ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2021

ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ: ''Η ΟΣΙΑ ΞΕΝΗ Η ΡΩΣΙΔΑ, Η ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΗ'' (ΜΕΡΟΣ ΔΕΚΑΤΟΝ)



''Εκείνο το βράδυ λοιπόν, ενώ καθόταν 

πλάϊ στο κρεββάτι του άρρωστου συζύγου

 της, κοιμήθηκε και είδε ένα όραμα. 

Μπροστά της στεκόταν μια ηλικιωμένη 
γυναίκα, παράξενα ντυμένη και με παράξενι 

εμφάνισι. Η γυναίκα αυτή της είπε: ''Ο σύζυγός

 σου θα γίνει καλά και το παιδί που έχεις τώρα

 στην κοιλιά σου θα είναι κορίτσι. Δώσε της το 

δικό μου όνομα: Ξένη. Θα διασώση την

 οικογένειά σου από τραγωδία, όταν θα 
είναι μαζί σου!...''






( Συνέχεια από το προηγούμενο )



4. Η σωτηρία του Τσάρεβιτς Αλεξάνδρου 51



Η Αυτού Υψηλότης, ο Τσάρεβιτς Αλέξανδρος Αλεξάντροβιτς (μετέπειτα Αυτοκράτωρ Αλέξανδρος Γ') 52


ήταν βαριά άρρωστος και η ζωή του βρισκόταν σε κίνδυνο.


Η σύζυγός του Μαρία Θεοδώροβνα τον εφρόντιζε συνεχώς και σπάνια έφευγε από κοντά του.


Μια μέρα λοιπόν, σε έναν διάδρομο την σταμάτησε ο φροντιστής του λεβιτοστασίου και την ερώτησε,


αν θα μπορούσε να προσφέρη μια συμβουλή, που θα αφορούσε τον άρρωστο διάδοχο του θρόνου.


Αφού πάρε άδεια να το κάνη, αναφέρθηκε στο πώς ο ίδιος είχε κάποτε αρρωστήσει σοβαρά και πως είχε ξαναγίνει καλά,


αφού του έφεραν λίγο χώμα από το μνήμα της δούλης του Θεού Ξένης.


Στη συνέχεια έδωσε στην Τσάρεβνα μια ποσότητα από το χώμα, ζητώντας της να το βάλη κάτω από το μαξιλάρι του άρρωστου Τσάρεβιτς,


τον οποίο εκτιμούσε, καθώς και όλος ο λαός, λόγω της καλωσύνης και της καταδεκτικότητάς του.


Η Τσάρεβνα υπάκουσε στις υποδείξεις του πιστού υπηρέτη του Παλατιού. 


Εκείνο το βράδυ λοιπόν, ενώ καθόταν πλάϊ στο κρεββάτι του άρρωστου συζύγου της, κοιμήθηκε και είδε ένα όραμα.


Μπροστά της στεκόταν μια ηλικιωμένη γυναίκα, παράξενα ντυμένη και με παράξενι εμφάνισι.


Η γυναίκα αυτή της είπε:


''Ο σύζυγός σου θα γίνει καλά και το παιδί που έχεις τώρα στην κοιλιά σου θα είναι κορίτσι.


Δώσε της το δικό μου όνομα: Ξένη. Θα διασώση την οικογένειά σου από τραγωδία, όταν θα είναι μαζί σου!...''


Όταν ξύπνησε η Τσάρεβνα Μαρία, η γυναίκα είχε εξαφανισθή. Όλα όμως, όσα της είπε η Ξένη στο όραμα, επαληθεύθησαν.


Ο Τσάρεβιτς έγινε καλά και το επόμενο παιδί ήταν κορίτσι, στο οποίο έδωσαν το όνομα Ξένη.


Σε ένδειξι ευγνωμοσύνης η Τσάρεβνα, ακόμη και όταν έγινε Αυτοκράτειρα, επισκεπτόταν το μνήμα της Αγίας κάθε χρόνο και τελούσε πανυχίδα.


Ούτε το πλήθος, ούτε το πολυσύνθετο των υποθέσεων και των καθηκόντων της εμπόδιζαν την Μαρία Θεοδώροβνα να εκπληρώνη αυτήν την ειλικρινή υποχρέωσί της.


ίναι αξιοσημείωτο το ότι, μόλις λίγους μήνες μετά που παντρεύτηκε η Μεγάλη Δούκισσα Ξένη και άφησε την οικογένειά της,


ο Τσάρος, που ήταν καλά και έδειχνε πως διέθετε την δύναμι δέκα ανδρών, ξαφνικά αναπαύθηκε.




51. Βλ. βιβλίο ''The life and Miracles...'', σ. 31, το υπ. αριθ. 11 θαύμα.

52. Αυτοκράτωρ Αλέξανδρος Γ' (1846-1894). Υπήρξε υπόδειγμα εναρέτου ανδρός. Ήταν Ορθόδοξος εκ πεποιθήσεως. Ονομαστώτατος για την σωματική του δύναμι. Εθεωρείτο ως ο κατ' εξοχήν ειρηνόφιλος ηγεμών του κόσμου. Τους τρεις τελευταίους μήνες της ζωής του, βαρύτατα ασθενής, δεχόταν τον άγιο Ιωάννη (Σεργέϊεφ) της Κροστάνδης και προσευχόταν μαζί του.


( Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι )



Εισαγωγή στο διαδίκτυο, στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου 
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Εκ του βιβλίου του αειμνήστου Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α'
''Η Οσία Ξένη η Ρωσίδα, η διά Χριστόν Σαλή'', 
έκδοση Ιεράς Μονής Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλής Αττικής
Αθήνα 1993, σελ. 72-73.
Από τις αναρτήσεις έχουν απαλειφτεί οι σχετικές παραπομπές του βιβλίου 
-με ευθύνη του επιμελητή του ιστολογίου
προκειμένου το κείμενο να καταστεί περισσότερο στρωτό και ευανάγνωστο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF