ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

ΟΠΟΥ Ο ΘΕΟΣ ΕΝΕΡΓΕΙ ΤΟ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΑΡΓΕΙ




Τούτο το θαύμα κατέπληξε πολλούς ακούσαντας, ακόμη και ιατρούς οι οποίοι εθεώρουν την νόσον ανίατον, αθεράπευτον, αγνοούντες και απιστούντες, ότι τα αδύνατα παρ' ανθρώποις δυνατά εισί παρά τω Θεώ, και όπου ο Θεός βούλεται νικάται φύσεως τά­ξις. Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις Αυτού, και τοις αγίοις τοις εν τη γη εθαυμάστωσεν ο Κύριος.«Το θαύμα της τελείας θεραπείας του κ. Σταύρου Καλκανδή, οφείλεται βεβαίως εις τον θαυματουργόν Άγιον Νεκτάριον, αλλά και εις την πίστιν του ασθενούς. Εάν δεν επίστευε και δεν προσήρχετο μετά πίστεως εις το Μυστήριον της εξομολογήσεως, δεν θα εθεραπεύετο ψυχικώς. Εάν πάλιν δεν προσήρχετο μετά πίστεως εις τα ιερά Λείψανα του Αγίου, ζητών θεραπείαν, δεν θα εθεραπεύετο, αλλά θα παρέμενε παράλυτος, θα απέθνησκεν αθεράπευτος και δεν θα εσώζετο, διότι "άνευ πίστεως, αδύνατον σωθήναι", λέγει ο Θεοκήρυξ Απόστολος Παύλος».Τα θαύματα παρακολουθούν την πίστιν. Όταν ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός απέστειλε τους Μαθητάς Αυτού εις τον κόσμον, τους είπε: «Πορευθέντες εις τον κόσμον άπαντα κηρύξατε το Ευαγγέλιον πάση τη κτίσει. Ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται, ο δε απιστήσας κατακριθήσεται. Σημεία δε τοις πιστεύσασι ταύτα παρακολουθήσει. εν τω ονόματί μου δαιμό­νια εκβαλούσι. γλώσσαις λαλήσουσι καιναίς. όφεις αρούσι. 'καν θανάσιμόν τι πίωσιν, ου μη αυτούς βλάψει. επί αρρώστους χείρας επιθήσουσι, και καλώς έξουσιν» (Μάρκου 16, 17). Ας ακούσουν οι ολιγόπιστοι και ας αποβάλουν την ολιγοπιστίαν, οι άπιστοι την απιστίαν, οι ασεβείς την ασέβειαν. Ας ακούσουν οι ιατροί και ας μάθουν, ότι τας ασθενείας, τας οποίας η ιατρική των επιστήμη, η γνώσις, η σοφία, η τέχνη δεν δύναται να θεραπεύση, τας θεραπεύει η προς τον Θεόν τελεία, θερμή, ζέουσα πίστις. Ας ακούσουν και ας πιστεύσουν ότι «τα αδύνατα παρ' ανθρώποις, δυνα­τά εστι παρά τω Θεώ», «και όπου βούλεται ο Θεός, νικάται φύσεως τάξις. Όπου Θεός ενεργεί, το αδύνατον αργεί».Ως πνευματικός Πατήρ, θεωρώ καθήκον μου, καθώς συνεβούλευσα τον ανωτέρω ασθενή παράλυτον, ο οποίος ως φρόνιμος με ήκουσε, μετενόησε, εξωμολογήθη, επίστευσε και ιάθη σωματικώς και ψυχικώς, έτσι και εσάς, ως τέκνα μου πνευματικά, παρακαλώ, ικετεύω και νουθετώ όπως σπεύσετε, εύρητε Πνευματι­κόν και εξομολογηθήτε μετά συντριβής, ταπεινώσεως και κατανύξεως τας αμαρτίας σας. Μετανοήσατε και πιστεύσατε εις τον αληθινόν Θεόν, μιμούμενοι τον ανωτέρω ασθενή παράλυτον, και σας πληροφορώ ότι, διά της πίστεως, μετανοίας και εξομολογήσεως, θα σωθήτε και θα αξιωθήτε της Βασιλείας των Ουρανών.Όσοι είσθε άπιστοι και ασεβείς και είσθε διανοούμενοι, εγγράμματοι δικηγόροι, ιατροί, αξιωματικοί, πολιτικοί, φροντίσατε να πιστεύσητε πριν έλθη ο θάνατος, ο οποίος εις ώρα που δεν περιμένουμε, θα έλθη και πράξατε έργα άξια μετανοίας, πριν το τέλος φθάση, έως ημέρα εστί, διότι εάν σας εύρη ο θάνατος εις την απιστίαν, θα πιστεύσητε τότε, θα μετανοήτε, αλλά θα είναι πολύ αργά, επειδή εν τω Άδη ουκ έστι μετά­νοια.Διά να σας διευκολύνω εις την οδόν της μετανοίας, της πίστεως και της σωτηρίας, σας συμβουλεύω όλους να προμηθευθήτε μίαν ΚΑΙΝΗΝ ΔΙΑΘΗΚΗΝ. Μη λυπηθήτε να δώσετε ολίγας δραχμάς, διότι αν αγοράσετε μίαν Καινήν Διαθήκην και την αναγινώσκετε μετά προσοχής και πιστεύσετε εις ότι γράφει και τα βάλετε εις εφαρμογήν, θα κερδίσετε τον Παράδεισον. Σκεφθήτε ότι με ολίγας δραχμάς θα αγοράσετε τον Παράδεισον, θα σώσετε την ψυχήν σας, η οποία αξίζει περισσότερον από ότι αξίζει όλος ο κόσμος. Θα κερδίσετε την Βασιλείαν των Ουρανών, της οποίας να αξιωθώμεν πάντες, χάριτι, οικτιρμοίς και φιλανθρωπία του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού και διά πρεσβειών της Παναχράντου Μητρός Αυτού Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας, του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου, των Αγίων ενδόξων και Πανευφήμων Αποστόλων, των Αγίων ενδόξων Μαρτύρων και Ιεραρχών, του Αγίου Πατρός ημών Νεκταρίου και πάντων των Αγίων. Αμήν!


Ο εν Ιερομονάχοις ελάχιστος,
Πνευματικός Πατήρ Φιλόθεος Ζερβάκος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF