ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2021

ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ: ''ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ'' (ΜΕΡΟΝ 10ον)

 




Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου του
Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου (1815-1894):
''ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ''.
Έκδοση Ι. Μ. ΠαρακλήτουΑθήνα 1993, έκδοση εβδόμη, σελ. 63-67.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένων
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ




ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΕΚ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ


Ο Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος αποτελεί μια σημαντική μορφή της ρωσικής Ορθοδοξίας, ιδιαίτερα γνωστή για την πλούσια συγγραφική προσφορά και τον ηρωϊσμό της. Ο ηρωϊσμός αυτός εκδηλώθηκε κυρίως με δύο παράλογες για το ορθολογιστικό πνεύμα της εποχής μας πράξεις: Πρώτον, παραιτήθηκε από την επισκοπική του έδρα, για να ζήση ασκητικά. Και δεύτερον, αυτοφυλακίσθηκε και παρέμεινε επί εικοσιοκτώ ολόκληρα χρόνια έγκλειστος σ' ένα κελλί της ερήμου Βισένσκ! Ενώ όμως εγκατέλειψε χάριν της ησυχαστικής ζωής την αρχιερατική του διακονία, ο Κύριος του Αμπελώνος του ανέθεσε μια άλλη ποιμαντική, την <<ταχυδρομική ποιμαντική>>. Δεχόταν καθημερινά από είκοσι μέχρι σαράντα επιστολές, από διάφορα πρόσωπα και μέρη, με ερωτήματα επί ποικίλων θεμάτων. Και συνήθως απαντούσε σε όλες. Έτσι στο διάστημα των εικοσιοκτώ ετών της έγκλειστης ζωής του έγραψε χιλιάδες επιστολές που διακρίνονται για την απλότητα, την φυσικότητα και τη ζωντάνια τους. Οι επιστολές αυτές πρόσφεραν και συνεχίζουν να προσφέρουν καθοδήγησι και παρηγορία σε αναρίθμητες ψυχές. Πολλές είχαν εκδοθή σε τόμους ενώ ακόμα ζούσε. Μια δειγματοληπτική επιλογή απ' αυτές προσφέρουμε κι εμείς στο ελληνικό κοινό, μέσα από τις σελίδες του παρόντος βιβλίου. Το περιεχόμενο είναι χωρισμένο σε δύο μέρη. Το πρώτο αναφέρεται κυρίως σε θέματα απλά, πρακτικά, της καθημερινής πνευματικής ζωής, σαν απαντήσεις σε αντίστοιχα ερωτήματα των πιστών. Το δεύτερο μέρος αναφέρεται κυρίως σε θέματα πίστεως. Η σύντομη βιογραφία του οσίου που ακολουθεί, είχε συμπεριληφθή και στην προγενέστερη έκδοσί μας <<Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου, Προς τις αδελφές Μοναχές>>. Κρίναμε όμως σκόπιμο να τη συμπεριλάβουμε και στην παρούσα έκδοσι, που είναι γενικωτέρου ενδιαφέροντος.




Νήψις


Η χάρις του Κυρίου ας είναι μαζί σας. Ο Θεός δεν αφήνει απαρηγόρητους αυτούς που αγαπά. Είθε να στείλη και σε σας την παρηγορία. Πώς τολμήσατε να σκεφθήτε ότι τώρα πλέον ησυχάσατε και ο εχθρός δεν σας πολεμεί τόσο πολύ;


Βγάλτε από το μυαλό μια τέτοια σκέψι. Προέρχεται από τον εχθρό, που θέλει να χαλαρώση τον ζήλο και την προσοχή. Φέρτε στο νου σας σκέψεις αντίθετες. Φαντασθήτε ότι βαδίζετε σε μία λεπτή σανίδα πάνω απ' ένα γκρεμό.


Φαντασθήτε ακόμη ότι από παντού οι μοχθηροί εχθροί σας τοξεύουν για να σας ρίξουν στο χάος. Το χέρι όμως του Θεού βρίσκεται από πάνω σας, έτοιμο σε κάθε στιγμή να σας βοηθήση και να σας στηρίξη.


Δεν πρέπει ποτέ να σταματήσετε την επαγρύπνησι στον εαυτό σας. Δεν βρέθηκε ακόμη κανένας που ν' ανέβηκε στον ουρανό χωρίς κόπους, ανησυχίες, δοκιμασίες, θλίψεις και ισχυρούς πειρασμούς.


Να έχετε διαρκώς την προσοχή σας στην καρδιά σας. Κάθε τι που βγαίνει απ' αυτή, αμέσως να το αρπάζετε και να το εξετάζετε. Είναι καθαρό; Ζωογονήστε το. Είναι ακάθαρτο; Θάψτε το.


Έτσι θα γνωρίσετε τον εαυτό σας. Το πάθος που εκδηλώνεται συχνότερα είναι αυτό που κυριαρχεί περισσότερο μέσα σας και αυτό πρέπει περισσότερο δραστήρια να πολεμήσετε. Μην υπολογίζετε όμως μόνο στις  δυνάμεις σας.


Η θεραπεία γίνεται με την βοήθεια του Κυρίου. Σ' Αυτόν να παραδίδετε τον εαυτό σας και σ' Αυτόν να προσεύχεσθε κάθε στιγμή και κάθε ώρα. Αποκαλείτε τον εαυτό σας χειρότερη απ' όλες τις αδελφές.


Δόξα τω Θεώ, εάν αυτό δεν το λέη μόνον η γλώσσα. Εάν κάποια αδελφή έλθη και σας κατηγορήση και μάλιστα άδικα, τί θα κάνετε; Εάν νοιώσετε εκείνη την στιγμή ότι πολύ λίγα σας είπε, ότι έπρεπε δέκα φορές περισσότερα να σας έλεγε, αυτό σημαίνει ότι έχετε συναίσθησι της αμαρτωλότητός σας.


Εάν όμως δεν συμβή αυτό, τότε σημαίνει ότι έχετε ψευδαίσθησι της αγιότητός σας. Πολλά καλά αισθήματα υπάρχουν. Το αίσθημα όμως της αναξιότητος και αμαρτωλότητος είναι βασικό.


Εάν δεν υπάρχη αυτό, μάταια είναι όλα τ' άλλα. Εγκολπωθήτε αυτή την αλήθεια. Νομίζετε ότι η κενοδοξία έφυγε μακρυά σας; Όχι, δεν έφυγε. Απλώς κρύφθηκε για λίγο. Μη φαντάζεσθε ότι είναι εύκολο ν' απαλλαγήτε απ' αυτή την κυρία.


Κοντά σας θα βρίσκεται. Στ' αχνάρια σας θα βαδίζη. Και θα σας τρώη τ' αυτιά>>. <<Μεγάλο είναι το έλεος του Θεού για μας τους αμαρτωλούς. Σας κάλεσε ο Κύριος και σεις Τον ακολουθήσατε...


Μην παύσετε να επαγρυπνήτε για την σωτηρία σας. Επιβιβαστήκατε στην βάρκα και ξεκινήσατε. Μην παύσετε να παρακαλήτε θερμά τον Κύριο να σας βοηθήση να διαπλεύσετε την θάλασσα και να φθάσετε στο λιμάνι.


Άβυσσος υπάρχει κάτω από τα πόδια σας. Αργεί να γίνη το ναυάγιο; Μέχρι την τελευταία στιγμή δεν πρέπει ν' αδιαφορούμε για τον κίνδυνο της συμφοράς. Ούτε να παραδοθούμε στην αμεριμνησία ή στην σκέψι, ότι βρισκόμαστε εκτός κινδύνου>>. 


<<Κάνατε ένα εκλεκτό δώρο στο θείο Βρέφος της Βηθλεέμ με την απάρνησι των κοσμικών συναναστροφών και διασκεδάσεων. Ο εχθρός απλώνει γύρω σας δίχτυα, για να σας παγιδεύση και να σας οδηγήση στον άδη.


Γι' αυτό να είσθε πάντα σε κατάστασι ετοιμότητος και να επικαλήσθε συνεχώς την βοήθεια του σωτήρος Χριστού>>. <<Υπάρχουν δύο δρόμοι για να πλησιάση κανείς τον Κύριο. Ο πρακτικός και ο θεωρητικός.


Ο πρώτος χρησιμοποιείται κυρίως από τους χριστιανούς που ζουν μέσα στον κόσμο. Ο δεύτερος κυρίως απ' εκείνους που τον εγκατέλειψαν. Εσείς λοιπόν που ζήτε μέσα στον κόσμο, δεν πρέπει ν' αναζητάτε διαρκώς τον θεωρητικό, όπως κάνουν οι μοναχοί, αλλά ούτε και να τον εγκαταλείπετε τελείως.


Σε κάθε απασχόλησί σας να ενθυμήσθε τον Κύριο και να συναισθάνεσθε την παρουσία Του. Δεν είναι δυνατόν ν' αφοσιωθήτε απερίσπαστα στο έργο αυτό, γιατι σας απασχολούν πολλά βιοτικά προβλήματα και μέριμνες.


Η ζωή που κάνετε στον κόσμο, είναι συνδεδεμένη με εντολές, των οποίων η παραμέλησις ή η καταπάτησις θα σας καταστήσουν παραβάτη ενώπιον του Θεού. Για όλα υπάρχουν εντολές, για τις σχέσεις σας με τον σύζυγο και τα παιδιά, τους γνωστούς και τους ξένους.


Γεννιέται λοιπόν το ερώτημα: Πώς είναι δυνατόν με τις κοσμικές απασχολήσεις να έχει κανείς ζωντανή μέσα του την μνήμη του Θεού; Είναι αυτό δυνατόν, εάν δημιουργήσετε την συναίσθησι ότι διαρκώς εργάζεσθε κάνοντας υπακοή στις εντολές του Θεού.


Έχετε επίσης την σκέψι ότι ο Θεός παρακολουθεί διαρκώς την εργασία σας. Έτσι θα εργάζεσθε πάντοτε με προσοχή και θα ενθυμήσθε τον Κύριο. Αυτό είναι το μυστικό για την επιτυχία στην κατάστασι που βρίσκεσθε.


Εάν αγωνισθήτε σ' αυτό το άθλημα, θα ειρηνεύση ο λογισμός, που τώρα περιπλανιέται εδώ κι εκεί. Αναρωτιέστε γιατί δεν νοιώθετε καλά στην εσωτερική σας πορεία. Νομίζω ότι αυτό οφείλεται στην επιθυμία σας να ενθυμήσθε τον Κύριο, παραμελώντας τις βιοτικές σας υποχρεώσεις.


Οι υποχρεώσεις όμως αυτές είναι πολλές φορές άμεσες και επιτακτικές. Έτσι εισέρχονται στον νου και διασπούν την μνήμη του Θεού. Γι' αυτό πρέπει να μην τις παραμελήτε.


Να τις εκπληρώνετε όμως σαν να σας τις ανέθεσε ο ίδιος ο Κύριος, ο οποίος διαρκώς εποπτεύει την εκπλήρωσί τους. Προηγουμένως ούτε το ένα κάνατε σωστά, ούτε το άλλο. Με τον τρόπο που σας υποδεικνύω, θα πετύχετε την εναρμόνησι και των δύο, και της μνήμης του Θεού και της εκπληρώσεως των υποχρεώσεών σας>>.


<<Σας έρχονται λογισμοί την ώρα της προσευχής; Να τους διώχνετε. Ασφαλώς θα ξανάρχωνται. Πάλι να τους διώχνετε και να τους ξαναδιώχνετε. Αυτό ακριβώς σημαίνει νήψις και εγρήγορσις.


Τα δάκρυα κατά την διάρκεια της προσευχής είναι πάντοτε ευεργετικά. Όμως δεν πρέπει να τα φανερώνουμε στους άλλους. Είναι μαργαριτάρια. Με την φανέρωσί τους θαμπώνουν και χάνουν την αξία τους.


Καλύτερα να δακρύζη κανείς στο σπίτι και όχι στον ναό. Μπροστά στους άλλους είναι προτιμότερο να κρύβη κανείς το χάρισμα μέσα στην καρδιά του>>.




Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένων
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου του
Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου:
''ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ''.
Έκδοση Ι. Μ. ΠαρακλήτουΑθήνα 1993, έκδοση εβδόμη, σελ. 63-67.



Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF