Η μακαριστή Γερόντισσα Κυπριανή της Μονής των Αγίων Αγγέλων στις Αφίδνες της Αττικής ήταν μια σύγχρονη οσιακή μορφή, που στο πρόσωπό της ταυτιζόταν ολοκληρωτικά η ρήση του Χριστού μας '' αμήν λέγω υμίν, εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών''. (Ματθ. 18, 3). Η αείμνηστη Γερόντισσα ήταν εκ παιδιόθεν αφιερωμένη στον ηγαπημένο Νυμφίο της Χριστό, εκ του Οποίου πάντα περίμενε το κέλευσμα για την άσκηση στη μοναχική ζωή. Υπηρετώντας για μια εικοσαετία στο νοσοκομείο του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού ως παιδαγωγός (1945-1967) με ταπείνωση και αυταπάρνηση, έλαβε την κλήση απ' τον Θεό μας με την συνάντηση που είχε για πρώτη φορά το 1971, με τον αείμνηστο πνευματικό μας πατέρα Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανό. Στο πρόσωπο του Μητροπολίτη, η λαϊκή ακόμη Πηνελόπη Αλεξοπούλου θα βρει τον Γέροντα αυτόν, που αναζητούσε επί χρόνια ολόκληρα, με τις προσευχές και τα αιτήματά της προς τον Θεό. Έτσι το 1971 αγοράσθηκε η έκταση που βρίσκεται σήμερα η γυναικεία Ιερά Μονή των Αγίων Αγγέλων, για να ακολουθήσει η Μοναχική κουρά της Γερόντισσας το έτος 1973, λαμβάνοντας το όνομα Κυπριανή! Το 1974, την Παρασκευή της Διακαινησίμου θα γίνει Μεγαλόσχημη Μοναχή, για να ενθρονιστεί το 1982, ως Καθηγουμένη σε ηλικία 74 ετών. Η Γερόντισσα Κυπριανή ήταν ένας ευώδης κήπος με διαλεχτά και μοσχομύρητα άνθη, ένας ορμητικός ποταμός συναισθημάτων που ξεχυνόταν αβίαστα ακόμη και με την σιωπή της! ''Ένιωθα'', έλεγε ως Μοναχή πλέον, ''ότι κρατοῦσα στα χέρια μου ένα μεγάλο δοχείο γεμάτο ξέχειλα από αισθήματα... Και φοβόμουν πολύ να μην σκοντάψω... Ευτυχώς, βρέθηκε μπροστά μου ο Χριστός μας! ... Και έχυσα όλο το δοχείο επάνω Του''! Τον Ιούνιο του 2020 κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο για την μακαριστή Γερόντισσα, από τον Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανό Β', που ενώ ήταν ημιτελειωμένο εδώ και χρόνια, η Αδελφότητα της Μονής εργάσθηκε με ζήλο και υπευθυνότητα για την ολοκλήρωσή του. Το βιβλίο χαίρει πλουσίων Χριστολογικών συναισθημάτων και μιας τόσο, ανυπέρβλητης πνευματικής γραφής, που ο αναγνώστης αισθάνεται να τον κατακλύζουν άρδην, ανείπωτα αισθήματα αγάπης, ταπείνωσης και ευγνωμοσύνης προς τον δωροδότη Χριστό μας. Με το σύντομο αυτό και πτωχό -καθόλα- εισαγωγικό σημείωμά μας θα περπατήσουμε μαζί -έστω και αποσπασματικά- την ''στενή και τεθλιμμένη οδό'', αλλά ταυτόχρονα και την περίλαμπρη, ευφρόσυνη ζωή της αείμνηστης Γερόντισσας Κυπριανής κατά το ''κατατρύφησον του Κυρίου, και δώσει σοι τα αιτήματα της καρδίας σου. αποκάλυψον προς Κύριον την οδόν σου και έλπισον επ' αυτόν, και αυτός ποιήσει'' (Ψαλμός 36, 4-5). Όσοι ευφρανθήκαμε από τον ανεξάντλητο πνευματικό της πλούτο, τις απλές -με υψηλά νοήματα- αστείρευτες διδαχές της, γινόμαστε προσευχητικοί ικέτες στον Χριστό μας να μας χαρίζει τέτοια μεγάλα, πνευματικά αναστήματα, που να μας γεμίζουν και να μας καθαίρουν από την πνευματική μας φτώχεια και τον εφάρματο και ανακόλουθο οδικό μας βίο. Εύχεσθε!
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
''Ούτε ένα φύλλο δεν χωρούσε ανάμεσα...''
Έτσι λοιπόν η φωτισμένη παιδούλα κυριολεκτικά ''έχυσε'' όλο το δοχείο των αγίων αισθημάτων της επάνω στον Χριστό μας''... Από τότε έγινε φοβερά φιλακόλουθη... Πρωί-πρωί ήταν στον ιερό Ναό, ώστε να μη χάση τίποτε από τα αναγνώσματα και τις ψαλμωδίες. Ωs μοναχή, ωμολογούσε για τα παιδικά της χρόνια, ότι όταν επήγαινε για τα παιδικά της χρόνια, ότι όταν επήγαινε στην Εκκκλησία, ένιωθε τέτοια και τόση αγάπη και ένωση με τον Κύριό μας, ώστε ''ούτε ένα φύλλο δεν χωρούσε ανάμεσα στην ένωσι αυτή...''.
Με πολύ ζήλο έμαθε με τον καιρό τις καθιερωμένες Ακολουθίες... Την ανέπαυε πλήρως να αισθάνεται, ότι προσεύχεται στην Εκκλησία και με την Εκκλησία. Είχε την επίγνωσι, ότι προφέρει τα ίδια λόγια, τα οποία πρόσφεραν διαχρονικά και εξακολουθούν να να προφέρουν τόσοι Άγιοι, τόσοι ευσεβείς στους Ναούς και τα Μοναστήρια... Αυτό το γεγονός την συνέπαιρνε...
Της έδινε την αίσησι, ότι είναι μέσα στην Εκκλησία. Η χαριτωμένη Πηνελόπη είχε μια ειδική αγάπη για τον Ν' Ψαλμό. ''Ελέησόν με, ο Θεός, κατά το μέγα έλεός Σου και κατά το πλήθος των οικτιρμών Σου εξάλειψον το ανόμημά μου...'' ''Για μένα γράφτηκε αυτός ο Ψαλμός...'', σκεφτόταν... Και ήταν η ευλογημένη τότε 15 ετών!H μεγάλη της αγάπη για τις Ακολουθίες έγινε ταυτόχρονα και μεγάλη αγάπη για τα ιερά Βιβλία της Εκκλησίας μας...
Τα Μηναία, η Παρακλητική, το Μέγα Ωρολόγιον, το κατανυκτικό Τριώδιον και το χαρμόσυνο Πεντηκοστάριον την κατέκτησαν... Όσο περνούσε ο καιρός, αφιέρωνε και περισσότερο χρόνο, ώρες ολόκληρες, την ημέρα και την νύκτα, για να διαβάζη και να εμβαθύνη στα γράμματα της Εκκλησίας. Αυτή η ψυχοφελής και προσευχητική συνήθεια συνεχίστηκε ως το βαθύτερο γήρας της...
Ήταν τρυφή και τροφή της ψυχής της... Δάκρυα αγάπης και ευγνωμοσύνης προς τον Νυμφίο της επλημμύριζαν τα αγνά και ειρηνικά μάτια της. Ήσαν πράγματι τόσο ισχυρά τα θεμέλια τους πνευματικού της οικοδομήματος... Από τότε αφομοίωνε το γνήσιο εκκλησιαστικό φρόνημα...
Σε όλη την μακρόχρονη ζωή της προσευχόταν μαζί με όλη την Εκκλησία... ''Συν πάσι τοις αγίοις''... Άμεσο και φυσικό επακόλουθο του ιερού πόθου της για τις Ακολουθίες και τα Βιβλία της Εκκλησίας μας, ήταν η θερμή αγάπη της για την Αγία Γραφή... Το ιερό Ευαγγέλιο είχε κυρίαρχη θέσι στην καρδιά της...
Ήταν το διαρκές εντρύφημά της. Για την θεοδίδακτη όμως Πηνελόπη, η Γραφή δεν αποτελούσε εικαιρία μόνο για ιερές θεωρίες... Ήταν είσης, μέσον προσευχής και κοινωνίας του Αγίου Πνεύματος... Και ακόμη, τρόπος αποκρούσεως της αμαρτίας και της επιρροής των πονηρών πνευμάτων. Μελετούσε καθημερινά και με πολλή επιμέλεια την Καινή Διαθήκη... Αργότερα είχε ως βοήθημα και την ερμηνεία...
Προσπαθούσε να εμβαθύνη, ώστε η μελέτη της, με την Χάρι του Κυρίου μας, να είναι καρποφόρα... Όταν πλέον έγινε πνευματική Μητέρα συμβούλευε με βάσι την πλούσια πείρα της: ''Το Ευαγγέλιο είναι η πνοή του Χριστού μας... Δεν υπάρχει, παιδιά μου, το καλύτερο... Δεν υπάρχει ωραιότερο βιβλίο στον κόσμο από το Ευαγγέλιο... Μέσα σε αυτό είναι γραμμένα όσα είπε ο Κύριός μας... Να μην περνάη ημέρα χωρίς να έχετε διαβάσει έστω και τρεις στίχους...
Τότε θα είναι ευλογημένη η ημέρα σας...''. Και ωμολογούσε αυτό το αξιοπρόσεκτο: ''Παλαιότερα, συνέβαινε να μην αισθάνωμαι καλά, να μην έχω καλή διάθεσι... Τότε, διεπίστωσα ότι εκείνη την ημέρα δεν είχα διαβάσει το Ευαγγέλιο... Μόλις όμως το μελετούσα, η διάθεσίς μου έφτιαχνε... Αισθανόμουν αμέσως καλά...''.
Με τον καιρό, απέκτησε μία εντελώς ειδική σχέσι με τις ιερές Γραφές... Όταν κάπως μεγάλωσε, άρχισε να κατανοή καλύτερα τα αναγνώσματα... Και όχι μόνο αυτό, αλλά και να ζη, με έναν τρόπο αποκλειστικά προσωπικό, τις ευαγγελικές διηγήσεις... Και να μετέχη σε αυτές...
Είναι ενδεικτικό, ότι για μερικά χρόνια βίωνε πολύ ζωηρά, το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης, την ίδια ''αγωνία''... Άκουγε τον λόγο του Πιλάτου: ''Εγώ ουδεμίαν αιτίαν ευρίσκω εν αυτώ... Βούλεσθε ουν υμίν απολύσω τον Βασιλέα των Ιουδαίων;''... Και η καρδιά της σκιρτούσε από αγωνία και ελπίδα... ''Αχ!... θα σωθή!...''
Η ελπίδα της όμως συνεχώς... διεψεύδετο! Τον άλλο χρόνο, πάλι τα ίδια... Μία ελπίδα, η οποία μαρτυρούσε την αθωότητα της τρισχαριτωμένης παιδούλας... Μία αθωότητα όχι του κόσμου τούτου, αλλά της θείας Χάριτος που κατοικούσε στην καρδιά της... Μιας ανεκτίμητης δωρεάς, την οποία διεφύλαξε μέχρι τέλους...
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο
του Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Β':
''Γερόντισσα Κυπριανή,
Της Μονής των Αγίων Αγγέλων ο επίγειος άγγελος (1908-2000)'',
έκδοση α',
Ιεράς Μητρόπολη Ωρωπού και Φυλής
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών,
σελ. 52 - 56, Ιούνιος 2020.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου