ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 12ο (2013 - 2025)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Τετάρτη, 9, Απριλίου, 2025 3:43:24 π.μ.

Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 2 Απριλίου 2025

ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΛΕΙΣΤΟΥ: ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, ΣΑΒΒΑΤΟ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ





Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου:
«Ο ΣΩΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ»,
Μετάφραση - Επιμέλεια Πέτρου Μπότση, 1η έκδοση, Αθήνα 1989, σελ 113-116.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»



Ο σωστικός χώρος της εκκλησίας (καθημερινές σκέψεις και σχόλια στα ευαγγελικά και αποστολικά αναγνώσματα για τις 365 μέρες του χρόνου) είναι ένα θαυμάσιο βιβλίο που περιέχει το καθημερινό σχόλιο του οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου για κάθε μέρα του έτους.
Η χρονιά που κυκλοφόρησε το βιβλίο αυτό, είχε προγραμματιστεί ώστε το κείμενο να ενταχθεί στη δομή του Ημερολογίου της Εκκλησίας εκείνου του έτους.
Καθώς κάθε χρόνο η ύλη δομείται διαφορετικά, λόγω της κινητής εορτής του Πάσχα, ο όσιος συγγραφέας συνιστά στον αναγνώστη να καταφεύγει για τα Γραφικά αναγνώσματα στον πασχάλιο κύκλο κάθε χρόνου.
Έτσι μπορεί να προσανατολιστεί καλύτερα παρακολουθώντας το ορθόδοξο ημερολόγιο, για να διαπιστώσει ποια Κυριακή μετά την Πεντηκοστή διανύουμε και να καταφεύγει στην αντίστοιχη εβδομάδα του έτους, για να βρει το σχόλιο της ημέρας.
Σκοπός του Οσίου ήταν πάντα να παρέχει υγιή τροφή στην ψυχή. Θεωρώντας τα λόγια του σε καθημερινή βάση, ο αναγνώστης δέχεται διαρκή ενθάρρυνση για ν' αγωνίζεται με επιμέλεια ώστε ν' απορρίψει την απιστία και την αμαρτία, ν' αναπτύξει την πίστη και την αρετή και να πλησιάσει περισσότερο τον Κύριο και Σωτήρα μας.
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)




ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

Ησ. με' 11-17, Γέν. κβ' 11-18, Παρ. ιζ' 17, ιη' 5.


«Δικαίων δε ψυχαί εν χειρί Θεού» (Σοφ. γ' 1). Σε ποια χέρια βρίσκονται σήμερα οι ψυχές των αμαρτωλών; Ο Σωτήρας μας είπε στους αποστόλους πως ο σατανάς ζήτησε να τους ξεκοσκινήσει όπως το σιτάρι. «Ιδού ο σατανάς εξετήσατο υμάς του σινιάσαι ως τον σίτον» (Λουκ. κβ'), ζήτησε δηλαδή να τους βγάλει από το σωστό δρόμο, να τους αναλάβει στα χέρια του και να τους κάνει ό,τι θέλει.


Αυτός είναι ο λόγος που όποιος απομακρύνεται από τον Κύριο, πέφτει στα χέρια του σατανά κι εκείνος τους κοσκινίζει και τους πετάει όπου θέλει. Γι' αυτό και τα κεφάλια των αμαρτωλών συνεχώς στροβιλίζονται, επειδή ο εχθρός τους τραβάει κι από κει και δεν τους αφήνει καμιά ευκαιρία νά' ρθουν στα σύγκαλά τους. Μόλις ο εχθρός παρατηρήσει πως κάποιος ξεκινάει να κάνει δεύτερες σκέψεις, αρχίζει να τον ταρακουνά ακόμα πιο δυνατά, ώστε το κεφάλι του να θολώσει κι οι σκέψεις του να διασκορπιστούν.




ΣΑΒΒΑΤΟ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

Εβρ. θ' 24-28, Μάρκ. η' 27-31


Κάποτε ο Κύριος ρώτησε τους αποστόλους του να του πουν ποιος πίστευαν ότι είναι. Όλοι απάντησαν με το στόμα του αποστόλου Πέτρου: «Είσαι ο Χριστός» (Μάρκ. η' 29). Η ομολογία αυτή δεν ωρίμασε όμως, θρονιάστηκε στα βάθη της καρδιάς τους κι έγινε παιδί της καθοδήγησής τους. Επισκιάστηκε από το θάνατο του Κυρίου αλλά δεν κλονίστηκε. Κι όταν ο Κύριος αναστήθηκε με ακόμα μεγαλύτερη δύναμη, κατεύθυνε τους αποστόλους σ' όλη τους τη ζωή, για να κηρύξουν σ' όλον τον κόσμο.


Για κάθε πιστό υπάρχει μια στιγμή που ομολογεί με όλη του τη δύναμη: «Είσαι ο Χριστός, ο Κύριος και Σωτήρας μου. Είσαι η σωτηρία μου, το φως, η ισχύς μου, η παρηγοριά μου, η ελπίδα κι η αιώνια ζωή». Κι έπειτα ακολουθεί εκείνο που κάθε πιστός αναφωνεί μαζί με τον απόστολο: «Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού» (Ρωμ. η' 35); Κι όπως ο απόστολος αρχίζει κι εκείνος ν' αναζητά όλ' αυτά που ευαρεστούν στο Χριστό, τον Κύριό μας, ωσότου φτάσει «εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού». (Εφ. δ΄31).




ΠΕΜΠΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ 

Εβρ. θ' 11-14, Μάρκ. η' 32-45


Όταν η αμαρτωλή γυναίκα άκουσε πως ο Σωτήρας μας βρισκόταν στο σπίτι του Σίμωνα, πήγε εκεί κρατώντας ένα αλαβάστρινο δοχείο με μύρο. Γονάτισε μπροστά Του κι άρχισε να κλαίει, έπειτα έπλυνε τα πόδια Του με τα δάκρυά της, τα σκούπισε με τα μαλλιά της, τα φίλησε και τα άλειψε με μύρο (βλ. Λουκ. ζ' 36-39). Δεν είπε τίποτα.


Έπραξε μόνο και με τις πράξεις της αποκάλυψε μια πολύ τρυφερή αγάπη για τον Κύριο. Γι' αυτό το λόγο είπε γι' αυτήν ο Κύριος: «αφέωνται αι αμαρτίαι αυτής αι πολλαί, ότι ηγάπησε πολύ» (Λουκ. ζ' 47). Αχ, πότε θα φτάσουμε στο σημείο να μιλάμε λιγότερο και να πράττουμε περισσότερο, ώστε με τις πράξεις μας ν' αποκαλύπτουμε την αγάπη μας για τον Κύριο; Ίσως ισχυριστείτε:


«Εάν ήταν εδώ, θα ήμουν έτοιμος να κάνω τα πάντα για Εκείνον». Αλλ' ο Κύριος είναι εδώ, αόρατος σωματικά, ορατός όμως σε όλους τους χριστιανούς και κυρίως σ' αυτούς που έχουν ανάγκη. Άλειψε τον αόρατο Κύριο με την αγαπητική προσευχή της καρδιάς και του νου σου και κάνε για χάρη Του ό,τι είναι δυνατό για τους άπορους. Αυτό θα σου λογιστεί πως το έκανες για το Θεό.


Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»
Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου:
«Ο ΣΩΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ»,
Μετάφραση - Επιμέλεια Πέτρου Μπότση, 1η έκδοση, Αθήνα 1989, σελ 113-116.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF
Εικόνες θέματος από A330Pilot. Από το Blogger.