ΗΛΙΑ ΜΗΝΙΑΤΗ: ΠΩΣ ΔΕΙ ΤΙΜΑΝ ΤΑ ΑΓΙΑ ΠΑΘΗ

«Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, Βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ». Ἱωάνν. ιβ’ 13)

Ὅταν ἐγώ βλέπω τόν Ἰησοῦν Χριστόν νά ἐμβαίνῃ μέ τόσην τιμήν, μέ τόσην δοξολογίαν, μέ τόσον θρίαμβον μέσα εἰς τήν Ἱερουσαλήμ, ἠμπορῶ νά λογιάσω μέ δίκαιονλόγον, πώς ἀπό τόν φθόνον καί μῖσος τῶν ἀρχιερέων, τῶν πρεσβυτέρων καί γραμματέων δέν ἔχει πλέον νά φοβῆται κανένα κακόν.

Ὦ πόλις ἁγία, ὄντως πόλις τοῦ Θεοῦ Ἱερουσαλήμ! «δεδοξασμένα ἐλαλήθη περί σοῦ» εἰς τούς περασμένους αἰῶνας, δεδοξασμένα θέλουσι λαληθῇ περί σοῦ καί εἰς τούς αἰῶνας τούς μέλλοντας, διά τήν εὐχαριστίαν καί ἀγάπην, ὅπου δείχνεις πρός τόν θεῖον σου εὐεργέτην!

Εὐγνώμονες παῖδες Ἑβραίων, ἐπαινῶ τήν ἀγαθήν σας διάθεσιν· ἐσεῖς τώρα πιάνετε κλάδους ἐλαιῶν καί βαΐα φοινίκων, σύμβολα νίκης, μέ τά ὁποῖα προαπαντᾶτε, ὡς βασιλέα τοῦ Ἰσραήλ, τόν θαυματουργόν τοῦτον υἱόν Δαυΐδ· δείχνετε μίαν καρδίαν πώς εἶσθε ἕτοιμοι νά πιάσετε καί τά ὅπλα, διά νά τόν φυλάξετε κάθε καιρόν ἀπό τῶν ἐχθρῶν του τά μηχανήματα.

Ἰησοῦ μου, ἐδῶ μέσα εἰς τήν Ἱερουσαλήμ ἐσύ πλέον δέν φοβεῖσαι· οὗτος δι᾽ ἐσέ εἶναι τόπος καταφυγῆς· καί ἄν ἐσείσθη ὅλη ἡ πόλις διά τήν εἴσοδόν σου, θέλει σεισθῇπάλιν ὅλη ἡ πόλις διά τήν φύλαξίν σου. Γραμματεῖς, πρεσβύτεροι καί ἀρχιερεῖς τῶν Ἰουδαίων, εἰς μάτην κοπιάζετε·

τί συμβουλεύεσθε εἰς τά συνέδρια; τί μελετᾶτε εἰς τάς συναγωγάς, ἐσεῖς δέν ἔχετε καμμίαν δύναμιν νά κακοποιήσετε τοῦτον τόν Ναζωραῖον, τόν ὁποῖον ἕνας ἀναρίθμητος λαός ὑποδέχεται μέ τόσην πανήγυριν· «Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, Βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ».

Μά τί λέγω ἐγώ; ὦ ἀκατάστατοι διαλογισμοί τῶν ἀνθρώπων! ὤ ψευδής ἐπίδειξις τῆς μιαιφόνου πόλεως! ὤ προσωρινή περιποίησις τοῦ ἀχαρίστου λαοῦ! ἡ πόλιςἹερουσαλήμ, ὅπου σήμερον εἶναι θέατρον τόσον λαμπρᾶς ἑορτῆς, εἰς ὀλίγας ἡμέρας θέλει γένει θέατρον τῆς φρικτῆς τραγῳδίας.

Αὐτή, ὅπου τόν δέχεται ὡς βασιλέα τοῦ Ἰσραήλ, θέλει τόν προσηλώσει εἰς ἕνα ξύλον, ὡς ἕνα κατάδικον· αὐτός ὁ λαός, ὅπου τώρα σείει τά βαΐα, θέλει πελεκήσει τόν Σταυρόν· αὐτός, αὐτός ὅπου τώρα φωνάζει τό: Ὡσαννά, θέλει φωνάζει τό σταυρωθήτω. Καί λοιπόν σήμερον τόση τιμή εἰς ὀλίγας ἡμέρας τόση καταφρόνησις; αὐτοί οἱ ἴδιοι, ὅπου τώρα τόν προσκυνοῦσαν, εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ἴδιοι, ὅπου τόν σταυρώνουσι; ναί.

Τοῦτο ἔπαθε τότε ὁ Χριστός ἀπό τούς Ἑβραίους καί τοῦτο τό ἴδιον παθαίνει τώρα ἀπό τούς Χριστιανούς, ὅπου ταύταις ταῖς ἁγίαις ἡμέραις μέ τά λόγια τόνπροσκυνοῦσι, μέ τά ἔργα τόν σταυρώνουσι· μέ τήν ἐξωτερικήν ἐπίδειξιν «Ὡσαννά», μέ τήν ἐσωτερικήν διάθεσιν «σταυρωθήτω».

Τοῦτο θέλει εἶσθαι τῆς σημερινῆς διδαχῆς ἡ ὑπόθεσις, ἤγουν: μέ ποῖον τρόπον πρέπει οἱ Χριστιανοί νά τιμῶσι τά πάθη τοῦ Χριστοῦ εἰς ταύτας τάς ἁγίας ἡμέρας.

Ἀφοῦ ἔκαμε τό δεῖπνον τό Μυστικό ὁ Ἰησοῦς Χριστός, συντροφιασμένος μέ τούς μαθητάς του, ἔρχεται πέραν τοῦ χειμάρρου τῶν κέδρων, εἰς τό χωρίον Γεσθημανῆ· ἦτον εἰς τήν ἀρχήν τῆς νυκτός καί, ἀφήνοντάς τους ἐκεῖ παίρνει μαζῆ του τούς τρεῖς, Πέτρον καί Ἰάκωβον καί Ἰωάννην.

Παραμερίζει νά προσευχηθῇ καί, στοχαζόμενος τό πάθος του, περίλυπος ἔγεινεν ἡ ψυχή του ἕως θανάτου. Καλή καρδία, ὦ Ἰησοῦ, μή λυπᾶσαι· ἐγώ βλέπω ἕνα πλῆθος ἀνθρώπων, ὅπου ἔρχεται πρός σέ μετά φανῶν καί λαμπάδων· αὐτοί πρέπει νά εἶναι καλοί ἄνθρωποι, διατί ἀλλέως δέν ἐπεριπατοῦσαν τήν νύχτα μέ τό φῶς.

Βλέπω καί περιπατεῖ ἔμπροσθεν τους ἕνας ἄνθρωπος, ὅπου ἀπό τό σχῆμα μέ φαίνεται ἕνας σου μαθητής. Βλέπω καί ἐκεῖνοι σιμώνουσιν, ἐτοῦτος σέ χαιρετᾷ: «χαῖρε Ραββί»· μάλιστα σέ φιλεῖ «καί κατεφίλησεν αὐτόν».

Ἐκεῖ ὅπου εἶναι φιλήματα, ἐκεῖ ὅπου εἶναι χαιρετισμοί, ἐκεῖ, ὅπου εἶναι ἕνας μαθητής, ἐκεῖ, ὅπου εἶναι φανοί καί λαμπάδες, ἠμπορεῖ νά εἶναι κανένα κακόν; καλή καρδία, ὦ Ἰησοῦ, μή φοβεῖσαι. Μά τέλος πάντων τί γίνεται; ἐκεῖνοι οἱ λαμπαδοφόροι ἄνθρωποι εἶναι σπεῖρα στρατιωτῶν, εἶναι πλῆθος ὑπηρετῶν, ὅπου ἔρχονται διά νά πιάσωσι τόν Ἰησοῦν καί νά τόν σύρουσιν εἰς τόν θάνατον·

ἐκεῖνος ὁ μαθητής εἶναι ὁ προδότης Ἰούδας, ὅπου τόν ἐπώλησε διά τριάκοντα ἀργύρια, καί τώρα ἔρχεται νά τόν παραδώσῃ· ἐκεῖνος ὁ χαιρετισμός εἶναι δόλιος, ἐκεῖνο τό φίλημα εἶναι τό σημεῖον τῆς προδοσίας· «ὅν ἄν φιλήσω αὐτός ἐστι, κρατήσατε αὐτόν».

Ὥστε ὅπου ἄλλα εἶναι τά φαινόμενα καί ἄλλα τά γινόμενα; βέβαια ὤ μεγάλη συμφορά τοῦ Ἰησοῦ! δίκαιον ἔχει, δίκαιον ἔχει νά λέγῃ: «περίλυπός ἐστιν ἡ ψυχή μου ἕως θανάτου». Ἕνα ὅμοιον πρᾶγμα συμβαίνει τήν ἡμέραν τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, ὅταν γίνεται ἡ ἀνάμνησις τῶν ἁγίων καί φρικτῶν παθῶν τοῦ Σωτῆρος.

Πλῆθος πολύ, ἡ πρόοδος τῶν Σταυρῶν καί τῶν ἁγίων Τάφων κρατεῖ ἀπό τό ἕνα ἕως τό ἄλλο ἄκρον τῆς πόλεως, συνδρομή ἀναρίθμητος ἱερωμένων καί λαϊκῶν, καί ἰδιωτῶν μεγάλων καί μικρῶν, ὅπου προάγονται καί ἀκολουθοῦσι τήν ἱεράν λιτανείαν· στενοχωροῦνται εἰς κάθε τόπον κάθε ἡλικίας ἄνθρωποι, ὅπου συντρέχουσιν εἰς τό θέαμα· κρέμονται ἀπό τά παράθυρα ἄνδρες καί γυναῖκες, νέοι καί παιδιά καί γέροντες, διά νά ἰδοῦσι τήν σεβασμίαν παράταξιν.

Φωτοχυσία μεγάλη φανῶν καί λαμπάδων, εἰς τρόπον ὥστε λάμπει μία ἡμέρα εἰς τό σκότος τῆς νυχτός· εἶναι ὅλα σημεῖα μιᾶς ἐξαιρέτου θερμῆς εὐλαβείας. Ὅποιος ἰδῇ τί γίνεται καί μέσα εἰς τάς ἐκκλησίας καί ἔξω εἰς τάς πλατείας καί τάς ὁδούς, θέλει λογιάσει πώς ὅλη ἡ πόλις,

ὡσάν ἡ Νινευή, ὅταν ἔκαμεν ἐκείνην τήν δημοσίαν μετάνοιαν διά νά ἐξιλεώσῃ τόν Θεόν, εἶναι ὅλη πόνος, συντριβή, κατάνυξις· καί πῶς, ἄν ὅλαις ταῖς ἡμέραις τοῦ χρόνου ἐστάθημεν ἁμαρτωλοί, τήν Μεγάλην Παρασκευήν ἡμεῖς εἴμεσθεν ἀληθινά μετανοημένοι;

Μ᾽ ὅλον τοῦτο, ἄλλα εἶναι τά φαινόμενα καί ἄλλα τά γινόμενα· ἡ μεγάλη ἐκείνη παρρησία δέν εἶναι ἄλλο παρά μία ἐπίδειξις θεατρική· ἀπό ἐκεῖνο τό πολύ πλῆθος, ὅπου συντρέχει διά νά ἑορτάση τά πάθη τοῦ Χριστοῦ, μερικοί ὁλότελα δέν ἐμετανόησαν· βλέπουσιν τόν Χριστόν εἰς τόν Σταυρόν καί ἐκεῖνος δέν ἐχωρίσθη ἀκόμη ἀπό τήν πόρνην·

τοῦτος δέν ἐπέστρεψεν ἀκόμη τό ξένον πρᾶγμα, οὗτος ὁ ἄλλος ἀκόμη δέν ἐσυγχώρησεν τόν ἐχθρόν του, δέν ἄφησε τήν κακήν του συνήθειαν καί δέν ἔχει γνώμην νά κάμῃ καμμίαν διόρθωσιν τῆς ζωῆς του· ἄλλοι ἐμετανόησαν, μά πρός ὥρας ἐμετανόησαν πώς ἥμαρτον,

μετ᾽ ὀλίγον θέλουσι μετανοήσει πώς ἐμετανόησαν: ἄλλοι ἔχουσι γνώμην νά ἐξομολογηθῶσι, μά ἔχουσι καί γνώμην εὐθύς, ὅπου ἀναστηθῇ ὁ Χριστός, πάλιν νά τόν ξανασταυρώσουσιν: «ἀνασταυροῦντες ἑαυτοῖς τόν υἱόν τοῦ Θεοῦ καί παραδειγματίζοντες», καθώς λέγει ὁ μακάριος Παῦλος.

Ὦ Θεέ! καί οἱ Χριστιανοί τιμῶσι τόν Χριστόν εἰς τά πάθη του μόνον μέ τά χείλη, μά ἡ καρδιά τους εἶναι πολλά μακράν, ἔτσι ἐπαραπονεῖτο ὁ Θεός, μέ τό στόμα τοῦ Ἡσαΐου, καί αὐτός ὁ Χριστός εἰς τό ἱερόν Εὐαγγέλιον: «Ὑποκριταί, καλῶς προεφήτευσε περί ὑμῶν Ἡσαΐας, λέγων ἐγγίζει μοι ὁ λαός οὗτος τῷ στόματι αὑτῶν καί τοῖς χείλεσί με τιμᾷ· ἡ δέ καρδία αὐτῶν πόρρω ἀπέχει ἀπ᾽ ἐμοῦ».

Τέτοιας λογῆς ἀνίσως καί τήν μεγάλην ἐκείνην Παρασκευήν μίαν φοράν ἐσταυρώθη ὁ Χριστός ἀπό τούς Ἰουδαίους, κάθε μεγάλην Παρασκευήν ξανασταυρώνεται ὁ Χριστός ἀπό τούς Χριστιανούς, διατί ἄλλα εἶναι τά φαινόμενα καί ἄλλα τά γινόμενα· καί μ᾽ ὅλον τοῦτο· τότε ἔπρεπε μάλιστα οἱ Χριστιανοί νά φαίνωνται πλέον εὐλαβεῖς καί πλέον εὐχάριστοι.

Ἀποστάτησεν ὁ λαός τῆς Ἀντιοχείας καί Σέλευκος ὁ Βασιλεύς μετά βίας ἐλυτρώθη ἀπό τάς χεῖρας τῶν ἀποστατῶν, οἱ ὁποῖοι ἤθελον νά τοῦ πάρωσι καί τήν ζωήν, ἀφ᾽ οὗ τοῦ ἐπήρασι τήν βασιλείαν. Μοναχός φεύγει κρυφίως ἀπό τά βασίλεια, ἐβγαίνοντας ἀγνώριστος ἀπό τήν χώραν, περιπατεῖ ὅλην τήν νύκτα καί πρός τήν αὐγήν φθάνει εἰς μίαν παραθαλασσίαν, ὅπου κάθεται νά πάρῃ ὀλίγην ἀναπνοήν.

Κουρασμένος εἰς τό κορμί διά τόν κόπον, περίλυπος εἰς τήν ψυχήν διά τήν καταστροφήν, καί μέ πολλούς ἀναστεναγμούς στέκει καί συλλογίζεται τήν συμφοράν του. Μά οἱ ἀποστάται, ὅπου τόν ἤθελον ἀποθαμένον, ἀκολουθοῦσι τά ἴχνη του· φθάνουσι καί αὐτοί εἰς τόν ἴδιον τόπον· τόν ξανοίγουσι μακρόθεν, τόν γνωρίζουσι· τρέχουσι τότε μέ ὅλον τόν θυμόν εἰς τό πρόσωπον, μέ τάς ρομφαίας εἰς τάς χεῖρας, καί ὁρμοῦσι καταπάνω του, διά νά πίωσι τό αἷμα του. 

Πλησιάζουσι· καί ἐδῶ, βλέποντες ἕνα Βασιλέα, τόν ἴδιόν τους Βασιλέα, μοναχόν, χωρίς καμμίαν συντροφίαν, τεθλιμμένον, χωρίς καμμίαν παρηγορίαν, γυμνόν ἀπό κάθε βασιλικήν στολήν, κείμενον εἰς τήν γῆν, ὅλον περιχυμένον ἀπό τά δάκρυα, κρατοῦσιν εἰς τό πρῶτον τόν θυμόν καί τάς χεῖρας, τόν λυποῦνται, μετανοοῦσιν εἰς τήν ἀποστασίαν ὅπου ἔκαμαν· τόν παρηγοροῦσιν μέ λόγια συμπαθητικά·

τόν σηκώνουσιν ἀπό τήν γῆν· τόν προσκυνοῦσι πάλιν διά βασιλέα ζητοῦσι συγχώρησιν εἰς τά περασμένα· τόν συντροφεύουσιν εἰς τήν πόλιν· τόν ἀνεβάζουσιν εἰς τόν θρόνον καί τοῦ ὀμνύουσιν εἰς τό ἐρχόμενον πίστιν καί ὑπακοήν! Τόσον ἴσχυσεν εἰς καρδίας καί βαρβάρων καί ἀποστατῶν ἡ ὄψις δυστυχισμένου βασιλέως.

Αἴ, χριστιανοί, ἐκεῖνος, τόν ὁποῖον τήν μεγάλην Παρασκευήν βλέπομεν καρφωμένον εἰς ἕνα σταυρόν, στεφανωμένον μέ ἀκάνθας, ἄμορφον ἀπό τά ραπίσματα, ὅλοναἱματωμένον ἀπό τάς πληγάς, εἶναι ὁ βασιλεύς τῆς Δόξης, εἶναι ὁ βασιλεύς ἡμῶν, εἰς τοῦ ὁποίου τό ὄνομα ἐβαπτίσθημεν, τοῦ ὁποίου τό εὐαγγέλιον πιστεύομεν, τοῦ ὁποίουτήν βασιλείαν ἐλπίζομεν.

Αἱ ἁμαρτίαι μας τόν ἔφεραν εἰς μίαν κατάστασιν τόσον ἐλεεινήν· καί λοιπόν ἐκείνην τήν ὥραν, ὅπου τόν βλέπομεν, εἶναι τόσον πέτριναι αἱ καρδίαι μας, καί δένσυτρίβονται ἀπό τόν πόνον; τότε ἔπρεπε νά λέγωμεν, μά νά τό λέγωμεν ἐκ καρδίας καί μέ ὅλην τήν συντριβήν: Ἰησοῦ μου, Λυτρωτά μου, εἶναι δίκαιον Ἐσύ νά εἶσαιπροσηλωμένος εἰς ἕνα Σταυρόν καί ἐγώ νά κείτωμαι ἀκόμη εἰς τόν κράββατον μέ τήν πόρνην! Ἐσύ νά φορῇς τόν ἀκάνθινον στέφανον καί ἐγώ νά ἔχω τόσους κακούς λογισμούς εἰς τήν κεφαλήν!

Ἐσύ νά ἔχῃς ἀνοικτήν τήν πληγωμένην πλευράν καί ἐγώ νά κρατῶ εἰς τήν καρδίαν κατά τοῦ πλησίον μου μῖσος αἰώνιον! Ἐσύ νά ἔχῃς καρφωμένα χέρια καί πόδια καί ἐμέ τά χέρια μου νά εἶναι γεμᾶτα ἀδικίας, τά πόδια νά τρέχουσιν εἰς τήν ἀπώλειαν! Ἐσύ νά ἔχῃς καταξεσχισμένας τάς καθαρωτάτας σάρκας ἀπό τάς μάστιγας καί ἐγώ νά ἔχω τήν σάρκα μου μολυσμένην ἀπό τόσας ἀκαθαρσίας!

Ἐγώ ἔπρεπε νά βαστῶ τοιοῦτον σταυρόν· ἐγώ νά λάβω τόσα πάθη· ἐγώ νά ὑποφέρω τοιοῦτον θάνατον· μά, ἄν δέν ἠμπορῶ νά ἀποθάνω διά ἐσέ, κἄν ἄς μετανοήσω· ἄνδέν ἠμπορῶ νά χύσω τό αἷμα μου, κἄν ἄς χύσω τά δάκρυά μου· ἄν δέν ἠμπορῶ νά δώσω τήν ζωήν μου διά τήν ζωήν σου, κἄν ἄς δώσω τήν ἀγάπην μου διά τήν ἀγάπην σου.

Ἐσύ, ὁ ἀναμάρτητος Θεός, ἔκαμες τόσα δι᾽ ἐμέ τόν ἁμαρτωλόν ἄνθρωπον, καί ἐγώ τί ὀλιγώτερον ἠμπορῶ νά κάμω διά ἐσέ, παρά νά σέ ἀγαπῶ, παρά πλέον νά μήν πταίσω; Καί λοιπόν ἐγώ μετανοῶ, ἐγώ ἀθετῶ τά περασμένα μου σφάλματα καί ἁμαρτίας καί ὀμνύω ἀπ᾽ ἐδῶ καί ἐμπρός αἰώνιον ἀγάπην εἰς τό ὄνομα σου καί ὑπακοήν εἰς τόν νόμον σου.

Ἔτσι ἔπρεπε νά λέγωμεν, ἔτσι νά κάμωμεν τήν μεγάλην Παρασκευήν· καί αὐτός εἶναι ὁ σκοπός τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας, ὅπου διά τοῦτο κάθε χρόνον μᾶς ἐνθυμίζειτοῦ Χριστοῦ τό πάθος καί θάνατον. Ἡ ἑορτή τῶν χριστιανῶν, λέγει ὁ θεῖος Χρυσόστομος, ἐξόχως εἰς τάς ἁγίας ταύτας ἡμέρας νά εἶναι «ἀγαθῶν ἔργων ἐπίδειξις, ψυχῆς εὐλάβεια, πολιτείας ἀκρίβεια».

Ἐπίδειξις ἀγαθῶν ἔργων, ὄχι μόνον φανῶν καί λαμπάδων· εὐλάβεια ψυχῆς, ὄχι μόνον κατ᾽ ἐπιφάνειαν· πολιτείας ἀκρίβεια, ὄχι μόνο θεατρική παρρησία. Ἀλλέως, ὅταν ἄλλα εἶναι τά φαινόμενα καί ἄλλα τά γινόμενα, ἠξεύρετε τί ἦτον καλλίτερον νά κάμωμεν; ἀκούσατέ το. Εἰς τόν πόλεμον ὅπου ἔκαμεν ὁ βασιλεύς Σαούλ ἐναντίον τῶν Φιλισταίων, ἀπέθανεν ἐσφαγμένος μέ τήν ἴδιαν του δεξιάν·

ὅταν τό ἤκουσεν ὁ Δαυΐδ, ἔσχισε τά ἱμάτιά του, ἔκαμε θρῆνον μέγαν καί εἶπεν πρός ὅλον τόν λαόν· ἄνδρες Ἰσραηλῖται, ὁ βασιλεύς Σαούλ ἀπέθανε· σιωπή τό λοιπόν, δέν θέλω τινάς νά τό φανερώσῃ, διά νά μή τό ἀκούσωσι καί χαροῦσιν οἱ ἐχθροί· «μή ἀπαγγείλατε ἐν Γάθ, μηδέ εὐαγγελίσησθε ἐν ἐξόδοις Ἀσκάλωνος, ἵνα μή εὐφρανθῶσι θυγατέρες ἀλλοφύλων».

Ἔρχεται ἡ ἁγία καί μεγάλη Παρασκευή καί ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς ἐνθυμίζει, πώς ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς, ὁ Βασιλεύς ὑμῶν, ἀπέθανενἐπάνω εἰς ἕνα Σταυρόν διά τήν ἀγάπην μας· καί λοιπόν σιωπή· σφαλίξατε, ὦ ἱερεῖς τάς ἐκκλησίας, κρύψατε εἰς τά ἐνδότερα τοῦ θυσιαστηρίου τόν Ἐσταυρωμένον καί τόνΣταυρόν· μή ἀκουσθῇ, μή φανῇ τοιοῦτον πρᾶγμα, καί χαροῦσιν οἱ ἐχθροί τῆς πίστεως.

Μά πῶς; νά φέρωμεν ἀπό τό ἕνα εἰς τό ἄλλο ἄκρον τῆς πόλεως τόν Σταυρόν, νά σύρωμεν ἀπό τάς ὁδούς καί ἀπό τάς πλατείας τόν Ἐσταυρωμένον, νά κηρύττωμεν φανερά πώς ἐκεῖνος ἔλαβε τοιοῦτον ἐπώδυνον καί ἐπονείδιστον θάνατον διά ἡμᾶς, καί ἡμεῖς ὡς τόσον, ἔξω ἀπό ἐκείνην τήν φαινομένην παρρησίαν, νά μή δείχνωμεν πρός αὐτόν κανένα σημάδι πόνου καρδιακοῦ, εὐλαβείας ἀληθινῆς, ἀγάπης καί εὐχαριστίας;

Τί θέλουσι λέγει τότε οἱ Ἑβραῖοι, ὅπου τόν ἐσταύρωσαν; θέλουσι λέγει: οἱ Χριστιανοί πιστεύουσι πώς ἐκεῖνος εἶναι υἱός τοῦ Θεοῦ· οἱ Χριστιανοί ὁμολογοῦσι, πώς ἐκεῖνοςἐσταυρώθη διά τήν ἀγάπην τους, καί οἱ Χριστιανοί τόσον μόνον κάνουσι διά τόν εὐεργέτην τους;

ἕνα ἀπό τά δύο, ἤ δέν εἶναι ἔτσι, καθώς οἱ Χριστιανοί πιστεύουσιν, ἤ καίαὐτοί οἱ Χριστιανοί ἀληθινά δέν τόν πιστεύουσιν. «Εἰ υἱός ἐστι τοῦ Θεοῦ καταβάτω νῦν ἀπό τοῦ σταυροῦ, καί πιστεύσομεν εἰς αὐτόν»· ἔτσι θέλουσι βλασφημεῖ καί τώρα οἱ Ἑβραῖοι, καθώς καί τότε εἰς τό πάθος τοῦ Χριστοῦ· ἔτσι θέλουσι περιγελᾷ τήν ὑπόκρισιν τῶν Χριστιανῶν.

Ὅθεν διά τό καλλίτερον σφαλίσατε – λέγω πάλιν – ἱερεῖς, τάς ἐκκλησίας, κρύψατε τόν Σταυρόν καί τόν Ἐσταυρωμένον· μή φανῆ, μήν ἀκουσθῇ τοιοῦτον πρᾶγμα, διάνά μή χαροῦσιν οἱ ἐχθροί τῆς πίστεως: «ἵνα μή εὐφρανθῶσι θυγατέρες ἀλλοφύλων».

Καί λοιπόν δέν ἔχει νά γενῇ τήν μεγάλην Παρασκευήν ἡ συνηθισμένη πρόοδος, ἡ λιτανεία καί παρρησία, ὅπου γίνεται κάθε χρόνον; τό εἶπα· πλήν, ἐπειδή καί ἔτσιθέλετε, ἄς γένῃ· μά ἄς γένῃ καθώς πρέπει· καθώς εἶναι τά φαινόμενα, ἔτσι ἄς εἶναι καί τά γινόμενα· καθώς εἶναι ἡ ἐξωτερική, ἔτσι ἄς εἶναι καί ἡ ἐσωτερική εὐλάβεια.

Μέ τούς φανούς καί μέ τάς λαμπάδας, ἄς ἀνάπτη μέσα εἰς τήν καρδίαν μας ἡ ἀγάπη πρός Ἐκεῖνον, ὅπου διά τήν ἀγάπην μας ἀπέθανε· ἀπό τόν ἀκάνθινόν τουστέφανον, ἄς πάρωμεν κατάνυξιν καί συντριβήν· ἀπό τάς πληγάς του, ἄς παρακινηθῶμεν νά σκληραγωγοῦμεν τήν σάρκα· ἀπό τόν Σταυρόν του, ἄς μάθωμεν τήν ὑπομονήν·

ἀπό τόν θάνατόν του, ἄς καταλάβωμεν πόσον μέγα κακόν εἶναι ἡ ἁμαρτία· ἡ ἡμέρα τῆς μεγάλης Παρασκευῆς, ἄς εἶναι ἡ ἡμέρα τῆς μετανοίας μας, ἄς εἶναι ἡ λιτανεία«ἀγαθῶν ἔργων ἐπίδειξις, ψυχῆς εὐλάβεια, πολιτείας ἀκρίβεια» καί ἄς γένῃ.

Πηγή ηλ. κειμένου: imaik.gr

Ηλίας Μηνιάτης

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ: ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ

Έξι ημέρες πριν από το Πάσχα πήγε ο Ιησούς στη Βηθανία, όπου ήταν ο Λάζαρος», στον οίκο της Μαρίας και της Μάρθας, «και του παρατέθηκε δείπνο από αυτούς»· η Μάρθα υπηρετούσε και ο Λάζαρος έτρωγε. Και αυτό ήταν απόδειξη της αληθινής αναστάσεως, το ότι μετά από πολλές ημέρες και ζούσε και έτρωγε. Άρα είναι φανερό, ότι το γεύμα γινόταν στην οικία της Μάρθας· δέχονται δηλαδή τον Ιησού επειδή ήταν φίλοι και αγαπώνταν από αυτόν. Κάποιοι όμως λένε, ότι αυτό γινόταν σε ξένη οικία. Η Μαρία υπηρετούσε γιατί ήταν μαθήτρια.

Πάλι αυτή εδώ επιτελεί πνευματικότερη διακονία· δεν διακονούσε όμως σαν προς καλεσμένο, ούτε ήταν κοινή η υπηρεσία της, αλλά σ’ αυτόν μόνο παρείχε την τιμή, και απέδιδε αυτήν, όχι ως προς άνθρωπο, αλλ’ ως προς Θεό. Γιατί γι’ αυτό έχυσε μύρο και το σκούπισε με τα μαλλιά της κεφαλής της, πράγματα που έδειχναν, ότι η υπόληψή της προς αυτόν δεν ήταν τέτοια, τέτοια που του απέδιδαν οι πολλοί. Αλλά την επετίμησε ο Ιούδας με πρόσχημα δήθεν την ευλάβεια. Τί λέγει λοιπόν ο Χριστός; «Άφησέ την· αυτό το έκανε προνοητικά για την ημέρα του ενταφιασμού μου». Γιατί τέλος πάντων δεν ήλεγξε τον μαθητή για την επιτίμηση της γυναίκας, ούτε είπε αυτό το οποίο είπε ο ευαγγελιστής, ότι επετίμησε τη γυναίκα επειδή ο ίδιος ήταν κλέφτης; Ήθελε με την πολλή μακροθυμία του να του προκαλέσει ντροπή και να τον αποτρέψει από το σχέδιό του.

Γιατί, το ότι γνώριζε, ότι ήταν προδότης, φαίνεται από το ότι τον ήλεγξε στην αρχή λέγοντας πολλές φορές: «Δεν πιστεύουν όλοι», και, «Ένας από σας είναι διάβολος». Δήλωσε δηλαδή ότι γνώριζε πως αυτός θα είναι ο προδότης, δεν τον ήλεγξε όμως φανερά, αλλά τον συγχώρησε, θέλοντας να τον αποτρέψει από το σχέδιό του. Πώς τότε άλλος λέγει, ότι όλοι οι μαθητές το είπαν αυτό; Και όλοι και εκείνος· αλλ’ οι υπόλοιποι όχι με την ίδια προαίρεση. Αν όμως κάποιος θελήσει να εξετάσει, γιατί τέλος πάντων, ενώ ήταν κλέφτης, παρέδωσε σ’ αυτόν το χρηματοκιβώτιο των φτωχών και τον έκανε οικονόμο, ενώ ήταν φιλάργυρος, εκείνο θα μπορούσαμε να πούμε, ότι τον απόρρητο λόγο τον γνωρίζει ο Ιησούς· αν όμως πρέπει εμείς στοχαζόμενοι να πούμε κάτι, το έκανε για να του αποκόψει κάθε πρόφαση.

Γιατί δεν μπορούσε να πει, ότι το έκανε αυτό από έρωτα για τα χρήματα (καθόσον είχε από το χρηματοκιβώτιο ικανή παρηγοριά της επιθυμίας του), αλλά από μεγάλη κακία, την οποία αν ήθελε να τη συγκρατήσει, δεν θα παρέδιδε τον ευεργέτη. Ο Χριστός όμως, δείχνοντας πολλή συγκατάβαση προς αυτόν, τον ανεχόταν μακροθυμώντας. Γι’ αυτό δεν τον επιτιμούσε που έκλεβε, μολονότι βέβαια το γνώριζε, εμποδίζοντας την πονηρή επιθυμία του και αφαιρώντας του κάθε απολογία. Γι’ αυτό και έλεγε, «Άφησέ την· το έκανε αυτό προνοητικά για την ημέρα του ενταφιασμού μου».

Πάλι τον προδότη υπενθύμισε, αναφέροντας τον «ενταφιασμό». Αλλά δεν άγγιζε ο έλεγχος την ψυχή του, ούτε τον μαλάκωσε ο λόγος, μολονότι ήταν ικανός να δημιουργήσει μέσα του οίκτο· ήταν σαν να του έλεγε, είμαι μισητός και φορτικός, αλλά περίμενε λίγο και θα φύγω. Καθόσον και αυτό προετοίμαζε και προμήνυε με το να λέγει, «Εμένα όμως δεν θα με έχετε πάντοτε». Αλλά τίποτε από αυτά δεν έκανε τον θηριώδη και μαινόμενο εκείνον ν’ αλλάξει γνώμη, μολονότι βέβαια πολύ περισσότερα και είπε και έκανε, και τα πόδια του ένιψε την ίδια αυτή νύχτα, και του πρόσφερε τροφή από την ίδια τράπεζα.

«Πολλοί από τους Ιουδαίους έμαθαν ότι ο Ιησούς βρίσκεται στη Βηθανία, και πήγαν, όχι μόνο γι’ αυτόν, αλλά και για να δουν τον Λάζαρο, τον οποίο ανέστησε από τους νεκρούς». Και εδώ βλέποντας το θαύμα πίστεψαν πολλοί. Οι άρχοντες όμως δεν αρκούνταν μόνο στα δικά τους κακά, αλλ’ επιχειρούσαν και τον Λάζαρο να φονεύσουν. Γιατί λέγει, «Οι αρχιερείς αποφάσισαν και τον Λάζαρο να θανατώσουν, επειδή εξαιτίας αυτού πολλοί από τους Ιουδαίους έφευγαν και πίστευαν στον Ιησού». Έστω, ήθελαν να θανατώσουν τον Χριστό, ότι καταργούσε το Σάββατο, ότι έκανε ίσο τον εαυτό του με τον Πατέρα, και εξαιτίας των Ρωμαίων, όπως λένε, για να μη καταστρέφουν και τον τόπο και το έθνος αυτών, τον Λάζαρο ποιά κατηγορία είχαν εναντίον του και επιχειρούσαν να τον θανατώσουν, παρά μόνο την κατηγορία ότι ευεργετήθηκε; Βλέπεις πώς η προαίρεσή του ήταν φονική; Μολονότι βέβαια πολλά θαύματα έκανε, αλλά κανένα δεν κατέστησε αυτούς τόσο πολύ θηρία, ούτε ο παράλυτος, ούτε ο τυφλός.

Γιατί αυτό και από τη φύση του ήταν θαυμαστότερο, και είχε γίνει μετά από πολλά, και ήταν παράδοξο, να δουν νεκρό τετραήμερο να περπατά και να μιλάει. Πόση μεγάλη αλήθεια η αφροσύνη των δήθεν αρχιερέων! καθόσον κατόρθωμά τους ήταν ν’ αναμιγνύουν την πανήγυρη της εορτής των με φόνους. Αλλωστε, εκεί βέβαια νόμιζαν ότι κατηγορεί το Σάββατο και απομακρύνει τα πλήθη με την πλάνη, ενώ εδώ, επειδή δεν είχαν κανένα ψέμα να προβάλουν, επιχειρούν το φονικό έργο τους εναντίον αυτού που έχει θεραπευτεί. Γιατί εδώ δεν μπορούσαν ούτε αυτό να πουν, ότι εναντιώνεται στον Πατέρα· γιατί η προσευχή τούς αποστόμωνε.

Επειδή λοιπόν και αυτό για το οποίο τον κατηγορούσαν πάντοτε ανατράπηκε και το θαύμα ήταν λαμπρό, ορμούν στο φόνο. 'Αρα λοιπόν και στην περίπτωση του τυφλού αυτό θα έκαναν, αν δεν είχαν να τον κατηγορήσουν για το Σάββατο. Εξάλλου, εκείνος ήταν άσημος και τον έβγαλαν έξω από τον ναό, ενώ αυτός ήταν επισημότερος· και γίνεται φανερό από το ότι πολλοί πήγαν προς παρηγοριά των αδελφών, και ότι το θαύμα έγινε μπροστά στα μάτια όλων και με πολύ παράδοξο τρόπο· γι’ αυτό όλοι έτρεχαν να τον δουν. Αυτό λοιπόν τους πλήγωνε, το ότι, ενώ η εορτή διαρκούσε ακόμη, αφήνοντας τους πάντες, έτρεχαν να πάνε στη Βηθανία. Επεχείρησαν λοιπόν να τον θανατώσουν, και δεν πίστευαν ότι είναι φαύλο αυτό που τολμούν να κάνουν· τόσο πολύ φονικοί ήταν. Γι’ αυτό αρχίζοντας ο νόμος τις εντολές από αυτό αρχίζει, λέγοντας, «Δεν θα φονεύσεις». Και ο προφήτης αυτό κατηγορεί λέγοντας' «Τα χέρια τους είναι γεμάτα από αίμα».

«Την επόμενη ημέρα το μεγάλο πλήθος που είχε μεταβεί στην εορτή, ακούοντας ότι ο Ιησούς έρχεται στα ’Ιεροσόλυμα, πήραν κλαδιά από φοίνικες και βγήκαν προς προϋπάντηση αυτού και κραύγαζαν· Ωσαννά, ευλογημένος να είναι αυτός που έρχεται στο όνομα του Κυρίου, ο βασιλιάς του Ισραήλ». Πώς λοιπόν, ενώ δεν περπατούσε με παρρησία στα μέρη της Ιουδαίας και έφευγε στην έρημο, πάλι μπαίνει με παρρησία στα Ιεροσόλυμα; Αφού έσβησε τον θυμό τους με την αναχώρηση, έρχεται σ’ αυτήν έχοντας παύσει ο θυμός τους· άλλωστε, το πλήθος που προηγείτο και εκείνο που ακολουθούσε ήταν ικανό να τους οδηγήσει σε αγωνία. Γιατί κανένα θαύμα δεν τους απέσπασε τόσο πολύ, όσο το θαύμα του Λαζάρου. Και άλλος επίσης ευαγγελιστής λέγει, ότι «έστρωναν τα ενδύματά τους στα πόδια του», και ότι «όλη η πόλη σείσθηκε», με τόση μεγάλη τιμή εισήλθε. «Βρίσκοντας τότε ο Ιησούς έναν μικρό όνο, κάθισε πάνω σ’ αυτόν, όπως έχει γραφεί, μη φοβάσαι, θυγατέρα Σιών να ο βασιλιάς σου έρχεται καθισμένος πάνω σε πουλάρι όνου».

Το έκανε βέβαια αυτό, από τη μια εκπληρώνοντας προφητεία, και από την άλλη προτυπώνοντας άλλη προφητεία· και το ίδιο πράγμα της μιας γινόταν αρχή, και της άλλης τέλος. Το, «μη φοβάσαι, θυγατέρα Σιών, να χαίρεσαι γιατί, ο βασιλιάς σου έρχεται σε σένα πράος», ήταν ασφαλώς προφητεία που εκπληρωνόταν, το να καθίσει όμως πάνω σε όνο, προτύπωνε μελλοντικό γεγονός, ότι το ακάθαρτο γένος των εθνών επρόκειτο να γίνει υποχείριο αυτού. Πώς όμως οι ευαγγελιστές λένε, ότι έστειλε μαθητές και είπε, «λύσατε την όνο και το πουλάρι», ενώ αυτός τίποτε τέτοιο δεν λέγει, αλλ’ ότι «βρίσκοντας έναν μικρό όνο κάθισε πάνω σ’ αυτόν»; Ότι φυσικό ήταν να συμβούν και τα δύο, και μετά το λύσιμο του όνου, αφού ήρθαν οι μαθητές που βρήκαν το πουλάρι, κάθισε πάνω σ’ αυτό. Τα κλαδιά πάλι των φοινίκων και των ελιών και τα ενδύματά τους τα έστρωσαν κάτω, για να δείξουν, ότι είχαν πλέον μεγαλύτερη γνώμη γι’ αυτόν, παρά για προφήτη, και έλεγαν· «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος στο όνομα του Κυρίου».

Βλέπεις ότι αυτό προπάντων κατέπνιγε, τους αρχιερείς και γραμματείς, το ότι πίστευαν όλοι, ότι δεν είναι αντίθεος; Και αυτό προπάντων δίχαζε τον λαό, το να λέγει αυτός ότι ήρθε από τον Πατέρα. Το, «μη φοβάσαι, αλλά να χαίρεσαι υπερβολικά, θυγατέρα Σιών», το λέγει ο προφήτης, επειδή όλοι οι βασιλείς αυτών κατά το πλείστον ήταν άδικοι και πλεονέκτες, και παρέδωσαν αυτούς στους εχθρούς, και διέστρεφαν το πλήθος, και τους καθιστούσαν υπόλογους στους εχθρούς. Έχε θάρρος, λέγει· αυτός δεν είναι τέτοιος, αλλ’ είναι πράος και επιεικής· και γίνεται φανερό από την όνο· γιατί δεν εισήλθε σύροντας από πίσω του στρατεύματα, αλλ’ έχοντας μόνο όνο. «Αυτά όμως που συνέβηκαν τότε», λέγει, «δεν τα κατάλαβαν οι μαθητές του, ότι αυτά είχαν γραφεί γι’ αυτόν, και τα έκαναν αυτά γι’ αυτόν».

Βλέπεις ότι τα περισσότερα τα έκαναν αγνοώντας; Αλλ’ όταν αναστήθηκε από τους νεκρούς, «τότε θυμήθηκαν, ότι αυτά είχαν γραφεί γι’ αυτόν, και τα έκαναν αυτά γι’ αυτόν», και αυτός δεν τα απεκάλυψε. Και πράγματι όταν είπε, «γκρεμίστε αυτόν τον ναό και σε τρεις ημέρες θα τον ανοικοδομήσω», ούτε αυτό το κατάλαβαν οι μαθητές. Και άλλος όμως ευαγγελιστής λέγει, ότι ήταν κρυμμένος ο λόγος από αυτούς και δεν γνώριζαν ότι πρέπει αυτός ν’ αναστηθεί από τους νεκρούς. Αλλ’ αυτό βέβαια εύλογα κρυβόταν γι’ αυτό και άλλος ευαγγελιστής λέγει, ότι ακούοντας καθημερινά για το πάθος στεναχωρούνταν και ήταν λυπημένοι· και αυτό συνέβαινε από το ότι δεν γνώριζαν τον λόγο της αναστάσεως.

Αυτό λοιπόν εύλογα κρυβόταν, επειδή ήταν ανώτερο από τις πνευματικές δυνάμεις τους, το νόημα όμως της όνου γιατί δεν φανερώθηκε σ’ αυτούς; ’Επειδή και αυτό ήταν μεγάλο. Και πρόσεχε τη φιλοσοφία του ευαγγελιστή, πως δεν ντρέπεται να διαπομπεύει την προηγούμενη άγνοιά τους γιατί, το ότι βέβαια είχε γραφεί το γνώριζαν, το ότι όμως ήταν γραμμένο γι’ αυτόν, δεν το γνώριζαν· καθόσον θα μπορούσε να τους σκανδαλίσει, αν επρόκειτο ο βασιλιάς να πάθει τέτοια. Και εξάλλου, δεν θα μπορούσαν να χωρέσουν αμέσως τη γνώση της βασιλείας για την οποία έλεγαν. Και πράγματι άλλος ευαγγελιστής λέγει πως νόμιζαν, ότι αυτά λέγονται για τη βασιλεία αυτή.

«Ο κόσμος λοιπόν που ήταν μαζί του διαβεβαίωνε, ότι φώναξε τον Λάζαρο από το μνημείο και τον ανέστησε από τους νεκρούς. Γι’ αυτό και τον υποδέχτηκε ο κόσμος, επειδή άκουσαν, ότι αυτός έκανε αυτό το θαύμα». Γιατί δεν θα άλλαζαν γνώμη, λέγει, ξαφνικά τόσοι πολλοί, αν δεν είχαν πιστέψει στο θαύμα. «Οι Φαρισαίοι τότε είπαν μεταξύ τους• Βλέπετε ότι δεν ωφελείτε καθόλου μ’ αυτά που κάνετε; Να ο κόσμος έτρεξε πίσω του». Νομίζω ότι τα λόγια αυτά λέχθηκαν από εκείνους που ήταν βέβαια υγιείς πνευματικά, δεν τολμούσαν όμως να εκφράζουν τη γνώμη τους με θάρρος. Και ο Παύλος μιλώντας για την ανάσταση, αυτόν τον λόγο ανέφερε. Ποιά απολογία λοιπόν θα έχουν αυτοί που δεν πιστεύουν στην ανάσταση;

Γι’ αυτό λοιπόν, αγαπητοί, για να μη σας απασχολήσομε μάταια και καταστήσομε τον λόγο λαβύρινθο, αφήνοντας αυτά, εκείνο θα πούμε. Να φροντίζετε για την ακρόαση των θείων Γραφών, και να μη λογομαχείτε για τίποτε το μη χρήσιμο προς καταστροφή αυτών που σας ακούνε. Γιατί και ο Παύλος συμβούλευε τον Τιμόθεο, μολονότι βέβαια ήταν γεμάτος από πολλή σοφία και είχε και τη δύναμη να επιτελεί θαύματα. Ας δείχνομε λοιπόν υπακοή σε εκείνον, και αφήνοντας τις φλυαρίες, ας καταγινόμαστε με τα έργα, εννοώ τη φιλαδελφία και τη φιλοξενία, και ας δείχνομε πολύ ενδιαφέρον για την ελεημοσύνη, ώστε και τα αγαθά που μας έχει υποσχεθεί ο Θεός να επιτύχουμε, με τη χάρη και φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, μέσω του οποίου και μαζί με τον οποίο στον Πατέρα πρέπει η δόξα συγχρόνως και στο Άγιο Πνεύμα, στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

(Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, Ομιλία ΛΓ΄, 

''Εις την αγίαν εορτήν των Βαΐων'', Ε.Π.Ε τ. 40, σ. 311-321).

Εκ του ιστολογίου ''Η ΑΛΛΗ ΟΨΙΣ''.

Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Η τοιχογραφία της ανάρτησης βρίσκεται στη Μονή Βατοπαιδίου, Αγίου Όρους.

Φωτογραφία Elias NDios

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

ΓΝΗΣΙΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ (ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ) ΚΑΙ ΟΥΚΡΑΝΟΙ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΙ

Νικολάου Μάννη, εκπαιδευτικού

Ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος Βλάχος σε πρόσφατο κείμενο του με τίτλο "Αποστολική Παράδοση και Αποστολική Διαδοχή στο μυστήριο της Εκκλησίας"[1], προσπαθεί να πείσει τον αναγνώστη ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με την αναγνώριση, χωρίς αναχειροτονία, των, άνευ Αποστολικής Διαδοχής, Ουκρανών Σχισματικών από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, διότι, όπως γράφει, η Εκκλησία δεν μολύνεται[2]. 

Προς επίρρωση της θέσεώς του φέρει ως παράδειγμα, μεταξύ άλλων, και την εισδοχή των Παλαιοημερολογιτών Επισκόπων Χριστοφόρου Χατζή και Πολυκάρπου Λιώση στην επίσημη Εκκλησία της Ελλάδος. Συγκεκριμένα γράφει: "Τί ἔγινε μέ τήν ἀποδοχή τῶν δύο παλαιοημερολογιτῶν «Ἐπισκόπων» ὡς Μητροπολιτῶν, τοῦ Χριστοφόρου Χατζῆ καί τοῦ Πολυκάρπου Λιώση πού ἔγιναν ἀντιστοίχως Δρυϊνουπόλεως καί Σισανίου; Αὐτοί εἶχαν προηγουμένως καθαιρεθῆ ὡς Ἀρχιερεῖς ἀπό τό Συνοδικό Δικαστήριο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί ἐπανῆλθαν στήν τάξη τῶν Πρεσβυτέρων καί ὅμως μέ ἀναθεωρητικό Δικαστήριο ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας μας τούς ἐπανέφερε ὡς κανονικούς Ἀρχιερεῖς, χωρίς ἀναχειροτονία, θεωρώντας κατ' οἰκονομία ὡς κανονική τήν χειροτονία τους τό 1935. 

Μήπως αὐτοί ἐμόλυναν τό Σῶμα τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, πού συμμετεῖχαν σέ ἐκλογές καί χειροτονίες ἄλλων Ἐπισκόπων; Αὐτό εἶναι ἀπαράδεκτο νά λεχθῆ".

Παραβλέποντας το γεγονός ότι το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως δεν έχει καμία αρμοδιότητα να επεμβαίνει στα εσωτερικά άλλου Πατριαρχείου, και ότι η επέμβασή του αυτή είναι αποτέλεσμα της αιρέσεως του Νεοπαπισμού[3], την οποία κηρύττουν "γυμνῇ τῇ κεφαλῇ" οι εκπρόσωποί του, στην παρούσα ανάρτηση θα προβώ μόνο στην αναίρεση του ανέρειστου και προκλητικού αυτού παραλληλισμού μεταξύ των Ουκρανών Σχισματικών "Επισκόπων" και των Ελλήνων Παλαιοημερολογιτών Επισκόπων[4].

Οι Έλληνες Παλαιοημερολογίτες Χριστόφορος Χατζής και Πολύκαρπος Λιώσης το 1935 χειροτονήθηκαν Επίσκοποι από τρεις κανονικούς Αρχιερείς της Εκκλησίας της Ελλάδος, ήτοι τους Δημητριάδος Γερμανό Μαυρομμάτη, πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομο Καβουρίδη και Ζακύνθου Χρυσόστομο Δημητρίου, και μάλιστα πριν οι τελευταίοι "καθαιρεθούν". Και βάζω εντός εισαγωγικών το "καθαιρεθούν", διότι ενώ ο κ. Ιερόθεος γράφει πολύ σωστά πως "δέν εἶναι μαγεία ἡ χειροτονία τοῦ Ἐπισκόπου", παραβλέπει ότι δεν είναι μαγεία ούτε η καθαίρεση ενός Επισκόπου! Διότι αν ο Θεός δεν δεσμεύεται από την χειροτονία, όταν ο χειροτονηθείς είναι ανάξιος, και έτσι "πάντας οὐ χειροτονεῖ", έτσι δεν δεσμεύεται και από την καθαίρεση, όταν ο "καθαιρεθείς" είναι αθώος, και επομένως "πάντας οὐ καθαιρεῖ", αλλά μόνο τους δικαίως καθηρημένους! Απόδειξη τούτου; 

Ότι πολλοί από αυτούς που αδίκως "καθαιρέθηκαν", όπως ο Άγιος Ευστάθιος Αντιοχείας, ο Μέγας Αθανάσιος, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, και πλήθος άλλων "καθηρημένων" Επισκόπων, τιμώνται από την Εκκλησία ως Άγιοι! Για αυτό τέτοιες "καθαιρέσεις" δεν γίνονταν αποδεκτές από τους Ορθοδόξους· ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής μάλιστα απάντησε, σε εκείνον που του είπε πως ο Άγιος Μαρτίνος Πάπας Ρώμης καθαιρέθηκε, το εξής: "Οὐ καθηρέθη, ἀλλ᾿ ἐδιώχθη"[5]. Απορώ όμως και με το εξής: Δεν γνωρίζει άραγε ο κ. Ιερόθεος ότι η απόφαση υποβιβασμού Επισκόπου στην τάξη του Πρεσβυτέρου (που αποφασίστηκε στην διωκτική, κατά των Ελλήνων Παλαιοημερολογιτών Επισκόπων Χριστοφόρου και Πολυκάρπου, απόφαση) είναι χειρότερη και από την Ιεροσυλία; Αν αμφιβάλει ας ανατρέξει στον ΚΘ΄ Κανόνα της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου και στον σχολιασμό του από τους εγκρίτους Κανονολόγους της Εκκλησίας (Ζωναρά, Αγ. Νικόδημο κλπ.).

Αντιθέτως με τους Έλληνες Παλαιοημερολογίτες Επισκόπους, οι Ουκρανοί Σχισματικοί "χειροτονήθηκαν" από ήδη (και μάλιστα δικαίως) καθηρημένους, ή και αυτοχειροτονήτους ακόμη, τύπου Βίκτωρος Τσεκάλιν[6]! Ποια σύγκριση λοιπόν μπορεί να γίνει; Δεν γνωρίζω για ποιο λόγο ο κ. Ιερόθεος υπερασπίζεται με τέτοιο ζήλο τον Νεοπαπισμό του Φαναρίου, απορώ όμως που δεν επέδειξε παρόμοια ευαισθησία, όταν προ ετών ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος αναχειροτόνησε, κατά παράβαση των Ιερών Κανόνων[7], δύο Παλαιοημερολογίτες Επισκόπους, των οποίων η Αποστολική Διαδοχή ήταν αναμφισβήτητη, αφού προερχόταν από την Ρωσική Εκκλησία της Διασποράς (στην οποία ανήκε, ως Αρχιερεύς, και ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς).

Είθε, ο κ. Ιερόθεος, μια τέτοια ευαισθησία να δείξει, έστω και την ενδεκάτη, προς τους Αδελφούς του και Συμπατριώτες του, Έλληνες Γνησίους Ορθοδόξους (Παλαιοημερολογίτες), και να έλθει σε κοινωνία μαζί τους, αφού πρώτα αποκαταστήσει την σχέση του με την Αποστολική Παράδοση, την οποία σχέση δυστυχώς διέρρηξε, αφενός μεν αποδεχόμενος την Ημερολογιακή Καινοτομία, η οποία "καταργεῖ ἐνίοτε τήν νηστείαν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ἔφερεν ἀνωμαλίαν εἰς τήν τάξιν τῆς Ἐκκλησίας, ἔσχισε αὐτήν, καὶ κατεδικάσθη δίς ὑπό Ὀρθοδόξων Ἁγίων Συνόδων"[8], αφετέρου δε συνεχίζοντας την εκκλησιαστική κοινωνία με τους Νεοπαπικούς Οικουμενιστές, παρά την Διαταγή των Αγίων Αποστόλων "μηδὲ κοινωνοὶ τῆς ἀσεβείας αὐτῶν γίνεσθε"[9].

Και να είναι σίγουρος πως αφού αποδείξει ότι τηρεί την Αποστολική Παράδοση, οι Αρχιερείς μας, της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων (Παλαιοημερολογιτών), οι οποίοι και την Αποστολική Παράδοση κρατούν ακαινοτόμητη και την Αποστολική Διαδοχή έχουν ακέραιη, θα του αναγνωρίσουν, ως γνώστες του Κανονικού Δικαίου, και την Αποστολική Διαδοχή και θα τον δεχθούν ως Αδελφό τους χωρίς να τον αναχειροτονήσουν.

Βέβαια σε αυτήν την περίπτωση θα κάνει ισχυρούς, κατά κόσμον, εχθρούς, οι οποίοι σίγουρα θα τον "καθαιρέσουν". Αλλά καλύτερα να είναι κανείς με την χορεία των "καθηρημένων" που αγιάζουν, παρά με την μερίδα των "κανονικών" που θα κολαστούν. Καλή Ανάσταση!

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΕΛΟΥΣ

[1] https://www.romfea.gr/images/article-images/2019/04/romfea3/Nafpaktoy.pdf

[2] Η Εκκλησία δεν μολύνεται, μολύνονται όμως τα μέλη Της που αποδέχονται την κοινωνία με τους αμετανόητους Σχισματικούς!

[3] Ως "Νεοπαπισμός της Κωνσταντινουπόλεως" ορίζεται η καινοφανής αιρετική διδασκαλία ότι το Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως έχει δικαιώματα εξουσίας πάνω στα άλλα Πατριαρχεία και ο Πατριάρχης της είναι "Οικουμενικός", με την κυριολεκτική έννοια της λέξεως. Περί αυτού ετοιμάζεται ήδη σχετική εργασία-καταπέλτης με βάση κυρίως άγνωστα κείμενα μεγάλου Αγίου της Εκκλησίας μας.

[4] Ο κ. Ιερόθεος βάζει εισαγωγικά στη λέξη "Επισκόπων" όταν αναφέρεται στους Έλληνες Παλαιοημερολογίτες, όχι όμως όταν αναφέρεται στους Ουκρανούς Σχισματικούς! Αμάθεια; Εμπάθεια; Ο Κύριος ξέρει.

[5] P.G. 90, 128.

[6] α) π. Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος, Οὐκρανικό Αὐτοκέφαλο ἢ κακοκέφαλο; (http://aktines.blogspot.com/2019/02/blog-post_77.html).

β) Πρωθιερέας Ροστισλάβ Γιαρέμα, Περί της κανονικότητος της χειροτονίας του Μακαρίου Μαλέτιτς (https://salpismazois.blogspot.com/2019/04/blog-post_20.html).

[7] Μάλλον δεν θα είχε ανακαλύψει ακόμη την διατριβή του μακαριστού Βασιλείου Σμύρνης, την οποία επιδεικνύει σήμερα σε όσους αντιδρούν στην αναγνώριση των Ουκρανών Σχισματικών...

[8] Επιστολή Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου προς τον Μητρ. Αυγουστίνο Καντιώτη

(https://krufo-sxoleio.blogspot.com/2017/06/blog-post_11.html)

[9] P.G. 1, 916.

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΕΣ - ΠΡΟΦΗΤΙΚΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΣΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ

Στα Ευαγγέλια διασώζονται να έχουν γίνει από τον Ιησού, στα τρία χρόνια της δημόσιας παρουσίας Του, 

τρεις νεκραναστάσεις, 

με τις οποίες δίνει το πρώτο χτύπημα στη εξουσία του θανάτου και προμηνύει

 την οριστική συντριβή του άδη με τη δική Του ανάσταση: 

Η ανάσταση του γιου μιας χήρας στην κωμόπολη Ναΐν, που σημαίνει «ομορφιά» 

και βρίσκεται κοντά στο όρος Θαβώρ. 

Φάνηκε έτσι ότι πραγματικά και αιώνια νέος και μοναδικά όμορφος είναι φύσει

 μόνο ο Θεός και θέσει όσοι ενώνονται μαζί του δια της Θείας Ευχαριστίας. 

Ακόμη, ότι η μεταμόρφωσή Του στο Θαβώρ πιστοποιεί και το δικό μας φεγγοβόλημα

 δια του ακτίστου φωτός, όταν και όσο ακολουθούμε τις εντολές Του. 

Η δεύτερη περίπτωση ανάστασης 

αφορά την κόρη του αρχισυνάγωγου Ιαείρου και η τρίτη περίπτωση την ανάσταση του φίλου Του Λαζάρου.

 Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ιησούς ξεκίνησε τα θαύματά του στο τραπέζι του γάμου

 της οικογένειας που τον προσκάλεσε (στην Κανά) και τα ολοκλήρωσε πάλι σε μια οικογένεια (του Λαζάρου και των αδελφών του, 

Μάρθας και Μαρίας). 

Ο άγιος Επιφάνιος παίζει με τους αριθμούς κάνοντας άριστη θεολογία, όταν λέγει: «6 ημέρες πριν το Πάσχα, με τις 5 αισθήσεις Του, τον 4ήμερο (Λάζαρο), ο 3ήμερος (Χριστός), στις 2 αδελφές (Μάρθα και Μαρία), τον 1 αδελφό (Λάζαρο) χαρίζει». Η ανάσταση μάλιστα του Λαζάρου ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της οργής των αρχιερέων και των Φαρισαίων εναντίον του Θεανθρώπου. Ο Χριστός καθυστέρησε επίτηδες δύο ημέρες την παρουσία του στην κηδεία του Λαζάρου (βρισκόταν στην άλλη Βηθανία, πέραν του Ιορδάνου) για να δουν όλοι το θαύμα και να πιστέψουν ότι είναι ο νικητής του θανάτου. «Κοιμάται ο Λάζαρος, είπε στους μαθητές Του, και πάω να τον ξυπνήσω» (Ιω. 11,11). Όταν τον προϋπάντησε η Μάρθα, της είπε: «Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή. εκείνος που πιστεύει σε μένα κι αν πεθάνει θα ζήσει. και καθένας που ζει και με εμπιστεύεται δεν θα πεθάνει ποτέ» (Ιω. 11,25-26). Ας προσέξουμε ότι δεν λέει ο Χριστός «εγώ σας δίνω την ανάσταση», αλλά «ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ η ανάσταση», όπως και σε άλλο σημείο ο ευαγγελιστής Ιωάννης επισημαίνει: «Όποιος έχει τον Υιό έχει τη ζωή. όποιος δεν έχει τον Υιό του Θεού, δεν έχει τη ζωή» (Α΄ Ιω. 5,12). 

Είναι αλήθεια άλλωστε ότι η Εκκλησία διδάσκει ότι υπάρχουν τριών ειδών θάνατοι: Ο βιολογικός θάνατος (χωρισμός ψυχής από το σώμα), ο πνευματικός θάνατος (αμαρτία, απομάκρυνση από τη χάρη του Θεού) και ο αιώνιος θάνατος (αμετανοησία). Το νόημα της ζωής επομένως και η πραγματική ελευθερία, η σωτηρία από τη φθορά και το φόβο του θανάτου, από τον εγωισμό και τα μίση, από την άρνηση της αλήθειας και της αγάπης, δεν βρίσκεται στις διάφορες ιδεολογίες ή στα πολιτικά προγράμματα, αλλά σε ένα πρόσωπο, που λέγεται Ιησούς Χριστός. Αυτός και μόνο μπόλιασε τα εγκόσμια με την ζωοποιό Του χάρη και στη συνέχεια δια της Πεντηκοστής, μέσω του Αγίου Πνεύματος, «τα πάντα καινά ποιούνται». Ο Χριστός μπροστά στο θάνατο του Λαζάρου δάκρυσε. Έδειξε έτσι ότι είναι τέλειος άνθρωπος, αλλά και με την έγερση του τετραήμερου νεκρού Λαζάρου (‘Λάζαρε δεύρο έξω’), που έγινε αμέσως μετά, έδειξε ότι είναι και Θεός, δηλαδή Θεάνθρωπος. Οι αρχαίες μυστηριακές θρησκείες δίδασκαν ότι η απολύτρωση από τον θάνατο επιτυγχάνεται έξω από την ιστορία. Άλλες διδασκαλίες έλεγαν ότι μόνο η ψυχή επιβιώνει. Άλλοι θεωρούσαν ως φυσικό γεγονός τη συμφιλίωση με το θάνατο. 

Ο Ιησούς δεν προσπάθησε να καταργήσει το θάνατο, ούτε να συμφιλιωθεί μαζί του. Θέλησε να δείξει όμως ότι Αυτός είναι μόνο το ξεπέρασμα του θανάτου και η αιώνια ζωή… Πλησίαζε το Ιουδαϊκό Πάσχα και χιλιάδες Ισραηλίτες και προσήλυτοι (πρώην ειδωλολάτρες) συνέρρεαν στα Ιεροσόλυμα για να λάβουν μέρος στη πασχαλινή ιερουργία και σε ειδικούς καθαρμούς (θυσίες, πλύσεις και προσευχές) ώστε να γιορτάσουν καθαροί τη σπουδαιότερη γιορτή του εβραϊκού λειτουργικού χρόνου. Ο κόσμος αναζητούσε τον Ιησού, που είχε ήδη αναστήσει τον Λάζαρο, γεγονός που είχε γίνει πολύ γνωστό. Οι αρχιερείς και οι Φαρισαίοι είχαν δώσει εντολή να συλλάβουν τον Ιησού, αλλά και τον Λάζαρο, λόγω του οποίου ο Χριστός είχε ευρέως γνωριστεί. Έξι μέρες πριν το Πάσχα ο Ιησούς πήγε στη Βηθανία, στο σπίτι του Λαζάρου, όπου του παρέθεσαν δείπνο. Η Μάρθα υπηρετούσε. Η Μαρία έπλυνε τα πόδια του Ιησού με πολύτιμο άρωμα από την Ινδία και τα σπόγγισε με τα λυμένα μαλλιά της. Η πράξη της Μαρίας ήταν πράξη που εκτελούσαν οι δούλοι και δείχνει έτσι την ταπείνωσή της και την εκτίμησή της προς το πρόσωπο του Κυρίου. 

Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης λυπήθηκε τα χρήματα και παρατήρησε ότι θα μπορούσε να δοθεί το αντίτιμο από την πώληση του ακριβού μύρου στους φτωχούς. Στην ουσία ήθελε να καταχραστεί τα χρήματα -αφού αυτός κρατούσε το ταμείο- και προφασίστηκε την φιλανθρωπία. Ο Χριστός ανακοίνωσε ότι το κάνει αυτό η Μαρία προκαταβολικά για τον ενταφιασμό Του (χωρίς η ίδια φυσικά να το γνωρίζει). Στη συνέχεια, και καθισμένος σε πουλάρι στο οποίο κανένας δεν είχε καθίσει (κατάλληλο για θρησκευτική δηλαδή χρήση), ο Ιησούς εισέρχεται στην άγια πόλη ως μεσσίας. Στη ουσία εκπληρώνει την προφητεία του Ζαχαρία που έλεγε: «Να χαίρεσαι θυγατέρα Σιών, να το διαλαλείς θυγατέρα Ιερουσαλήμ: Νά, έρχεται σε σένα ο βασιλιάς σου, δίκαιος και σωτήρας, πράος και καβάλα σ’ ένα γαϊδουράκι» (9,9). Ήταν βέβαια μια πράξη προκλητική, με την οποία ενοχλήθηκαν πολύ οι αρχιερείς και οι Φαρισαίοι, αφού φανέρωνε σ’ αυτούς τη μεσιακή του ιδιότητα και ήξεραν πως ο λαός περίμενε απ’ αυτόν (εσφαλμένα) την απελευθέρωση από τους Ρωμαίους και την ίδρυση ανεξάρτητου κράτους. 

Ο Χριστός δεν κάθισε πάνω σε άρμα που το έσερναν τίγρεις ή λιοντάρια ή ελέφαντες, όπως συνήθιζαν οι αυτοκράτορες, αλλά σε ταπεινό γαϊδουράκι, διότι ήταν ο άρχοντας της ειρήνης. Έδειξε έτσι ότι δεν ήταν πολεμοχαρής, μεσσίας κοσμικός και στρατιωτικός ελευθερωτής, όπως περίμεναν τότε, αλλά πράος, πνευματικός και ταπεινός ‘τη καρδία’. Πολλοί έκοβαν φοινικόκλαδα και τα έστρωναν στο δρόμο μαζί με τα ρούχα τους για να περάσει ή τα κουνούσαν και φώναζαν «Ωσαννά!» (Σώσε μας, δόξα, ζήτω!) και «Ευλογημένος αυτός που έρχεται σταλμένος από τον Κύριο» (Ψλμ. 117, 26). Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι που ζητωκραύγαζαν θα είναι εκείνοι που σε λίγο θα φωνάζουν «σταυρωθήτω», επηρεασμένοι από την μαζική ψυχολογία του όχλου. Όταν πλησίασε ο Χριστός στην πόλη, έκλαψε για την αμετανοησία των κατοίκων της και είπε: «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, που εξοντώνεις τους προφήτες και λιθοβολείς τους απεσταλμένους σε σένα…. Νά, το σπίτι σου θα παραμείνει έρημο» (Ματθ. 23,37-38). 

Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΤΩΝ ΕΣΦΙΓΜΕΝΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

Μόλις πληροφορηθήκαμε την είδηση από το ''Πρώτο Θέμα''... Η Μεγάλη Εβδομάδα για τους Εσφιγμενίτες πατέρες άρχισε νωρίτερα... Επιβεβαιώνεται πλήρως το λεχθέν,  ότι η Δικαιοσύνη συχνά δεν είναι τυφλή, αλλά μονόφθαλμη...

Ένοχοι και σε δεύτερο βαθμό κρίθηκαν οκτώ μοναχοί που κατηγορούνταν για το επεισόδιο με τις βόμβες μολότοφ στον Άγιον Όρος, τον Ιούλιο του 2013, κατά την προσπάθεια εκκένωσης του αντιπροσωπείου της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου, στις Καρυές. Το Μικτό Ορκωτό Εφετείο Θεσσαλονίκης καταδίκασε σε ποινή κάθειρξης 17 ετών τον ηγούμενο της "παλιάς" αδελφότητας της Μονής Εσφιγμένου Μεθόδιο, ενώ η ίδια ποινή επιβλήθηκε στον μοναχό Αντύπα της ίδιας αδελφότητας.

Σύμφωνα με την ομόφωνη απόφαση του δικαστηρίου, ο πρώτος κρίθηκε ένοχος ως ηθικός αυτουργός του επεισοδίου, ενώ ο δεύτερος που φέρεται να πέταξε μολότοφ καταδικάστηκε για έκρηξη, εμπρησμό, χρήση εκρηκτικών κ.ά. Με την ίδια απόφαση, άλλοι έξι μοναχοί της "παλιάς" αδελφότητας της Μονής Εσφιγμένου τιμωρήθηκαν με κάθειρξη 9 ετών και 5 μηνών, ο καθένας, για απλή συνέργεια στο επεισόδιο.

Κατά τη διάρκεια της πολυήμερης ακροαματικής διαδικασίας το εδώλιο του κατηγορουμένου ήταν κενό, καθώς οι κατηγορούμενοι εκπροσωπήθηκαν μόνο από τους πληρεξούσιους δικηγόρους τους. Το ίδιο συνέβη και σήμερα, όταν εκφωνήθηκε η απόφαση του δικαστηρίου. Μετά την καταδίκη τους οι κατηγορούμενοι θεωρούνται φυγόποινοι και αναζητούνται από τις Αρχές για την εκτέλεση της ποινής τους.

Νωρίτερα, επικράτησε -προς στιγμήν- ένταση στην αίθουσα του Μικτού Ορκωτού Εφετείου, όταν οι συνήγοροι υπεράσπισης ζήτησαν να διακοπεί για λίγη ώρα η διαδικασία προκειμένου να ετοιμάσουν τις αγορεύσεις τους και να αντικρούσουν την εισαγγελική πρόταση περί ενοχής των κατηγορουμένων. Όταν το αίτημά τους δεν ικανοποιήθηκε, οι ίδιοι αποχώρησαν και η διαδικασία συνεχίστηκε χωρίς τις αγορεύσεις τους''.

Αναμένουμε τις εξελίξεις...

Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΑΝΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ

Ομιλία του αειμνήστου Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α' την Γ' Κυριακή των Νηστειών του έτους 1997, στο καθολικό της Ιεράς Μονής Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλής Αττικής, με θέμα: ''η αξία της ψυχής ανυπολόγιστη''!

ΣΥΛΛΑΒΕΤΕ ΤΟΥΣ ''ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΑΣ'' ΑΘΟΡΥΒΩΣ!

''ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΠΙΣΤΙΣ - ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΑΙ ΕΙΚΟΝΕΣ''

ΤΟ ΔΙΑΤΑΣΣΕΙ Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΚΤΕΛΕΙ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ

Μέρος 6ον

Τα πρώτα χρόνια που ακολούθησαν την ημερολογιακή καινοτομία του 1924, οι ενιστάμενοι και εμμένοντες στις πατρώες παραδόσεις ''Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί'' είχαν να αντιμετωπίσουν -πλην της βίας και αυταρχικότητας- των πολλαπλών, στρατιωτικών κινημάτων με την συνέργεια της Αρχιεπισκοπής και τη διαχείριση των πολλών θαυμάτων, που σημειώνονταν σε εκκλησίες της δικαιοδοσίας τους. 

Από το πρώτο θαύμα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου (1924) στον ομώνυμο ναό της Αθήνας, όπου ιάθησαν ένας 7ετής κωφάλαλος εκ γενετής και μία 17χρονη παράλυτη, στο θαύμα του ναού των Αγίων Αποστόλων έτει 1925, όπου μυρόβλησε η ομώνυμη εικόνα των αγίων, μέχρι και στο θαύμα της δακρυρροούσης εικόνας στο ναό της Ζωοδόχου Πηγής το 1930, στο Κατσιπόδι Αττικής (σημερινή Δάφνη). Οι θείες αυτές επεμβάσεις -στο σύνολό τους- αποτυπώθηκαν από τον Τύπο -κυρίως της Αθήνας- και αποτέλεσαν μία άλλη ''πρόκληση'' για τους πρώτους Γνησίους Ορθοδόξους. 

Έπρεπε -δηλαδή- να καταδείξουν, πως ήταν θαύματα εκ Θεού γινόμενα και όχι προιόντα ανθρώπινης εκμετάλλευσης ή και πλάνες του βελίαρ. Μήπως όμως και το μεγαλύτερο θαύμα, αυτό της εμφάνισης του Τιμίου Σταυρού στον ουρανό της Αθήνας, πάνω από τον Υμηττό το έτος 1925, κατά την αγρυπνία των Γνησίων Ορθοδόξων προς τιμήν του Τιμίου Σταυρού, δεν αποκαλέστηκε από τον Οικουμενιστή Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, ως πλάνη και έργο του διαβόλου!... 

Στη παρούσα μας ανάρτηση αναφερόμαστε: α. στο θαύμα της εικόνας του Χριστού μας στον ναό της Ζωοδόχου Πηγής στο Κατσιπόδι (σημερινή Δάφνη Αττικής) και την επέμβαση της χωροφυλακής και β. σε άλλη μια διαδοχική έκθεση διαμαρτυρίας της ''Ελληνικής θρησκευτικής Κοινότητας των Γνησίων Ορθοδόξων'' προς τον πρωθυπουργό της χώρας Παναγή Τσαλδάρη, όπου επανειλημμένως ζητείται η ελευθερία στην πίστη και την ορθόδοξη λατρεία των ενισταμένων, αντικαινοτόμων, Γνησίων Ορθοδόξων!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΑΘΗΝΩΝ ''ΣΚΡΙΠ'' 

ΔΕΥΤΕΡΑ 5 ΜΑΙΟΥ 1930 πολ. ημερ.

Η εκκλησία της ''Ζωοδόχου Πηγής'' εις Κατσιπόδι, η ανήκουσα ως εγράψαμεν διά παραχωρήσεως  του ιδιοκτήτου κ. Κανάκη εις την ''Ελληνικήν Θρησκευτικήν Κοινότητα των Γνησίων Ορθοδόξων'', το ανεγνωρισμένον τούτον θρησκευτικόν σωματείον και συχναζομένη υπό πλήθους απείρου παλαιοημερολογιτών εκκλησιαζομένων εκεί, χωρίς ποτέ ουδένα να ταράττουν και ουδένα να ανησυχούν, ήρχισεν εν τούτοις από τριών ημερών να ταράττει τους κύκλους της Αρχιεπισκοπής! 

Εστείρευσαν, λέγουν, τα εισοδήματα των εκεί πλησίον ναών, διότι οι χριστιανοί συχνάζουν αθρόα εις την ''Ζωοδόχον Πηγήν'' και δεν πηγαίνουν εις τας άλλας εκκλησίας!! Και οι ιερείς και οι επίτροποι των εκκλησιών αυτών, διά να μη χάσουν τα κέρδη των προσέφυγον εις την Αρχιεπισκοπήν και η Αρχιεπισκοπή, η πρεσβεύουσα, ότι η πίστις και η θρησκεία είναι υλικά εκμεταλλεύσιμα προς συντήρησιν και πλουτισμόν ορισμένων κύκλων μεγαλοσχήμων και μικροσχήμων, έσπευσε αμέσως να διατάξει την Αστυνομίαν να παρεμποδίσει την συρροήν του κόσμου!! 

Απαγορεύεται λοιπόν η θρησκεία! Απαγορεύεται η πίστις εις τους χριστιανούς! Απαγορεύονται τα θαύματα!!... Αλλά μόνον, όταν πρόκειται περί των παλαιοημερολογιτών!! Επιτρέπονται δε όλα, όταν ενεργούνται από ιερείς και εκκλησίας, ακολουθούσας το νέον Ημερολόγιον!! Η Αρχιεπισκοπή όλα τα ανάγει εις χρήμα. Όταν δε αυτό εσοδεύεται εις τους ναούς, έστω και διά σκανδάλων και δι' εκμεταλλεύσεως εικόνων και εορτών, είναι ιερόν και απαραβίαστον, αρκεί να διανέμεται καταλλήλως... Όταν όμως παλαιοημερολογιτικός ναός προκαλεί πλήθος κόσμου, θέλοντας να ακούσει πραγματικήν λειτουργίαν και όχι αποκόμματα διάφορα λειτουργίας, τότε γίνεται... εκμετάλευσις!! και πρέπει η Αστυνομία να επέμβει! 

Και αυτό έγινε χτες εις το Κατσιπόδι. Χωροφύλακες και αστυφύλακες εισορμήσαντες εις τον ναόν της Ζωοδόχου Πηγής εζήτησαν να κατεβάσουν την κρεμασμένην εικόνα του Ιησού Χριστού και να την πάρουν! Διατί; Διότι  πολύς κόσμος, παρουσία αυτών, εβεβαίωνε, ότι βλέπει την εικόνα του Ιησού Χριστού να ανοιγοκλείει τους οφθαλμούς!   Αυτή η πίστις των χριστιανών, αυτή η πλάνη των, όπως θέλουν να παραστήσουν μερικοί ορθολογισταί, απαγορεύεται! Και πρέπει η εικών να εξαφανισθεί! 

Ενώ δε και η Αστυνομία και αυτός ο Διευθυντής αυτής κ. Νάσκος, μεταβάντες επιτοπίως είδον τον ιδιοκτήτην του ναού, βεβαιώσαντα αυτούς, ότι ο ναός ανήκει εις την Κοινότητα των  Ορθοδόξων! Ότι ουδεμία εκμετάλλευσις της εικόνος γίνεται, ότι κανείς δίσκος δεν υπάρχει και μόνον κεριά υπάρχουν εις την εκκλησίαν, τα οποία κατά προαίρεσιν άναπτε, όστις θέλει, όχι προ της υψηλά κρεμασμένης εικόνος, αλλά εις το κοινόν μανουάλι. Ότι ακόμη το Συμβούλιον της Κοινότητας απηγόρευσεν αυτόν το ίδιον, πάσαν τυχόν εκμετάλλευσιν, εν τούτοις οι αστυνομικοί επέμενον να λάβουν την εικόνα. 

Κι ο ιδιοκτήτης κ. Κανάκης είπεν εις αυτούς: -Ορίστε η εικών, εγώ δεν τολμώ να την κατεβάσω. Σεις, ως εξουσία κατεβάστε την και πάρτε την. Και οι αστυνομικοί άπλωσαν χείρα να αρπάξουν την εικόνα. Αλλ' όλον το πλήθος εξηγριώθη και δεν επέτρεπε να αφαιρεθεί η εικών. Και ενώ ταύτα εγένοντο εις την Ζωοδόχον Πηγήν, εις την πλησίον εκεί, άλλην εκκλησία ''Άγιος Γεώργιος'', είχε τοποθετηθεί κήρυξ φωνάζων: ''-Εδώ, κύριοι, ελάτε, εδώ είναι η θαυματουργός εικών! Όχι εκεί που πηγαίνετε. Όλοι εδώ, τρέξατε!'' Και αυτό δεν εθεωρήθη υπό των αστυνομικών καπηλεία και αγριότης! Και ουδείς ηνόχλησε τους επιτρόπους του ναού αυτού εις το κατάπτυστον έργον των! 

Ακόμη και άλλο, κομμουνισταί κατασκευάσαντες πρόχειρον εικόνα του Χριστού μετέβησαν εκεί εις το Κατσιπόδι και εφώναζαν: -Ορίστε, κύριοι, και εδώ η εικόνα ανοιγοκλείνει τα μάτια της. Ελάτε να την ιδείτε! Ελάτε!'' Και ερωτάται τώρα. Εν τίνι δικαιώματι Αρχιεπισκοπή και Αστυνομία επεμβαίνουν; Απεκάλυψαν κανενός εκμετάλλευσιν; Αν χιλιάδες Χριστιανών βλέπουν και πιστεύουν, ότι μία εικών έχει θαυματουργικήν δύναμιν, εν τίνι δικαιώματι ζητούν να αφαιρέσουν το αντικείμενον της πίστεώς των; Και αν μία τυφλή χριστιανή ομολογεί εις όλον τον κόσμον, ότι μεταβάσα εις τον ναόν ανέβλεψε, κατά τί πταίει ο ιδιοκτήτης του ναού, όστις και δεν διευθύνει τα της Εκκλησίας, ανηκούσης εις την Κοινότητα; 

Διατί δε έως τώρα δεν απετάχθη η Αστυνομία εις το Συμβούλιον της Κοινότητος; Ή μήπως το Συμβούλιον εκμεταλλεύεται την εικόνα; Ημείς νομίζομεν, ότι πρέπει να επέμβει ο Εισαγγελεύς καλών τους αρμοδίους της Κοινότητας να μην επιτρέπουν, ούτε εις την Αστυνομίαν, ούτε εις την Αρχιεπισκοπήν, αυθαιρεσίας και σκανδαλώδεις επεμβάσεις, δυναμένας να έχουν μεγάλας συνεπείας.

(Δευτέρα 5 Μαίου 1930 πολ. ημερ.)

ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ 

''ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ''

 ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΠΕΛΑΣΕΙΣ ''ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ'' 

ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΛΑΤΡΕΙΑ  ΤΩΝ ΖΗΛΩΤΩΝ ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΝ

Εξοχώτατε κ. Πρόεδρε,

Θέτομεν υπό την κρίσιν Υμών το εσώκλειστον φυλλάδιον, εξού εμφαίνεται απολύτως, ότι η θρησκευτική ημών Κοινότης ευρίσκεται εντός του Συντάγματος και παρακαλούμεν Υμάς θερμώς, όπως υψώσητε την φωνήν σας από του Βουλευτικού Βήματος, ίνα δοθεί απόλυτος ελευθερία εις τους κληρικούς ημών, τους κατά συνείδησιν επιθυμούντας να ακολουθήσουν το Πάτριον Ημερολόγιον, όπερ ακολουθούν αι Εκκλησίαι Ιεροσολύμων, Αντιοχείας, Αγίου Όρους, Όρους Σινά, Σερβίας, Βουλγαρίας, Πολωνίας και αυτοί ακόμη, οι εν Ρωσία εμμένοντες εν τη Ορθοδοξία, ίνα ασκώσι τα θρησκευτικά αυτών καθήκοντα ενόσω η Διοικούσα Εκκλησία της Ελλάδος, ως ημείς φρονούμεν και είναι πράγματι, παρανόμως και αντικανονικώς εισήγαγε το Νέον ημερολόγιον εις την Εκκλησίαν, μέχρις συνέλθει Οικουμενική Σύνοδος, μόνη αρμοδία να λύσει το ζήτημα τούτο.

Δεν ζητούμεν από την Πολιτείαν να επαναφέρει το Παλαιόν Ημερολόγιον. Ζητούμεν, η αντικανονικώς ενεργήσασα Eκκλησία της Ελλάδος να μη εμποδίζει ημάς, διά της Πολιτείας να τελώμεν τα της λατρείας μας, ως ημείς πρεσβεύομεν και, ως έχομεν το δικαίωμα εκ του Συντάγματος να πρεσβεύομεν διά κληρικών, οίτινες καθ' ο έχουν δικαίωμα δεν θέλουν να ανήκουν στην αντικανονικώς καινοτομήσασαν Διοικούσαν Εκκλησίαν και, οίτινες εδήλωσαν ότι δεν εξαρτώνται πλέον απ' αυτής. 

Ζητούμεν δηλαδή να μη εφαρμόζηται διά τους κληρικούς αυτούς, τους μη θέλοντας να ανήκουν εις την Διοικούσαν Εκκλησίαν, ο Νόμος, ο επιβάλλων εις τους κληρικούς να έχωσι άδειαν του οικείου Επισκόπου των προς τέλεσιν ιερουργιών, αφού ούτοι δεν αναγνωρίζουν πλέον ως αρχηγό των τον Επίσκοπον ειν ον υπήγοντο προ της δηλώσεώς των και θέλουν να ανήκουν εις την θρησκευτικήν ημών Κοινότητα.

Τελευτώντες την παρούσα μας, παρακαλούμεν, όπως τύχωμεν απαντήσεώς Σας, καθόσον προσεχώς θέλομεν καλέσει Πανελλήνιον Συνέλευσιν εξ αντιπροσώπων των Παραρτημάτων μας, υπό την κρίσιν της οποίας θα θέσομεν την εν λόγω απάντησίν σας. Δεν παραλείπομεν να τονίσομεν Υμίν, ότι οι εμμένοντες εις το Πάτριον Εορτολόγιον υπεράνω της πολιτικής μας ιδεολογίας έχομεν την θρησκείαν μας (Παραδόσεις και Δόγματα).

Μετά της προσηκούσης τιμής,

Εντολή του Διοιητικού Συμβουλίου

1934 ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ by ΓΙΩΡΓΟΣ   Δ. ΔΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ on Scribd

Η ΟΣΙΑ ΜΑΡΙΑ Η ΑΙΓΥΠΤΙΑ ΩΣ ΠΡΟΤΥΠΟ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

Ομιλία του αειμνήστου Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α' στην Ι. Μ. Αγίων Κυπριανού κ' Ιουστίνης Φυλής Αττικής, την Κυριακή Ε' Νηστειών του έτους 1997. Η ομιλία προέρχεται από την ιστοσελίδα της Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών και μορφοποιήθηκε σε βίντεο, με ευθύνη ημετέρα.

ΣΥΛΛΑΒΕΤΕ ΤΟΥΣ ''ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΑΣ'' ΑΘΟΡΥΒΩΣ!

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΞΟΡΙΕΣ ΤΩΝ ''ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ''

Μέρος 5ον

Το 1932 -οκτώ χρόνια μετά το ημερολογιακό σχίσμα του 1924- Επιτροπή της Ένωσης Κυριών της Θρησκευτικής Κοινότητας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών απέστειλε προς στους δημοσίους άρχοντες της χώρας, μία υποδειγματική, ανεκτίμητη -όσο και απερίγραπτα αξιοθαύμαστη- Ομολογιακή Επιστολή διαμαρτυρίας αποσκοπώντας:

Να καταγράψει, να στηλιτεύσει και να αναιρέσει τους νεωτερισμούς και τις καινοτομίες που ακολούθησαν την αποφράδα ημέρα της 10ης Μαρτίου 1924 και να ζητήσει από τους ''Πατέρες του Έθνους'' την απόδοση δικαιοσύνης για τους Γνησίους Ορθοδόξους, προκειμένου οι δεύτεροι να μη συλλαμβάνονται, φυλακίζονται, διαπομπεύονται και απελαύνονται με την συναίνεση, ευλογία και ευχή του Αρχιεπισκόπου του Σχίσματος, Χρυσοστόμου Παπαδόπουλου. 

Η επιστολή απευθυνόμενη προς τον Πρωθυπουργό της χώρας Παναγή Τσαλδάρη (1868-1936), τον Πρόεδρο της Βουλής Θεμιστοκλή Σοφούλη (1860-1949) και τον Πρόεδρο της Γερουσίας Στυλιανό Γονατά (1876-1966) αποτελεί υπόδειγμα Ορθόδοξης Γραφής και Ομολογίας και αποφαίνεται, γιατι οι πρώτοι -περιφρονητικά- αποκαλούμενοι ως ''Παλαιοημερολογίτες'', αντέδρασαν κατά των Καινοτόμων, καθιστώντας σαφές, πως: 

Η ακλόνητη, ασυμβίβαστη και απαρέγκλιτη τάξη της Ορθοδοξίας δεν χωρά καμμία καινοτομία, εκσυγχρονισμό και επίκαιρη μορφοποίηση, υπό το κράτος της αφέλειας ή του εσκεμμένου ενδοτισμού! Συνεπώς, η ''Ημερολαγνεία'' ή η ''Ημερολατρεία'', που τόσο κακόβουλα, προβεβουλευμένα και ανέξοδα απευθύνονται -έναν σχεδόν αιώνα- στους φύλακες των πατρώων παραδόσεων -Γνησίους Ορθοδόξους Χριστιανούς- επιστρέφεται στους κατήγορους αποστολείς τους, ως αρκούντως φιλάμαρτα, επισφαλή, βλαπτικά και ειδεχθή  ''ταγκαλάκια'' της γεγεννημένης αβλεψίας τους.

Η επιστολή αυτή που φέρνουμε στο φως της δημοσιότητας ενδείκνυται να διαβασθεί, τόσο από τους ημετέρους αδελφούς μας προς ενίσχυση και ενδυνάμωση του ομολογιακού τους αγώνα, όσο και από τους ευμενείς και καλοπροαίρετους, που ενδιαφέρονται, εντρυφούν, μεριμνούν και παραδίδονται στην απόκοσμη, πνευματική τέρψη της φίλης Ορθοδοξίας! Εύχεσθε!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

ΦΩΝΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΛΛΗΝΙΔΩΝ ΚΥΡΙΩΝ

Η βαθυσεβάστως υποφαινομένη επιτροπή της Ενώσεως Κυριών της Ελληνικής Ορθοδόξου Κοινότητος των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών λαμβάνομεν το θάρρος και την τιμήν, όπως εκφράσομεν προς την Υμετέραν Εκλαμπρότητα την θέλησίν μας και την ακράδαντον πεποίθησίν μας εις την τήρησιν των Πατρίων ημών ιερών παραδόσεων της Ορθοδόξου πίστεως, μεθ΄ων εζήσαμεν και συνηφάνθημεν εκ προγόνων, και των οποίων η τήρησις των της Ορθοδοξίας, δηλ. ιερών κανόνων, ως και των ιερών αυτής παραδόσεων ήτο το μόνον και κύριον μέλημά των. Εν' αυτοίς κατίσχυε το ''Θνήσκε υπέρ Πίστεως και Πατρίδος''.

Αυτήν την αγίαν και τελείαν και άμωμον Ορθόδοξον πίστιν εννοούμεν να τηρήσωμεν σώαν και ακεραίαν άνευ προσθήκης ή αφαιρέσεως, ό,τι θεοπνεύστως οι Άγιοι Απόστολοι και Πατέρες των 7 ιερών Συνόδων εκανόνισαν και περιφρούρησαν και επί 20 περίπου αιώνας ίσχυεν εν τη Αγία Ορθοδόξω του Χριστού Εκκλησία.

Αυτήν την άμωμον και Αγίαν Πίστιν θέλομεν να τηρήσομεν. Διόρθωσιν και συγχρονισμόν, η αληθής και τελεία ορθόδοξος πίστις δεν επιδέχεται. Συνεπώς και ουδέ καν ποιμένες της Ορθοδόξου Εκκλησίας γνήσιοι δύνανται ποτέ να λογισθώσιν οι Ιεράρχαι εκείνοι, οι οποίοι, οιανδήποτε καινοτομίαν ή νεωτερισμόν εισάγουν εις την Εκκλησίαν προς καταπάτησιν των ιερών παραδόσεων, ουδέ γνήσια αυτής τέκνα λογίζονται, όσοι από τους Ορθοδόξους Χριστιανούς ακολουθούν τοιούτον νεωτερισμόν, συμφώνως προς την διδασκαλίαν των Αγίων μας Πατέρων.

Αλλά και την βίαν ουδέποτε μετεχειρίσθη η Ορθόδοξος Εκκλησία, η οποία ακολουθούσα το παράδειγμα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, όστις εκήρυξεν ''Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν'' μεταχειρίζεται, ως μέσον της σωτηρίας των πεπλανημένων την διδασκαλίαν της αληθείας και της πειθούς και μόνον. Και όμως ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών προ ολίγου καιρού έλαβεν μέρος εις συμβούλιον, υπό την προεδρίαν του Πρωθυπουργού, διά να εισηγηθεί μέτρα καταπιεστικά κατά της θρησκευτικής συνειδήσεως των πιστών της Ορθοδόξου Εκκλησίας τέκνων και Ελλήνων πολιτών, προστατευομένων υπό του Συντάγματος του Φιλελευθέρου Δημοκρατικού Πολιτεύματος.

Και ενώ ο Κύριος και ο Θεός ημών δεν επιτρέπει την βίαν, ουδέ το Άγιον Ευαγγέλιον διδάσκει αυτήν, εν τούτοις, οι ιθύνοντες σήμερον την Εκκλησίαν της Ελλάδος διώκοντες την πατροπαράδοτον ευσέβειαν, τους μεν ευσεβείς χριστιανούς, οι οποίοι τηρούν της Ορθοδοξίας το Ημερολόγιον ακαινοτόμητον και διώκουν και διά των οργάνων των φυλακίζουν, τους Ορθοδόξους ιερείς συλλαμβάνουν, καθαιρούν ή απελαύνουν και πρόξενοι και σκανδάλων και ταραχών και ανωμαλιών των οικογενειών ημών και τίνων των πιστών γίνονται και έγιναν πολλάκις, τους δε αθέους και αιρετικούς και υπονομευτάς της κοινωνίας και του Έθνους ανέχονται αδιαμαρτυρήτως να συνεχίζουν το καταστρεπτικότατον αυτών έργον.

Εξοχώτατοι, δεν παρεξεκλίναμεν ημείς από την θρησκείαν των Πατέρων μας, ουδέ κατ' ιώτα, ουδέ κατά κεραίαν, διότι ακολουθούμεν, ό,τι η Εκκλησία μέχρι του 1924 ηκολούθει και μετ΄αυτής η Ιεραρχία και ολόκληρον το Έθνος.

Παρεξέκλιναν από αυτήν, οι νεωτερίσαντες Αρχιερείς, οι οποίοι εμηχανεύθησαν νέα ημερολόγια, άγνωστα διά την Εκκλησίαν, την καντάδαν της δύσεως, τα εκθαμβωτικά εκτυφλωτικά φώτα, την κουράν γενείων και κόμης των κληρικών και οι οποίοι δεν δυσκολεύονται να επιτρέπουν γάμον των πρώτων εξαδέλφων ή δύο αδελφοί να λαμβάνουν συζύγους δύο αδελφάς και ο θείος να λαμβάνει σύζυγον την ανεψιάν του, οι οποίοι άνευ δυσκολίας καταργούν την αρχαίαν της Εκκλησίας τάξιν, αλλοιώνουν τας ιεράς ακολουθίας και δεν παραλείπουν τίποτε προς συγχρονισμόν δήθεν της Εκκλησίας, πράγματι δε διά να κάνουν αγνώριστον την αγίαν, Ορθόδοξον του Θεού Εκκλησίαν εντός ολίγου!!!

Εξοχώτατοι, μέμνησθε ότι είσθε γόνοι των αοιδίμων εκείνων γονέων και προγόνων, οίτινες την πίστιν και δικαιοσύνην είχον ως ιερόν μέλημά των και οι οι οποίοι εν τη διαχειρίσει  των κοινών κατέλιπον ιεράν μνήμην ως άνδρες της ευσεβείας και του κοινού αγαθού πολύτιμα σύμβολα.

Και ημείς, ως Ορθόδοξοι Ελληνίδες μητέρες, ουδέ των ευσεβών ημών προγόνων την Ιεράν παρακαταθήκην δυνάμεθα να περιφρονήσομεν, ουδέ τα τέκνα ημών να εκθρέψωμεν κατά διάφορον τρόπον από εκείνον, τον οποίον εδιδάχθημεν και εξ εκείνων παρελάβομεν.

Ε Ξ Ο Χ Ω ΤΑ Τ Ο Ι,

Η Ελληνική οικογένεια με τα υψηλά και ευγενή ιδανικά της φθίνει σήμερον υπό την θανατηφόρων πνοήν των συγχρονισμένων κοινωνικών θεωριών και παιδαγωγικών συστημάτων και της μακράν του Θεού ζωής της κοινωνίας κατά το πλείστον, έναντι των οποίων, αντί να σταθούν αντιμέτωποι οι Άρχοντες της Εκκλησίας προς σωτηρίαν των τέκνων αυτής, τουναντίον παρασυρθέντες υπό του αυτού ολεθρίου πνεύματος του συγχρονισμού εκλόνισαν αυτό το θρησκευτικόν του Λαού αίσθημα και ανέτρεψαν την ειρήνην της όλης Ορθοδοξίας, της οικογενείας και κοινωνίας.

Δεν θα ηκολουθήσωμεν όμως τούτους εις τον κατήφορον της απωλείας, εις το οποίον μας εξωθούν, διότι τούτο υπαγορεύει το καθήκον ημών έναντι του Κυρίου και Θεού ημών. Τούτο επιβάλλει το καθήκον ημών προς σωτηρίαν των παιδιών μας και αυτή είναι η ιερά υποχρέωσις ημών των Ορθοδόξων Ελληνίδων μητέρων να διαφυλάξωμεν, ως κόρη οφθαλμού την χριστιανικήν ευσέβειαν και θείαν λατρείαν, ως αυτήν εκληρονομήσαμεν παρά των Αγίων μας Πατέρων. 

Το δικαίωμα το οποίον απορρέει από αυτής της ιεράς φωνής της συνειδήσεως ημών, ως χριστιανών Ορθοδόξων, ως Ελληνίδων μητέρων και περιφρουρείται υπό του κειμένου Συντάγματος, αναγκάζει ημάς, να διαμαρτυρηθώμεν μετ' αγανακτήσεως ενώπιον των Υμετέρων Εξοχωτήτων διά τα μεσαιωνικά, ανελεύθερα, αντισυνταγματικά, αντικοινωνικά και αντιχριστιανικά μέτρα εναντίον των ευσεβών της Ορθοδοξίας τέκνων, των οποίων εισηγητής εις την πολιτείαν πολλάκις μέχρι τούδε και τελευταίως προ δύο εβδομάδων, εγένετο ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών μετά νεωτεριζόντων Αρχιερέων!!!

Έχομεν δι' ελπίδος, Εξοχώτατοι, ότι την φωνήν ταύτην του πόνου μυριάδων Ορθοδόξων μητέρων, του οποίου ημείς διερμηνείς γινόμεθα, μετ' ευνοίας θα παρακολουθήσητε και θα θελήσητε να κατοχυρώσητε προσηκόντως το αναφαίρετον και απαράβατον ημών δικαίωμα της ελευθέρας εξασκήσεως των θρησκευτικών μας καθηκόντων.

Και διατελούμεν μετά σεβασμού

Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΕΝΩΣΕΩΣ ΚΥΡΙΩΝ ΤΗΣ Ε.Θ.Κ. ΤΩΝ Γ.Ο.Χ.

Αθηνά Σοφιανοπούλου, Σοφία Κηρύκου, Ελπινίκη Βούλγαρη, Ελένη Ζήση, Ευτυχία Γεωργίου, Βασιλική Γαμβρούλια, Ελένη Κορτέση, Δήμητρα Κισκιρδή, Βιργινία Οικονόμου, Αγγελική Κοσμή, Άννα Χρυσικοπούλου, Ευδοκία Βουδούρη, Πανδώρα Δημοπούλου, Χαρίκλεια Καραμπέτσου, Μαρία Παναγοπούλου, Αθηνά Καριώτου, Ελένη Νικολαίδου

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΤΩΝ ΓΝΗΣΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΑΡΧΟΝΤΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΚΑΙ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΕΣ ΠΟΥ... by ΓΙΩΡΓΟΣ   Δ. ΔΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ on Scribd