ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2020

ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ: ''Ο ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ''




Όπως όλα δείχνουν, η αυτοκέφαλη εκκλησία των Σκοπίων με την ονομασία «Αρχιεπισκοπή Αχριδών» βρίσκεται προ των πυλών. 
Η άγνωστη, σε πολλούς, ιστορία του σκοπιανού σχίσματος.

Μια επανάληψη της πρόσφατης ιστορίας φέρεται να ετοιμάζει το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης. Μόνο που, αυτή τη φορά, τη θέση της σχισματικής εκκλησίας της Ουκρανίας, παίρνει η σχισματική εκκλησία των Σκοπίων, που, όπως φαίνεται, προαλείφεται για αυτοκεφαλία.

Το θέμα ανακινήθηκε ξανά επίσημα χθες, όταν ο πρώην και ο νυν πρωθυπουργός της ''Βόρειας Μακεδονίας'', Ζόραν Ζάεφ και Όλιβερ Σπασόφσκι, επισκέφθηκαν την έδρα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ώστε να συζητήσουν το εκκλησιαστικό πρόβλημα της χώρας τους, και ζήτησαν, επί της ουσίας, να δώσει αυτοκεφαλία σε μια σχισματική εκκλησία.


«Ήταν αναμενόμενο. Προφανώς και δεν το επιβραβεύω ούτε και το δικαιολογώ. Αλλά, είναι φυσικό επακόλουθο του ουκρανικού αυτοκέφαλου. Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος ετοιμάζεται να επαναλάβει το ουκρανικό ψευτοαυτοκέφαλο, δίνοντάς το στη σχισματική εκκλησία των Σκοπίων», σχολίασε στο Sputnik, ο Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης, ομότιμος καθηγητής Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ).


Και προσθέτει: «Προσπαθεί να αποκτήσει πλειοψηφία στον εκκλησιαστικό κόσμο ο Βαρθολομαίος, δημιουργώντας δικές του εκκλησίες. Θα προσπαθήσει να αποδυναμώσει τόσο τη σερβική, όσο και τη ρωσική εκκλησία. Προσέθεσε ως 15η την σχισματική αυτοκέφαλη εκκλησία της Ουκρανίας. Ετοιμάζεται να δώσει αυτοκέφαλο στην 16η την "Αρχιεπισκοπή Αχριδών"».


Στόχος της πολιτικής ηγεσίας της γειτονικής χώρας είναι η μετονομασία της αυτοαποκαλούμενης «Μακεδονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας - Αρχιεπισκοπή Οχρίδας» σε «Αρχιεπισκοπή Αχριδών». Αξίζει, μάλιστα, να σημειωθεί, ότι, λίγο πριν την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών, η συγκεκριμένη εκκλησία ζήτησε τη μετονομασία της σε «Αρχιεπισκοπή Αχριδών», με αίτημά της προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο, μάλιστα, έφερε την υπογραφή του τότε πρωθυπουργού, Ζόραν Ζάεφ.


Αυτή τη στιγμή, όμως, στα Σκόπια υπάρχουν δύο εκκλησίες. Η «Μακεδονική Ορθόδοξης Εκκλησίας - Αρχιεπισκοπή Οχρίδας» που δεν αναγνωρίζεται από καμία άλλη εκκλησία και η «Ορθόδοξη Αρχιεπισκοπή της Αχρίδας», κανονικά αναγνωρισμένη από το Πατριαρχείο Σερβίας και άλλες εκκλησίες. «Υπάρχει ένας αρχιεπίσκοπος Αχρίδας, ο κανονικός, που αναγνωρίζεται από την εκκλησία της Σερβίας, ωστόσο εδιώκετο από τη σχισματική εκκλησία της δήθεν Μακεδονίας. Η σχισματική εκκλησία υπάρχει από την εποχή του Τίτο και του κομμουνισμού», επισημαίνει ο Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης.


Και προσθέτει: «Προφανώς, ο Βαρθολομαίος, προκειμένου να αποφύγει να δώσει έναν τίτλο, να αποφύγει να ονομάσει αυτοκέφαλη εκκλησία της Μακεδονίας, κάτι που θα προκαλούσε τους Έλληνες, αποφασίζει να τους ονομάσει Αρχιεπισκοπή Αχρίδος η Αχριδών. Προσπαθεί να αποφύγει ονόματα όπως μακεδονική εκκλησία και λοιπά και δίνει τον τίτλο αρχιεπισκοπή Αχριδών, που είναι ένας παλαιός και ιστορικός τίτλος. Υπήρχε από τη βυζαντινή περίοδο και δεν είχε καμία σχέση με τους σχισματικούς». 


Δεμένα παραμένουν τα χέρια Ιερώνυμου, μετά την αναγνώριση της ελληνικής εκκλησίας στο δικαίωμα του Πατριάρχη Βαρθολομαίου να δίνει αυτοκεφαλία. «Μετά από την αναγνώριση του δικαιώματος αυτού από την Εκκλησία της Ελλάδας, δεν έχει κανένα λόγο η εκκλησία μας για να μην την αναγνωρίσει. Θα ονομάζεται Αρχιεπισκοπή Αχριδών ενώ στην πραγματικότητα θα είναι η αυτοκέφαλη εκκλησία της Βόρειας Μακεδονίας. Μας λένε: "Αφού η Βόρεια Μακεδονία είναι ανεξάρτητο κράτος δικαιούται να έχει και ανεξάρτητη εκκλησία". Θα είναι αυτοκέφαλη, αλλά, επί της ουσίας, θα κάνει όσα λέει ο Βαρθολομαίος», αναφέρει ο Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης.


Και προσθέτει: «Ωστόσο, η εκκλησία των Σκοπίων είναι επί αιώνες στο έδαφος της εκκλησίας της Σερβίας όπως και η Ουκρανία στο έδαφος της εκκλησίας της Ρωσίας. Πρέπει να συμφωνήσει και η Σερβία για τα εκκλησιαστικά ζητήματα των Σκοπίων. Το ερώτημα παραμένει: Πόσες εκκλησίες θα ακολουθήσουν τη Μόσχα και πόσες την Κωνσταντινούπολη;».





Ιστολόγιο ''Sputnik''


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF