ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2021

ΑΓΙΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΣ, ΑΓΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ!



Από το Συνοδικό συλλείτουργο  στην Μητρόπολη Αθηνών




<<Αναγνωρίζουμε, ακόμη, ότι ο Οικουμενικός Θρόνος είναι εκείνος που τιμήθηκε με την παρουσία πολλών Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας,
οι οποίοι διαμόρφωσαν την Ορθόδοξη Θεολογία, όπως και εξεχουσών εκκλησιαστικών φυσιογνωμιών που διηκόνησαν το μυστήριο της ενότητος των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών.
Μεταξύ αυτών των εκκλησιαστικών ανδρών, τα τελευταία τριάντα χρόνια, επικεφαλής του Θρόνου ευρίσκεται η Παναγιώτητά σας>>...!


Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος για τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο


21/11/2021 πολιτικό ημερολόγιο


Προσφωνητικός λόγος του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου κατά το Συνοδικό συλλείτουργο με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο στην Μητρόπολη Αθηνών, επ' ευκαιρία της εορτής των Εισοδίων της Θεοτόκου με το πολιτικό ημερολόγιο. Όσο και να διατείνεται κανείς, πως η διπλωματική προσλαλιά <<αγιάζει>> τα σκοπούμενα, ωστόσο ουδείς μπορεί να παραβλέψει την αξιοσημείωτη αυτή βλασφημία: του να συγκριθούν δηλαδή αγιασμένοι Ομολογητές και ακραιφνώς Ορθόδοξοι Πατριάρχες με έναν παρά φύσιν <<ορθόδοξο>> προκαθήμενο, ως ο Συγκριτιστής Βαρθολομαίος. Έναν -καθ' ομολογίαν- Αγιομάχο και Εκκλησιομάχο πατριάρχη, που έχει ακυρώσει στην πράξη Αγίους προμάχους της Ορθοδοξίας μας, ως ο Μάρκος ο Ευγενικός, ο Θεόδωρος εκ Στουδίου, ο μέγας Φώτιος ή ο Γρηγόριος ο Παλαμάς. Η δηλωτική αυτή προσφώνηση του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου όμως -πέραν της οικουμενιστικής <<αβάντας>> που προσφέρει στον αιρετικό Βαρθολομαίο- δίνει μία έτι απάντηση σ' αυτό που διατείνεται χρόνια τώρα η <<αντιοικουμενιστική φάλαγγα>> Μητροπολιτών, Αρχιμανδριτών και διαδικτυακών ''θεολόγων'' της διοικούσης Εκκλησίας, πως η ίδια τάχα δεν συνταυτίζεται με το κλίμα του Οικουμενικού Πατριαρχείου!... Η πνευματική, φρονηματική στάση του δεν είναι πρωτόγνωρη στα εκκλησιαστικά δεδομένα της ιστορίας της Εκκλησίας μας. Και ας διατείνεται ομολογιακά ο Μέγας Βασίλειος στην προν τον Μέγα Αθανάσιο Επιστολή του, πως: <<Ουχ υπό των αιρετικών διατέτμηται μόνον (η Εκκλησία), αλλά και υπό των τα αυτά φρονείν αλλήλοις λεγόντων διασπάται>>. Στην προκειμένη όμως περίπτωση της -μετά πολλών επαίνων- προσλαλιάς του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου προς τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο <<κουμπώνει>> ταιριαστά ο λόγος του ιερού Χρυσοστόμου: <<Όχι μόνο οι αμαρτάνοντες, αλλά και εκείνοι που επαινούν τους αμαρτάνοντες υφίστανται την ίδια ή και χειρότερη τιμωρία>>. Ι. Χρυσοστόμου, Εκλογαί και Απανθίσματα, Λόγος ΚΔ', 40. Και η συγκεκριμένη αμαρτία είναι η αίρεση, η σύνταξη, η συνταύτιση, η επιδοκιμασία, ο έπαινος και ο ευφημισμός της αίρεσης διά των ακολούθων της, ως ο Οικουμενικός Πατριάρχης. Είναι πολύ γνωστή -εκ του Γεροντικού- η ιστορία με τον αββά Αγάθωνα και η αντίδρασή του σε κάποιους που είπαν, πως λεγόταν για τον ίδιο, ότι ήταν (δήθεν) αιρετικός. Κι αν ο συγκεκριμένος Γέροντας της ερήμου ένιωσε επιτακτική, δεσμευτική και αναπόφευκτη την ανάγκη να ξεσηκωθεί, να υπεραμυνθεί και να αντιδράσει κατά μιας τέτοιας βλασμημίας, ο κ. Βαρθολομαίος φαίνεται πως δεν την είχε ποτέ, πόσο μάλλον τώρα. Όπως και οι ομόφρονες πρόκατοχοί του -από τον Ιωακείμ τον Γ' και μετά- ο Πατριάρχης Κων/λεως δεν βγήκε ποτέ μπροστά με ανδρισμό και παρρησία να υπεραμυνθεί των όποιων <<ορθοδόξων>> φρονημάτων του  και να καταδικάσει a priori την αίρεση και τις αιρετικές εκκλησίες με τις οποίες συναγελάζεται, προσεύχεται και κοινωνεί. Στο παρελθόν, το είχε επιχειρήσει αναιδώς με ένα τυπικό... Δελτίο Τύπου! Τόσο κοστίζει μια ομολογία.... Όσο ένα Δελτίο Τύπου... Τον λόγο του Χριστού μας <<Πας ουν όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς…>>, τον έχει διαστρέψει πλήρως. Γιατι η ομολογία προϋποθέτει την Αλήθεια της παραδεδομένης Πίστης και όχι τον Προτεσταντισμό της, την διαστροφή και την μετάλλαξή της. Αν συνυπολογίσει όμως κανείς, πως η αίρεση με την πάροδο του χρόνου σατανοποιείται πλήρως, δεν θα του κάνει καθόλου εντύπωση η δημόσια βλασφημία, η θρασύτητα, η αλαζονεία και η αυθάδεια αντιευαγγελικών και αντιεκκλησιαστικών λόγων των Οικουμενιστών, όπως του υποψηφίου <<νυμφίου>> του Οικουμενικού Θρόνου κ. Ελπιδοφόρου, πως <<αιρετικοί είναι οι... καυγατζήδες>>...! Σήμερα, που ο κορονοϊός έχει αναδειχθεί -για πολλούς- σημαντικότερος ακόμα κι απ' την αίρεση, το περιρρέον, ελληνικό τοπίο έχει αποκτήσει οπτική τρελλοκομείου! Λαϊκοί και κληρικοί της καινοτόμου Εκκλησίας που συντάσσονται με τον Οικουμενισμό, μάχονται -υπέρ Πίστεως και Πατρίδος- κατά του εμβολίου, αφήνοντας την αίρεση στην άκρη! Και ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, μη τηρώντας την προσταγή του Ευαγγελικού Λόγου του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, να μην λέμε ούτε <<χαίρε>> στους αιρετικούς, τους εγκωμιάζει, τους επαινεί και τους εξάρει! <<Ιωά. Β' 1,9. πας ο παραβαίνων και μη μένων εν τη διδαχή του Χριστού Θεὸν ουκ έχει· ο μένων εν τη διδαχή του Χριστού, ούτος και τον πατέρα και τον υιόν έχει. Ιωά. Β' 1,10 ει τις έρχεται προς υμάς και ταύτην την διδαχήν ου φέρει, μη λαμβάνετε αυτόν εις οικίαν, και χαίρειν αυτώ μη λέγετε· Ιωά. Β' 1,11 ο γαρ λέγων αυτώ χαίρειν κοινωνεί τοις έργοις αυτού τοις πονηροίς>>.




Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF