Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του Γεωργίου Κ. Τουμανίδη:
«Πυρρίχιος Δρόμος»
εκδόσεις «Έαρ», 1η έκδοση, Απρίλιος 2023, σελ. 32-34.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»
Το βιβλίο αυτό είναι ένα πόνημα-αφήγηση που εξιστορεί τη ζωή των προπατόρων μας στον μαρτυρικό Πόντο, αυτών που αντί του συμβιβασμού, της υποταγής και της προσκύνησης, επέλεξαν τον πυρρίχιο δρόμο του καθήκοντος, τον πυρρίχιο τρόπο της πίστεως και της προσευχής, την πυρρίχια ζωή της θυσίας. Είναι μια προσπάθεια να προβληθεί η αγιοπατερική παράδοση και σοφία του Πόντου από το απώτερο άκρο της Μ. Ασίας, από την περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, μια συλλογή μαρτυριών που διασώθηκαν και πέρασαν από γενιά σε γενιά, από τους ανθρώπους που τα βίωσαν και γράφονται για να μεταφερθούν στη σημερινή και τις επόμενες γενιές. Είναι ένα ταξίδι στη μαρτυρική ζωή του Ελληνισμού του Πόντου, τις αρχές και τις αξίες του, μία περιπλάνηση στη δίνη άλλων κόσμων σκληρών, αλλά πραγματικών. Ίσως στην υλόφρονη εποχή μας να φαντάζει παραμυθένια η αγιότητα και η προσκόλληση στην ορθόδοξη πίστη, για την οποία οι άνθρωποι στον Πόντο και γενικότερα στην Μικρά Ασία υπέστησαν δοκιμασίες, έχυσαν δάκρυα και αίμα. Το βιβλίο αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένας οδηγός επιβίωσης, που περιγράφει τρόπους και τεχνικές πνευματικού πολέμου σε καιρούς κρίσεως ή σε καιρούς Αποκαλύψεως, όταν καλείται κάποιος να ξεπεράσει τα ανθρώπινα όριά του. Περιέχει προσευχές, τρόπους και μεθόδους πνευματικού αγώνα από τον αγιοτόκο Πόντο, που έχουν δοκιμαστεί στις δυσκολότερες καταστάσεις και αντιξοότητες. Για να γραφτεί αυτό το βιβλίο. άνοιξαν δακρύβρεχτα αρχεία μιας ζωής, βίβλοι καρδιάς, καταθέσεις ψυχών. Ξεδιπλώθηκαν και αποκαλύφθηκαν από τις εσχατιές της Ανατολής αναμνήσεις μαρτυρικής ζωής αγίων του Πόντου, γραμμένες με δάκρυα και αίμα, που στολίζουν στον δρόμο του Θεού και παρακαλούν για δικαίωση. Όσα γράφτηκαν σ' αυτό το βιβλίο έγιναν. Ο ουρανός κατέβηκε στη γη και οι άνθρωποι ανυψώθηκαν στον ουρανό, καταθέτοντας στον Θεό τα πειστήρια του μαρτυρίου τους: κομμένα χέρια, πόδια, γλώσσες, κεφάλια, καμμένα κορμιά, παγωμένα μέλη, θυσιασμένα παιδάκια, αγνές παρθένες κόρες με την τιμή και την αξιοπρέπειά τους κατατεθειμένες στον Χριστό για να τους τις ξαναδώσει λαμπρότερες στη Δευτέρα Παρουσία Του, πυρπολημένες καρδιές και φλεγόμενες ψυχές. Ας είναι αιωνία παρά τω Θεώ η μνήμη των μαρτύρων της πίστεως, του Πόντου και ολόκληρης της Μικρασίας. *(Απόσπασμα εκ του προλόγου).
«ΠΥΡΡΙΧΙΟΣ ΔΡΟΜΟΣ»
Α'
ΓΥΝΑΙΚΕΣ, ΑΣΤΡΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ
«ΕΝΑΝ ΑΣΤΡ' ΕΞΕΒΕΝ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗΝ»
Η Σοφία πλέον ζούσε σε μια άλλη, ανώτερη διάσταση, τη διάσταση της αγιότητας. Είχε ξεπεράσει την επί γης φθαρτότητα, ζούσε την αιωνιότητα. Το σώμα της ήταν στη γη και η ψυχή της στον ουρανό. Είχε ξεπεράσει με την αρετή και την πνευματικότητά της τους πειρασμούς, ήταν πάνω από όλα τα πάθη και της δοκιμασίες αυτής της ζωής. Είχε νικήσει με τη βοήθεια του Θεού τον παρόντα κόσμο, τις ανθρώπινες προκλήσεις και τα παθήματα αυτής της ζωής σύμφωνα με τον λόγο του Χριστού: «Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε' αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιωάν. ιστ' 33). Η ζωή της ήταν η εφαρμογή του Παύλειου λόγου: «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός» (Γαλ. β' 20). Στο Πόντο, ερμηνεύοντας αυτό το χωρίο της Αγίας Γραφής, έλεγαν: «Τι Χριστού η ζωή εν' η ζωή μ'. Ατός εν' τ' ανάσμα μ'» (=Του Χριστού η ζωή είναι η ζωή μου. Αυτός είναι η αναπνοή μου>>. Μια μέρα που προσευχόταν στο βουνό, την ώρα που έψελνε το απολυτίκιο του αγίου Γεωργίου, παρουσιάστηκε μπροστά της ένας ψηλός νέος, όλο χάρη, με στολή Πόντιου αντάρτη. Η όψη του αστραφτερή, με λεβέντικο παράστημα και βλέμμα αστραπηβόλο. Όταν τον είδε, αναφώνησε με θαυμασμό: «Εσύ' πα ποίος είσαι αδαπάν' σο ραχίν, εγώ τον Άε Γιώργεν ψάλλω; Ο Άε Γιωρτς έστειλέ σε σ' εμέν;» (=Εσύ ποιος είσαι εδώ πάνω στο βουνό τώρα που ψέλνω τροπάρια στον Άι-Γιώργη; Ο άγιος Γεώργιος σε έστειλε σ' εμένα;). Ο νέος αντάρτης που εμφανίστηκε μπροστά της την προειδοποίησε για επικείμενη επιδρομή των Τσετών: -Δέβα σο χωρίον αφκά' έρχουνταν οι Τσέτες. Εγώ θα τρέχω σ' άλλλα χωρία πεν μακριά» (=Πήγαινε στο κοντινό χωριό παρακάτω' έρχονται οι Τσέτες (τούρκικες συμμορίες ατάκτων). Εγώ θα τρέξω να ειδοποιήσω άλλα χωριά, πιο μακρινά). -Παναϊα' μ', είπε η Σοφία και σήκωσε το βλέμμα της στον ουρανό, σαν να έβλεπε τη μητέρα του Θεού. Μόλις κατέβασε τα μάτια της και τα έστρεψε στο μέρος που ήταν ο νέος δεν ειδε κανέναν. Τότε κατάλαβε ότι ήταν ο άγιος Γεώργιος και αναφώνησε με μια φυσικότητα σαν να ήταν η συνάντηση με έναν άγιο μια καθημερινή πρακτική γι' αυτήν: «Ο Αέρτς έτονε, τη Θεού το παλληκάρ'» (=Ήταν ο άγιος Γεώργιος, το παλληκάρι του Θεού). Γρήγορα δρασκέλισε η Σοφία τις βουνοπλαγιές, σαν να μην πατούσε στο έδαφος, λες και τη μετέφεραν άγγελοι. Δεν κατάλαβε για πότε έφτασε στο χωριό Πρόδρομος. Φώναζε στους δρόμους του χωριού: «Φυέστεν αγλήγορα, εβγάτεν σα ραχία! Οι Τσέτες είναι σουμά» (=Φύγετε γρήγορα, πάρτε τα βουνά. Οι Τσέτες είναι κοντά). Προσευχήθηκε: «Άε Γιάννε Πρόδρομε, δείκνυσον σ' ατείντς τα δρόμα, άνοιξον τα μονοπάτια» (=Άγιε Ιωάννη Πρόδρομε, δείξε στους χωρικούς τους δρόμους για να διαφύγουν, διάνοιξε τα μονοπάτρια). Έτσι σώθηκε το χωριό Πρόδρομος από τη σφαγή.
( Τ Ε Λ Ο Σ )
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»
Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του Γεωργίου Κ. Τουμανίδη:
«Πυρρίχιος Δρόμος»
εκδόσεις «Έαρ», 1η έκδοση, Απρίλιος 2023, σελ. 32-34.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου