ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 2019

ΦΙΛΟΣ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ, ΕΧΘΡΟΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ!





Τον Μάιο του 2011, η Θεολογική Σχολή της Βοστώνης είχε τιμήσει και πάλι τον  αμφιτερόδοξο, 
''αλχημιστή'' Θεολόγο κ. Χρήστο Γιανναρά 
διά χειρός του πρώην Οικουμενιστή Αρχιεπισκόπου της Αμερικής κ. Δημητρίου. 
Τότε 
το περιοδικό ο ''Σταυρός'' είχε στηλιτεύσει την τιμή αυτή επί... ''ορθοδόξω προσφορά'' 
του κ. Γιανναρά (!) 
στη σημερινή κοινωνία, διά των παρακάτω λόγων:


Και τί δεν είπε στην ομιλία του ό Χ. Γιανναράς! Είπε, ότι «οι Ζη­λωτές της Ορθοδοξίας, όπως ονο­μάζονται στα καθ' ήμάς οι φονταμενταλιστές, είναι, κατά κανόνα, φανατικά άντιδυτικοί» (Πολύ φο­βούμεθα, ότι, εάν ζούσε σήμερα ό άγιος Μάρκος ό Ευγενικός, ό άγιος Γρηγόριος ό Παλαμάς, ό άγιος Νι­κόδημος ό Αγιορείτης, θα τούς ονόμαζε φονταμενταλιστάς και θα κατακεραύνωνε και αυτούς για τα άντιδυτικά τους φρονήματα!). 


Είπε, ότι oi ζηλωτές «αντιμετωπίζουν τις χριστιανικές Εκκλησίες και "Ομολο­γίες της Δύσεως σαν το αντίπαλο της Ορθοδοξίας στρατόπεδο, πρα­γματική απειλή» (Γιατί δεν είναι; Δεν αποτελούσαν ανέκαθεν -πόσο μάλλον σήμερα- οι αιρετικές παρα­τάξεις αντίπαλο της Ορθοδόξου Στρατευόμενης Εκκλησίας στρατό­πεδο; Ως πραγματική απειλή δεν αντιμετώπισαν κάθε αίρεση oi Πατέ­ρες;). Είπε, ότι οι ζηλωτές «διακη­ρύσσουν ότι είναι βυθισμένη στην πλάνη ή Δύση και ταυτόχρονα επι­βουλεύεται την Ορθοδοξία. 


Γι’ αυτό και κάθε απόπειρα διαλόγου των Ορθοδόξων με τους Δυτικούς Χρι­στιανούς, κάθε συμμετοχή στη λε­γομένη οικουμενική κίνηση σημαί­νει για τούς ζηλωτές προδοσία της Ορθοδοξίας, ενδοτισμό στην πλάνη, παραίτηση από την πίστη ότι η Εκκλησία είναι μόνο Μία, Άγια, Καθολική και Αποστολική» (Δηλα­δή, κατά τον κ. Γιανναρά, το ότι ή Δύσι είναι βυθισμένη στην πλάνη δεν είναι απτή πραγματικότης, άλλα φονταμενταλιστική διακήρυξη των«Ζηλωτών»\ Δεν έχει ακούσει τίποτε για την Ούνία, τις δολιότητες του Βατικανού, τα επεκτατικά σχέδια του Παπισμού, και επομένως δεν βλέπει καμμία επιβουλή κατά της Ορθοδοξίας! 


Διαστρέφει δε σκοπίμως την αλήθεια, υποστηρί­ζοντας, ότι οι«Ζηλωτές» είναι κατά του διαλόγου μετά των ετεροδόξων, ενώ γνωρίζει καλώς, ότι αυτό πού καταδικάζουν οι πιστοί δεν εί­ναι αυτοί καθ' εαυτούς οι διάλογοι, αλλά ό τρόπος με τον όποιον γίνον­ται, οι υποχωρήσεις και συμβιβα­σμοί σε θέματα Πίστεως, καθώς και οι αντικανονικές συμπροσευχές). Ό κ. Γιανναράς είπε ακόμη, πώς «αυτή ή βεβαιότητα των Ζηλωτών δεν συνιστά υπεράσπιση συνοδικής απόφανσης, δεν συνάγεται από συνοδική έκφραση της καθολικής εκκλησιαστικής εμπειρίας. 


Είναι άτομική επιλογή και πεποίθηση ή στηρίζεται συνήθως στη γνώμη κά­ποιου επίσης ατομικά επιλεγμένου γέροντα που του προσδίδει αντικει­μενική εγκυρότητα ή αγιορείτικη ή όποια άλλη μοναστική του προέλευ­ση... "Έτσι ό άτομοκεντρικός χαρα­κτήρας του Ζηλωτισμοΰ - Φονταμενταλισμού και ή συνακόλουθη ειδωλοποίηση του φορμαλισμού (δο­γμάτων και Κανόνων αυτονομημέ­νων από την εκκλησιαστική εμπειρί­α)εξομοιώνουν την Ορθοδοξία των συντηρητικών Χριστιανών με κάθε άλλη ιδεολογική ορθοδοξία: των συντηρητικών Μαρξιστών, των συν­τηρητικών Φρουδιστών, κ.ά.» 


(Είναι τόση ή πνευματική τύφλωση του Χ. Γιανναρά, πού δεν του επιτρέπει να ίδεί την τόσο φωτεινή γραμμή, πού ακολουθούν όσοι Ορθόδοξοι κλη­ρικοί, μοναχοί και λαϊκοί ελέγχουν τούς Οίκουμενιστάς για τα οίκουμενιστικά φρονήματα και ανοίγμα­τα τους. Και πώς να μην είναι φω­τεινή ή γραμμή αυτή, εφ' όσον είναι ή γραμμή των Αποστόλων, των Οι­κουμενικών Συνόδων, των Πατέ­ρων, των Ιερών Κανόνων, των Αγί­ων, της Ιεράς Παραδόσεως, της α­κραιφνούς Ορθοδόξου Πίστεως της Μιας και Αγίας Εκκλησίας, πού ίδρυσε ό Χριστός; Μάχεται ό αντι­φατικός Γιανναράς συχνά την παγκοσμιοποίηση. 


Με όσα όμως λέγει και γράφει υπέρ του Οικουμενι­σμού και κατά των Ορθοδόξων, α­ποδεικνύεται γνήσιος εκφραστής της και ένα από τα πιστότερα παιδιά της! Να τον χαίρονται όσοι τον τι­μούν και τον βραβεύουν!).


http://trelogiannis.blogspot.com


Περιοδικό: «Ο ΣΤΑΥΡΟΣ» Ιούνιος 2011


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF