ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου 2023

ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΕΑ ΘΕΟΜΗΝΙΑ




Μεγάλη θλίψη καὶ ὀδύνη ἐπικρατεῖ στὴν χώρα μας ἀπὸ τὴν νέα δοκιμασία τῆς φοβερῆς κακοκαιρίας ποὺ τὴν ἔπληξε. Μετὰ τὸν παρατεταμένο καύσωνα καὶ τὶς καταστροφικὲς πυρκαγιές, ἦλθαν πρωτοφανεῖς νεροποντὲς καὶ προξένησαν καταστροφικὲς πλημμύρες. Ἰδίως ἡ Θεσσαλία μὲ τὸν πλούσιο κάμπο της μετατράπηκε σὲ μιὰ ἀπέραντη λίμνη μὲ ἀπίστευτες ζημιές.


του Μητροπολίτη Λαρίσης και Πλαταμώνος κ. Κλήμεντος


Γιὰ τὴν Βιβλικὴ αὐτὴ καταστροφὴ ἀνυπολόγιστων διαστάσεων λέγονται καὶ γράφονται πολλά. Θεωροῦμε ὅτι δὲν εἶναι θέμα «κλιματικῆς ἀλλαγῆς», ὅπως ἀκούγεται τόσο συχνὰ τελευταία. Σίγουρα δὲν ἔγιναν ἀπαραίτητα καὶ ἀναγκαῖα ἀντι-πλημμυρικὰ ἔργα, δὲν τηρήθηκαν ὑποσχέσεις, ὅπως καὶ συνέβησαν λάθος παρεμβάσεις μὲ κτίσματα σὲ μπαζωμένα ρέματα κ.λπ.


χουμε δὲ ὡς τραγικὸ ἀποτέλεσμα νεκρούς, ἐγκλωβισμένους, ὅπως καὶ μεγάλο ἀριθμὸ ἀγνοουμένων. Πόλεις κτυπήθηκαν, ὅπως βέβαια καὶ ἡ ἀγαπημένη μας Λάρισα, χωριὰ βυθίσθηκαν, μονάδες, σπίτια, περιουσίες, παραγωγὲς καταστράφηκαν· παραμένουν ἐπίσης κίνδυνοι γιὰ κατολισθήσεις καὶ ἄλλες καταστροφές. Ἀγώνας γίνεται ἀπὸ συνεργεῖα διάσωσης ὅπως καὶ ἁπλοὺς ἀνθρώπους γιὰ βοήθεια τῶν πληγέντων καὶ γιὰ καθαρισμὸ καὶ ἀποκατάσταση ἀπὸ τὰ λασπόνερα γιὰ ἐπιβίωση.


μεῖς θυμίζουμε ταπεινὰ ὅτι ὁ Κύριος καὶ Θεός μας –στὴν Πρόνοια τῆς Ἀγάπης Του- παραχωρεῖ παιδαγωγικὰ ὅλα αὐτά, σὰν ὑπενθύμιση γιὰ τὴν ἀποστασία τοῦ κόσμου καὶ σὰν κλήση γιὰ μετάνοια. Πρόκειται γιὰ «σημεῖα», τὰ ὁποῖα εἶναι ἀνάγκη νὰ ἐκληφθοῦν ὀρθὰ καὶ νὰ ἑρμηνευθοῦν διορθωτικά.


λοι ἔχουμε μερίδιο εὐθύνης, ὅπως καὶ ἄμεση ἀνάγκη πνευματικῆς ἀνακαίνισης. Ἡ ζωή μας ἐν πολλοῖς δὲν πηγαίνει καλὰ καὶ οἱ ἐπιλογές μας δὲν ἐπιφέρουν καλὰ ἀποτελέσματα. Ἡ ἐπιστροφὴ στὴν εὐθεία ὁδὸ τοῦ Κυρίου ἀποτελεῖ ἐπιτακτικὸ αἴτημα καὶ ἡ ἐγκατάλειψη τῆς ἁμαρτίας καὶ ἀνομίας ἀφορᾶ ὅλους μας. Μόνον μὲ τὴν ἀληθινὴ καὶ εἰλικρινῆ Μετάνοια ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων ἔρχεται παράκληση καὶ παρηγορία ἀπὸ τὴν θεία Εὐσπλαγχνία.


κφράζουμε τὴν συμπαράστασή μας στοὺς πληγέντες ἀδελφούς μας, ὅπως καὶ τὸν ἔπαινό μας γιὰ τὴν ἄμεση κινητοποίηση τῶν συμπολιτῶν μας, ὑπηρεσιακῶν καὶ ἰδίως ἐθελοντῶν, ὑπὲρ βοηθείας ὅσων εἶναι σὲ ἀνάγκη. Ἡ ἐγκάρδια εὐχὴ καὶ προσευχή μας εἶναι μαζί τους.


Εἴθε ὁ ἀπολογισμὸς τῶν ζημιῶν καὶ καταστροφῶν νὰ μὴν εἶναι ἀβάστακτος. Εἴθε ἡ ἀποκατάσταση τῶν δεινῶν νὰ εἶναι σύντομη καὶ ἱκανοποιητική. Εἴθε νὰ ληφθοῦν ἄμεσα μέτρα ἀνακούφισης καὶ προστασίας, ἔστω καὶ ἐκ τῶν ὑστέρων, ἀπὸ τὶς ὑπεύθυνες ἀρχές.


πως γράψαμε πρόσφατα καὶ γιὰ τὶς πυρκαγιές, ἐμεῖς σὰν πιστοὶ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ στὸν Θεὸ στηριζόμαστε γιὰ Προστασία καὶ Ἐνίσχυση. Οἱ ἄνθρωποι συνεχῶς μᾶς ἀπογοητεύουν –ἰδίως οἱ ὑψηλὰ ἱστάμενοι- γιὰ τὴν ἐμφανῆ ἀνεπάρκειά τους καὶ γιὰ τὴν ἐν πολλοῖς λανθασμένη γραμμὴ καὶ τακτική τους. Ὁ Κύριος καὶ Θεός μας εἶναι ἡ ἐγγύηση τῆς ἀσφάλειάς μας, καὶ ἡ Ὑπέρμαχος Στρατηγός, ἡ Παναγία μας, ἀποτελεῖ τὴν ἀμετάθετη καταφυγὴ καὶ ἐλπίδα μας!


Δεόμεθα τοῦ Κυρίου μας γιὰ τὴν βοήθεια καὶ ἐνίσχυση τοῦ λαοῦ μας καὶ τοῦ ποιμνίου μας καὶ ἀπευθύνουμε ἔκκληση πνευματικῆς ἀνασύνταξης καὶ ἀνασυγκρότησης ὅλων μας, ὥστε νὰ ἐγερθοῦμε καὶ νὰ σταθοῦμε στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων, χωρὶς νὰ χάνουμε τὴν πίστη, τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν ἀγάπη μας!



Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ νὰ εἶναι μετὰ πάντων ἡμῶν!



+ ὁ Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος Κλήμης




Ιερά Μητρόπολη Λαρίσης και Πλαταμώνος

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF