ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2022

ΟΣΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ: ΕΡΓΑ Δ', «ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ» ΜΕΡΟΝ 7ον

 




Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Οσίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ «Τα Πνεύματα»,
σε μετάφραση και επιμέλεια του συγγραφέα Πέτρου Μπότση, «Έργα Δ'»,
Αθήνα 2010, σελ. 78-83.
Από τα κείμενα έχουν αφαιρεθεί κάποιες εκτενείς παραπομπές, προκειμένου τα γεγραμμένα να καταστούν περισσότερο ευανάγνωστα.
«Οι προσπάθειες του διαβόλου, οι μεθοδείες του, οι πανουργίες του και οι παγίδες του στήνει καθημερινά στους χριστιανούς, είναι αναρίθμητες και άγνωστες στον απλό αγωνιστή του Χριστού, δηλαδή σε όλους μας.
Μόνο οι άγιοι μπορούσαν να δουν πίσω από κάθε δαιμονική παγίδα τί κρύβεται, να ερμηνεύσουν τις μεθοδεύσεις του, να τις αποκαλύψουν και να προειδοποιήσουν κι εμάς τους απλοϊκούς χριστιανούς γι' αυτές.
Έτσι, για να προφυλάξουμε τον εαυτό μας στον απηνή αυτόν πόλεμο που διεξάγουν εναντίον μας, δεν έχουμε άλλη λύση παρά να καταφύγουμε στα κείμενά τους, να δανειστούμε από την εμπειρία τους μα κι από τις ψυχωφελείς διδαχές τους.
Ένας από τους σημαντικούς αγίους που ασχολήθηκαν εμπεριστατωμένα με το θέμα των πνευμάτων και μας αποκαλύπτει όλες τις πλάνες, τις μεθοδείες και τις απατηλές μεταμορφώσεις τους, είναι ό όσιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ, το λαμπρό αυτό αστέρι του νοητού στερεώματος της Εκκλησίας που έλαμψε στην Ορθόδοξη Εκκλησία κατά το δέκατο αιώνα.
Ο όσιος Ιγνάντιος είχε επισημάνει την άγνοια αυτή των πνευμάτων στους χριστιανούς της εποχής του και γι' αυτό προσχώρησε στη συγγραφή του έργου αυτού.
Όπως κι όλα τα έργα του οσίου Ιγναντίου, χαρακτηρίζεται κι αυτό από την πληρότητά του.
Καλύπτει το θέμα απ' όλες τις πλευρές και δεν αφήνει πτυχή της δράσης των δαιμόνων που να μη την εξηγεί, να μη την ερμηνεύει.
Εκτός από τις προσωπικές του εμπειρίες, ο όσιος Ιγνάτιος έχει μελετήσει και λάβει υπόψη όλους τους πατέρες που έζησαν πριν απ' αυτόν και μας μεταφέρει τα παραδείγματα και τη συμπυκνωμένη γνώμη τους.
Έτσι το βιβλίο αυτό έχει τόσο τη δική του εγκυρότητα της σύνολης Εκκλησίας πάνω στο πολύ σοβαρό αυτό θέμα που απασχολεί όλους τους χριστιανούς αφού, όπως μας βεβαιώνει ο επιστήθιος μαθητής του Χριστού, <<εις τούτο εφανερώθη ο υιός του Θεού, ίνα λύση τα έργα του διαβόλου>>.
Κι ο άλλος απόστολος, ο πρωτοκορυφαίος, μας βεβαιώνει πως <<ο αντίδικος υμών διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίη>>.
Το πόσο απαραίτητη επομένως είναι η γνώση για την ύπαρξη του διαβόλου, καθώς και για τις μεθοδεύσεις και τις πανουργίες που χρησιμοποιεί για να παγιδεύσει τους χριστιανούς είναι αυταπόδεικτη».
Πέτρος ΜπότσηςΟκτώβριος 2010.
(Εκ του προλόγου).
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».






<<Οι δαίμονες δεν ξέρουν τίποτα για πράγματα που δεν έγιναν ακόμα.
Μόνο ο Θεός γνωρίζει όλα τα γεγονότα, ακόμα και προτού συμβούν.
Οι δαίμονες, με το που βλέπουν να γίνεται κάτι, τρέχουν αμέσως να το αναγγείλουν.
Έτσι πολλές φορές αναγγέλουν σε όλους ό,τι γίνεται μεταξύ μας, πως ήρθαμε δηλαδή μαζί,
πως κάνουμε σχέδια εναντίον τους,
προτού κάποιος από μας προλάβει ν' απομακρυνθεί και να μιλήσει.
Αυτό βέβαια μπορεί να το κάνει κι ένα γρήγορο παιδί.
Αυτό που θέλω να πω είναι το εξής:
Αν κάποιος ετοιμάζεται να φύγει από την Θήβα ή από κάποια άλλη πόλη,
οι δαίμονες δεν το ξέρουν προτού ξεκινήσει.
Όταν όμως τον δουν ν' αναχωρεί, τότε τρέχουν μπροστά κι αναγγέλουν την άφιξή του.
Μετά από κάποιες μέρες βέβαια, ο ταξιδιώτης φτάνει στον προορισμό του.
Μερικές φορές που ο ταξιδιώτης για κάποιο λόγο γυρίζει πίσω, οι δαίμονες φανερώνονται πως λένε ψέματα>>.


Όταν ακούμε τους δαίμονες να προλέγουν το μέλλον, ας μη τους δίνουμε σημασία. Συχνά μας προαναγγέλουν την άφιξη κάποιων αδελφών λίγες μέρες νωρίτερα, κι αυτό επαληθεύεται.


Οι δαίμονες το κάνουν αυτό μόνο και μόνο για να καλλιεργήσουν εμπιστοσύνη σε κείνους που τους ακούνε, ώστε σιγά σιγά ν' ασκούν κάποια επιρροή πάνω τους κι έπειτα να τους οδηγήσουν στον όλεθρο.


Γι' αυτό δεν πρέπει να τους ακούμε καθόλου. Όταν μιλάνε, πρέπει να περιφρονούμε τα λόγια τους, γιατί δεν τους έχουμε ανάγκη. Δε λένε κάτι σπουδαίο. Έχουν σώματα πιο ελαφρά από τα δικά μας και βλέπουν κάποιον που αναχωρεί.


Έτσι έρχονται νωρίτερα αυτοί και αναγγέλουν την άφιξή του. Με τον ίδιο τρόπο, εκείνοι που ταξιδεύουν καβάλα σε άλογο φτάνουν στον προορισμό τους νωρίτερα από κείνους που ταξιδεύουν με τα πόδια. Δεν πρέπει να θαυμάζουμε μ' αυτό.


Οι δαίμονες δεν ξέρουν τίποτα για πράγματα που δεν έγιναν ακόμα. Μόνο ο Θεός γνωρίζει όλα τα γεγονότα, ακόμα και προτού συμβούν. Οι δαίμονες, με το που βλέπουν να γίνεται κάτι, τρέχουν αμέσως να το αναγγείλουν.


Έτσι πολλές φορές αναγγέλουν σε όλους ό,τι γίνεται μεταξύ μας,  πως ήρθαμε δηλαδή μαζί, πως κάνουμε σχέδια εναντίον τους,  προτού κάποιος από μας προλάβει ν' απομακρυνθεί και να μιλήσει.


Αυτό βέβαια μπορεί να το κάνει κι ένα γρήγορο παιδί. Αυτό που θέλω να πω είναι το εξής: Αν κάποιος ετοιμάζεται να φύγει από την Θήβα ή από κάποια άλλη πόλη, οι δαίμονες δεν το ξέρουν προτού ξεκινήσει.


Όταν όμως τον δουν ν' αναχωρεί, τότε τρέχουν μπροστά κι αναγγέλουν την άφιξή του. Μετά από κάποιες μέρες βέβαια, ο ταξιδιώτης φτάνει στον προορισμό του. Μερικές φορές που ο ταξιδιώτης για κάποιο λόγο γυρίζει πίσω, οι δαίμονες φανερώνονται πως λένε ψέματα.


Με τον ίδιο τρόπο πολύ συχνά προλέγουν πότε θ' ανέβουν τα νερά του Νείλου. Βλέπουν τις δυνατές βροχές στην Αιθιοπία και συμπεραίνουν πως το ποτάμι θα πλημμυρίσει προτού ακόμα τα νερά φτάσουν στην Αίγυπτο.


Τρέχουν γρήγορα τότε και προαναγγέλουν την πλημμύρα του ποταμού. Αυτό θα μπορούσαν να το έχουν προαναγγείλει και άνθρωποι, αν μπορούσαν να κινούνται τόσο γρήγορα όσο οι δαίμονες.


Μ' αυτόν τον τρόπο ο φρουρός του Δαβίδ (βλ. Β' Βασ. ιη' 24) που έστεκε σε τόσο υψηλό μέρος, μπορούσε να δει τον επισκέπτη που ερχόταν καλύτερα από τον φρουρό που έστεκε χαμηλότερα.


Με τον ίδιο τρόπο ο αγγελιοφόρος που ανάγγειλε την άφιξη ανθρώπων προτού έρθουν, δεν είπε κάτι που δεν είχε γίνει, αλλά κάτι που είχε ξεκινήσει να γίνεται. Οι δαίμονες προαναγγέλουν μόνο για να πλανήσουν.


Κι αν στο μεταξύ με την πρόνοια του Θεού οι περιστάσεις αλλάξουν -είτε τα νερά δεν ανεβούν είτε οι ταξιδιώτες δεν φτάσουν- τότε οι δαίμονες φανερώνονται ότι λένε ψέματα κι ότι εκείνοι που τους πίστεψαν, απατήθηκαν.


Έτσι δημιουργήθηκαν τα αρχαία μαντεία. Από τα πολλά χρόνια οι δαίμονες πλανούσαν τους ειδωλολάτρες. Οι απάτες τους αυτές όμως τελείωσαν. Ήρθε ο Κύριος και κατάργησε τους δαίμονες και τα τεχνάσματά τους.


Μόνοι τους δεν ξέρουν τίποτα, αλλά σαν κλέφτες μιλάνε για πράγματα που βλέπουν να γίνονται αλλού. Πιο σωστό είναι να λέμε πως <<δεν προλέγουν, αλλά μαντεύουν>>. Γι' αυτό και αν ακόμα καμιά φορά λένε την αλήθεια, και πάλι δεν αξίζουν να τους θαυμάζουμε. 


Οι έμπειροι και επιδέξιοι γιατροί που έχουν παρατηρήσει κάποια αρρώστια σε μερικούς ασθενείς, πολύ συχνά προλέγουν την εξέλιξή της. Οι αμαξάδες κι αγρότες παρατηρούν συνέχεια τον ουρανό


και μπορούν να προβλέψουν αν ο ουρανός θα είναι καθαρός ή συννεφιασμένος, αλλά την πρόγνωσή τους την στηρίζουν στην εμπειρία και την παρατηρητικότητά τους, όχι σε αποκάλυψη Θεού.


Ας μην ξαφνιαστεί κανείς όταν οι δαίμονες λένε κάτι αληθινό με παρόμοιες λογικές. Ας μην τους δώσει προσοχή κι ας μην υποταγεί στην επιρροή τους. Τί όφελος θα έχουν οι άνθρωποι αν μάθουν κάτι που θα γίνει σε λίγες μέρες;


Ποιός ο λόγος να το μάθει κανείς, ακόμα κι αν υποθέσουμε πως θα είναι η πληροφορία ακριβής; Τέτοια γνώση ούτε την αρετή επαυξάνει ούτε αγιότητα δείχνει. Κανένας μας δεν θα κριθεί επειδή δε γνωρίζει το μέλλον.


Κανένας από μας που απόκτησε τέτοια γνώση δεν ονομάζεται όσιος. Στην κρίση όλοι μας θα ρωτηθούμε αν κρατήσαμε την πίστη μας και πόσο πιστά τηρήσαμε τις εντολές. Δεν αγωνιζόμαστε τόσο σκληρά και δεν ξοδεύουμε τη ζωή μας για να μάθουμε το μέλλον, αλλά να ευαρεστήσουμε το Θεό με την αρετή μας.


Τον κανόνα της προσευχής μας δεν τον τηρούμε για να προβλέπουμε το μέλλον. Δεν είναι ανταμοιβή του ασκητισμού η πρόγνωση. Εκείνο που πρέπει να ζητάμε από το Θεό, είναι να μας βοηθάει να νικήσουμε τον πονηρό.


Αν θέλουμε πραγματικά ν' αποκτήσουμε γνώση για το μέλλον, ας εξαγνίσουμε το νου μας. Είμαι σίγουρος πως η ψυχή που έχει καθαρθεί κι έχει φτάσει στη φυσική, την προπτωτική της κατάσταση, γίνεται οξυδερκής και με τη φώτιση του Θεού μπορεί να δει πράγματα μακρύτερα και βαθύτερα απ' ό,τι μπορεί να δει ο σατανάς.


Τέτοιος ήταν κι ο νους του Ελισαίου που είδε όλα τα έργα του Γιεζί, ενώ είχαν διαπραχθεί πολύ μακριά, ή τον ουράνιο στρατό που είχε σταθεί σε βοήθειά του (βλ. Δ' Βασ. ε' 26 και δ' 17).


Αν λοιπόν σου παρουσιαστούν οι δαίμονες την νύχτα κι αρχίζουν να σου μιλάνε για το μέλλον, υποστηρίζοντας πως είναι άγγελοι, μην τους πιστέψεις. Είναι ψεύτες.



Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ» .
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Οσίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ «Τα Πνεύματα»,
σε μετάφραση και επιμέλεια του συγγραφέα Πέτρου Μπότση, «Έργα Δ'»,
Αθήνα 2010, σελ. 78-83.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF