ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 5 Ιουλίου 2023

«Ο ΤΥΠΟΣ ΣΗΜΕΡΑ»: ΑΠΟ ΤΗ ΓΑΛΛΙΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!




Επιλογή άρθρων από τον ημερήσιο Τύπο -γραπτό και ηλεκτρονικό- με βάση το ενδιαφέρον, την αξιοπιστία και την αξιοπρέπεια των λόγων του, τη συνάφεια, τη συγγένεια και την σχετικοποίησή του με τα πνευματικά θέματα που προβάλλει το ιστολόγιό μας. Ευτυχώς, ακόμα και σήμερα, υπάρχουν άρθρα -γνωστών και αγνώστων- που προάγουν την αλήθεια, τις διαχρονικές αξίες και εκείνη την διακριτή λεπτότητα, που προσδίδει στο λόγο το «άλας» της ολοκλήρωσης, τη τελειότητα της λεκτικής αριστείας. Στην εποχή που ζούμε, ο ημερήσιος Τύπος πίπτει, όταν ο ελεύθερος ηλεκτρονικός ανανίπτει. Κάποτε στις εφημερίδες είχαμε τις λεγόμενες «σχολές», που δεν ήταν τίποτ' άλλο από την ίδια δημοσιογραφική γραμμή -γραμμή στο λόγο και την ανάδειξή του- που κατέδειξαν συντάκτες ονόματα, συντάκτες που το ήθος και η συνέπειά τους αναγνωρίστηκε από το αναγνωστικό κοινό. Εφημερίδες -ασχέτως πολιτικής κατεύθυνσης- όπως η «Αυγή», η «Απογευματινή», το «Βήμα», η «Καθημερινή», τα «Νέα, το «Έθνος, ακόμα και η «Εστία, όταν χρησιμοποιούσε ακόμα την καθαρεύουσα. Σήμερα ο ημερήσιος Τύπος δυστυχώς εξέπεσε, τόσο από ανθρώπινο δυναμικό όσο κι από τις «αλήθειες» που κομίζει, κατάντησε περισσότερο δέσμιος και υποχείριο των ιδιοκτητών - «νεροκουβαλητών» του δημοσίου, παρά εκλεκτός και αξιοκρατικός αρωγός στην επιλογή και την ανάδειξη της είδησης. Γιατι συμβαίνει το εξαιρετικά αλλόκοτο, τραγελαφικό, ταυτόχρονα και τραγικό: δεν παρουσιάζεται η πραγματική είδηση, αλλά το κουτσομπολιό, το κους κους, το ηδονοβλεπτικό, το αιμοσταγές, η «δημοσιογραφία της κλειδαρότρυπας» και η λαγνεία του τρόμου! Απέναντι στα νοσηρά αυτά «δημοσιογραφικά σκευάσματα» και σηψαιμικά υποκατάστατα επιλέγουμε -όχι δίκην ρομαντισμού, αλλά χάριν της ανόθευτης φιλαληθείας- άρθρα, που πολλάκις μπορεί να μην συμβαδίζουν με τις ημέτερες απόψεις, αλλά που αναδεικνύουν όμως την συχνά έρπουσα «αγιότητα» του λόγου! Εύχεσθε!



Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος





ΑΠΟ ΤΗ ΓΑΛΛΙΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!



του Ακιβιάδη Κ. Κεφαλά


Η εξέγερση των μουσουλμάνων μεταναστών στη Γαλλία επιβεβαίωσε άρθρο που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στην εφημερίδα «δημοκρατία», με τίτλο «Βίαιη μετακίνηση πληθυσμών: Οπλο ισχύος και ελέγχου». Στο κείμενο τεκμηριώνεται ότι η μαζική μετανάστευση και η εγκατάσταση πολιτισμικά ετερογενών πληθυσμών εντάσσεται εντός του πλαισίου των γεωπολιτικών ανταγωνισμών. Δοθέντος ότι το δουλεμπόριο ήταν πάντα η επικερδέστερη οικονομική δραστηριότητα, η πληθυσμιακή αλλοίωση είναι μη αντιστρέψιμη διαδικασία. Η αδυναμία αντιμετώπισης του φαινομένου έγκειται στο τεράστιο οικονομικό όφελος που αποκομίζουν οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ των χωρών εγκατάστασης. Ταυτόχρονα η μαζική μετανάστευση οδηγεί στον γεωπολιτικό εκμηδενισμό των χωρών εγκατάστασης – φυσικά, προς όφελος των ΗΠΑ. Οι τελευταίες αποτελούν την κινητήριο δύναμη των μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών σε πλανητική κλίμακα, επειδή πολιτισμικές αντιθέσεις στις ετερογενείς πληθυσμιακά χώρες οδηγούν σε εσωτερική αποσταθεροποίηση και, συνεπώς, στην απώλεια της στρατηγικής ισχύος. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι ΗΠΑ αντιλήφθηκαν την τεράστια ισχύ που επέφερε ο έλεγχος των μεταναστευτικών ροών. Ετσι φρόντιζαν, αφενός, να τις προκαλούν μέσω των πολέμων και, αφετέρου, να θωρακίζουν θεσμικά και πολιτικά την εγκατάστασή των ετερογενών πληθυσμών στις χώρες «στόχους», μέσω ίδρυσης και ελέγχου ακαδημαϊκών και διεθνών οργανισμών και ΜΚΟ. Στη Γαλλία επί προεδρίας Μακρόν η μαζική εγκατάσταση μουσουλμάνων υπήρξε κατακλυσμιαία, επειδή αυτός, όπως η Μέρκελ, ο Σαρκοζί και ο Μπλερ, εκπαιδεύτηκαν επί τούτου στα σχολεία της παγκοσμιοποίησης με την ιδιότητα του World Leader of Tomorrow (Παγκόσμιος Αυριανός Ηγέτης). Το 2004 ο Κλάους Σβαμπ, πνευματικό παιδί του Χένρι Κίσινγκερ, άλλαξε την ονομασία της λέσχης των Παγκόσμιων Αυριανών Ηγετών σε Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (World Economic Forum, WEF). Η επιλογή και η προώθηση προσεχτικά επιλεγμένων προσώπων σε ηγετικές θέσεις από τα κέντρα εξουσίας της παγκοσμιοποίησης είναι ο λόγος που ο Μακρόν απέδωσε την εξέγερση των μουσουλμάνων στη Γαλλία στα ηλεκτρονικά παιχνίδια, αρνούμενος υποκριτικά ακόμη μία φορά να αποδεχτεί ότι η Γαλλία επί προεδρίας του έχει μετασχηματιστεί σε χώρα που διαθέτει κυρίαρχη μουσουλμανική και αντισημιτική συνιστώσα. Στη Γαλλία ο νόμος της σαρίας κυριαρχεί σε όλες σχεδόν τις συνοικίες των γαλλικών πόλεων, αν και αυτή η πραγματικότητα, όπως και τόσες άλλες, «κρύβεται προσεχτικά κάτω από το χαλί». Στην Ελλάδα ο πρωθυπουργός Μητσοτάκης, ένας άλλος «παγκόσμιος ηγέτης», φιλοδοξεί να μετατρέψει την Ελλάδα σε Ισλάμ. Η πολιτική διαχείριση και η προώθηση της καταστροφής της χώρας από τον υπερδανεισμό σηματοδότησαν την καθολική αποδοχή της εγκατάστασης των μετακινούμενων πληθυσμών στη χώρα μας. Η Ελλάδα έχει επιλεγεί ως χώρα εγκατάστασης μεταναστευτικών ροών επειδή -σκοπίμως- έχει πτωχεύσει. Είναι, λοιπόν, εύλογο ότι στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής της Ε.Ε. ο πρωθυπουργός της Ελλάδας αποδέχτηκε χωρίς αντιρρήσεις την εισήγηση της Ουγγαρίας και της Πολωνίας περί χρηματικής συνδρομής 20.000 ευρώ από την Ευρωπαϊκή Ενωση ανά μετανάστη που θα εγκατασταθεί στην Ελλάδα. Είναι προφανές ότι, μετά τη μαζική και βίαιη εξέγερση των μουσουλμάνων στη Γαλλία, η χώρα αυτή, όπως και οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, θα προωθήσουν στην Ελλάδα τις εκατοντάδες χιλιάδες των μουσουλμάνων που εισήλθαν στην Ευρώπη από τη χώρα μας, ενεργοποιώντας έτσι άμεσα τη Συνθήκη του Δουβλίνου ΙΙ. Ο στόχος της εγκατάστασης πλέον του 1.000.000 μουσουλμάνων μεταναστών στην Ελλάδα τα επόμενα χρόνια μεταφράζεται σε 20 δισεκατομμύρια ευρώ από την Ε.Ε., χρήματα που θα τα διαχειριστούν οι συγγενείς και οι φίλοι των πολιτικών κομμάτων εξουσίας, μέσω των ΜΚΟ που ήδη διαθέτουν ή θα δημιουργήσουν, συμπεριλαμβανομένων και μελών της οικογένειας Μητσοτάκη, που ήδη δραστηριοποιούνται σε αντίστοιχες ΜΚΟ, όπως και βουλευτών του. Είναι προφανές ότι η εξέγερση των μουσουλμάνων κάποια στιγμή στο μέλλον θα έλθει και στην Ελλάδα. Ομως, λόγω Τουρκίας η κατάσταση στη χώρα μας θα είναι πλέον πιο καταστροφική από ό,τι στη Γαλλία. *Εκ του ιστοτόπου <<newsbreak.gr>>. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF