ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Παρασκευή 31 Μαρτίου 2023

ΟΣΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ: ΕΡΓΑ Γ', «Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ» ΜΕΡΟΝ 11ον

 




Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Οσίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ «Η Βασιλεία του Θεού και ο αντίχριστος»,
σε μετάφραση και επιμέλεια του συγγραφέα Πέτρου Μπότση, «Έργα Γ'»,
Αθήνα 2011, σελ. 91-95.
<<Όλη αυτή η σύγχυση και ο θόρυβος για τα παραπάνω, όπως και γι΄άλλα συναφή θέματα που αναφέρονται στον αντίχριστο, μας ώθησαν να συμπεριλάβουμε ως βασικό κείμενο στον τρίτο τόμο των έργων του οσίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ μια πατερική και αγιογραφική πραγματεία του για το θέμα αυτό.
Τίτλος της εργασίας αυτής είναι <<Η Βασιλεία του Θεού και ο Αντίχριστος>>.
Ο όσιος Ιγνάτιος πραγματεύεται με μοναδική ερμηνευτική ικανότητα και πληρότητα τα λόγια του ίδιου του Κυρίου για το θέμα της Δεύτερης Παρουσίας Του, της Βασιλείας του Θεού και του αντιχρίστου, ώστε να μην αφήνει κανένα κενό ή δυνατότητα παρερμηνείας των αγιογραφικών κειμένων.
Το θεωρήσαμε απαραίτητο λοιπόν να συμβάλλουμε με τη γνώμη ενός αγίου της Εκκλησίας μας στη διάλυση όλων των σχετικών παρερμηνειών και πλανών, ώστε κάθε καλοπροαίρετος χριστιανός να ερμηνεύσει ναι ν' ασχοληθεί με το βασικό θέμα <<ου έστι χρεία>>, και που δεν είναι άλλο από το να προετοιμαστούμε, να είμαστε έτοιμοι για το <<πώς>> και όχι για το <<πότε>> θα συναντήσουμε το Χριστό.
Εκτός από βασικό αυτό έργο όμως, στον τρίτο τόμο συμπεριλάβαμε κι άλλα εποικοδομητικά κείμενα, απαραίτητα στον κάθε χριστιανό που θέλει ν' αγωνιστεί με συνέπεια στον αμπελώνα του Κυρίου.
Ο όσιος Ιγνάτιος ήταν πάρα πολύ εγκρατής της πατερικής θεολογίας κι ασχολήθηκε με την ερμηνεία αρκετών αγιογραφικών κειμένων με μοναδική ικανότητα και θείο φωτισμό.
Εκτός από τα ερμηνευτικά του κείμενα (όπως για παράδειγμα τις ερμηνείες του 1ου ψαλμού του Δαβίδ, των ευαγγελικών περικοπών που αναφέρονται στη Μάρθα και τη Μαρία, στις Μυροφόρες γυναίκες κλπ), ο όσιος Ιγνάτιος έγραψε και κάποιες πραγματείες που αφορούν στην καθημερινή ζωή και στην πνευματική πρόοδο των χριστιανών, όπως για παράδειγμα την αξία που έχουν στην πνευματική ζωή η νηστεία, η εγρήγορση, η ταπεινοφροσύνη, η σωματική και πνευματική άσκηση, η νέκρωση του κοσμικού πνεύματος κ. α.
Τα κείμενα του οσίου Ιγνατίου είναι αυθεντικά, πατερικά, στηρίζονται στην παράδοση και την ορθή διδασκαλία της Εκκλησίας μας.
Κατά συνέπεια είναι μια πηγή ζώντος ύδατος, που ξεδιψάει κι αναπαύει τον ταλαιπωρημένο από αμφιβόλου προέλευσης σύγχρονες ετεροδιδασκαλίες και πλάνες>>.
Πέτρος Μπότσης, Ιανουάριος 2008
(Απόσπασμα εκ του Προλόγου)
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».












Η ΝΗΣΤΕΙΑ


Προσεύχετε δε εαυτοίς μήποτε βαρηθώσιν
υμών αι καρδίαι εν κραιπάλη και μέθη
και μερίμναις βιοτικαίς (Λουκ. κα' 34).


Α' Ο θεσμός της



Αυτό που προτείνει ένας από τους μεγαλύτερους δασκάλους του μοναχισμού είναι ό,τι έκαναν οι άγιοι απόστολοι. Κι ενώ έκρουαν, υπηρετούσαν δηλαδή το Θεό και λειτουργούσαν, αξιώθηκαν ν' ακούσουν τα μηνύματα του Αγίου Πνεύματος. <<Λειτουργούντων δε αυτών τω Κυρίω και νηστευόντων είπε στο Πνεύμα το Άγιον' Αφορίσατε δη μοι τον Βαρνάβαν και τον Σαύλον εις το έργον ο προσκέκλημαι αυτούς. Τότε νηστεύσαντες και προσευξάμενοι και επιθέντες αυτοί τας χείρας απέλυσαν>> (Πράξ. ιγ' 2-3). Ενώ δηλαδή βρίσκονταν στη μέση του έργου της προσευχή και της νηστείας, δεν είχαν τελειώσει ακόμα, το Άγιο Πνεύμα έδωσε εντολή στους δύο αποστόλους να κηρύξουν το χριστιανισμό στους εθνικούς. Τί θαυμαστή συνύπαρξη της προσευχής με τη νηστεία! Η προσευχή είναι ανίσχυρη, αδύναμη χωρίς τη νηστεία. Κι η νηστεία είναι άκαρπη αδε συνοδεύεται από την προσευχή. Η νηστεία ελευθερώνει τον άνθρωπο από τα σαρκικά πάθη, ενώ η προσευχή μάχεται με τα ψυχικά. Και μόλις τα υποδουλώσει, εισχωρεί σ' ολόκληρη την ύπαρξη του ανθρώπου και την εξαγνίζει. Και μέσα στον εξαγνισμένο και αγιασμένο πνευματικό εισάγει το Θεό. Όποιος σπέρνει το χωράφι του χωρίς προηγουμένως να το οργώσει, χάνει άδικα το σπόρο του. Αυτός αντί για καρπό θερίζει αγκάθια. Το ίδιο γίνεται όταν σπέρνουμε τους σπόρους της προσευχής χωρίς πρώτα να καθαρίζουμε τη σάρκα μας. Τότε αντί για αγιότητα, παράγουμε την αμαρτία. Η προσευχή μας θα πάει χαμένη. Θα λεηλατηθεί από διάφορους λογισμούς και φαντασίες και θα μολυνθεί από αισθησιακές σκέψεις. Το σώμα μας προέρχεται από το χώμα. Κι αν δεν καλλιεργηθεί, όπως καλλιεργούμε τη γη, δεν μπορεί ν' αποδώσει καρπούς δικαιοσύνης. Αν πάλι κάποιος καλλιεργεί τον αγρό του με μεγάλους κόπους και καταβάλλει πολλά έξοδα αλλά δεν τον σπέρνει, τότε ο αγρός του θα καλυφτεί από άφθονα ζιζάνια. Το ίδιο γίνεται όταν το σώμα καθαρίζεται με τη νηστεία αλλά η ψυχή μένει ακαλλιέργητη, χωρίς προσευχή, χωρίς μελέτη του Λόγου του Θεού, χωρίς ταπείνωση. Τότε η νηστεία θα γίνει αιτία να ξεφυτρώσουν πολλά ζιζάνια, ψυχικά πάθη όπως η υπερηφάνεια, η ματαιοδοξία, η καταφρόνηση κ. α. Ποιό είναι και πώς ενεργεί το πάθος της λαιμαργίας και της μέθης; Όταν κάποιος χάσει το μέτρο, η φυσική τάση για το φαγητό και το πιοτό απαιτεί μεγαλύτερες ποσότητες και πιο πλούσιες ποικιλίες τροφών απ' όσες χρειάζεται το σώμα για να συντηρηθεί. Τότε το φαγητό και το πιοτό γίνονται πάθος. Το υπερβολικό φαγητό ενεργεί στις σωματικές δυνάμεις αντίθετα απ' ό,τι είναι προορισμένο να κάνει. Τις βλάπτει, τίς εξασθενίζει και τίς καταστρέφει. Η ανάγκη για τροφή ικανοποιείται σ' ένα τραπέζι λιτό, όταν ο άνθρωπος συγκρατιέται και δεν τρώει υπερβολικά, ούτε μόνο για την ηδονή. Το φαγητό μόνο για την ηδονή κι ο υπερβολικός κορεσμός πρέπει να ξεχαστούν. Έτσι, μ' αυτόν τον τρόπο, η επιθυμία για το φαγητό μετριάζεται και λογικεύεται. Κι όταν η επιθυμία λογικεύεται, τότε ο άνθρωπος ικανοποιείται ακόμα και με τις πιο απλές και λιτές τροφές. Όταν από την άλλη μεριά η επιθυμία για το φαγητό ικανοποιείται με υπερβολή ή για την ηδονή, ο άνθρωπος εκτραχύνεται και γίνεται πιο απαιτητικός. Σιγά σιγά θέλει νά' χει νόστιμα φαγητά και σε μεγάλη ποικιλία, καθώς και ποτά. Όσο περνάει ο καιρός όμως γίνεται όλο και πιο απαιτητικός και στο τέλος το φαγητό και το ποτό του γίνονται πάθος που απαιτεί διαρκώ; όλο και περισσότερο κορεσμό, όλο και πιο πολύ ηδονή, ουδέποτε ικανοποιείται. Όταν αποφασίσουμε ν' αφοσιωθούμε στην υπηρεσία του Θεού, ας θέσουμε ως θεμέλιο της προσπάθειάς μας τη νηστεία. Απαραίτητο και ουσιαστικό στοιχείο σε κάθε θεμέλιο πρέπει νά' ναι η ακλόνητη σταθερότητα. Διαφορετικά είναι αδύνατο να χτίσεις πάνω του κτίριο, όσο σταθερό και γερό κι αν είναι το κτίριο από μόνο του. Γι' αυτό ποτέ και για κανένα λόγο ή με οποιαδήποτε δικαιολογία ας μην παραβούμε την εντολή της νηστείας τρώγωντας ή πίνοντας ελεύθερα και υπέρμετρα.



Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Οσίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ «Η Βασιλεία του Χριστού και ο αντίχριστος»,
σε μετάφραση και επιμέλεια του συγγραφέα Πέτρου Μπότση, «Έργα Γ'»,
Αθήνα 2011, σελ. 91-95.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF