ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 12ο (2013 - 2025)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 26 Μαΐου 2025

ΙΩΑΝΝΟΥ Κ. ΚΟΡΝΑΡΑΚΗ: «ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ» (ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ)



 


Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο
του Ιωάννου Κ. Κορναράκη: «Το μαρτύριο κλειδί της Βασιλείας των Ουρανών»,
Εκδόσεις «Αρχονταρίκι», Αθήνα β' έκδοση 2019, σελ. 39-45.
«Εγχειρίδιο μαρτυριακής παιδείας».
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια κειμένου, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»




ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ


«– ''Γιατί Θεέ μου να τύχει αυτό σε εμένα'' – ''Βάσανα, θάνατοι, αρρώστειες: Όλα σε εμένα;'' – ''Γιατί να σηκώνω μεγαλύτερο σταυρό από αυτόν που αντέχω;'' – ''Μήπως δεν είναι δίκαιος ο Θεός;'' Το βιβλίο, πραγματικό εγχειρίδιο μαρτυριακής παιδείας, έρχεται και δίνει απαντήσεις στα πιο πάνω αγωνιώδη ερωτήματά μας! Τα μαρτύρια, με μικρό ή μεγάλο Μ, καθημερινά συνοδεύουν τη ζωή μας. Στόχος του βιβλίου, η κατάκτηση των απρόσιτων κορυφών του Γολγοθά και της Ανάστασης. Ένα βιβλίο, γραμμένο όχι θεωρητικά, αλλά βιωματικά. Και όπως ο ίδιος ο συγγραφέας στο τέλος της ζωής του ομολόγησε: ''Εφόσον έγραψα για το μαρτύριο, ο Θεός επέτρεψε να λάβω πείρα αυτού του μαρτυρίου''.»




ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ



«Ακολουθείτω μοι»



Κατά τον επίγειο βίο του, ο Κύριος Ιησούς Χριστός απεύθυνε, σε κάποιες περιπτώσεις, σε ανθρώπους που τον προσέγγιζαν, για κάποιον λόγο, την προτροπή «Ακολουθείτω μοι»! Για ποιο λόγο την απεύθυνε αυτή την προτροπή και ποιο νόημα είχε; Ήταν απλώς μια προτροπή για μια περιστασιακή ανάγκη, που δεν δέσμευε τον παραλήπτη; Ή, αντίθετα, ήταν κλήση ή ακόμα μία εντολή διαχρονικής σημασίας; Ας δούμε κάποιες περιπτώσεις, κατά τις οποίες ο Κύριος απηύθυνε την προτροπή αυτή:


Κάποιος μαθητής του τον παρακάλεσε: «Κύριε, επίτρεψόν μοι πρώτον απελθείν και θάψαι τον πατέρα μου». Άφησέ με πρώτα να επιστρέψω στον πατρικό μου οίκο να γηροκομήσω τον πατέρα μου και αφού πεθάνει και τον θάψω, να επανέλθω πλησίον σου. Ο Κύριος του είπε: «Ακολούθει μοι, και άφες τους νεκρούς θάψαι τους εαυτών νεκρούς» (Ματθ. 8,21-22). Στην περίπτωση αυτή, θα επρόκειτο ίσως για κάποιον νέο μαθητή, ο οποίος δεν είχε προλάβει να αποκτήσει στενή σχέση με τον Διδάσκαλο και ένα τέτοιο αίτημα θα μπορούσε να αλλάξει τη διάθεσή του να γίνει μαθητής του Χριστού.


Ο Κύριος, με την απάντησή του, δίνει απλή εντολή στον υποψήφιο μαθητή του να συνεχίζει να είναι κοντά του και να αποξενωθεί από τους ανθρώπους, οι οποίοι είναι νεκροί, αφού δεν πιστεύουν στον Θεό. Του έδωσε να καταλάβει ότι ζωή έχουν αυτοί που είναι αδιάκοπα ανωμένοι μαζί του, αφού αυτός είναι «...η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (Ιω. 14,6).


Σε άλλη περίπτωση ο Κύριος «...είδεν άνθρωπον καθήμενον επί το τελώνιον, Ματθαίον λεγόμενον, και λέγει αυτώ' ακολούθει μοι» (Ματθ. 9,9). Ο τελώνης, ο Ματθαίος, δεν εγνώριζε τον περαστικό, ο οποίος του είπε απλώς ακολούθησέ με, και όμως, χωρίς κάποιον διάλογο και πολλά λόγια, ακολούθησε αμέσως τον άγνωστό του και έγινε μαθητής του.


Σε κάποια άλλη συνάντησή του με έναν νεαρό, όταν εκείνος τον ρώτησε τι πρέπει να κάνει για να κερδίσει την αιώνια ζωή, ο Κύριος του είπε: «ει θέλεις τέλειος είναι, ύπαγε πώλησόν σου τα υπάρχοντα και δος πτωχοίς και έξεις θησαυρόν εν ουρανώ και δεύρο ακολούθει μοι» (Ματθ. 19,21). Αλλά ο νέος αυτός, όταν άκουσε τον λόγο αυτό του Κυρίου, «απήλθε λυπούμενος», επειδή είχε δώσει την καρδιά του στα κτήματά του τα πολλά και δεν μπορούσε να αποξενωθεί από τον πλούτο του αυτό.


Κάποτε άλλοτε, βαδίζοντας ο Κύριος σε κάποιον δρόμο, «είδε Λευϊν τον του Αλφαίου, καθήμενον επί το τελώνιον, και λέγει αυτώ ακολούθει μοι. Και αναστάς ηκολούθησεν αυτώ» (Μάρκ. 2,14). Και στην περίπτωση τούτη, χωρίς διάλογο και κάποιες εξηγήσεις, ο νέος αυτός τελώνης ακολουθεί αμέσως τον Κύριο. Αλλά και σε μία ακόμη περίπτωση, όπως η προγούμενη, όταν ευρίσκετο στη Γαλιλαία και συναντά τον Φίλιπο, του απευθύνει την κλήση «ακολούθει μοι» (Ιω. 1,43) και εκείνος αμέσως τον ακολούθησε.


Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις η προτροπή ή κλήση του Κυρίου «ακολούθει μοι» είχε το νόημα της δημιουργίας μίας σχέσης μαθητείας με τον προσκαλούμενο. Τον καλούσε να γίνει μαθητής της διδασκαλίας του, αλλά και του τρόπου ζωής του Διδασκάλου του. Καθώς, όμως, ο χρόνος προχωρούσε και ο Κύριος είχε ενώπιόν του την εικόνα του προσεγγίζοντος πάθους του, έκρινε ότι το «ακολουθείτω μοι» έπρεπε τώρα να αλλάξει νοηματικό περιεχόμενο. Η κλήση πρέπει να είναι πλέον κλήση στο προσωπικό μαρτύριο του κάθε μαθητή του, στον προσωπικό του Γολγοθά!


Από εκείνη τη στιγμή το στίγμα της πορείας προς το δικό του πάθος γίνεται πρόλογος του πάθους των μαθητών του. Από εκείνη λοιπόν τη στιγμή που ο Κύριος βλέπει να πλησιάζει ο χρόνος του δικού του πάθους, «ήρξατο δεικνύειν τοις μαθηταίς αυτού ότι δει αυτόν απελθείν εις Ιεροσόλυμα και πολλά παθείν από των πρεσβυτέρων και αρχιερέων και αποκτανθήναι και τη τρίτη ημέρα εγερθήναι» (Ματθ. 16,21).


Ενημερώνει τους μαθητές του για το σταυρικό του πάθος και για την έγερσή του την τρίτη ημέρα από τον τάφο. Τους κάνει μέτοχους των θλιβερών γεγονότων, που θα συμβούν στα Ιεροσόλυμα, προς τα οποία πρέπει τώρα να πορευθεί. Μόλις όμως τελείωσε ο Κύριος την ενημέρωσή του για το πάθος του, ο παρορμητικός Πέτρος εκδηλώνει μια απροσδόκητη, για τη στιγμή εκείνη, συμπεριφορά κατά του Διδασκάλου του.


Αφού τον πήρε ιδιαιτέρως, «ήρξατο επιτιμάν αυτώ λέγων' ίλεώς σοι, Κύριε, ου μη έσται σοι τούτο' ο δε στραφείς είπε τω Πέτρω' ύπαγε οπίσω μου, Σατανά' σκάνδαλόν μου ει' ότι ου φρονείς τα του Θεού αλλά τα των ανθρώπων» (Ματθ. 16. 22-23). Η αντίδραση του Πέτρου ήταν σκανδαλισμός του Σατανά, επειδή, απέτρεπε τον Ιησού από το σταυρικό του πάθος με αποτέλεσμα τη ματαίωση του σωτηριώδους έργου του, για το οποίο και έγινε άνθρωπος.


Γι' αυτό ο Κύριος καθιερώνει το σταυρικό πάθος ως όρο και προϋπόθεση σωτηρίας για τους μαθητές του. «Τότε ο Ιησούς είπε τοις μαθηταίς αυτού' ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι' ος γαρ αν θέλη την ψυχήν αυτού σώσαι, απολέσει αυτήν' ος δ' αν απολέση την ψυχήν αυτού ένεκεν εμού, ευρήσει αυτήν (Ματθ. 16,24-25).



Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια κειμένου, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο
του Ιωάννου Κ. Κορναράκη: «Το μαρτύριο κλειδί της Βασιλείας των Ουρανών»,
Εκδόσεις «Αρχονταρίκι», Αθήνα β' έκδοση 2019, σελ. 39-45.
«Εγχειρίδιο μαρτυριακής παιδείας».


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF
Εικόνες θέματος από A330Pilot. Από το Blogger.