ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Παρασκευή 21 Ιουλίου 2023

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΧΑΡΑ ΠΕΡΝΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ

 



Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο των εκδόσεων «καθ' ΟΔΟΝ»,
Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου και Αγίου Ιννοκεντίου, αρχιεπισκόπου Χερσώνας: «Συσταυρωθείτε με τον ΧΡΙΣΤΟ»,
Α' έκδοσηΑθήνα 2023, σελ. 43-46.
<<Να μια σύντομη γενική εξήγηση για τη σημασία του Σταυρού:
Ο Κύριος πραγματοποίησε τη σωτηρία μας με τον σταυρικό Του θάνατο.
Στον Σταυρό έσκισε το χειρόγραφο των αμαρτιών μας. Με τον Σταυρό μας συμφιλίωσε με τον Θεό και Πατέρα.
Μέσω του Σταυρού μας έφερε τα δώρα της Χάριτος και όλες τις ουράνιες ευλογίες.
Αλλά τέτοιος είναι ο σταυρός του Κυρίου.
Ο καθένας όμως από μας γίνεται κοινωνός της σωτήριας δύναμής του όχι διαφορετικά, αλλά μέσω του δικού του προσωπικού σταυρού.
Ο προσωπικός σταυρός του καθενός, όταν ενώνεται με τον Σταυρό του Χριστού, μεταφέρει τη δύναμη και τη δράση του τελευταίου σε μας...
Οι σταυροί είναι πολλοί, αλλά τα είδη τους είναι τρία:
Το πρώτο είδος είναι οι εξωτερικοί σταυροί που αποτελούνται από τις θλίψεις και τις δυστυχίες και γενικά από την πικρή τύχη της επίγειας ζωής.
Το δεύτερο, είναι οι εσωτερικοί σταυροί που γεννιούνται από την πάλη με τα πάθη και τις επιθυμίες για χάρη της αρετής.
Το τρίτο, είναι οι σταυροί του πνεύματος και της Χάριτος, της απόλυτης αφοσίωσης στο θέλημα του Θεού...
Η Αγία Εκκλησία θέλει να μας προδιαθέσει για την άρση του σταυρού, αν εμείς δεν έχουμε καταπιαστεί με το άγιο έργο αυτό, και να μας στερεώσει στο να σηκώνουμε τον σταυρό, αν εμείς το έχουμε ήδη ξεκινήσει.
Κατά ένα τρόπο λέει σε μας:
<<Βλέπετε τον Σταυρό επάνω στον οποίο ο Κύριος με τη θέλησή Του άπλωσε τα χέρια για χάρη μας;
Ελάτε λοιπόν να συσταυρωθείτε μαζί Του.
Σήμερα ο Κύριος προσκαλεί από τον Σταυρό τον καθένα σας να σηκώσει το σταυρό του και να Τον ακολουθήσει.
Σηκώστε τον λοιπόν, σηκώστε τον και μη φοβάστε, γιατί ο Κύριος παρέδωσε από τον Σταυρό το πνεύμα Του στον Θεό και Πατέρα, έτσι και για σας υπάρχει από τον Σταυρό ένας δρόμος, στις κατοικίες του παραδείσου ακολουθώντας τον Κύριο...>>.
Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος
(Εκ του προλόγου)
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ








Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος




Ο δρόμος προς την αληθινή χαρά περνά από τον σταυρό




Απαιτείται η αυτοσταύρωση για την επαναφορά μας στην αρχέγονη κατάσταση



Χθες ψάλλαμε <<Χαίρε κεχαριτωμένη>>, σήμερα ψάλλουμε <<Τον Σταυρόν σου προσκυνούμεν, Δέσποτα>>. Χθες εξυμνούσαμε την Υπεραγία Θεοτόκο για το ότι με Αυτή κατήλθε σε μας ο Ύψιστος, σήμερα Την εξυμνούμε για το ότι Αυτή είναι ο μυστηριακός παράδεισος, από τον οποίο φυτεύτηκε στη γη το δέντρο του ζωηφόρου Σταυρού. Χθες η Αγία Εκκλησία ήθελε να μας ανυψώσει ως το αίσθημα της χαράς της της απολύτρωσης, σήμερα θέλει να μας εμψυχώσει στην άρση των θλίψεων που συνεπάγεται το να φέρουμε τον σταυρό. Τί θα σήμαινε ένας τέτοιος συνδυασμός; Τί εμπνέεται σε μας και ποιό μάθημα δίνεται μέσα από αυτό; Με αυτό εμφυσείται σε μας ότι χωρίς να φέρουμε τον σταυρό δεν υπάρχουν αληθινές χαρές. Θέλεις να χαίρεσαι; Φέρε πρώτα τον σταυρό. Η χαρά είναι ο σκοπός, ο σταυρός το μέσο. Θέλεις, το πρώτο, επιθύμησε το δεύτερο. Αν και ο συνδυασμός των χριστιανικών εορταστικών αναμνήσεων που παρουσιάζεται δεν είναι απαραίτητος, αλλά συνέβη μόνο φέτος, ωστόσο δεν είναι άκαιρο να απασχολήσουμε την προσοχή μας με την εξήγηση πώς και γιατί ο δρόμος προς τη χαρά περνά από τον Σταυρό. Η χαρά και η ευφροσύνη πρέπει να μας ανήκουν από τη φύση μας. Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσή Του, αλλά όπως ο Θεός είναι παμμακάριος, τότε και ο άνθρωπος όφειλε να βγει από τα χέρια του Δημιουργού ως κάτοχος της μακαριότητας. Έτσι και ήταν στην αρχή. Ο άνθρωπος ήταν μακάριος και εξωτερικά και εσωτερικά. Μετά όμως, εξαιτίας του φθόνου του διαβόλου, απατήθηκε, παράκουσε την εντολή του Θεού, μέσω της αμαρτίας χάλασε τον εαυτό του, και αντί χαράς και ευφροσύνης κληρονόμησε τη σύγχυση και το φόβο. Τότε, αντίστοιχα με την εξωτερική, ως τιμωρία, ο  Θεός του αφαίρεσε μαζί με την εξωτερική μακάρια κατοικία, και ο άνθρωπος βαρύνθηκε με θλίψεις και ανησυχίες από παντού. Τώρα είναι ολοφάνερο ότι αυτός που επιθυμεί να ξαναποκτήσει τη χαρά και την ευφροσύνη πρέπει να εξαλείψει τη ζημιά που οδήγησε στην πτώση του και να αποκαταστήσει τον εαυτό του στο αρχικό αξίωμα και στην τάξη. Μόλις πραγματοποιηθεί αυτό, η χαρά και η ευφροσύνη θα εγκατασταθούν μέσα μας, θα συνδεθούν μαζί μας, όπως είναι συνδεδεμένη με μας, για παράδειγμα, η αναπνοή. Τί πρέπει όμως να κάνουμε γι' αυτό; Πρέπει να σταυρώσουμε τον εαυτό μας, και να γιατί! Δείτε τί μας συνέβη στην πτώση! Ο απόστολος Παύλος εκείνο το κακό που ήρθε σε μας μέσω της πτώσης, το ονομάζει παλαιό άνθρωπο ή αμαρτωλό. Εξηγώντας αυτό, ο μακάριος Βασίλειος λέει ότι μέσω της πτώσης υπερίσχυσε μέσα μας ένας άλλος άνθρωπος. Ο άνθρωπος αυτός, εμφυτεύτηκε πλήρης, με όλα τα μέλη σ' εκείνο τον άνθρωπο που βγήκε από τα χέρια του Δημιουργού και τον κατέστειλε ή θανάτωσε με τον εαυτό του. Υπερίσχυσε έτσι, ώστε το κεφάλι επικάθησε στο κεφάλι, τα χέρια στα χέρια, τα πόδια στα πόδια, κάθε μέλος επάνω στο ανάλογό του μέλος. Τον κατέστειλε έτσι, που εκείνος ο αρχέγονος άνθρωπος έγινε ή καθόλου ορατός, ή ελάχιστα ορατός, και έγινε ορατός μόνο αυτός ο ξενόφερτος άνθρωπος. Γι' αυτό και πέθανε στον άνθρωπο η χαρά της ζωής, επειδή άρχισε να ζει όχι ο πραγματικός άνθρωπος, αλλά άλλος, ο αμαρτωλός άνθρωπος, ο οποίος δεν έχει το χαρακτηριστικό να χαίρεται. Ο πρωτόπλαστος άνθρωπος ήταν, όπως λέει ο Πάνσοφος, δίκαιος, δηλαδή ήταν πιστός, θεοφοβούμενος, γεμάτος ελπίδα, προσευχόμενος, ελεήμων, πράος, ταπεινός, αγνός, καλοπροαίρετος, εγκρατής, δραστήριος, με μια λέξη στολισμένος με όλες τις θεόμορφες αρετές.



Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο
του Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου και του Αγίου Ιννοκεντίου, αρχιεπισκόπου Χερσώνας:
<<Συσταυρωθείτε με τον ΧΡΙΣΤΟ>>, εκδόσεις <<καθ' ΟΔΟΝ>>,
Α' έκδοση, Αθήνα 2023, σελ. 43-46.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF