ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ: Η ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ (ΜΕΡΟΣ 11ον)

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο των εκδόσεων «ΜΥΡΙΟΒΙΒΛΟΣ»
«Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς: Η τιμή της Θεοτόκου στην Ορθόδοξη Εκκλησία»,
β' έκδοση, Νοέμβριος 2006, σελ. 70-73.
Το παρόν βιβλίο μεταφράστηκε από τα ρωσικά στα αγγλικά από τον π. Σεραφείμ Ρόουζ
(St. Herman of Alaska Brotherhood, P. O. Box 70, Platina, California 96076, U.S.A.)
Σε μια συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, επί Καίσαρος Αυγούστου, ο Λόγος του Θεού, <<ατρέπτως και αναλλοιώτως εγένετο σαρξ>>. Και διά της επελεύσεως του Αγίου Πνεύματος προσέλαβε στη μήτρα μιας απλής και αφοσιωμένης στο Θεό γυναίκας, φύσιν ανθρώπου, για να απαλλαγεί ο άνθρωπος από το ζυγό του θανάτου, να γίνει <<μέτοχος θείας φύσεως>> και να εισαχθεί στην αιώνιο ζωή.
Η αγάπη και η πίστη της ταπεινής αυτής κόρης, απέβη το μέσον διά του οποίου <<ο Αόρατος ορατόν εαυτόν παρεσκεύασεν και ο Ποιητής και Δεσπότης των όλων εις των ανθρώπων εγεννήθη>>. Συνεπώς η αξία του γεγονότος αυτού της παρουσίας της Θεοτόκου και του ρόλου της ως <<μητέρα της ζωής>> αποβαίνει ανυπολόγιστη. Για το λόγο αυτό η τιμή προς το πρόσωπό Της, παραμένει αεί ανεξόφλητον χρέος για τους πιστούς.
Στο διάβα των είκοσι αιώνων της χριστιανικής ιστορίας, η Εκκλησία, ως σώμα Χριστού, εξέφρασε ποικιλοπρόπως -αν και ανεπαρκώς- την ευγνωμοσύνη της στη Θεογεννήτρια. Αλλά το έργο αυτό της τιμής δεν έμεινε απρόσβλητο -όπως και οτιδήποτε το ανθρώπινο- από το φθόνο του μισόκαλου. Εισήγαγε στα όργανά του καινοτόμους διαθέσεις με απώτερο στόχο την αλλοίωση της Ορθοδόξου διδασκαλίας και την προσβολή του σωτηριολογικού της περιεχομένου.
Η ζημία θα ήταν καταλυτική: δίχως ορθώς εκφραζόμενη τιμή στη Θεοτόκο, δεν υφίσταται ορθώς διατυπούμενη αλήθεια και διδασκαλία για το ρόλο της και δίχως ορθή διδασκαλία, το μυστήριο της σωτηρίας χάνει το περιεχόμενό του και η εν Χριστώ ζωή καθίσταται αδύνατη. Αντιμετωπίζοντας το πρόβλημα αυτό σε όλες τις εκφάνσεις που το διαδέχτηκε η εκκλησιαστική ιστορία, ο επίσκοπος Ιωάννης, ο άγιος του αιώνα μας, επιχείρησε τη σύντομη αυτή μελέτη. Φρόντισε, με τρόπο εύληπτο και κατανοητό, με εκτενείς ιστορικές αναφορές σε όλα τα σχετικά επεισόδια, να ανατρέψει όλες τις αιρετικές δοξασίες που κατά καιρούς εκφράσθηκαν.
Έτσι, καταλήγει να αποκρυσταλλώνει την ορθή διδασκαλία για την τιμή της Θεοτόκου, ως από χωνευτηρίου, και να θέτει με ακρίβεια τα απαράβατα όρια, έξω από τα οποία η Θεογεννήτρια, υποτιμάται ή υπερτιμάται, γεγονός που αποτελεί αφορμή και έναυσμα ποικίλων κακοδοξιών που προσβάλλουν έντονα το σωτηριολογικό χαρακτήρα της Ορθοδοξίας. Ταυτόχρονα πλουτίζει το κείμενό του με την αποδεικτική εγκυρότητα του βιώματος που απορρέει από τη ζωντανή του σχέση με τη Θεοτόκο.
Αυτό το βίωμα που διαπνέει το κείμενό του, το βίωμα που μοιράζονται όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας μας είναι τελικά η τομή, που διαχωρίζει την υπόσταση των πραγμάτων από τις ανθρώπινες εικασίες και διαφυλάττει αρραγή την ακαινοτόμητη αλήθεια της Εκκλησίας.
Σ.Γ.Φ.
(Εκ του προλόγου)
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».

Ζήλον Θεού έχουσι, αλλ' ου κατ' επίγνωσιν

Η διαφθορά του αληθινού σεβασμού της Υπεραγίας Μητέρας του Θεού και αειπαρθένου Μαρίας στο νεοφευρηθέν από τους Λατίνους δόγμα της αμώμου συλλήψεως

Ένας άλλος διδάσκαλος της Εκκλησίας, ιδιαίτερα σεβαστός στη Δύση, ο ιερός Αυγουστίνος, γράφει: <<Όσο για τους άλλους ανθρώπους, πέρα από Εκείνον που είναι ο ακρογωνιαίος λίθος, δε βλέπω για αυτούς κάποιον άλλο τρόπο να γίνουν ναοί του Θεού και κατοικίες Του πέραν από την πνευματική αναγέννηση, της οποίας πρέπει αναγκαστικά να προηγείται η σαρκική γέννηση. Συνεπώς, ανεξαρτήτως του πόσο υψηλή γνώμη μπορεί να έχουμε για τα παιδιά που είναι στη μήτρα της μητέρας, και παρά το λόγο του αγίου Ευαγγελιστή που λέει για τον Ιωάννη τον Βαπτιστή ότι σκίρτησε με αγαλλίαση στην κοιλία της μητέρας του (το οποίο συνέβη όχι αλλιώτικα παρά με τη δράση του Αγίου Πνεύματος), ή το λόγο του ίδιου του Κυρίου ειπωμένο στον Ιερεμία' <<Πριν ακόμα σε πλάσω μες στην κοιλιά της μητέρας σου, σε διάλεξα, και πριν ακόμα γεννηθείς σε είχα ξεχωρίσει, για να είσαι προφήτης στα έθνη>> (Ιερ. 1:5) -ανεξαρτήτως του πόσο αυτά μπορεί να μας δίνουν ή όχι τη βάση να συλλογισθούμε ότι τα παιδιά σε αυτή την κατάσταση είναι ικανά για κάποιον καθαγιασμό, παρ' όλα, αυτά σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι ο καθαγιασμός από τον οποίο όλοι μαζί και κάθε ένας χωριστά γινόμαστε ο ναός του Θεού, είναι δυνατός μόνο για αυτούς που αναγεννιούνται' και η αναγέννηση πάντα προϋποθέτει τη γέννηση. Μόνο όσοι έχουν ήδη γεννηθεί μπορούν να ενωθούν με το Χριστό και να είναι σε ένωση με αυτό το θείο Σώμα που κάνει την Εκκλησία του το ζωντανό ναό της μεγαλοσύνης του Θεού>> (Ιερός Αυγουστίνος, Γράμμα 187). Τα παραπάνω λόγια των αρχαίων διδασκάλων της Εκκλησίας καταθέτουν ότι στην ίδια τη Δύση η διδασκαλία που τώρα έχει εξαπλωθεί, εκεί πρωτύτερα είχε απορριφθεί. Ακόμα και μετά την αποσκίρτηση της δυτικής εκκλησίας, ο Βερνάρδος, ο οποίος αναγνωρίζεται εκεί ως μεγάλη αυθεντία, έγραφε' <<Φοβάμαι τώρα, βλέποντας ότι ορισμένοι από εσάς έχουν επιθυμήσει να αλλάξουν την κατάσταση σημαντικών πραμάτων, εισάγοντας μία νέα γιορτή άγνωστη στην Εκκλησία, που δεν εγκρίνεται από τη λογική και που είναι αδικαιολόγητη από την αρχαία παράδοση. Είμαστε όντως πιο σοφοί και πιο ευσεβείς από τους πατέρες μας; Θα πείτε, <<πρέπει κανείς να δοξάζει τη Μητέρα του Θεού το περισσότερο δυνατόν>>. Αυτό είναι αληθές' αλλά η δόξα που αποδίδεται στη Βασίλισσα των Ουρανών αποτελεί διάκριση. Η Παρθένος δεν έχει ανάγκη από λανθασμένες δοξασίες, καθώς κατέχει αληθινά στεφάνια δόξας και σημεία τιμής. Δοξολογείστε την αγνεία της σάρκας της και την αγιότητα της ζωής της. Θαυμάστε την αφθονία των δωρημάτων της Παρθένου' αποδώστε σεβασμό στο θείο Υϊό της' εξυψώστε Αυτήν που συνέλαβε χωρίς σαρκική έλξη και γέννησε χωρίς να γνωρίσει πόνο. Αλλά τί χρειάζεται ακόμα κανείς να προσθέσει σε αυτές τις τιμές; Οι άνθρωποι λένε ότι πρέπει κανείς να σέβεται τη σύλληψη που προηγήθηκε της ένδοξης γέννησης' διότι εάν η σύλληψη δεν είχε προηγηθεί, η γέννηση δε θα ήταν επίσης ένδοξη. Αλλά τί θα έλεγε κάποιος αν κάποιος άλλος για τον ίδιο λόγο απαιτούσε παρόμοιο σεβασμό προς τον πατέρα και την μητέρα της Αγίας Παρθένου; Θα μπορούσε ομοίως να απαιτήσει το ίδιο για τους παππούδες και τους προπαππούδες της, έως το άπειρο. Επιπλέον, πώς μπορεί να μην υπάρχει αμαρτία στο σημείο που υπήρχε σύλληψη; Ακόμα περισσότερο, ας μην αφήσουμε κανέναν να πει ότι η Αγία Παρθένος συνελήφθη από το Άγιο Πνεύμα και όχι από άνθρωπο. Λέω κατηγορηματικά ότι το Άγιο Πνεύμα κατήλθε σε Αυτή, αλλά όχι ότι ήλθε με Αυτή>>. <<Λέω ότι η Παρθένος Μαρία δεν μπορούσε να αγιοποιηθεί πριν από τη σύλληψή της, καθόσον Αυτή δεν υφίστατο. Εάν, ακόμα περισσότερο, δεν μπορούσε να αγιοποιηθεί τη στιγμή της συλλήψεώς της για το λόγο ότι το αμάρτημα είναι αχώριστο από τη σύλληψη, τότε μένει να πιστέψουμε ότι αγιοποιήθηκε αφού είχε συλληφθεί στη μήτρα της μητέρας της. Αυτή η αγιοποίηση, εάν εκμηδενίζει το αμάρτημα, καθιστά άγια τη γέννησή της, αλλά όχι και τη σύλληψή της. Σε κανέναν δεν δίνεται το δικαίωμα να συλληφθεί σε αγιότητα, μόνο ο Κύριος Ιησούς Χριστός συνελήφθη από το Άγιο Πνεύμα, και Αυτός μόνον είναι άγιος από τη σύλληψή Του ακόμα. Με εξαίρεση Αυτόν, πρέπει να αναφέρεται προς όλους τους απογόνους του Αδάμ εκείνο που ένας τους λέει για τον εαυτό του, και από αίσθηση ταπεινότητας και αναγνώρισης της αλήθειας' <<Ιδού γαρ εν ανομίαις συνελλήφθην>> Ψαλμ. 50:7. 

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο των εκδόσεων «ΜΥΡΙΟΒΙΒΛΟΣ»
«Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς: Η τιμή της Θεοτόκου στην Ορθόδοξη Εκκλησία»,
β' έκδοση, Νοέμβριος 2006, σελ. 70-73.
Το παρόν βιβλίο μεταφράστηκε από τα ρωσικά στα αγγλικά από τον π. Σεραφείμ Ρόουζ
(St. Herman of Alaska Brotherhood, P. O. Box 70, Platina, California 96076, U.S.A.).