ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Παρασκευή 22 Μαΐου 2020

ΣΥΝΩΜΟΣΙΟΛΟΓΙΑ: Η ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΟΥ ΛΑΙΚΙΣΜΟΥ




Υπάρχουν -δυστηχώς- ιστολόγια -και μάλιστα ''ορθόδοξα''- που αναπαραγάγουν μαζικά 

τα γνωστά πλέον ''fake news'', 

τις -πανθομολογούμενα- ιδεοληπτικές θεωρίες συνωμοσίας του Άλεξ Τζόουνς 

και γενικότερα ''ειδήσεις'', 

που είναι παρμένες από τα ευφάνταστα έως και ''παρανοικά'' ''Ψυχώ'' του Χίτσκοκ! 

Θεωρώντας -τα αυτά ιστολόγια- 

πως μάχονται με περίσσια ομολογία και απαράμιλλο, πνευματικό σθένος, 

κατ' ουσίαν 

αυτό που επιτυγχάνουν είναι να αναπαραγάγουν το φόβο, τη σύγχυση και την απόγνωση, 

το ζητούμενο δηλαδή, 

που επιζητούν οι επίδοξοι ''μέντορές'' τους! 


του Γιώργου Δ. Δημακόπουλου, δημοσιογράφου


Η συνωμοσιολογία, η αυξανόμενη τάση για την κατάδειξη της ίντριγκας (έστω κι αν αυτή δεν είναι αποδεδειγμένη), η σεναριολογία και πλεκτανολογία δυστυχώς είναι παθογένειες ημών -των κατ' όνομα Ορθοδόξων- που πολλοί βλέπουμε πάντοτε το ποτήρι μισοάδειο, παρά μισογεμάτο!


Δεν θα ασχοληθούμε από που πηγάζει αυτή η παθογένεια, το μόνο σίγουρο πάντως είναι, πως η θυματοποίηση, ως και η ''ιεροποίηση'' του λαού, ως κάτι αδιάβλητο από την περιρρέουσα νοσηρή κατάσταση, οδηγεί στον λαικισμό, άρα ο θύτης (το πολιτικό σύστημα) είναι ο μόνος και δακτυλοδεικτούμενος φονιάς όλου του κόσμου!


Στην Ορθόδοξη Γραμματεία μας αυτό ονομάζεται έλλειψη αυτομεμψίας, όπου ελοχεύει φυσικά μια υπολανθάνουσα υπερηφάνεια, μια έρπουσα αλαζονεία κι ένας εγωισμός παθιασμένα αθεράπευτος.


Πολλοί αδελφοί ηδονίζονται βουλιμικά στη θέα της συνωμοσιολογίας, βλέπουν παντού εξάρια να διακοσμούν τη κτίση, τρίγωνα, πεντάλφες και εξάλφες να οριοθετούν την γεωμετρική σκιαγράφηση της ύλης και κέρατα, τράγους και αμνούς να αντιστρέφονται τον βουκολικό τους ορίζοντα.


Αυτή η προδιάθεση για ιντρικοποίηση των πάντων έχει οδηγήσει κατά καιρούς σε καταστάσεις φρενοβλάβειας, έως και απτής παράνοιας.


Κάποιος είπε πως: ''η παράνοια απογειώνεται, όταν υπάρχει ακροατήριο'' και είχε απολύτως δίκαιο.


Η ενημέρωση απέχει παρασάγγας από την παραφιλολογία, όπως η τεκμηριωμένη είδηση από τα ονομαζόμενα fake news, όπως η αδέκαστη δημοσιογραφία από την εντεταλμένη, όπως η ανάγνωση από μια παραπομπή σε ανάγνωση!


Συνεπώς, καλός αναγνώστης θεωρείται ο ενημερωμένος αναγνώστης και όσο το δυνατόν από τις πλέον αξιόπιστες πηγές.


Ό,τι είναι παρά και όχι εντός της ειδησεογραφικής δημοσιογραφίας είναι παραδημοσιογραφία, παραφιλολογία, σπερμολογία, ακατάσχετη φλυαρία, κουσκουσουριά και εν γένει αναξιόπιστη κατήχηση και ελλιπής κατεύθυνση.


Η διασπορά εσχατολογικής τρομολαγνίας υπό την κάλυψη της δήθεν ενημέρωσης, όταν δεν συνοδεύεται και από την θεραπευτική της Ορθόδοξης Γραμματείας αποτελεί στείρα τρομοκρατική εκπαίδευση και αντορθόδοξη διαπεδαγώγηση.


Πολλοί εξιτάρονται, παθιάζονται και διεγείρονται υπό το κράτος της εσχατοσπερμίας και μόνο, θεωρώντας μάλιστα, πως επιτελούν και ευλογημένο πνευματικό έργο!


Στην πραγματικότητα -όμως- όλοι μας πάσχουμε από πνευματική καλλιέργεια, Χριστολογική διάκριση και ευγενή λεπτότητα.


Ο Χριστιανός γεννιέται και πεθαίνει πάνω στο καυτό αμόνι της φωτιάς και του σιδήρου, είναι πάντοτε διαπομπευόμενος, καταδιωκόμενος και δακτυλοδεικτούμενος, απλά γιατι δεν είναι εκ του κόσμου τούτου, εφόσον ο Χριστός μας, επομένως η Εκκλησία Του και εμείς -ως μέλη του σώματός της- δεν ήταν εκ του κόσμου τούτου.


Η Εκκλησία μας, τα μέλη της είχαν και έχουν βαθυτάτη συνείδηση και συναίσθηση, ότι μέσα στον κόσμο είναι ξένοι!


Αν δε κατανοήσουμε, ότι ο απόλυτος σκοπός του Χριστιανού είναι η αναστημένη ''σπαργανοποίησή'' του δίπλα στον Γλυκύτατο Ιησού μας, αυτό και μόνο φτάνει για να συλλογιστούμε, ότι


''ου φοβηθήσομαι κακά, ότι συ μετ' εμού ει''. (Ψαλμ. 22ος).


Εύχεσθε!


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF