«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»
Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»
Έτος: 11ο (2013 - 2024)
Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης
Διαχειριστής:
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»
Έτος: 11ο (2013 - 2024)
Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης
Διαχειριστής:
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine
«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».
Κωστής Παλαμάς
Παρασκευή 31 Μαρτίου 2023
ΟΙ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΙ ΜΕ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΔΑΚΡΥΓΟΝΩΝ ΚΑΤΕΛΑΒΑΝ ΤΟΝ ΚΑΘΕΔΡΙΚΟ ΝΑΟ ΣΤΟ IVANO-FRANKIVSK - ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΝΑΟ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΚΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ
Στις 28 Μαρτίου 2023, ριζοσπάστες υποστηρικτές της «Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας» κατέλαβαν βίαια τον τελευταίο υφιστάμενο ναό της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στην περιοχή Ιβάνο-Φρανκίφσκ - τον Καθεδρικό Ναό της Γεννήσεως του Χριστού στο Ιβάνο-Φρανκίφσκ, αναφέρει Patriarchate.ru. Η επίθεση στο ιερό έγινε το απόγευμα της 28ης Μαρτίου. Περίπου 200 άνθρωποι εισήλθαν στο έδαφος του ναού, κόβοντας τις κλειδαριές στις πύλες με ένα "μύλο". Παρουσία της αστυνομίας, η οποία δεν ενήργησε, επιθετικοί ακτιβιστές και σχισματικοί διείσδυσαν στο λειτουργικό κτίριο, χρησιμοποιώντας δακρυγόνα. Το βίντεο για το πώς απελευθερώνεται αέριο στην Εκκλησία της Γέννησης του Χριστού δημοσιεύθηκε στο κανάλι τηλεγραφήματος της επισκοπής Chernivtsi-Bukovyna. Το βίντεο δείχνει πώς οι καταδρομείς ψεκάζουν πρώτα αέριο μέσα στον καθεδρικό ναό και στη συνέχεια εισβάλλουν, σπάζοντας τις πλευρικές πόρτες. Οι ριζοσπάστες έσπρωξαν τον Νικήτα, επισκόπους του Ιβάνο-Φρανκίφσκ και της Κολομίας, με τον κλήρο και τους ενορίτες έξω από την εκκλησία και στη συνέχεια πίσω από τις πύλες. Τα δημοσιευμένα βίντεο δείχνουν πώς χτυπήθηκε η κόμμωση του επισκόπου Νικήτα και τραυματίστηκε επίσης ο χειριστής της διαδικτυακής μετάδοσης βίντεο, ο οποίος διακόπηκε βίαια. Αρκετοί κληρικοί και πιστοί που προσβλήθηκαν από δακρυγόνα ζήτησαν ιατρική βοήθεια για χημικό έγκαυμα στον κερατοειδή χιτώνα τους. Ο γραμματέας της επισκοπής Ιβάνο-Φρανκίφσκ, ο πρωθιερέας Βασίλ Ρομάνιουκ, νοσηλεύτηκε αναίσθητος μετά από σπρέι δακρυγόνων στα μάτια του. Στο νοσοκομείο, εκπρόσωποι της επισκοπής Ivano-Frankivsk ενημερώθηκαν ότι ο ιερέας μιμείται την απώλεια συνείδησης. Μετά από αυτό, ο ιερέας μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο της πόλης Chernivtsi σε σχέση με το φόβο για τη ζωή του, όπως αναφέρθηκε από το κανάλι τηλεγραφήματος της επισκοπής Chernivtsi-Bukovyna. Αμέσως μετά την κατάληψη του ναού, οι «ιερείς» της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας και της UGCC «προσευχήθηκαν» στο βωμό της. Το βίντεο της προσευχής δημοσιεύτηκε από τον δήμαρχο του Ivano-Frankivsk Ruslan Martsinkiv, σύμφωνα με τον οποίο - αυτή είναι μια "ιστορική στιγμή". Τον Ιούνιο του 2022, η Περιφερειακή Κρατική Διοίκηση Ιβάνο-Φρανκίφσκ (Περιφερειακή Στρατιωτική Διοίκηση) «μετέφερε» παράνομα τη θρησκευτική κοινότητα της εκκλησίας προς τιμήν της Γέννησης του Χριστού στο Ιβάνο-Φρανκίφσκ στη δικαιοδοσία της «Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας». Τον Δεκέμβριο του 2022, ο δήμαρχος του Ivano-Frankivsk, Ruslan Martsinkiv, δήλωσε ότι οι ενορίτες της UOC που δεν ήθελαν να μετακινηθούν στην OCU θα «εκδιωχθούν» από την εκκλησία. Το 2022-2023, σχεδόν όλα τα μοναστήρια και οι εκκλησίες της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας κατασχέθηκαν ή έκλεισαν στο έδαφος της περιοχής Ivano-Frankivsk. Σε αρκετές περιπτώσεις, οι συλλήψεις συνοδεύτηκαν από ξυλοδαρμό κληρικών, πιστών και μοναχών, εκφοβισμό και ένοπλες απαγωγές κληρικών. Με βάση το υλικό της Υπηρεσίας Επικοινωνίας του ΤΕΕΣ, την πύλη «Ορθόδοξη Ζωή» και την ιστοσελίδα της «Ένωσης Ορθοδόξων Δημοσιογράφων». *Εκ του ιστολογίου <<pravoslavie.ru>> της 29.3.2023. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου