ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ: Η ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ (ΜΕΡΟΣ 9ον)

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο των εκδόσεων «ΜΥΡΙΟΒΙΒΛΟΣ»
«Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς: Η τιμή της Θεοτόκου στην Ορθόδοξη Εκκλησία»,
β' έκδοση, Νοέμβριος 2006, σελ. 62-66.
Το παρόν βιβλίο μεταφράστηκε από τα ρωσικά στα αγγλικά από τον π. Σεραφείμ Ρόουζ
(St. Herman of Alaska Brotherhood, P. O. Box 70, Platina, California 96076, U.S.A.)
Σε μια συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, επί Καίσαρος Αυγούστου, ο Λόγος του Θεού, <<ατρέπτως και αναλλοιώτως εγένετο σαρξ>>. Και διά της επελεύσεως του Αγίου Πνεύματος προσέλαβε στη μήτρα μιας απλής και αφοσιωμένης στο Θεό γυναίκας, φύσιν ανθρώπου, για να απαλλαγεί ο άνθρωπος από το ζυγό του θανάτου, να γίνει <<μέτοχος θείας φύσεως>> και να εισαχθεί στην αιώνιο ζωή.
Η αγάπη και η πίστη της ταπεινής αυτής κόρης, απέβη το μέσον διά του οποίου <<ο Αόρατος ορατόν εαυτόν παρεσκεύασεν και ο Ποιητής και Δεσπότης των όλων εις των ανθρώπων εγεννήθη>>. Συνεπώς η αξία του γεγονότος αυτού της παρουσίας της Θεοτόκου και του ρόλου της ως <<μητέρα της ζωής>> αποβαίνει ανυπολόγιστη. Για το λόγο αυτό η τιμή προς το πρόσωπό Της, παραμένει αεί ανεξόφλητον χρέος για τους πιστούς.
Στο διάβα των είκοσι αιώνων της χριστιανικής ιστορίας, η Εκκλησία, ως σώμα Χριστού, εξέφρασε ποικιλοπρόπως -αν και ανεπαρκώς- την ευγνωμοσύνη της στη Θεογεννήτρια. Αλλά το έργο αυτό της τιμής δεν έμεινε απρόσβλητο -όπως και οτιδήποτε το ανθρώπινο- από το φθόνο του μισόκαλου. Εισήγαγε στα όργανά του καινοτόμους διαθέσεις με απώτερο στόχο την αλλοίωση της Ορθοδόξου διδασκαλίας και την προσβολή του σωτηριολογικού της περιεχομένου.
Η ζημία θα ήταν καταλυτική: δίχως ορθώς εκφραζόμενη τιμή στη Θεοτόκο, δεν υφίσταται ορθώς διατυπούμενη αλήθεια και διδασκαλία για το ρόλο της και δίχως ορθή διδασκαλία, το μυστήριο της σωτηρίας χάνει το περιεχόμενό του και η εν Χριστώ ζωή καθίσταται αδύνατη. Αντιμετωπίζοντας το πρόβλημα αυτό σε όλες τις εκφάνσεις που το διαδέχτηκε η εκκλησιαστική ιστορία, ο επίσκοπος Ιωάννης, ο άγιος του αιώνα μας, επιχείρησε τη σύντομη αυτή μελέτη. Φρόντισε, με τρόπο εύληπτο και κατανοητό, με εκτενείς ιστορικές αναφορές σε όλα τα σχετικά επεισόδια, να ανατρέψει όλες τις αιρετικές δοξασίες που κατά καιρούς εκφράσθηκαν.
Έτσι, καταλήγει να αποκρυσταλλώνει την ορθή διδασκαλία για την τιμή της Θεοτόκου, ως από χωνευτηρίου, και να θέτει με ακρίβεια τα απαράβατα όρια, έξω από τα οποία η Θεογεννήτρια, υποτιμάται ή υπερτιμάται, γεγονός που αποτελεί αφορμή και έναυσμα ποικίλων κακοδοξιών που προσβάλλουν έντονα το σωτηριολογικό χαρακτήρα της Ορθοδοξίας. Ταυτόχρονα πλουτίζει το κείμενό του με την αποδεικτική εγκυρότητα του βιώματος που απορρέει από τη ζωντανή του σχέση με τη Θεοτόκο.
Αυτό το βίωμα που διαπνέει το κείμενό του, το βίωμα που μοιράζονται όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας μας είναι τελικά η τομή, που διαχωρίζει την υπόσταση των πραγμάτων από τις ανθρώπινες εικασίες και διαφυλάττει αρραγή την ακαινοτόμητη αλήθεια της Εκκλησίας.
Σ.Γ.Φ.
(Εκ του προλόγου)
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».

Ζήλον Θεού, αλλ' ου κατ' επίγνωσιν

Η διαφθορά του αληθινού σεβασμού της Υπεραγίας Μητέρας του Θεού και αειπαρθένου Μαρίας στο νεοφευρηθέν από τους Λατίνους δόγμα της αμώμου συλλήψεως

Με αυτό τον τρόπο αλλοιώθηκε η διδασκαλία της δυτικής εκκλησίας που ήδη είχε αποσκιρτήσει από την κοινωνία με την Αληθινή Εκκλησία. Έχει εισαγάγει μέσα της και νεότερες διδασκαλίες, πιστεύοντας έτσι ότι δοξάζει την Αλήθεια ακόμα περισσότερο ενώ στην πραγματικότητα τη διαστρεβλώνει. Ενώ η Ορθόδοξη Εκκλησία ταπεινά ομολογεί ό,τι έχει λάβει από το Χριστό και τους Αποστόλους, η ρωμαιοκαθολική εκκλησία τολμά να προσθέσει σε αυτά, ορισμένες φορές <<από ζήλον Θεού - ου κατ' επίγνωσιν>> Ρωμ. 10:2), αποκλίνοντας σε προκαταλήψεις και <<αντιθέσεις της ψευδωνύμου γνώσεως>> (Α' Τιμ. 6:20). Δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Το ότι <<πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν της Εκκλησίας>> (Κατά Ματθ. 16:18) αποτελεί υπόσχεση μόνο για την Αληθινή, Οικουμενική Εκκλησία' αλλά σε αυτούς που έχουν αποσκιρτήσει από αυτήν εκπληρώνονται οι λόγοι <<Καθώς το κλήμα ου δύναται καρπόν φέρειν αφ' εαυτού, εάν μη μείνη εν τη αμπέλω, ούτως ουδέ υμείς, εάν μη εν εμοί μείνητε>> (Κατά Ιωάν. 15:4). Είναι αληθές ότι στον ορισμό του νέου δόγματος λέγεται ότι δεν εδραιώνεται μία νέα διδασκαλία, αλλά ότι απλά διακηρύσσεται μία νέα διδασκαλία, αλλά ότι απλά διακηρύσσεται κάτι το οποίο υποστηριζόταν από πολλούς Αγίους Πατέρες, αποσπάσματα από τα γραπτά των οποίων παρατίθενται. Όμως, όλες οι παρατιθέμενες παραπομπές μιλούν μόνο για την εξυψωμένη αγιότητα της Παρθένου Μαρίας και για την ανεία της. Της αποδίδουν διάφορα ονόματα που ορίζουν την αγνεία Της και την πνευματική της ισχύ' αλλά πουθενά δεν υπάρχει καμία λέξη για την άμωμη σύλληψή της. Εν τω μεταξύ, αυτοί οι ίδιοι Άγιοι Πατέρες σε άλλα χωρία γράφουν ότι μόνον ο Ιησούς Χριστός είναι τελείως αγνός από κάθε αμαρτία, ενώ όλοι οι άνθρωποι, όντας γεννημένοι από τον Αδάμ, έχουν σάρκα υποκείμενη στο νόμο της αμαρτίας. Κανείς από τους Αγίους Πατέρες δε λέει ότι ο Θεός με θαυματουργικό τρόπο εξάγνισε την Παρθένο Μαρία ενώ βρισκόταν ακόμα στη μήτρα' και πολλοί ευθέως σημειώνουν ότι η Παναγία, δεν υπέμεινε απλώς τη μάχη με την αμαρτία, αλλά αναδείχθηκε νικηφόρος πάνω στους πειρασμούς και σώθηκε από το Θεό Υιό Της. Σχολιαστές της λατινικής ομολογίας ομοίως λένε ότι η Παρθένος Μαρία σώθηκε από το Χριστό. Αλλά αυτό το κατανοούν υπό την έννοια ότι η Μαρία διαφυλάχθηκε από το μόλυσμα του προπατορικού αμαρτήματος εν όψει των μελλοντικών αξιών του Χριστού. Η Παρθένος Μαρία, σύμφωνα με τη διδασκαλία τους, έλαβε εκ των προτέρων τη δωρεά που ο Χριστός έφερε στους ανθρώπους με τους βασανισμούς και το θάνατο στο Σταυρό. Επιπλέον, μιλώντας για τα μαρτύρια που η Μητέρα του Θεού υπέμεινε μπροστά στο Σταυρό του αγαπητού Υιού Της, και γενικά για τις θλίψεις με τις οποίες η ζωή της είχε γεμίσει, τα προσθέτουν στα πάθη του Χριστού κι θεωρούν την Παναγία ότι είναι Συν - Λυτρωτής. Σύμφωνα με το σχολιασμό των Λατίνων θεολόγων, <<η Μαρία είναι συνεργάτης με τον Λυτρωτή μας ως Συν - Λυτρωτής (βλέπε Λέμπεντεβ, ό. π. σ. 273). <<Στο έργο της Λύτρωσης, Αυτή, με συγκεκριμένο τρόπο, βοήθησε το Χριστό>> (Κατήχηση του Δρ. Βέιμαρ). <<Η Μητέρα του Θεού>>, γράφει ο Δρ. Λεντζ, <<έφερε το βάρος του μαρτυρίου της όχι απλά θαρραλέα, αλλά και εύθυμα, ακόμη κι αν ήταν με ραγισμένη καρδιά>> (Μαριολογία του Δρ. Λεντζ). Για αυτό το λόγο, είναι <<μια συμπλήρωση της Αγίας Τριάδας>>, και <<όπως ο Υιός Της είναι ο μόνος Μεσάζων διαλεγμένος από το Θεό μεταξύ της προσβεβλημένης μεγαλειότητάς Του και των αμαρτωλών ανθρώπων, έτσι επίσης, ακριβώς, η βασική Μεσολαβητής τοποθετημένη από Αυτόν μεταξύ του Υιού Του και εμάς είναι η Ευλογημένη Παρθένος>>. Με τρεις απόψεις -ως Κόρη, ως Μητέρα, και ως Σύζυγος του Θεού- η Αγία Παρθένος εξυψώνεται σε κάποια ισότητα με τον Πατέρα, σε κάποια ανωτερότητα από τον Υιό, σε κάποια εγγύτητα με το Άγιο Πνεύμα>> (<<Η Άμωμος Σύλληψη>>, Μαλού, επίσκοπος Μπριζ. Ως εκ τούτου η ρωμαιοκαθολική εκκλησία, στις προσπάθειές της να εξυψώσει την Υπεραγία Παρθένο, βαδίζει προς το μονοπάτι της πλήρους θεοποίησής της. Και εάν ακόμα και τώρα οι αυθεντίες της αποκαλούν τη Μαρία συμπλήρωση της Αγίας Τριάδος, μπορεί να περιμένει κανείς πως σύντομα η Παρθένος θα είναι σεβαστή ως Θεός.

(συνεχίζεται)

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο των εκδόσεων «ΜΥΡΙΟΒΙΒΛΟΣ»
«Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς: Η τιμή της Θεοτόκου στην Ορθόδοξη Εκκλησία»,
β' έκδοση, Νοέμβριος 2006, σελ. 62-66.
Το παρόν βιβλίο μεταφράστηκε από τα ρωσικά στα αγγλικά από τον π. Σεραφείμ Ρόουζ
(St. Herman of Alaska Brotherhood, P. O. Box 70, Platina, California 96076, U.S.A.).