ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος

Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2023

Η ΦΡΙΚΗ ΚΑΙ Η ΘΥΡΙΩΔΙΑ ΤΩΝ ΑΠΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΚΤΡΩΣΕΩΝ




Πῆγε μιὰ δικιά μας, Ὀρθόδοξη, στὸ Νοσοκομεῖο, γιὰ νὰ κάνη τὴν πέμπτη της ἔκτρωση! Ὅμως στὸ Νοσοκομεῖο δὲν ὑπῆρχε ἄλλο κρεββάτι παρὰ μόνο ἕνα δίκλινο, στὸ ὁποῖο νοσηλευόταν μία Ἑβραία, ἡ ὁποία θὰ γεννοῦσε, τὸ πέμπτο της παιδί! Ὅταν ἡ δικιά μας ἔκανε τὴν ἔκτρωση, τὴν πήγανε σὲ ἐκεῖνο τὸ δίκλινο κρεββάτι καὶ ὅταν συνῆλθε ἀπὸ τὴν νάρκωση, ἔρριξε μιὰ ματιὰ στὸ κρεββάτι τῆς Ἑβραίας, ἀλλὰ ἐκείνη κοιμόταν. Ὅταν ἦρθε ἡ νοσοκόμα, τὴν ἐρώτησε μὲ τρόπο, γιὰ τὴν γυναῖκα ἐκείνη καὶ ἡ νοσοκόμα τῆς ἀποκάλυψε ὅτι εἶναι Ἑβραία. Ἡ δικιά μας διανυκτέρευσε στὸ Νοσοκομεῖο καὶ τὴν ἄλλη μέρα τὸ πρωΐ, θέλησε νὰ κάνη μάθημα τῆς Ἑβραίας, περὶ Ὀρθοδοξίας, ὅτι εἶναι ἡ μόνη ἀληθινὴ θρησκεία στὸν κόσμο. Ἡ Ἑβραία δὲν μιλοῦσε καθόλου, μόνο ἄκουγε, ἀλλὰ εἶχε ἐν τῷ μεταξὺ ἐνημερωθῆ, ὅτι ἡ γυναίκα ποὺ φέρανε στὸ δωμάτιο, εἶχε κάνει ἔκτρωση. Ὅταν τελείωσε τὸ μάθημα, τῆς λέει ἡ Ἑβραία: Ἐγὼ δὲν ἐπρόκειτο ποτέ, μὰ ποτέ, νὰ πιστεύσω σὲ ἕναν Θεὸ τέτοιο, ὁ ὁποῖος δὲν ἔχει τὴν δύναμη νὰ φτιάξη ἀνθρώπους, ἀλλὰ θηρία. Μιὰ φόνισσα μάνα, ποὺ ἔχει στείλει πέντε παιδιὰ στὸν τάφο. Τέτοια θρησκεία δὲν τὴν θέλω! Κόκκαλο ἡ δικιά μας ...». Καθηγητὴς Πανεπιστημίου τοῦ Τμήματος τῆς Ἱστορίας τῆς Ἰατρικῆς ἔθεσε στοὺς φοιτητές του ἕνα ἰατρικὸ ἐρώτημα. Τοὺς εἶπε: «Σ᾿ ἕνα ζεῦγος, ποὺ ἔχει 4 παιδιά, ὁ πατέρας εἶναι βαριὰ ἄρρωστος, ἡ μητέρα εἶναι φυματικὴ καὶ ἀπὸ τὰ 4 παιδιὰ τὸ 1ο εἶναι τυφλό, τὸ 2ο πέθανε, τὸ 3ο εἶναι κωφάλαλο καὶ τὸ 4ο εἶναι φυματικό, ἐνῶ ἡ φυματικὴ μητέρα ἐγκυμονεῖ τὸ 5ο παιδί. Μὲ τέτοια κληρονομικὴ ἐπιβάρυνση καὶ τόση οἰκογενειακὴ δυστυχία, οἱ γονεῖς πρέπει νὰ κάμουν ἔκτρωση τὸ 5ο παιδί τους ἢ ὄχι; ...». Καὶ ἡ πλειονότητα τῶν φοιτητῶν ἀπάντησε: «Συμφωνοῦμε, ὅτι πρέπει νὰ γίνη ἔκτρωση». Καὶ ὁ Καθηγητής: «Συγχαρητήρια!... Μόλις δολοφονήσατε τόν… Μπετόβεν»! Καὶ φυσικά, μὲ τὸ ἴδιο σκεπτικὸ τῶν φοιτητῶν ἔπρεπε νὰ ἔχη «δολοφονηθῆ» καὶ ὁ μεγάλος Γερμανὸς μουσικὸς Ἰωάννης-Σεβαστιανὸς Μπάχ, ἐπειδὴ ἦταν τὸ 8ο παιδὶ καὶ ἔπασχε ἀπὸ σοβαρὴ ὀφθαλμοπάθεια! Ὡστόσο καὶ ὁ Μπετόβεν (1770-1827) καὶ ὁ Μπὰχ (1685 - 1750) ἔζησαν καὶ μεγαλούργησαν. Μάλιστα ὁ Μπὰχ ἔγινε πατέρας εἴκοσι (20) παιδιῶν, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἐπέζησαν δέκα (10) καὶ ἔγιναν τὰ περισσότερα μουσικοί! 




Ὁ Ἐρανιστὴς


† ὁ Μητροπολίτης Κυπριανὸς

12.2.2023 ἐκ. ἡμ.,

† Πάντων τῶν ἐν ἀσκήσει λαμψάντων Ὁσίων

† Ἁγίου Μελετίου Ἀντιοχεία





Ιερά Μητρόπολη Ωρωπού και Φυλής

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

Αναρτήθηκε από τον at
Δείτε και τα ακόλουθα άρθρα:
Ετικέτες:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)
▲ ▼
Print Friendly and PDF