ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2018

ΟΙ ΛΑΤΙΝΟΙ ΤΗΝ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΙΝ ΩΣ ΕΝΩΣΙΝ ΚΑΛΟΥΝΤΕΣ




Το 1895, ο πάπας Λέων ιγ' (1810-1903) απέστειλε προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο, αλλά και προς την Ορθόδοξη, Ελληνική Εκκλησία μία Εγκύκλιο περί ''Ενώσεως των εν Ανατολή Εκκλησιών''. Ήδη, ακόμη και πριν το μερολογιακό σχίσμα του 1924 είναι πασίγνωστες οι σχετικές οικουμενικές κινήσεις, ως έχουμε καταδείξει ΕΔΩ, που αρχικά απεργάζονταν μια ''Ενωμένη Εκκλησία'', αρχής γενομένης από τον αμερικανικό πόθο Ένωσης της Επισκοπικής μετά της Ορθοδόξου Εκκλησίας και κατόπιν από το 1919 και εντεύθεν, μιας ''Εκκλησίας'' τύπου ''Κοινωνίας των Εθνών'', καθώς ο σύνδεσμος αυτός οργανώθηκε μετά τη λήξη του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου, ως αποτέλεσμα της Συνθήκης των Βερσαλλιών του ιδίου έτους. Η απάντηση της Εκκλησίας μας είναι ένας αποφατικός και πατερικά ερμηνευόμενος εκκλησιαστικός λόγος, καθώς μετά από μια -χρονικά- λεπτομερή και ενδελεχή ανάλυση του Παπισμού δια μέσου των αιώνων, η ίδια αρχικά διαγιγνώσκει:



Αρχιεπίσκοπος το έτος 1895 (τυπικά Μητροπολίτης Αθηνών, ο πρώτος τίτλος του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος δόθηκε αργότερα στον ''αρχιερέα του ημερολογιακού σχίσματος'' Χρυσόστομο Παπαδόπουλο) ήταν ο εκ Κεφαλληνίας Μητροπολίτης Γερμανός 1844-1896. Ο Γερμανός Καλλιγάς έμεινε γνωστός ιστορικά -πλην των πολλών άλλων- και για την σθεναρή αντίταξή του κατά των Λατίνων και εν γένει κατά του έκπτωτου και θιασώτικου μορφώματος του Παπισμού. Υπήρξε και ο ιδρυτής των πρώτων, εκκλησιαστικών περιοδικών της Μητρόπολης Αθηνών, της ''Ανάπλασης'' και του ''Ιερού Συνδέσμου'', ως έχουμε κάνει μνεία σε παλαιότερες εργασίες μας. 


Ιδού, ως γνήσιος Ορθόδοξος Ποιμένας, τι λαλεί! ''Η Παλαιά Ρώμη και οι επ΄αυτής επικαθήμενοι Επίσκοποι αγαπήσαντες την δόξαν μάλλον των ανθρώπων ήπερ την δόξαν του Θεού, από των αρχαιοτάτων χρόνων την υποδούλωσιν πασών των Εκκλησιών υπό το σκήπτρον αυτών επιδιώκοντες, καταλλήλους του της εφέσεως αυτών σκοπού λέξεις εφευρίσκουσι την υποδούλωσιν ένωσιν αποκαλούντες και δια ταύτης πειρώμενοι, ίνα επιτύχωσι τα μη δια της λεοντής και της βίας αποκτηθέντα''!



Και εν κατακλείδι, αντί της ψευδόμορφης και όντως εκ του βελίαρ προτασσόμενης ''Ένωσης των Εκκλησιών'' προτάσει ο αυτός πατήρ την ένωση της κοινής και στέρεης Πίστης δι' όλων των Ορθοδόξων Εκκλησιών, αυτή που οι Πατέρες μας παρέδωσαν ''μη έχουσαν σπίλον ή ρυτίδα ή τι των τοιούτων, αλλ΄αγίαν και άμωμον''. Πίστη, που μέσω των Αποστολικών και Πατερικών Παραδόσεων πολύ δηλωτικά και δεικτικά σημειώνεται, πως έχει Πρόσωπο χωρίς Κυλίδες και Ο,τιδήποτε που το παραμορφώνει, αλλά τουναντίον το διαφυλάττει, το αναδεικνύει και το διατηρεί δια μέσου των αιώνων! Αυτό, που ο απόστολος Παύλος έγραφε προς τους Κορινθίους: ''Επαινώ δε υμάς, αδελφοί, ότι πάντα μου μέμνησθε και καθώς παρέδωκα υμίν τας παραδόσεις κατέχετε'' (Α Κορ. ια, 2). 


Ή ''Παραγγέλλομεν δε υμίν, αδελφοί, εν ονόματι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, στέλλεσθαι υμάς από παντός αδελφού ατάκτως περιπατούντος και μη κατά την παράδοσιν ην παρέλαβον παρ υμών» (Β' Θεσ. γ, 6). Δηλαδή: ''Παραγγέλλουμε σε σας, αδελφοί, στο όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, να κρατάτε τον εαυτό σας σε απόσταση από κάθε αδελφό, ο οποίος συμπεριφέρεται άτακτα και δεν πορεύεται σύμφωνα με την παράδοση, την οποία και αυτοί που ατακτούν, έχουν παραλάβει από μας''. Από κάθε αδελφό, ως ο ιερομόναχος π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς και οι συν αυτώ καινοτόμοι και νεωτερίζοντες ''ιπποκόμοι'', που κατάφεραν να μεταλλάξουν και να μεταβάλλουν την έννοια της Αποτείχισης σε δεξί χέρι του χριστιανικού Συγκρητισμού. Θα γελούν και τα μουστάκια του Οικουμενικού Πατριάρχη, που βρήκε στο πρόσωπο του προαναφερθέντος ιερομονάχου, τέτοιον άξιο και συναρμόδιο σύμμαχο, στο ''Κατηγορητήριό του'' κατά του παλαιοημερολογίτικου κινήματος... Εύχεσθε!




Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF