ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τρίτη 18 Αυγούστου 2020

Ο ΥΙΟΣ ΤΗΣ ΑΝΟΜΙΑΣ ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ ΔΙΑ ΧΡΗΜΑΤΙΚΟΥ ΠΟΣΟΥ ΕΔΕΛΕΑΣΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΕΚ ΤΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΚΑΙ ΚΑΤΕΣΤΗΣΕΝ ΑΥΤΟΥΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ ΤΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΑΥΤΟΥ




Ένα λίαν επίκαιρο και αρκούντως αυθεντικό δοκίμιο του λόγιου Μοναχού και δεινού κήρυκα Κοσμά Φλαμιάτου, που μέσα από την ξενόδουλη ανασύσταση του -εν τη γενέσει του- Ελληνικού Κράτους, την διαβλητή εγκατάσταση της Βαυαροκρατίας, την δόλια, ως και ωφελιμιστική παρείσφρηση της Αγγλογαλλικής δυναστείας και τις πρώτες εμφυλιακές, μισερές ''καρατομήσεις'' αδούλωτων μαρτύρων προσφέρει στον αναγνώστη την γνησιότητα της Πίστης και την αληθινή Φιλοπατρία. Το πηγαίον και η γνησιότητα του λόγου μοιάζει σαν να ''τυπώθηκε'' μόλις τώρα, με διαφορετικούς ή και ίδιους ευρωπαικούς ''εθνοσωτήρες'', τους ίδιους όμως πάντοτε ασύμμαχους ''συμμάχους'', αυτούς άλλωστε, που οριοθέτησαν και τον πολιτικό ''χρωματισμό'' των πρώτων νεότοκων και πολιτικά εξαρτημένων κομμάτων στην Ελλάδα: το αγγλικό, το γαλλικό και το ρωσικό. Σαν να μην άλλαξε τίποτε. Ραγιαδισμός, υποτακτικότητα και δουλοφροσύνη υπό τον σκιερό ''μανδύα'' του Εθνικού Συντάγματος και της εγκατεστημένης Βασιλείας, που εισήγαγαν στους απονήρευτους Ρωμιούς, ξένα ήθη και νοσηρές, ''διαφωτιστικές'' διδαχές, ώστε να αναγκάσουν ακόμη και αυτόν τον Μακρυγιάννη να γράψει στη διαθήκη του, μιλώντας για ''απατεώνες της πατρίδας του''! Και όπως έγραψε και ο καθηγητής Αλέξιος Παναγόπουλος στο βιβλίο του ''ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ'': ''Οι ''ψευτοδιαφωτιστές'', που φραγκεμένοι δίδασκαν το πνεύμα της εσπερίας, αναγκάζουν τους πρωτομάρτυρες να καταγγείλουν δημόσια τους ηθικούς αυτουργούς, που κρύβονταν πίσω από τις ύποπτες αναθεωρήσεις του περιβάλλοντος του ρωμαιοκαθολικού Βασιλέα της προτεστάντισσας Βασίλισσας και του ανθέλληνα αντιβασιλέα Μάουερ''. Εύχεσθε!



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος




''ΦΩΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΑ 
ΕΙΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΠΙΒΟΥΛΗΣ, ΕΙΣ ΟΡΘΟΦΡΟΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚ ΤΟΥ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΑΣΦΑΛΕΙΑΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑΝ. ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΩΝ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ''


Εκ του προηγούμενου

Αυτό κατά την Επτάνησον και το κατά το βασίλειον της Ελλάδος, σύστημα, ενεργεί προ πολλού ίνα φέρη διά νόμου και εις όλην την άλλην Ανατολήν, ενεργούμενον προ πολλών ετών εν έργω και πράγματι.

Ένεκα τούτου βλέπομεν προ πολλού ότι η Οθωμανική Πόρτα, δι' οδηγίας αυτού του υιού της ανομίας της Δύσεως, ελέγχει, στηλιτεύει επισήμως και διδάσκει αυτήν την εν Κωνσταντινουπόλει Μεγάλην Εκκλησίαν επί σκοπώ ίνα αναφανή εν έργω και πράγματι κριτής και νομοθέτης μετ' ολίγον.

Αυτή όμως η ιερόσυλος επέμβασις της Οθωμανικής Πόρτας, μέλλει αναποφεύκτως ίνα φέρη μετ' ολίγον την τελείαν καταστροφήν και αφανισμόν αυτής. Και εις αυτήν την προ πολλού διαγωγήν της Οθωμανικής Πόρτας, ήτις κατά πάντα οδηγείται, εις όλα τα πρακτικά αυτής υπό του υιού της ανομίας της Δύσεως φαίνεται άλλο μυστήριον της ανομίας.

Επειδή καθώς εις την Εκκλησίαν του Χριστού κατά χρέος ιερόν οι ποιμένες γίνονται διδάσκαλοι και οδηγοί εις τους λαικούς καθ' όλα τα ιερά και πνευματικά, ωσαύτως εις το Βασίλειον του νοητού εχθρού, του οποίου το πνεύμα επισκιάζει και οδηγεί όλους τους κακοδόξους, τους ανόμους και ασεβείς, ο υιός της ανομίας του κλήρου της Δύσεως, γίνεται διδάσκαλος και οδηγός εις τον υιόν της ανομίας της Ανατολής, τον γεγεννημένον εκ της ανομίας, του λαού και όσων άλλων εν γένει αποστατήσωσιν εκ της Εκκλησίας.

Αι πρώται ανομίαι του κλήρου της Δύσεως, εξ ων εγεννήθησαν έπειτα άλλαι ολεθριώτεραι, φαίνονται αύται αι δύο, η υψηλοφροσύνη και η φιληδονία τουτέστιν η σαρκική αμαρτία προελθούσα εκ της εκείσε καινοτομίας δι' ης απαγορεύεται ο γάμος εις όλους απλώς τους κληρικούς, οποίου βαθμού και αν ώσι.

Ένεκα τούτου η εξ αυτών των ανομιών γεννηθείσα αίρεσις των Λουθηρο-Καλβίνων, έφερε την κατάργησιν εις όλα τα έργα του αγιασμού, οποία προς τοις άλλοις πολλοίς, η τελετή των μυστηρίων, αι νηστείαι, αι τεσσαρακοσταί, η παρθενία, τα έργα της μετανοίας, η απάρνησις του κόσμου, ο μοναχικός βίος, και τα παραπλήσια τούτοις.

Η πρώτη πάλιν κατάχρησις του κλήρου της Ανατολής, εξ ης εγεννήθησαν άλλαι απαισιώτεραι, οποίαι προς ταις άλλαις η Σιμονία, η ψήφος και η χειροτονία των Επισκόπων και πρεσβυτέρων, εις ανθρώπους σαρκικούς τε και κοσμικούς, και άλλαι, φαίνεται η φιλαργυρία.

Τούτου ένεκα ο υιός της ανομίας της δύσεως, διά χρηματικού μισθού εδελέασε και υπεσκέλισε πολλούς εκ των κληρικών της Ανατολής, και κατέστησεν αυτούς εν αγνοία υπαλλήλους των υπαλλήλων αυτού και αντιπροσώπων εις την κατά της Εκκλησίας επιβουλήν.

Η πασών των άλλων όμως απαισιωτάτη κατάχρησις εξ ης επήγασαν και πηγάζουσιν όλαι αι άλλαι υπάρχει η εφεξής΄ επειδή, δηλαδή η ψήφος και η χειροτονία των Επισκόπων και όλης εν γένει της Ιεραρχίας, εγίνετο ουχί εις τους αναβάντας εις τον βαθμόν του υιού, ή τουλάχιστον εις μεγίστην και κατεπείγουσαν ανάγκην εις τους έχοντας τον βαθμόν του φίλου,

τουτέστιν εις ανθρώπους πνευματικούς ανωτέρους της σαρκός και του Κόσμου, και όντας εις ανάβασιν αγιασμού τε και φωτισμού, και έχοντας, εκ τούτου τα εκ του αγίου πνεύματος κατάλληλα και αναγκαία χαρίσματα αλλ' εις ανθρώπους πολύ κατωτέρου βαθμού.

Ιδού κυρίως τα αίτια, εξ ων έλαβεν απ' αρχής χώραν η εκ του υιού της ανομίας του κλήρου της Δύσεως κατά των ορθοδόξων επιβουλή, ήτις έφερε μεγάλα και τρομερά δεινά εις την Εκκλησίαν ως ουδέποτε άλλοτε, επαπειλούσα ίνα φέρη εις την ορθοδοξίαν και εις όλον τον άλλον κόσμον, αλλά δεινά πολύ απαισιώτερα και ολεθριώτερα  των έως του νυν γενομένων, και ταύτα μεν συνεπτυγμένως ως προς τούτο το αντικείμενον αρκούσι.

Λέγομεν ήδη συνοπτικώς και εν μέρει, περί του τετάρτου αντικειμένου της ημών υποσχέσεως τουτέστι ομοία Ιαματικαί και διορθωτικαί πράξεις γίνονται τα μέγιστα αναγκαίαι περί της κοινής σωτηρίας και ασφαλείας. Οποίαι αι εφεξής:

Α'

Πρωτίστης, μεγίστης και κατεπειγούσης ανάγκης έργον υπάρχει ίνα επινοηθώσι φρόνιμοι, και ειρηνικοί τρόποι, όπως ανακαλυφθώσι και γνωρισθώσι  τοις πάσι΄ τα κεκρυμμένα εκ των ομογενών, όργανα εν γνώσει του υιού της ανομίας της Δύσεως, διά δύο μεγάλους λόγους. 

Πρώτον μεν επειδή δι' αυτών ευστοχεί και προοδεύει. Ένεκα τούτου όταν αυτά τα όργανα παύσωσι παύει ευθύς και η πρόοδος του κακού, και αναφαίνεται ελπίς της επί το κρείττον μεταβολής.

Δεύτερον δε, επειδή δι' αυτών των οργάνων διασκεδάζεται και ματαιούται οποιαδήποτε πρότασις εις οικοδομήν καλού, είτε κοινού είτε μερικού, και συνιστώνται και διατηρούνται και προοδεύουσι τα σχέδια της επιβουλής΄

και οσάκις γίνεται περί τούτων μέμψις, προσάπτεται η αιτία εις τον βασιλέα προς ερεθισμόν της αποστασίας.

Διά τούτο αυτός ο υιός της ανομίας της Δύσεως επινοεί πολλάς ραδιουργίας και τρόπους ίνα κρατή αυτούς κεκρυμμένους τοις πάσι. 

Εξ αυτών των οργάνων, τα μεν οδηγούνται αμέσως και απ' ευθείας υπό της Αγγλίας, τα οποία έφερε προλαβόντως εις την πτώσιν της πλάνης του θεισμού, και εξ αυτής εις την υλικήν και εφήμερον ιδιοτέλειαν, και ως εκ τούτου δελεάζει και κινεί αυτά όπως θέλει καθ' ον τρόπον δελεάζουσι διά τινος δελεαστικής τροφής τα θηρία και τα κτήνη και φέρουσιν αυτά εις σφαγήν.

Τα δε πλείστα εξ αυτών κινούνται εν αγνοία και δι' απάτης. Η ραδιουργία της επιβουλής έχει τοιαύτην ποικιλίαν και τέχνην, ώστε πολλοί όντες αδιάλλακτοι εχθροί κατ' αυτής, αλλ' όμως δι' απάτης ενεργουμένης δι' άλλων αυτής εν γνώσει οργάνων, κινούνται και ενεργούσι μετά πολλής προθυμίας και ζήλου τα όσα αυτή αγαπά και ζητεί.

Τοιούτοι προς τοις άλλοις πολλοίς, όσοι προσάπτουσιν εις τον Βασιλέα της Ελλάδος, όλην την ανωμαλίαν και τα όσα άλλα δεινά ακολουθούσιν, όσοι εμπνέουσιν υποψίαν, φόβον και αποστροφήν κατά της ορθοδόξου και ομοθρήσκου Ρωσσίας,

όσοι ενεργούσι τα σχίσματα και τον ερεθισμόν της αποστασίας, και προ πάντων των άλλων, όσοι συνεργούσιν εις τα όσα τείνουσιν διά την ανατροπήν της ορθοδόξου θρησκείας και διά την εισαγωγήν της πλάνης του θεισμού και της αιρέσεως των Λουθηρο-Καλβίνων.

Οι τοιούτοι θεωρούνται οι πάντων των άλλων ολεθριώτατοι στρατιώται του νοητού και του αισθητού Σατανά εξ ων επεπειλείται το γενικόν ναυάγιον του γένους, φρικτά δε και παγκόσμια δεινά εις όλον τον Κόσμον.

Εις ανακάλυψιν δε των τοιούτων απαιτείται πολλή και μεγάλη τέχνη και σύνεσις, αφ' ου δε ανακαλυφθώσι και γνωρισθώσιν απαιτούνται ταύτα τα δύο.

Πρώτον όλοι οι αναγκαίοι και κατάλληλοι τρόποι μήπως έλθωσιν εις ειλικρινή και αληθινήν επιστροφήν και διόρθωσιν.

Δεύτερον δε, ίνα στηλιτευθώσι κοινώς τοις πάσι όσοι εξ αυτών επιμείνωσιν αδιόρθωτοι επί σκοπώ ίνα μη ευρίσκη χώραν εις τον λαόν η δι' αυτών ενεργουμένη ραδιουργία.

Ταύτα και ουδέν άλλο έργον ως προς αυτούς, απαιτείται επειδή παν έργον γινόμενον διά ταραχής και δι' αγρίου και πονηρού τρόπου, ουδέποτε φέρει αίσιον και καλόν αποτέλεσμα, αλλά σκάνδαλα και απαισίους καρπούς, τα οποία διψά και ζητεί η επιβουλή. Και ταύτα μεν περί τούτου αρκούσι.

Συνεχίζεται


Εκ του βιβλίου του Μοναχού Κοσμά Φλαμιάτου:
''ΦΩΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΑ
ΕΙΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΠΙΒΟΥΛΗΣ, ΕΙΣ ΟΡΘΟΦΡΟΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚ ΤΟΥ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΑΣΦΑΛΕΙΑΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑΝ. ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΩΝ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ''
Αθήνα 1849, σελ. 135-137.
Μεταφορά στο διαδίκτυο, στο μονοτονικό σύστημα, με την Γραμματική τάξη της εποχής, επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF