ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ Α. ΚΑΝΤΙΩΤΗ: ΚΥΡΙΑΚΗ Β' ΝΗΣΤΕΙΩΝ: ΠΡΩΤΑ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

 

(Λέγει (ο Ιησούς) τω παραλυτικώ· Τέκνον,
αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου»
(Μαρκ. 2,5)

Ήταν, αγαπητοί μου, ένας άρρωστος. Δεν ήταν εξ αρχής άρρωστος. Υγιής ήταν άλλοτε. Γερό παλληκάρι. Πήγαινε όπου ήθελε. Έτρεχε σαν ζαρκάδι. Ανέβαινε και κατέβαινε τα βουνά. Έπιανε την αξίνα και τ’ αλέτρι και δούλευε τη γη. Έκανε τις πιό βαρειές δουλειές. Σήκωνε βάρη. Αλλά κάποτε κάτι ένιωσε στο κορμί του.

Ένας πόνος τον έπιασε. Μούδιασε το ένα χέρι. Σε λίγο το άλλο χέρι. Μούδιασαν και τα πόδια, και όλο το κορμί. Έπεσε στο κρεβάτι. Στην αρχή δεν έδωσε και τόση σημασία. Θα περάσει είπε. Αλλά δεν πέρασαν πολλές μέρες και όλο το κορμί του έγινε παράλυτο. Ούτε χέρια ούτε πόδια μπορούσε νά κουνήση.

Φώναξε γιατρούς, πήρε φάρμακα, έκανε λουτρά καί ό,τι άλλο τού είπαν οι γιατροί, αλλά τίποτε δεν μπόρεσε να τον θεραπεύση. Το κορμί του έγινε μολύβι. Ακίνητος πάνω στο κρεββάτι. Ζωντανός ήταν, αλλά νεκρός φαινόταν. Νεκρός άταφος. Καμμιά ελπίδα δεν είχε ότι θα θεραπευθή. Από τον ένα τάφο, πού ήταν το κρεβάτι του, θα τον πήγαιναν στον άλλο τάφο, στη γη. Τί δυστυχισμένος άνθρωπος ήταν αυτός ο παράλυτος τού σημερινού Ευαγγελίου!

Αλλά ξαφνικά ο απελπισμένος αυτός άνθρωπος ακούει μιά ευχάριστη είδησι. Ποιά είδησι; Ότι στην πόλι πού έμενε έθφασε ένας, πού τα λόγια του κάνουν και τον πιό απελπισμένο να θέλη να ζη. Έφθασε ένας, που το άγιό του χέρι, όπου αγγίζει, άρρωστοι, οσοδήποτε βαρειά και να είνε, γίνονται καλά. Ιησούς Χριστός είνε το όνομά του. Κόσμος πολύς τρέχει πίσω του, για ν’ ακούση τα λόγια του και να δη τα θαύματά του. Ο Χριστός, είπε μέσα του ο παράλυτος, θα με κάνη καλά!….

Θα ήθελε να πάη να τον συναντήση. Μα πώς; Ο παράλυτος πόδια είχε και πόδια δεν είχε. Αν περπατά μιά πέτρα, άλλο τόσο μπορούσε να περπατήση κι αυτός. Ζητάει βοήθεια για να πάη στο Χριστό. Τέσσερις σπλαχνικοί άνθρωποι αναλαμβάνουν να τον βοηθήσουν. Όπως ήταν στο ξυλοκρέβατό του, τον σηκώνουν, περνούν δρόμους, και τέλος φθάνουν εκεί που ήταν ο Χριστός και δίδασκε. Αλλά ήταν αδύνατο να προχωρήσουν.

Ο κόσμος είχε γεμίσει το σπίτι, άνθρωποι στέκονταν έξω απ’ την πόρτα, και όλοι, σα να ήταν καρφωμένοι στη γή, δεν κουνούσαν καθόλου απ’ τη θέσι τους. Με ανοιχτό το στόμα άκουγαν τα θεϊκά λόγια τού Χριστού. Ν’ ανοίξουν δίοδο για να περάση ο παράλυτος ήταν αδύνατο.

Τότε οι τέσσερις σπλαχνικοί άνθρωποι ανέβηκαν πάνω στη στέγη, αφαίρεσαν μερικές πλάκες από ’κείνες που σκέπαζαν την εποχή εκείνη τα φτωχικά σπίτια, άνοιξαν τρύπα, και με σχοινιά κατέβασαν τον παράλυτο. Και να τώρα ο παράλυτος μπροστά στο Χριστό! Και ο Χριστός τι κάνει; Θα περίμενε κανείς να κάνη το θαύμα και να θεραπεύση αμέσως τον παράλυτο.

Αλλ’ ο Χριστός δεν κάνει αυτό που όλοι περιμένουν. Κάνει πρώτα κάτι άλλο, που είνε πιό μεγάλο και πιό σπουδαίο. Λέει στον παραλυτικό· «Τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου». Παιδί μου, αι αμαρτίες σου συγχωρούνται (Μαρκ. 2,5). Και ύστερα από την συγχώρησι των αμαρτιών, του δίνει και τη σωματική του υγεία. Του λέει· «Σήκω πάνω, πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα». Όπως είπε, έτσι κι έγινε. Ο παράλυτος έγινε αμέσως καλά, τινάχτηκε όρθιος, πήρε το κρεβάτι του στον ώμο και μπροστά σε όλους βγήκε από το σπίτι. Όλοι θαύμασαν και δόξασαν το Θεό για το θαύμα.

Αγαπητοί μου! Εντύπωσι έκανε στους ανθρώπους ότι ένας παράλυτος τινάχτηκε όρθιος και περπατούσε.

Όπως τότε, έτσι και σήμερα, στους πολλούς κάνουν εντύπωσι τα θαύματα εκείνα που θεραπεύουν τα κορμιά των αρρώστων.

Αν ακούση ο κόσμος, ότι ένας παράλυτος έγινε καλά ή ένας τυφλός είδε το φως ή ένας πού έπασχε από μιά αγιάτρευτη ασθένεια θεραπεύτηκε, θαυμάζει και δοξάζει το Θεό και τους αγίους. Αλλά αυτά είνε τα μεγαλύτερα θαύματα;

Όχι. Γιατί όλοι αυτοί, που πάσχουν από διάφορες αρρώστιες και γίνονται καλά, πόσα χρόνια θα ζήσουν; Δέκα, είκοσι, τριάντα; Οπωσδήποτε θα έρθει ώρα που θα πεθάνουν. Και μεσ’ στον τάφο όχι μόνο τα δικά τους κορμιά, αλλά και τα κορμιά εκείνων που είχαν σιδερένια υγεία και ποτέ τους δεν αρρώστησαν, κι αυτά θα σαπίσουν και θα διαλυθούν. Προσωρινή λοιπόν ευεργεσία είνε η θεραπεία των αρρώστων σωματικώς.

Εκτός όμως από τις σωματικές αρρώστιες, υπάρχει και μιά άλλη αρρώστια, που είνε πιό φοβερή απ’ όλες και έχει φρικτές συνέπειες και εδώ στη παρούσα ζωή αλλά και στην άλλη. Και η αρρώστια αυτή, που τα μικρόβιά της φωλιάζουν μέσα στην ψυχή τού ανθρώπου, καί από ’κει ξαπλώνεται και μολύνει και τη σκέψι και το αίσθημα και τη θέλησι, και στάζει το φαρμάκι της και σ’ αυτό το κορμί τού ανθρώπου και το γεμίζει με διάφορες αρρώστιες, η αρρώστια πού κάνει αφάνταστη καταστροφή στα κορμιά και στις ψυχές των ανθρώπων, είνε η αμαρτία. Αυτή είνε η ακάθαρτη πηγή, από την οποία προέρχονται όλα τα κακά. Στέρεψε αυτή η πηγή; Θα στερέψη το κακό και η δυστυχία πάνω στο κόσμο.

Γι’ αυτό και ο Χριστός πρώτα θεράπευσε την ψυχή τού παραλυτικού από τη φοβερή ασθένεια της αμαρτίας, πρώτα έδωσε την άφεσι των αμαρτιών του παραλυτικού, και έπειτα έδωσε τη σωματική υγεία. Η παραλυσία του ασθενούς ήταν αποτέλεσμα των αμαρτιών του. Αμάρτησε ο παράλυτος, και γι’ αυτό τιμωρήθηκε από το Θεό με την παραλυσία. Παράλυτος στην ψυχή πρώτα, έγινε ύστερα παράλυτος και στο σώμα.

Άνθρωπε! Αμαρτάνεις; Βάζεις μέσα στο αίμα σου, σ’ όλη σου την ύπαρξι, το πιό φοβερό μικρόβιο, το μικρόβιο που λέγεται αμαρτία. Αυτό το μικρόβιο, αν προχωρήση και πολλαπλασθιασθή και, αόρατο όπως είνε, φωλιάση σε κάθε κύτταρό μας, σε κάθε σημείο της ζωής μας, θα φέρη τη μεγάλη καταστροφή. Γιατί από την αμαρτία προέρχονται όλα τα κακά.

Αχ να μπορούσε ο κόσμος ν’ απαλλαγή από την αμαρτία! Παράδεισος θα γινόταν ο κόσμος. Υγεία θα βασίλευε παντού. Ειρήνη και αγάπη και ομόνοια θα επικρατούσε. Αλλ’ υπάρχει τρόπος σωτηρίας; Υπάρχει γιατρός; Υπάρχει φάρμακο, που να σκοτώνει το μικρόβιο της αμαρτίας; Δόξα τω Θεώ, υπάρχει! Υπάρχει Γιατρός, υπάρχει Φάρμακο. Είνε ο Χριστός, είνε το Αίμα του, που έχυσε πάνω στο σταυρό για να θεραπεύση το μεγάλο τραύμα που άνοιξε η αμαρτία. Δυστυχώς δεν το συναισθανόμαστε, και όλοι ζούμε αδιάφοροι και αμέριμνοι, ενώ η αμαρτία, καρκίνος πραγματικός, τρώει τα σπλάχνα μας.

Αν συναισθανθούμε την αμαρτωλότητά μας, αν ενδιαφερθούμε για την υγεία της ψυχής, όπως ενδιαφερόμαστε για την υγεία τού σώματος, τότε θα τρέξουμε να πάμε στο Χριστό, στους πνευματικούς μας πατέρες, θα πούμε τα κρίματά μας με δάκρυα στα μάτια, θα ζητήσουμε συγχώρεσι από τον ουράνιο Πατέρα μας, κ’ εκείνος, οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος και πολυέλεος, θα μας συγχωρέση. Θ’ ακούσουμε κ’ εμείς τη φωνή του· «Τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου» (Μαρκ. 2,5). Τότε παράδεισος θα γίνη η καρδιά μας.

*Από το βιβλίο: Επισκόπου Αυγουστίνου Ν. Καντιώτου, Μητροπολίτου Πρ. Φλωρίνης: <<Κυριακή. Σύντομα κηρύγματα επί των Ευαγγελικών περικοπών>>. Έκδοσις Ορθοδόξου Ιεραποστολικής Αδελφότητος «Ο Σταυρός». Η/Υ επιμέλεια Αικατερίνας Κατσούρη. *Αναδημοσίευση εκ του ιστολογίου <<Ορθόδοξη Πορεία>>. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.