ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2019

ΠΛΥΣΗ ΕΓΚΕΦΑΛΩΝ ΓΙΑ ΣΥΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ



Η συνδιαχείριση του Αιγαίου με τους Τούρκους είναι το επόμενο μεγάλο στοίχημα της συμμαχίας των προθύμων, των ανθρώπων που θεωρούν την εθνική υπόθεση απλό πονοκέφαλο, τον οποίο θέλουν να θεραπεύσουν με το κολόβωμα ή την παράδοση της εθνικής κυριαρχίας εις χείρας τρίτων.


Η παράταξη των ελληνοφώνων ενδοτικών δεν έχει λαϊκή βάση, αλλά υπερεκπροσωπείται στην ελίτ και σε όλους τους μηχανισμούς παραγωγής κυρίαρχης ιδεολογίας.


Κόμματα, βουλευτές, πολιτευτές, ΜΜΕ, δημοσιογράφοι, πανεπιστημιακοί καθηγητές, δημοσιολογούντες, τηλεοπτικές περσόνες, παράγοντες της οικονομίας, τραπεζίτες, κρατικοδίαιτοι λήπτες προγραμμάτων ΕΣΠΑ κι ένα σωρό άλλοι οποτεδήποτε χρειαστεί γίνονται μια γροθιά και επαναλαμβάνουν (ελαφρώς παραλλαγμένο στη διατύπωση αλλά στην ουσία του ίδιο), το μήνυμα της άνευ όρων παράδοσης στον αντίπαλο.


Επειδή η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων έχει πατριωτικά φρονήματα και απεχθάνεται τον ενδοτισμό, τα συνθήματα για τις εκχωρήσεις εθνικών δικαίων συνήθως περιβάλλονται από την τήβεννο της λογικής, της ειρηνοφιλίας και του... κέρδους.


'Οταν η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη είχε διαπράξει το άγος των Ιμίων και όταν η ίδια κυβέρνηση παρέδωσε τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν στους Τούρκους, τα επιχειρήματα που αναπαρήχθησαν στα δημόσια fora σε ακριβώς αυτούς τους δύο άξονες στηρίζονταν. Οι ενδοτικοί ισχυρίζονταν ότι οποιαδήποτε αντίσταση στους Τούρκους θα έφερνε πόλεμο και πως «δεν είναι καιρός για τέτοια, αφού τώρα η οικονομία πάει καλά κι αντί για πόλεμο, ας κοιτάξουμε να κερδίσουμε χρήματα».


λοι είδαμε σε ποιον γκρεμό έριξε τη χώρα η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης Σημίτη. Κυβερνήσεις, που κάνουν ντροπές σαν τις υποθέσεις των Ιμίων και του Οτσαλάν, κάνουν και χρηματιστήρια και ολυμπιακά έργα. 'Οταν μια πολιτική δύναμη είναι ενδοτική στα εθνικά, στη συνέχεια αποδεικνύεται ολέθρια και στα οικονομικά.


Και τώρα θα δούμε και θα ακούσουμε ακριβώς τα ίδια. Η «τρομερή» ισχύς της Τουρκίας ήδη προβάλλεται από διάφορα ΜΜΕ και παρουσιάζεται με ιδιαίτερα έντονα χρώματα από διάφορους κύκλους. Επίσης, έχουν αρχίσει οι αναπαραγωγές του σκεπτικού, ότι πρέπει να επιλέξουμε: ή να έχουμε τα μισά κέρδη από την εκμετάλλευση των πόρων του Αιγαίου με την Τουρκία ή έναν ολόκληρο πόλεμο. 


Αυτού του είδους οι αναφορές είναι πιο συχνές από το αναμενόμενο, αφού η συμμαχία των προθύμων ποντάρει και στο γεγονός της οικονομικής εξουθένωσης των Ελλήνων λόγω της μνημονιακής λαίλαπας. Πρώτα μας αφαίμαξαν κι ύστερα μας παρουσιάζουν, ως λύση να δώσουμε τα μισά στους Τούρκους, για να ζήσουμε με τα μισά απ’ όσα μας ανήκουν!




Εφημερίδα ''Δημοκρατία''


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF