐνῷ τό 1979 ἐχειροτονήθη Ἐπίσκοπος Μαγνησίας μέ ἕδρα τόν Βόλον. 


ς Μητροπολίτης Δημητριάδος καί Μαγνησίας εἶναι ὁ τρίτος μετά τό σχῖσμα τοῦ 1924 Ἐπίσκοπος τῆς Ἐπαρχίας ταύτης, ἔπειτα ἀπό τόν Δημητριάδος Γερμανόν καί τόν Μαγνησίας Χρυσόστομον, καί ἐμερίμνησε διά τήν ἐκ θεμελίων ἀνακατασκευήν τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ ἕν κόσμημα εἰς τήν πόλιν τοῦ Βόλου. Τό 1995 ὁρίζεται ἀπό τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. Τοποτηρητής τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, ἐνῷ τό ἔτος 1998, ἔπειτα ἀπό τήν διά Συνοδικῆς Ἀποφάσεως συγχώνευσιν τῶν Μητροπόλεων Θεσσαλονίκης καί Δημητριάδος, ἀνέλαβε κανονικῶς τήν ποιμαντορίαν τῶν Γ.Ο.Χ. Κεντροδυτικῆς Μακεδονίας καί Θεσσαλίας ὑπό τόν τίτλον τοῦ Θεσσαλονίκης καί Δημητριάδος. 


Τόν Σεπτέμβριον τοῦ 2015, ἕνεκα σοβαρωτάτων προβλημάτων ὑγείας καί ἀδυναμίας ἀσκήσεως τῶν καθηκόντων του, κατόπιν ἀποφάσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας κατετάγη μετά τῶν σχολαζόντων Ἀρχιερέων ὑπό τόν τίτλον τοῦ πρώην Θεσσαλονίκης καί Δημητριάδος. Ἦτο ἀγωνιστής, σώφρων καί ἐπιμελής Ἱεράρχης εἰς τά Μοναχικά αὐτοῦ καθήκοντα καί εἰς τήν ποιμαντικήν του δραστηριότητα, φροντίσας διά τό Ποίμνιόν του ἐν ἔργῳ καί λόγῳ, ὡς δεινός Κῆρυξ τοῦ θείου λόγου, ὅπως καί ἐν συγγραφαῖς. Ἐξεδήμησε πρός Κύριον τήν 9ην πρωϊνήν τῆς 9ης / 22ας Αὐγούστου 2018. 


Εἴθε ἡ μνήμη αὐτοῦ νά εἶναι αἰωνία!



Εκ της επίσημης ιστοσελίδας της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών ΕΔΩ. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF