ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2022

ΠΕΤΡΟΥ ΜΠΟΤΣΗ: ΑΓΙΟΣ ΤΥΧΩΝ Ο ΜΑΡΤΥΡΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ (ΜΕΡΟΣ 3ον)

 



Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Πέτρου Μπότση «Άγιος Τύχων ο Μαρτυρικός Πατριάρχης»,
Αθήνα 2014, σελ. 36-42.
<<Η επανάσταση και οι πολιτικές ταραχές του 1917 βρήκαν την Εκκλησία στο στάδιο της προετοιμασίας για την επαναφορά της πατριαρχίας, προκειμένου ν' ανακτήσει την αυτοτέλειά της. Έτσι συνήλθε μια μεγάλη Σύνοδος που αποφάσισε τελικά την επαναφορά της πατριαρχίας και στη συνέχεια εξέλεξε τον Τύχωνα πατριάρχη. Το να βρεθεί κανείς ποιμενάρχης σε μια τέτοια περίοδο ταραχών και διωγμών ισοδυναμεί με μαρτύριο.
Οι μπολσεβίκοι προχωρούσαν διαρκώς σε τρομοκρατικές ενέργειες εναντίον της Εκκλησίας. Για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους, επινόησαν αυθαίρετα το επιχείρημα πως η Εκκλησία στο σύνολό της δεν ήταν παρά μια αντεπαναστατική οργάνωση, που έπρεπε να εξαλειφθεί από προσώπου γης. Οι ίδιοι έκλεισαν ή ανατίναξαν τις περισσότερες εκκλησίες, σφράγισαν μοναστήρια, δήμευσαν την εκκλησιαστική περιουσία, ενώ οι κληρικοί κι οι μοναχοί πήραν το δρόμο της εξουσίας, της φυλακής, των βασανισμών και του μαρτυρίου.
Η Εκκλησία τα χρόνια αυτά έζησε ένα νέο μαρτυρολόγιο. Η θέση του πατριάρχη ήταν πολύ δύσκολη. Από τη μια έπρεπε να υποστηρίξει την αυτοτέλεια και την ύπαρξη της Εκκλησίας κι από την άλλη να προστατέψει τους πιστούς, που αντιδρούσαν στις αντιεκκλησιαστικές και βίαιες ενέργειες του σοβιετικού κράτους, με αποτέλεσμα να γίνονται θύματα της αγριότητας και της βιαιότητας της νέας σοβιετικής κυβέρνησης.
Ο πατριάρχης προσπάθησε να συγκρατήσει τις αθεϊστικές δυνάμεις που ήθελαν να επιβάλουν μια κυριαρχία στερημένη από αρχές και αξίες, βασισμένη μόνο σε μια ιδεοληψία για δήθεν ισότητα και δικαιοσύνη, που τελικά εξελίχτηκε στην πλέον άδικη και τρομοκρατική καταπάτηση κάθε ανθρώπινου δικαιώματος κι ελευθερίας, στο όνομα μιας <<απελευθερωμένης και δίκαιης ανθρωπότητας>>. Τα αποτελέσματα αυτής της τραγικής για την ανθρωπότητα απόπειρας ήταν ολέθρια, τραγικά!
Ο πατριάρχης αντιστάθηκε, αγωνίστηκε σθεναρά να πείσει τους κρατούντες να σεβαστούν τα ιερά και τα όσια που από αιώνες πολλούς σέβονταν και τιμούσαν οι Ρώσοι πιστοί. Προκειμένου να κατασιγάσει το μένος τους εναντίον κάθε ιερού και οσίου, ικανοποίησε πολλές φορές ορισμένες από τις απαιτήσεις του νέου καθεστώτος, όταν αυτές δεν ήταν ιδιαίτερα επιζήμιες για την Εκκλησία και τους πιστούς. Όταν όλ' αυτά δεν απέδωσαν, προχώρησε στον αυστηρό έλεγχό τους, με την ύστατη ελπίδα, ότι ίσως αυτό θα μπορούσε να καταλαγιάσει τον ανεξέλεγκτο επαναστατικό πυρετό τους. Όλα απέβησαν μάταια. Κι ο πατριάρχης βέβαια ακολούθησε την τύχη που είχαν εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί, δηλαδή το δρόμο του μαρτυρίου.
Η μεγάλη και μαρτυρική μορφή του ομολογητή πατριάρχη δεν έχει παρουσιαστεί ως σήμερα στο ελληνικό κοινό. Με την προτροπή και τη βοήθεια της ηγουμένης και των αδελφών της Ιεράς Μονής του αγίου Αλέξανδρου Νέφσκυ και της Παναγίας Νέο-Τίχβιβ, από το Αικατερίνμπουρκ της Ρωσίας, προχωρήσαμε στη σύνδεση και την έκδοση του βιβλίου αυτού, με την ελπίδα πως η ανάγνωσή του θα μας παρηγορήσει και θα μας στηρίξει, θα ενισχύσει τους πιστούς στον αγώνα τους, ιδιαίτερα στις δύσκολες συνθήκες που διανύουμε σήμερα στην πατρίδα μας>>.
Πέτρος ΜπότσηςΔεκέμβριος 2014.
(Απόσπασμα εκ του προλόγου)
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».




Ο άγιος Τύχων έφτασε στην Αμερική σε μια δύσκολη στιγμή. Η επισκοπή Αλεούτων και Αλάσκας αναπτυσσόταν γρήγορα, την ώρα που η οικονομική βοήθεια από τη Ρωσία ήταν ανεπαρκής.


Η επισκοπή έπρεπε να τα βγάλει πέρα οικονομικά με τα δικά της μέσα, κάτι όχι τόσο εύκολο για τους ορθόδοξους χριστιανούς, που ήταν σχετικά λίγοι και σκορπισμένοι σ' όλη την ήπειρο.


Στη Ρωσία ο άγιος είχε συνηθίσει να λειτουργεί σε ωραίους και μεγαλοπρεπείς ναούς και τώρα στην Αμερική πικραινόταν, γιατί ακόμα και στις μεγαλουπόλεις χρησιμοποιούνταν για ορθόδοξες εκκλησίες ταπεινά κτήρια - απλά κοινά σπίτια.


Πού να βρει κανείς λεφτά όμως; Ο άγιος Τύχων έψαχνε να βρει από δω κι από κει' ζήτησε κι από τη Ρωσία και την Αμερική, προσπάθησε να πείσει τους Αμεικανούς να συμμετάσχουν στην οικοδόμηση των ναών.


Και το ευλαβές έργο του ήταν αποτελεσματικό, είχε καλούς καρπούς. Ο αριθμός των ενοριών αυξήθηκε από δεκαπέντε σε εβδομήντα πέντε. Στη Νέα Υόρκη κτίστηκε ένας καθεδρικός ναός αφιερωμένος στον Άγιο Νικόλαο, εκεί όπου μεταφέρθηκε το 1905 η έδρα της μητρόπολης.


Καινούργιοι ναοί εγκαινιάστηκαν στο Σικάγο, στο Μπρούκλιν και σε άλλες πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών και του Καναδά. Στην Αλάσκα ο άγιος Τύχων ίδρυσε ορφανοτροφεία και ενοριακά σχολεία, επειδή οι ετερόδοξοι ιεραπόστολοι πέρνανε τα ορθόδοξα παιδιά στα δικά τους σχολεία και δίδασκαν την ετερόδοξη πίστη τους.


Για να γίνει πιο αποτελεσματικό το ποιμαντικό έργο, ο άγιος Τύχων αποφάσισε να προετοιμάζει τους ιερείς όχι στη μακρινή Ρωσία, αλλά στην Αμερική, από ανθρώπους που μεγάλωσαν σ' αυτήν.


Έτσι στη Μιννεάπολη ξεκίνησε ένα σεμινάριο υπό τη διεύθυνσή του και στο Κλήβελαντ ένα προπαρασκευαστικό σχολείο. Ασχολήθηκε με το σεμινάριο πάρα πολύ. Το επισκεπτόταν συχνά και έγινε πραγματικός πνευματικός πατέρας για τους ιεροσπουδαστές και τους καθοδηγητές.


Χάρη στους κόπους και τις μέριμνες του αγίου Τύχωνα, πολλοί μετανάστες (μερικές χιλιάδες) από τα Καρπάθια εγκατέλειψαν την Ουνία κι ασπάστηκαν την ορθόδοξη πίστη. Φρόντισε επίσης να μεταφραστούν στα αγγλικά οι ορθόδοξες ακολουθίες.


Ο ίδιος λειτουργούσε συχνά και στις τρεις γλώσσες - στην ελληνική, τη σλαβωνική και την αγγλική. Με την ευλογία του το 1904 η Isabella Hapggod μετέφρασε στην αγγλική το Ιερατικό, το Ευχολόγιο και μερικά άλλα λειτουργικά βιβλία.


Τις μεταφράσεις αυτές ήλεγξε και διόρθωσε ο άγιος Τύχων. Για το συνολικό συγγραφικό του έργο στο Πανεπιστήμιο της πολιτείας Wisconsin του χορήγησε τον τίτλο του διδάκτορος θεολογίας.


Η Ορθοδοξία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το μοναχισμό, που εκφράζει με τον καλλίτερο τρόπο το σκοπό του Χριστιανισμού. Γι' αυτό το λόγο ο άγιος Τύχων ίδρυσε στην Πενσυλβάνια τη μονή του Αγίου Τύχωνα του Ζαντόνσκ.


Στα ανθρακωρυχεία αυτής της περιοχής εργάζονταν πολλοί Ρώσοι μετανάστες. Γι' αυτούς τους ανθρώπους η μονή έγινε ένας αγαπημένος τόπος όπου πήγαιναν για να κάνουν την προσευχή τους, με την ελπίδα να βρουν πνευματική ανάπαυση και ν' αναπτύξουν κάποια σχέση με την εγκαταλειμμένη τους πατρίδα.


Το 1900 η μητρόπολη του αγίου μετονομάστηκε σε μητρόπολη Βορείου Αμερικής και Αλάσκας. Το Μάϊο του 1905 ο επίσκοπος Τύχων έγινε αρχιεπίσκοπος Αλεούτων και Βορείου Αμερικής. Αυτό έγινε ως επιβράβευση των αρχιερατικών αγώνων του.


Επειδή η επισκοπή ήταν πολύ μεγάλη και η σύνθεσή της πολυεθνική, στις αρχές του εικοστού αιώνα θεωρήθηκε απαραίτητο να χειροτονηθούν βοηθοί-επίσκοποι, που λειτουργούσαν ως τοποτηρητές.


Ο άγιος Τύχων ίδρυσε δυο αντιπροσωπείες στην Αμερική. Πρώτος επίσκοπος-τοποτηρητής στην Αλάσκα έγινε το Δεκέμβριο του 1903 ο αρχιμανδρίτης Ιννοκέντιος (Πουστίσνσκυ).


Το ποίμνιό του ήταν Αλεούτοι, Εσκιμώοι, Ινδιάνοι και Κρεολοί. Δεύτερος που εκλέχτηκε για να γίνει βοηθός επίσκοπος ήταν ο αρχιμανδρίτης Ραφαήλ (Hawaweeny), η έδρα του οποίου ήταν στο Μπρούκλιν, στη Νέα Υόρκη.


Τους Σέρβους ο αρχιεπίσκοπος τους ενέταξε σε ειδική ομάδα με επικεφαλής τον αρχιμανδρίτη Σεβαστιανό. Στις ελληνικές ενορίες ο αρχιεπίσκοπος θέλησε να δώσει αυτονομία. Με ποιό σκοπό τα έκανε όλ' αυτά ο άγιος;


Όπως έγραψε ο ίδιος, <<η επαρχία της Βορείου Αμερικής πρέπει να γίνει εξαρχία της Ρωσικής Εκκλησίας στην Αμερική>>. Το Φεβρουάριο του 1907 συγκλήθηκε η πρώτη σύνοδος της επαρχίας Βορείου Αμερικής.


Δυστυχώς όμως, την ίδια εκείνη εποχή, προς μεγάλη θλίψη των Ορθοδόξων της Αμερικής, τον αρχιεπίσκοπο Τύχωνα τον κάλεσαν πίσω στη Ρωσία για να διακονήσει ως αρχιεπίσκοπος του Γιαροσλάβ.


Ο άγιος Τύχων αποχαιρέτησε το ποίμνιό του στον καθεδρικό ναό του Αγίου Νικολάου στη Νέα Υόρκη:


<<Τώρα σας αποχωρίζομαι, είπε ο αρχιεπίσκοπος. Συγχωρέστε με, αδελφοί και πατέρες του ιερού αυτού ναού, με τις κοινές προσευχές και τους αγώνες μας, καθώς και με την κοινή μας διαβίωση.


Ζητώ συγγνώμη κι από το υπόλοιπο ποίμνιο, που είναι διασκορπισμένο στην αχανή αυτή χώρα. Ζητώ συγχώρεση κι από σας που περιπλανιέστε στην έρημο κι εργάζεστε στα βουνά, στους απόκρημνους τόπους της γης αυτής και στα απομακρυσμένα νησιά της θάλασσας>>. 


<<Ζητώ συγνώμη κι από σένα, τον καθεδρικό ναό. Στη διάρκεια της επισκοπείας μου ιδρύθηκες, διακοσμήθηκες κι έγινες έδρα μου. Ίσως για κάποιον λόγο που έχει δει τους λαμπρούς και τεράστιους ναούς στη Ρωσία, να φαίνεσαι μικρός και φτωχός, να μην αστράφτει το χρυσό, το ασήμι κι οι ημιπολύτιμοι λίθοι σου, όπως σ' αυτούς.


Για τον ορθόδοξο ρωσικό λαό όπως, που υπέφερε πολύ καιρό χωρίς εκκλησία, είσαι ένας πολύτιμος σταυρός και χαίρεται πολύ που σε απόκτησε, όπως χάρηκαν οι Εβραίοι όταν γύρισαν από την βαβυλώνια αιχμαλωσία και οικοδόμησαν το δεύτερο ναό τους, μ' όλο που ήταν πιο απλός από εκείνον του Σολομώντα>>.


<<Κύριε, Θεέ του Ισραήλ! Τα μάτια Σου ας επιβλέπουν τον οίκο αυτόν μέρα και νύχτα, τ' αυτιά Σου ας ακούν τις παρακλήσεις του λαού Σου, όταν θα προσεύχονται στον τόπο αυτόν! Κι οποιονδήποτε είναι ξένος και δεν ανήκει στον λαό Σου, όταν προσέρχεται και προσεύχεται στον ιερό αυτό ναό, άκουσέ τον από τον ουρανό, από τον τόπο της αιώνιας κατοικίας Σου! (βλ. Γ' Βασ. η' 29-30, 41-43)>>.


<<Εύχομαι επίσης να με συγχωρέσει κι η χώρα αυτή! Για μερικούς από σας είσαι η πατρογονική μας γη, η πατρίδα μας. Σε άλλους πρόσφερες καταφύγιο, εργασία κι ευημερία. Άλλοι απόκτησαν την ελευθερία να ομολογήσουν την αληθινή πίστη στα ελεύθερα χώματά σου>>.


<<Προσευχόμαστε στον Κύριο να στείλει στη γη αυτή αφθονία αγαθών, καιρό εύκρατο, βροχές κι ευνοϊκούς ανέμους, να την προστατεύσει από σεισμούς, καταποντισμούς, φωτιά και ξίφος, επιδρομή αλλοτρίων κι εμφυλίους πολέμους.


Εύχομαι ο τόπος αυτός, η πόλη αυτή κι ο ναός αυτός νά΄ναι ευλογημένοι! Εύχομαι η ευλογία του Κυρίου να σας επισκιάζει όλους με τη χάρη και την αγάπη Του για το ανθρώπινο γένος, τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν>>.



Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Πέτρου Μπότση «Άγιος Τύχων ο Μαρτυρικός Πατριάρχης»,
Αθήνα 2014, σελ. 36-42.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF