ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2018

ΠΕΡΙ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥ ΜΕΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΤΗΣ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ




Ἀναγνωσθήτω ἐπ᾽ Ἐκκλησίας
Ἀριθμὸς Πρωτ. 2757.
Ἐν Ἀθήναις, 26 - 09 / 09 - 10 - 2018

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ

Παντὶ τῷ πληρώματι τῆς Ἐκκλησίας


Ἀγαπητὰ τέκνα ἐν Κυρίῳ,


Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος, ἐνημερώνει τὸ Ποίμνιον Αὐτῆς, ὅτι κατὰ Συνεδρίαν τῆς 5ης/18ης Σεπτεμβρίου 2018, συνεζήτησε -μεταξὺ τῶν ἄλλων- τὸ ζήτημα τῶν σχέσεων τῆς ἡμετέρας Ἐκκλησία μετὰ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου Βουλγαρίας. Κατόπιν διαβουλεύσεως καὶ ἔπειτα ἀπὸ τὴν συνεκτίμησιν τῆς ὅλης καταστάσεως καὶ τῆς πορείας τῶν συζητήσεων μετὰ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Τριάδιτζα κ. Φωτίου· Ἀφοῦ ἀνεγνώσθη ἡ ἀπὸ 4/17 Σεπτεμβρίου 2018 Ἐπιστολὴ αὐτοῦ, δι’ ἧς, ἀφ’ ἑνὸς μὲν συμφωνεῖ ὅπως ἀποσύρῃ τὸ κείμενον αὐτοῦ «Αἱ Ἐκκλησιολογικαὶ Θέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου Βουλγαρίας», ἀφ’ ἑτέρου δὲ ἀποδέχεται κατ’ ἀρχὴν τὸ Κείμενον τῆς Κοινῆς Ὁμολογίας Πίστεως τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν Ἑλλάδος - Ρουμανίας καὶ Ρωσικῆς Διασπορᾶς (Μαΐου 2016), ἐπιφυλασσόμενος μόνον διὰ τὴν ἀπὸ κοινοῦ μετὰ τῶν ἄλλων Ὁμοδόξων Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν λεκτικὴν ἀναδιατύπωσιν τινῶν ἐπὶ μέρους σημείων· Ἀφοῦ συνεζήτησε καὶ ἁγιολογικά τινα ζητήματα, θεωρήσασα ὅτι ἡ οἱαδήποτε διάστασις ἀπόψεων ἐπ αὐτῶν δὲν ὑπῆρξε ποτὲ ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ αἰτία διχοστασίας· Ἐν ὄψει δὲ τῆς συγκλήσεως, Χάριτι Θεοῦ, Πανορθοδόξου Συνόδου τῶν διαφυλασσόντων τὴν Γνησίαν Ὀρθοδοξίαν Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν·


ΟΜΟΦΩΝΩΣ ΑΠΕΦΑΣΙΣΕΝ ΟΠΩΣ


α) πεκτείνῃ τὴν Ἀπόφασιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν ἀπὸ 5/18-3-2014, περὶ «ἀναγνωρίσεως τῶν Χειροτονιῶν καὶ τῶν λοιπῶν Ἱεροπραξιῶν, αἱ ὁποῖαι ἐτελέσθησαν ὑπὸ τῶν πρώην Ἐνισταμένων ἀπὸ τοῦ 1986 ἕως τοῦ νῦν», καὶ ὅσον ἀφορᾷ τόν τε Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Τριάδιτζα κ. Φώτιον καὶ τοὺς περὶ αὐτὸν Κληρικοὺς ἐν Βουλγαρίᾳ. β) Ἀναγνωρίσῃ τὴν ὑπὸ τὸν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Τριάδιτζα κ. Φώτιον Τοπικὴν Ἐκκλησίαν, ὡς τὴν ἐκκλησιαστικὴν Ἔκφρασιν τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας ἐν Βουλγαρίᾳ, ἔχουσαν πλήρη Ἀνεξαρτησίαν καὶ Αὐτοδιοίκησιν. γ) Ἀναγνωρίσῃ τὸ ἱεροκανονικὸν δικαίωμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου Βουλγαρίας ἵνα διοικῇται ὑπὸ Συνόδου ὑπὸ τὴν Προεδρίαν τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Τριάδιτζα κ. Φωτίου, καὶ τῇ συμμετοχῇ Ἀρχιερέων ἀπὸ ἄλλας Τοπικὰς Ἐκκλησίας τῇ προσκλήσῃ αὐτοῦ, μέχρι τῆς χειροτονίας καταλλήλων Βουλγάρων Κληρικῶν εἰς τὸ Ἐπισκοπικὸν ἀξίωμα. δ) Ἀποδεχθῇ τὸν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Τριάδιτζα κ. Φώτιον καὶ ἅπασαν τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου Βουλγαρίας ἐν πλήρῃ ἐκκλησιαστικῇ κοινωνίᾳ μετὰ τῆς ἡμετέρας Ἐκκλησίας, τοῦτο δὲ θέλει ἐπισημοποιηθῇ δι᾽ ἑνὸς Ἀρχιερατικοῦ Συλλειτούργου κατὰ τὴν 2αν/15ην Ὀκτωβρίου 2018 εἰς τὴν πανηγυρίζουσαν Ἱερὰν Μονὴν τῶν Ἁγίων Κυπριανοῦ καὶ Ἰουστίνης Φυλῆς Ἀττικῆς. ε) Ὑποδείξῃ εἰς τοὺς ἐν Βουλγαρίᾳ Κληρικούς, Μοναχοὺς καὶ λαϊκούς, τοὺς ὑπαγομένους κατὰ τὸ παρὸν εἰς τὴν ἡμετέραν Ἐκκλησίαν, ὅπως ἔλθωσιν εἰς ἐπικοινωνίαν μετὰ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Τριάδιτζα κ. Φωτίου, ἐπὶ τῷ τέλει ὅπως ἐνσωματωθῶσιν εἰς τὴν κοινωνικὴν πλέον μεθ᾽ ἡμῶν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου Βουλγαρίας.


Μετ᾿ εὐχῶν ἐνθέρμων

Ὁ Ἀρχιγραμματεὺς τῆς Ἱερᾶς Συνόδου

† Ὁ Δημητριάδος Φώτιος


Εκ της επισήμου ιστοσελίδας της 
Εκκλησίας Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών ΕΔΩ.
Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.


Η φωτογραφία του Σεβασμιωτάτου κ. Φωτίου είναι παλαιότερη 
και προέρχεται από επίσκεψή του στην Ι. Μ. Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, 
πριν από τους σεισμούς του 1999, 
οπότε και διακρίνεται πίσω το παλαιό καθολικό της Μονής.




Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη κ. Φωτίου στην πρόσφατη εορτή της Ύψωσης του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού,
 την Πέμπτη 14/27 Σεπτεμβρίου 2018 π. ημ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF