[...] Η γνησιότητα της ελπίδας αποδεικνύεται στις συμφορές.
Πολλοί
νομίζουν ότι ελπίζουν στον Θεό, αλλά κάποια συμφορά,
που τους βρίσκει ξαφνικά,
αποκαλύπτει πόσο κάλπικη είναι αυτή η ελπίδα τους και σε ποιόν πραγματικά ελπίζουν.
Ελπίζουν σ’ εκείνον,
στον οποίο καταφεύγουν στη δύσκολη περίσταση για βοήθεια και στήριξη.
Όποιος
καταφεύγει σε άνθρωπο, αυτός σε άνθρωπο στηρίζει την ελπίδα του.
Όποιος
καταφεύγει στον Θεό, υψώνοντας σ’ Εκείνον τα μάτια του και περιμένοντας από Εκείνον
μόνο βοήθεια με πίστη ακλόνητη, αυτός στον Θεό στηρίζει την ελπίδα του.
Όσοι
στηρίζουν την ελπίδα τους σε κτίσματα και όχι στον Κτίστη, παραβαίνουν την πρώτη εντολή του Θεού, που ορίζει:
«Εγώ είμαι ο Κύριος, ο Θεός σου…
Δεν θα υπάρχουν για σένα άλλοι θεοί εκτός από μένα» (Εξ. 20:2-3).
Σύμφωνα
με την εντολή αυτή, οφείλουμε να γνωρίζουμε, να τιμάμε,
ν’ αγαπάμε και να σεβόμαστε τον μοναδικό αληθινό Θεό, επομένως και να ελπίζουμε σ’ Αυτόν και να προστρέχουμε σ’ Αυτόν,
όταν
αντιμετωπίζουμε δυσκολίες, και να ζητάμε βοήθεια απ’ Αυτόν:
«Αποκάλυψε
στον Κύριο τον δρόμο σου (δηλ. τις ανάγκες και τις επιθυμίες σου),
έχε σ’ Εκείνον την ελπίδα σου, και θα κάνει ο,τι πρέπει» (Ψαλμ. 36:5).
Είναι αδύνατο να πιστεύουμε στον Θεό αλλά να στηρίζουμε την ελπίδα μας στο πλάσμα Του. Γιατί η πίστη και η ελπίδα είναι ενωμένες αδιαχώριστα• η μία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την άλλη. Έτσι, όποιος αφήνει την ελπίδα στον Θεό και καταφεύγει σε κτίσματα, αυτός αφήνει και την πίστη στον Θεό. Λέγοντας πίστη, εννοούμε τη ζωντανή και όχι τη νεκρή, την ουσιαστική και όχι την τυπική, την εσωτερική και όχι την εξωτερική, δηλαδή την πίστη που υπάρχει όχι μόνο στη γλώσσα αλλά και στην καρδιά: πίστη απόλυτη και ειλικρινή σαν την πίστη που έχει ένα μικρό παιδί στον γονιό του.
Όσοι στηρίζουν την ελπίδα τους στους ανθρώπους, αποδοκιμάζονται από τον Θεό, όπως είπε ο άγιος προφήτης: «Καταραμένος ο άνθρωπος που σε άνθρωπο ελπίζει, που στηρίζει την αδυναμία του σ’ αυτόν». Απεναντίας, «ευλογημένος ο άνθρωπος που εμπιστεύεται τον Κύριο και ελπίζει σ’ Αυτόν». Πόσο φοβερό είναι το να έχεις την αποδοκιμασία του Θεού! Σε τέτοια περίπτωση ποιά είναι η ωφέλειά σου από το χριστιανικό σου όνομα; Καμιά απολύτως! Πόσο μακάριο είναι το να έχεις την ευλογία του Θεού! Δεν θα βρεθείς, ωστόσο, ποτέ κάτω από την ευλογία του Θεού, αν στηρίζεις την ελπίδα σου σε άνθρωπο η σε άλλο κτίσμα.
Όσοι στηρίζουν την ελπίδα τους στα κτίσματα, δεν είναι δυνατό να προσεύχονται σωστά στον Κτίστη. Η πίστη και η ελπίδα στον Θεό είναι απολύτως απαραίτητες για την προσευχή. Πως θα στρέψεις τα μάτια σου στον Κύριο, αν ελπίζεις όχι σ’ Εκείνον αλλά σε ανθρώπους η σε υλικά πράγματα; Η αληθινή προσευχή επιτελείται όχι με τη γλώσσα και τα λόγια αλλά με το πνεύμα και την καρδιά, ολόκληρη την καρδιά. Ο Θεός δεν δέχεται μισή καρδιά, καρδιά, δηλαδή, που ανήκει εν μέρει σ’ Εκείνον και εν μέρει σε κάποιο κτίσμα Του. Πως, αλήθεια, μπορεί ν’ απλώνει τα χέρια του προς τον παντοδύναμο Θεό εκείνος που αισθάνεται μεγαλύτερη σιγουριά όταν τα απλώνει προς τον αδύναμο άνθρωπο; Πως θα πει χωρίς ντροπή, «Κύριε, ελέησέ με», εκείνος που ζητάει πιο πρόθυμα από έναν άνθρωπο να τον ελεήσει; Πως θα παρακαλέσει, «Κύριε, Θεέ μου, σ’ Εσένα ελπίζω, σώσε με» (Ψαλμ. 7:2), εκείνος που στην πραγματικότητα ελπίζει σε άρχοντες και θνητούς ανθρώπους; Υποκριτική είναι η προσευχή του, όχι ειλικρινής. Άλλα έχει στην καρδιά του και άλλα λέει η γλώσσα του.
Όσοι στηρίζουν την ελπίδα τους στα κτίσματα, δεν μπορούν να βρουν ψυχική ανάπαυση και ειρήνη. Πάντοτε φοβούνται, πάντοτε ανησυχούν, πάντοτε στενοχωριούνται, πάντοτε αμφιγνωμούν και ταλαντεύονται. Μοιάζουν με σπίτια που δεν χτίστηκαν πάνω στον βράχο αλλά πάνω στην άμμο, κι έτσι κινδυνεύουν πάντοτε να γκρεμιστούν από τις πλημμύρες και τις ανεμοθύελλες (πρβλ. Ματθ. 7:24-27). Γιατί κάθε κτιστή ύπαρξη είναι μεταβλητή και ασταθής. Έτσι, όσοι στηρίζουν την ελπίδα τους σε μια τέτοιαν ύπαρξη, έμψυχη η άψυχη, δεν μπορούν να μη φοβούνται την κακή τροπή των πραγμάτων. Όσοι στηρίζουν την ελπίδα τους σε άρχοντα, δεν μπορούν να μη φοβούνται τη μετατροπή της εύνοιάς του σε δυσμένεια η την καθαίρεσή του η ακόμα και τον θάνατό του. Όσοι στηρίζουν την ελπίδα τους στα πλούτη τους, δεν μπορούν να μη φοβούνται την απώλειά τους. Μόνο όσοι στηρίζουν την ελπίδα τους στον Θεό, δεν φοβούνται τίποτα. Γιατί ο Θεός είναι σταθερός και αμετάβλητος στην παντοδυναμία, την πανσοφία και την αγαθότητά Του.
«Όποιοι», λοιπόν, «εμπιστεύονται τον Κύριο, μοιάζουν με το όρος Σιών• θα μείνουν για πάντα ακλόνητοι» (πρβλ. Ψαλμ. 124:1). Όποιοι εμπιστεύονται τους ανθρώπους, όποιοι στηρίζονται στα πλάσματα και όχι στον Πλάστη, μάταια ελπίζουν. Γιατί και οι άλλοι άνθρωποι, όπως αυτός, χρειάζονται εξίσου τη βοήθεια, την ενίσχυση, τη φύλαξη και την προστασία του Θεού, μέσα στον οποίο όλοι «ζούμε και κινούμαστε και υπάρχουμε» (Πραξ. 17:28).
Σ' Εκείνον
που στηρίζουμε την ελπίδα μας για την ώρα του θανάτου μας,
σ’ Αυτόν και τώρα,
όσο ακόμα ζούμε, πρέπει να ελπίζουμε, να καταφεύγουμε και να στηριζόμαστε.
Τότε,
πεθαίνοντας, θα τα αφήσουμε όλα εδώ, και τον πλούτο και τη δόξα και τη δύναμη
και τη λογική και τη σοφία και την πονηριά.
Τότε
θα μας εγκαταλείψουν όλοι, και οι συγγενείς και οι φίλοι και οι συνεργάτες.
Τότε
μόνο ο Χριστός, ο Λυτρωτής μας, θα μείνει κοντά μας,
αν τώρα αληθινά πιστεύουμε και αληθινά ελπίζουμε σ’ Αυτόν.
Τότε
Αυτός θα μας φυλάξει από τους μοχθηρούς δαίμονες.
Τότε
Αυτός θα προστάξει τους αγγέλους Του να παραλάβουν την ψυχή μας και να την οδηγήσουν με ασφάλεια στην αγκαλιά του Αβραάμ,
για ν’ αναπαυθεί εκεί, μέσα στον παράδεισο.
Σ' Αυτόν,
λοιπόν, τον μοναδικό βέβαιο και ασφαλή βοηθό μας, ας αφοσιωθούμε με πίστη.
Σ’
Αυτόν ας αποθέσουμε όλη την ελπίδα μας.
Η ελπίδα
στον Κύριο και πριν από τον θάνατο και κατά τον θάνατο
και μετά τον θάνατο
δεν ντροπιάζει, δεν απογοητεύει
και δεν διαψεύδει αυτόν που την έχει (πρβλ. Ρωμ. 5:5).
Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Απόσπασμα εκ του φυλλαδίου της Ι. Μ. Παρακλήτου, Μήλεσι Αττικής
''Η Φωνή Των Πατέρων'', τεύχος αρ. 35.
''Η Ελπίδα Στον Θεό'' του Αγίου Τύχωνος, Αρχιεπισκόπου Βορονέζ και Ζαντόνσκ
του σύγχρονου Χρυσοστόμου της Ρωσίας, όπως τον ονομάζουν.
Agiografy by Georgi Volcof
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου