ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ, ΜΟΝΑΧΟΣ ΘΕΡΑΠΩΝ, ΜΟΝΑΧΟΣ ΤΡΟΦΙΜΟΣ: «ΟΤΑΝ ΣΗΜΑΝΟΥΝ ΟΙ ΚΑΜΠΑΝΕΣ...» ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΠΑΣΧΑΛΙΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ 3ον

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο των εκδόσεων «ΑΘΩΣ»,
Ιερομόναχος Βασίλειος, Μοναχός Θεράπων, Μοναχός Τρόφιμος: «Όταν σημάνουν οι καμπάνες...»,
Οι Τρεις Πασχάλιοι Μάρτυρες της Όπτινα, Α' έκδοση, Ιούλιος 2020, σελ.31-35.
Το ξημέρωμα του Πάσχα του 1993 τρεις μοναχοί του ερημητήριου της Όπτινα στη Ρωσία, ο πατήρ Βασίλειος, ο πατέρας Θεράπων και ο πατήρ Τρόφιμος έπεσαν θύματα άγριας δολοφονίας από έναν σατανιστή.
Το συμβάν συγκλόνισε τους ορθόδοξους Ρώσους και τα νέα διαδόθηκαν σύντομα σε όλο τον κόσμο. Ο πρόωρος θάνατος των τριών χαρισματικών, νεαρών μοναχών μοιάζει ίσως με τραγωδία.
Αλλά ο μαρτυρικός θάνατος, με τον οποίο σφραγίστηκαν οι μοναχικοί τους αγώνες, είναι αφορμή όχι για να θρηνεί κανείς, αλλά για να ευφραίνεται.
Όπως είπε ένας από τους ιερείς του μοναστηριού στον επικήδειο λόγο του:
<<Δεν είμαστε τόσο θλιμμένοι όσο χαρούμενοι, επειδή αυτοί οι τρεις αδελφοί ξεκίνησαν και ολοκλήρωσαν με επιτυχία το μοναστικό μονοπάτι της ζωής τους>>.
Και πράγματι ο θεάρεστος τρόπος ζωής και ο θρίαμβός τους επί του θανάτου μαρτυρούνται από τα θαύματα, που άρχισαν να λαμβάνουν χώρα στους τάφους τους, αμέσως μετά τον θάνατό τους.
Οι πατέρες Βασίλειος, Θεράπων και ο Τρόφιμος μαρτύρησαν στις μέρες μας. Έζησαν στον κόσμο μας, φοίτησαν σε δημόσια σχολεία και πανεπιστήμια.
Ήλθαν αντιμέτωποι με πειρασμούς και δυσκολίες, που συναντούν και σήμερα οι νέοι. Η διαφορά μας είναι ότι εκείνοι ξεπέρασαν αυτούς τους πειρασμούς του κόσμου και υπάκουσαν το ευαγγέλιο:
<<ει θέλεις τέλειος είναι, ύπαγε πώλησόν σου τα υπάρχοντα και δεύρο ακολούθει μοι>> ακόμα και πάνω στο σταυρό.
Οι ζωές αυτών των τριών πατέρων της Όπτινα αποδεικνύουν ότι ακόμη και τον 21ο αιώνα μπορεί κανείς να αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή του στον Θεό και να καθαγιαστεί.
Ας αποτελέσουν οι πατέρες Βασίλειος, Θεράπων και Τρόφιμος πηγή έμπνευσης και παράδειγμα για εμάς. (...)
(Εκ του προλόγου).
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

-Μπάτουσκα, έχετε κάποια επιθυμία, πιο έντονη;

-Ναι, θα ήθελα να πεθάνω το Πάσχα,
όταν σημάνουν οι καμπάνες.

Ιερομόναχος Βασίλειος

Σύντομα ο Ιγκόρ συνάντησε τον ιερομόναχο Ραφαήλ, που τότε διακονούσε σε μια ενορία της πόλης Πόρχοφ, στην περιφέρεια Πσκωφ. Ο Ιγκόρ αγάπησε πολύ αυτόν τον ιερέα και, αργότερα στο μοναστήρι, τον θυμόταν με ευγνωμοσύνη. Μέσω του πατρός Ραφαήλ ο Θεός φύτεψε τον σπόρο της αγάπης στην ψυχή του μελλοντικού μάρτυρα. Αυτός ξεπήδησε και έγινε όπως <<το ξύλον το πεφυτευμένον παρά τας διεξόδους των υδάτων>> (Ψαλμ. 1:3), των ζωογόνων υδάτων της Σοφίας του Θεού, και εν καιρώ καρποφόρησε με τον στέφανο του μαρτυρίου. Στις 18 Νοεμβρίου 1988 ο πατήρ Ραφαήλ σκοτώθηκε σε τροχαίο ατύχημα. Η κηδεία έγινε τη μέρα της ονομαστικής του εορτής, της Συνάξεως του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και όλων των Ασωμάτων Επουρανίων Δυνάμεων. <<Από τη στιγμή που έμαθα τα νέα του θανάτου του μέχρι τη Μετάληψη, η ψυχή μου ένιωθε αβάσταχτη θλίψη>> έγραψε ο Ιγκόρ στο ημερολόγιό του. <<Αλλά μετά τη μετάληψη ηρέμησα. Ένιωθα ειρήνη στην καρδιά μου. Ο Κύριός μας αποκαλύπτει τη μοίρα του πατρός Ραφαήλ. Βρίσκεται στην ουράνια ιεραρχία και προσεύχεται για εμάς αδιάλειπτα. Την επομένη του θανάτου του πατέρα Ραφαήλ ο Ιγκόρ έγραψε ένα ποίημα: Θα έβρισκα λόγια σκληρά / για τη ζωή, την παγωνιά του τάφου, / και ο λόγος μου θα ήταν τόσο πικρός, / που δεν θα έλεγα ούτε τα μισά. / Αλλά θέλω να θρηνήσω ήσυχα / και να επιστρέψω στον κόσμο με λαμπερά μάτια. / Αυτός, που διάβηκε τη γη σαν αστραπή, / είναι λουσμένος στο φως κάτω από τους ουρανούς. Ο Ιγκόρ φλεγόταν από όλο και πιο δυνατή πίστη στον Θεό και μερικοί από τους φίλους του εξεπλάγησαν από τις αλλαγές, που άρχισαν να βλέπουν πάνω του. Αλλά δεν μπορούσαν να δουν και την εσωτερική του ζωή, έτσι τους ήταν αδύνατον να καταλάβουν πραγματικά και να αξιολογήσουν τη συμπεριφορά του. Μερικοί θα χαμογελούσαν και με κάποια χειρονομία θα έδειχναν ότι τρελάθηκε. Άλλοι, γεμάτοι περιέργεια, θα του έκαναν ερωτήσεις. Και κάποιο θα προσπαθούσαν να τον πείσουν για τη μη χρησιμότητα της πίστης και της θρησκείας. Εν καιρώ ο Ιγκόρ οδήγησε πολλούς από τους συμπαίχτες του στον Θεό. Ο Ο. Ζ. αφηγείται: <<Μετά τον θάνατο του πατρός Βασιλείου, εγώ με την οικογένειά μου και κάποιους συμπαίχτες μου βαφτιστήκαμε στο ερημητήριο της Όπτινα και ξεκινήσαμε να τηρούμε νηστείες. Τότε κατάλαβα για πρώτη φορά πόσο δύσκολο είναι να νηστεύεις κατά τη διάρκεια σημαντικών αγώνων, μακριά από το σπίτι, όπου οι αθλητές τρέφονται κυρίως με κρέας, αφού η άθληση απαιτεί πολλή ενέργεια. Ο Ιγκόρ δεν έτρωγε ούτε ψάρι κατά τη Μεγάλη Σαρακοστή. Φοβόμαστε ότι θα χάναμε τα ματς αν γινόταν πιο αδύναμος από τη νηστεία. Θυμάμαι να καθόμαστε στην άκρη μιας πισίνας στο Σοχούμι κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και να λέει: <<Αυτό, που έχει σημασία, είναι να έχουμε πνευματική δύναμη και η σωματική θα ακολουθήσει. Η δύναμη προέρχεται από το πνεύμα, όχι από τη σάρκα>>. Αμέσως μετά ακολουθούσε ένα κρίσιμο, τελευταίο παιχνίδι. Η εμφάνιση του Ιγκόρ ήταν μεγαλειώδης. Σκόραρε ακατάπαυστα. Κερδίσαμε τον αγώνα και έτσι η νηστεία απέκτησε κύρος στα μάτια μας. Κάποια στιγμή αγόρασε μια Βίβλο στο εξωτερικό και όλοι τον μιμηθήκαμε. Θέλαμε να ακολουθήσουμε το παράδειγμά του και να κάνουμε ότι κι αυτός. Η χρησιμότητα όλων αυτών βέβαια, για εμάς αποδείχτηκε μόνο αργότερα, αλλά τον ακολουθούσαμε κατά πόδας. Θυμάμαι πως ένα μέλος της ομάδας ζήτησε από τον Ιγκόρ να του γράψει μια προσευχή. Ο Ιγκόρ την έγραψε στην Εκκλησιαστική Σλαβονική λέγοντας: <<Μόνο οι μοναχοί έχουν κρατήσει τη γλώσσα>>. Ο Ιγκόρ ήταν ο <<διαιτητής>> της ομάδας: όταν βρισκόμαστε σε σύγχυση πως να λύσουμε ένα πρόβλημα, ο Ιγκόρ έλεγε μια κουβέντα και όλοι γνωρίζαμε ότι η απόφαση είχε ληφθεί. Όταν η περεστρόικα και όλη αυτή η συζήτηση περί δημοκρατίας ξεκίνησε, κάποια στιγμή σε μια συγκέντρωση της ομάδας συζητούσαμε και εμείς για τη δημοκρατία στα σπορ και πως να τη διαδώσουμε. Ακούγονταν πολλές σκέψεις, ώσπου ο Ιγκόρ έβαλε τα πράγματα στη θέση τους με μια κουβέντα: <<Μια ομάδα είναι μοναρχία. Αν ένα παιχνίδι δεν υπόκειται σε μία βούληση, πώς θα είναι καλό το αποτέλεσμα; Τιμούσε τη μνήμη του μάρτυρα ηγεμόνα μας τσάρου Νικολάου Β' και σύντομα τον ακολουθήσαμε και σ' αυτό>>. Άλλος συμπαίχτης, ο Α. Γ., θυμάται: <<Νομίζω ότι στην Ουγγαρία ήταν, που μέναμε στο ίδιο δωμάτιο. <<Ιγκόρ>>, είπα, <<πως μπορούμε να διαβάσουμε αυτούς τους <<εχθρούς του λαού>>; Αμέσως πήρε ένα βιβλίο, που βρισκόταν κάτω από το μαξιλάρι του, και μου το έδωσε. Δεν θυμάμαι ποιο βιβλίο ήταν. <<Πως μπορούμε να το περάσουμε στα κρυφά και να το δώσουμε στους δικούς μας; ρώτησα. Αμέσως έβαλε το κάλυμμα του βιβλίου, το έκαψε στο μπάνιο και έβαλε το κείμενο μέσα στο κάλυμμα ενός άλλου βιβλίου, που δεν κινούσε υποψίες, όπως το Εγχειρίδιο ενός Προπονητή. Γενικά συνηθίζαμε να κρύβουμε πράγματα και τα φέρνουμε πίσω στη Ρωσία με οποιονδήποτε τρόπο>>. 

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο των εκδόσεων «ΑΘΩΣ»,
Ιερομόναχος Βασίλειος, Μοναχός Θεράπων, Μοναχός Τρόφιμος: «Όταν σημάνουν οι καμπάνες...»,
Οι Τρεις Πασχάλιοι Μάρτυρες της Όπτινα, Α' έκδοση, Ιούλιος 2020, σελ.31-35.