ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 6 Ιανουαρίου 2020

ΜΗΝΥΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2019


Icon by
Anton Daineko



ΜΗΝΥΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2019
«Μυστήριον ξένον ὁρῶ καί παράδοξον»


Ἀγαπητοί Πατέρες καί Ἀδελφοί, τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά·


Τα Χριστούγεννα εἶναι ἡ Ἑορτὴ τῆς θείας Συγκαταβάσεως, τὴν ὁποία γευόμαστε μέσα στὴν ζεστὴ ἀγκαλιὰ τῆς ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Τὸ ἅγιο Εὐαγγέλιο βεβαιώνει ὅτι, «ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν» (Ἰω. 1:14). Πρόκειται πράγματι γιὰ Μυστήριο ξένο καὶ παράδοξο, ποὺ συμμαρτυροῦν οἱ Ἅγιοι Ἄγγελοι, σχετικὰ μὲ τὸν ὑπὲρ φύσιν τόκο τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ.

Βρισκόμαστε μπροστὰ σὲ ἀπερινόητο ἐνέργημα τοῦ προαιωνίου Θεοῦ ἐν χρόνῳ, ποὺ ἀποβλέπει νὰ ἐγείρει τὸν νεκρωμένο, νὰ ἐλευθερώσει τὸν αἰχμάλωτο, νὰ λυτρώσει τὸν δέσμιο στὴν φθορὰ καὶ τὰ πάθη, καὶ ἐν τέλει νὰ θεώσει τὸν ἄνθρωπο, τὸν θεόπλαστο καὶ ἀποστάτη. Διότι κατὰ τὸν Μέγα Ἀθανάσιο: «ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο, ἵνα τὸν ἄνθρωπον δεκτικὸν θεότητος ποιήσῃ».

Τὸ ἐκπληκτικὸ αὐτὸ γεγονὸς τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως, τὸ ὁποῖο συνέβη στὴν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας, γιὰ νὰ γίνει ἀποδεκτὸ καὶ νὰ βιωθεῖ ἐπάξια ὡς μέγα Μυστήριο, χρειάζεται μυσταγωγία: ἀπαιτεῖται ἀπάρνηση τῆς κοσμικῆς λογικῆς, ἀποστροφὴ τῆς ἁμαρτίας, μετάνοια, καθὼς καὶ ἑτοιμασία χώρου/τόπου καταλλήλου στὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου.

Τὸ Μυστήριο συσκιάζεται καὶ κρύπτεται ἀπὸ τὶς πολλὲς κοσμικότητες, μὲ τὰ γαστρονομικὰ κυρίως ἐνδιαφέροντα, τὶς ὑλικὲς σπατάλες, τὴν κάθε εἴδους ματαιοδοξία, τὴν παράδοση στὴν κραιπάλη, τὴν μέθη, τὴν ἀσωτία καὶ τὶς μέριμνες τοῦ βίου τούτου.

Εἶναι χαρακτηριστικό, ὅτι ὅταν ἡ κυοφοροῦσα Παναγία μας καὶ ὁ Δίκαιος Ἰωσὴφ ὁ Μνήστωρ ἀναζητοῦσαν τόπο γιὰ νὰ σταθμεύσουν καὶ διανυκτερεύσουν, δὲν ὑπῆρχε τέτοιος μέσα στὴν Βηθλεέμ. Ὅλοι οἱ κατοικίσημοι χῶροι ἦταν ἀσφυκτικὰ γεμᾶτοι: «οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι» (Λουκ. 2:7).

Καὶ ἔτσι, γιὰ νὰ γεννηθεῖ ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς ὁ Σωτῆρας μας ὑπῆρξε μόνον ἕνα κρῦο καὶ σκοτεινὸ Σπήλαιο, τόπος καταφυγῆς ἀλόγων ζώων, ἕνας σταῦλος!


Αὐτὴ ἡ ἔλλειψη δὲν ἦταν μόνον τότε. Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι συνήθως εἶναι τόσο γεμᾶτοι, δηλαδὴ στὴν πραγματικότητα τόσο ἄδειοι, ὥστε νὰ μὴν βρίσκουν τόπο καὶ χρόνο γιὰ τὸν Θεάνθρωπο στὴν ζωή τους. Ὁ νοῦς εἶναι γεμᾶτος μὲ ἕνα σωρὸ ἄλλα πράγματα, ἀκόμη καὶ ἀνάξια καὶ ἁμαρτωλά, ὥστε νὰ μὴν χωρεῖ σὲ αὐτὸν ἡ θεία Διδαχὴ τοῦ Εὐαγγελίου καὶ ἡ παρηγορία τῆς κατανυκτικῆς προσευχῆς. Καὶ ἡ καρδιὰ εἶναι ἑρμητικὰ κλειστή, ψυχρὴ καὶ παγερή, ὥστε νὰ μὴν εἰσέρχεται ἡ θεία Χάρη γιὰ ἀνακαίνιση καὶ μεταμόρφωση.

Οἱ ἄνθρωποι εἶναι σήμερα στὴν πλειονότητά τους πολυάσχολοι καὶ βιαστικοί, ἔχουν ἀτελείωτες μέριμνες καὶ περισπασμούς, ὅπως καὶ φοβίες καὶ ἀνασφάλειες· ὥστε νὰ μὴν τοὺς μένει χρόνος καὶ διάθεση γιὰ Χριστό, οὔτε εὔκολα γιὰ τὸν συνάνθρωπο· παρὰ μόνον γιὰ ἱκανοποίηση αὐτοῦ ποὺ τοὺς εὐχαριστεῖ. Τὰ μυαλὰ εἶναι γεμᾶτα μὲ κάθε λογῆς θεωρίες, ἀπόψεις ἤ καὶ πλάνες καὶ ἀερολογίες. Καὶ οἱ καρδιὲς φουσκωμένες ἀπὸ ὑπερφίαλο ἐγωϊσμό, ἀτομισμό, ἡδονισμό, ὠχαδελφισμό· ἤ καὶ τρομοκρατημένες ἀπὸ φανταστικὰ σενάρια καὶ διαδόσεις· καθὼς καὶ φαρμακωμένες ἀπὸ ποικίλες ἀπογοητεύσεις καὶ δοκιμασίες τῆς ζωῆς. 

πικρατεῖ ἀνούσια περιέργεια, μικροπρεπὴς ἐξωστρέφεια, ἀδυναμία συγκεντρώσεως τοῦ νοῦ καὶ θυσιαστικῆς διαθέσεως γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τὸν Ἄνθρωπο· παρατηρεῖται ἔλλειψη πνευματικοῦ ζήλου, τάση κριτικῆς καὶ ἀπορρίψεως τῶν πάντων, κυνηγητὸ αὐτομάτων καὶ μαγικῶν λύσεων, ἀπάρνηση εὐθυνῶν καὶ καλλιέργεια ἐνόχων συμβιβασμῶν στὴν πίστη καὶ τὴν ζωή… Ἔτσι ὅμως, ἐγκλωβιζόμαστε στὸ ἐγώ μας, μὲ τὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιὰ κλειστὰ στὴν θεία ἐπίσκεψη, ἔλευση καὶ διαμονή.

Τέκνα ἐν Κυρίῳ τεχθέντι·

Τὸ θεῖο Βρέφος ποθεῖ νὰ βρεῖ κατάλυμα ἐντός μας μυστηριακά, ἀφοῦ γεννήθηκε σὲ Σπήλαιο ἀπὸ ἄκρα ἀγάπη καὶ ταπείνωση, ἀρκεῖ νὰ τὸ θέλουμε κι ἐμεῖς καὶ νὰ προετοιμασθοῦμε κατάλληλα· νὰ ἀνοίξουμε χῶρο, νὰ ἀφήσουμε τόπο ἐλεύθερο στὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιά μας. Μετάνοια στὴν Ἐκκλησία σημαίνει ἄδειασμα ἐσωτερικὸ ἀπὸ ὅλα ἐκεῖνα ποὺ σωρεύθηκαν καὶ φράζουν τὴν εἴσοδο στὸν Κύριο καὶ Θεό μας, ἀλλὰ ἐπίσης δυσκολεύουν τὴν συνεννόηση καὶ τὴν ἀλληλοπεριχώρηση μὲ τοὺς Ἀδελφούς μας.

Τὸ Παιδίον Νέον, ὁ πρὸ αἰώνων Θεός, ἀναμένει καὶ τὰ δικά μας πενιχρὰ δῶρα, καὶ τὴν δική μας εἰλικρινῆ προσκύνηση, μὲ πίστη ἀληθινὴ καὶ ἄδολη, μὲ ἀγάπη καὶ ταπείνωση, καὶ μάλιστα στὰ ἔργα καὶ ὄχι μόνον στὰ λόγια.

που ἔρχεται ὁ Χριστὸς κατεβαίνει ὁ Οὐρανὸς καὶ ἀνθίζει ὁ Παράδεισος. Οἱ Ἄγγελοι δοξολογοῦν, τὰ σύμπαντα γεμίζουν χαρά, ἡ κτίσις ἀγάλλεται. Φῶς, καθαρότητα, εὐωδία, ὕμνος καὶ αἶνος κυριαρχοῦν καὶ ἡ Εἰρήνη ἐπικρατεῖ καὶ βασιλεύει!

ς μὴν μείνουμε ξένοι καὶ ἀμέτοχοι σὲ αὐτὴ τὴν λαμπρὴ οὐρανο-γήϊνη εὐφροσύνη! Εἴθε νὰ ὑπάρχει μέσα μας τόπος γιὰ θεία διαμονή, ὥστε νὰ λάβουμε ἀνέσπερο φῶς, νὰ μεταμορφωθοῦμε σὲ προσωπικότητες εὐεργετικές, σὲ ψυχὲς πυρφόρες, σὲ φορεῖς καὶ μεταδότες πίστεως, ἐλπίδος καὶ ἀγάπης!
Χριστὸς ἐτέχθη!


Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος

† Ὁ Ἀθηνῶν ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ


Τά Μέλη

† Ὁ Λαρίσης καί Πλαταμῶνος ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
† Ὁ Εὐρίπου καὶ Εὐβοίας ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ
† Ὁ Πειραιῶς καὶ Σαλαμῖνος ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ
† Ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
† Ὁ Θεσσαλονίκης ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ
† Ὁ Δημητριάδος ΦΩΤΙΟΣ
† Ὁ Τορόντο ΜΩΫΣΗΣ
† Ὁ Ἀµερικῆς ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
† Ὁ Φιλίππων καὶ Μαρωνείας ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
† Ὁ Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ
† Ὁ Μεθώνης ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
† Ὁ Λούνης ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ
† Ὁ Γαρδικίου ΚΛΗΜΗΣ
† Ὁ Ἔτνα καὶ Πόρτλαντ ΑΥΞΕΝΤΙΟΣ
† Ὁ Βρεσθένης ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ
† Ὁ Θεουπόλεως ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ
† Ὁ Πελαγονίας ΜΑΞΙΜΟΣ


Εκκλησία Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF