Τό νέον ήμερολόγιον έφηρμόσθη εις τήν Ελληνικήν Εκκλησίαν έπί Οικουμενικού Πατριάρχου Γρηγορίου τού Ζ’.
Τού γεγονότος τούτου έλαβεν έπίσήμως γνώσιν τό Οικουμενικόν Πατριαρχεϊον,
τό οποίον καί κατόπιν έπεμβάσεως τού Μητροπολίτου τότε ’Αθηνών Χρυσοστόμου ένέδωκεν,
έπιδοκιμάσαν τήν ήμερολογιακήν μεταβολήν.
Καί όχι μόνον τούτο,
άλλ’ έτέθη εις έφαρμογήν ή μεταρρύθμισις καί εις τό Οικουμενικόν Πατριαρχείον.
Εις μίαν τών συνεδριών τής Ί. Συνόδου, ό τότε Μητροπολίτης Νεοκαισαρείας ’Αμβρόσιος,
έπί ώραν καί πλέον ήγόρευσεν ύπέρ τού Πατρίου Ημερολογίου,
άποφανθείς,
ότι όλως άντικανονικώς, έπήλθεν ή ήμερολογιακή μεταβολή,
ή όποία θά έπιφέρει η άναστάτωσιν εις τήν ζωήν τής ’Εκκλησίας μέ άπροβλέπτους συνέπειας.
Ή πειστική ύπέρ τού Πατρίου Ημερολογίου άπολογία τού,
ώς άνω Συνοδικού Μητροπολίτου,
ήνάγκασε τόν Πατριάρχην Γρηγόριον νά έπιδοκιμάση τά λεχθέντα.
Αποτεινόμενος δέ πρός τόν Μητροπολίτην Νεοκαισαρείας ’Αμβρόσιον,
τηρητήν τούτον φανατικόν τών Ί. Κανόνων καί τών Παραδόσεων τής ’Εκκλησίας, έν είλικρινεί όμολογίαν, λέγει:
«Δυστυχώς τήν ήμερολογιακήν μεταβολήν,
τήν έπέβαλλεν ή Ελληνική Κυβέρνησις».
Ήτο δέ τότε Πρωθυπουργός τής Ελλάδος, ό Άλέξανδρος Παπαναστασίου''.
ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟΝ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΝΥΠΟΜΟΝΟΣ ΑΥΤΟΣ ''ΛΑΙΚΟΣ''
Ένώ οί πάντες άνεμένομεν,συνοδία τη άποφάσει τής Ιεραρχίας,τήν άπό τής 1ης άρξαμένου Οκτωβρίου, προσαρμογήν του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου πρός τό πολιτικόν, πρός τερματισμόν τής έπελθούσης έκ τής μονομερούς έφαρμογής της τελευταίου συγχύσεως, αίφνης βλέπομεν, ότι ή άπόφασις έκείνη δέν έφαρμόσθη, έάν δέ κρίνη τις καί από τίνος δειλάς σχετικάς ειδήσεις, άναγραφείσας εις τάς έφημερίδας, τό έκκλησιαστικόν ήμερολόγιον δέν θα μεταβληθή». Αφού έκθειάζει τό καλά, τα όποία θό προκύψουν διά τό «όρθόδοξον πλήρωμα»... έκ τής άλλαγής τού ήμερολογίου, κάμνει τέλος έκκλησιν λέγοντας: ''Έξορκίζομεν λοιπόν τήν Έκκλησίαν μας νά σπεύση νό προσαρμόση τό ’Εκκλησιαστικόν πρός τό πολιτικόν ήμερολόγιον έγκαίρως, πρό τής ένάρξεως τής τεσσαρακονθημέρου νηστείας των Χριστουγέννων, καί ός μή έπωμισθή άνευ λόγου μίαν άμαρτίαν τής όποίας δέν φανταζόμεθα χειροτέραν. Λαϊκός''. Ό σχολιαστής τής «’Εκκλησίας» εις τό έπόμενον ψύλλον άπαντά εις τήν «Παρατηρήσεων Στήλην».
Πρός τόν μετά τοσούτο άξιεπαίνου, όμολογουμένως, πόνου, ένδιαφέροντος γράψαντα ήμίν περί τού Ημερολογιακού ζητήματος «Λαϊκόν», σπεύδομεν νό δηλώσωμεν, ότι ή Ί. Σύνοδος, ού μόνον διατελεί έν έπιγνώσει του προσγινομένου έκ τής μή προσαρμογής τού ’Εκκλησιαστικού Ημερολογίου πρός τό Πολιτικόν, αλλά και εις τό θρησκευτικόν τού Ορθοδόξου ήμών πληρώματος, αίσθημα». ’Αλλά προσθέττει: «Ό «Λαϊκός» όφείλει νά γνωρίζη, ότι τό τοιαύτα έκκλησιαστικά ζητήματα δέν δύνανται, ουδέ πρέπει, να λύωνται μονομερώς, άλλ’ έν όμοφροσύνη μεθ’ άπασών των ’Ορθοδόξων ’Εκκλησιών, ίνα μή χαλάται τό δι’ αυτών πνεύμα τής κανονικής ένότητος»(;) Δηλαδή, «μία στό καρφί καί μία στό πέταλο!…»! Αι τερματισθεϊσαι τήν 21ην ’Απριλίου 1923 συνεδριάσεις, τής Ιεραρχίας έπανελήφθησαν διά Β.Δ. τήν 24ην Λεκεμβρίου 1923. Εις τό Διάταγμα έτονίζετο, δτι ή Ιεραρχία «θέλει άποφανθή περί τής προσαρμογής τού ’Εκκλησιαστικού ήμερολογίου πρός τό πολιτικόν τοίούτον». Εις τήν πρώτην Συνεδρίασιν παρέστη καί ό ’Αρχηγός Υπουργός των τής Έπαναστάσεως Νικ. Πλαστήρας, ό Πρωθυπουργός Στ. Γονατάς καί ό ’Εκκλησιαστικών Ί. Σιώτης.
Κατ’ αυτήν ό Μητροπολίτης Χρυσόστομος προσεφώνησε τούς ’Αρχιερείς καί έπλεξε τό έγκώμιον των Επαναστατών είπών: «Ό ευσεβής Αρχηγός τής Έπαναστάσεως ό θεός, ό λαλήσας αγαθά ύπέρ τής ’Εκκλησίας εις τήν καρδίαν τοΰ ’Αρχηγού, άς καταπέμψη τάς ευλογίας Αύτού, δι’ αυτόν τε και διά τήν Κυβέρνησιν...». Ή παρουσία των Μελών τής Έπαναστάσεως έστόχευε προφανώς εις τόν έκβιασμόν τής Ιεραρχίας διά τό νέον ήμερολόγιον. Καί πράγματι, τό θέμα του «νέου ήμερολογίου», τό έθεσε ωμά καί άπερίφραστα πρός τήν Ιεραρχίαν, ό λαβών τελευταίος τόν λόγον υπουργός Ί. Σιώτης, δίδων έμμέσως γραμμήν άποφάσεως εις τήν Ιεραρχίαν, λέγων: ''Εχει τέλος ή Ιεραρχία τό έργον του συντονισμού του’Εκκλησιαστικού πρός τό Πολιτικόν ήμερολόγιον, έργον,όπερ προφανώς είναι επείγον καί άπαραίτητον πρός πρόληψιν των άτόπων της διαφοράς τών ημερολογίων». «Άφού, ούτως ή Ιεραρχία έμαθεν,έγραφεν μετά 3ετίαν, ό άείμνηστος Γρηγ. Εύστρατιάδης, έκ του στόματος της ’Επαναστάσεως καί ιδίως του Ύπουρνού τών Εκκλησιαστικών, ότι ή θέλησις αύτής νά διορθωθή τό Εκκλησιαστικόν Ήμερολόγιον, έπρεπε νά γνωρίση καί ποιοί κίνδυνοι τήν έπαπειλούν, άν τυχόν δυστροπήση νά έκτελέση τήν θέλησιν καί άπόφασιν τής Επαναστάσεως, ήτις ήτο θέλησις καί άπόφασις τοΰ Μακαριωτάτου».
Παρ΄όλον τόν έκβιασμόν, όστις ήσκήθη έπί τής Ιεραρχίας, ή άπόφασις, ή όποία έξεδόθη ήτο: «’Αποφασίζει,όπως άφομιώση τό Εκκλησιαστικόν Ήμερολόνιον πρός τό Πολιτικόν ύπό τόν όρον τής συμφωνίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου... καί όπως τούτο συνεννοηθή μεθ’ όλων τών Έκκλησιών». Έμειοψήφησαν εις τήν περί μεταβολής του Ημερολογίου άπόφασιν οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίται Πατρών Αντώνιος, Σύρου, Τήνου ’Αθανάσιος, Δημητριάδος Γερμανός, Θήρας Άγαθάγγελος καί ό Χαλκίδας Γρηγόριος. Επίσης κατά του νέου ήμερολογίου έτάχθησαν τά Πατριαρχεία Ιεροσολύμων, Αντιόχειας, Αλεξάνδρείας, Σερβίας καί Ρωσίας. ’Από πλευράς Μητροπόλεως Αθηνών τώρα ήσαν τά πάντα έτοιμα διά τό έκκλησιαστικόν πραξικόπημα, πού θά έπέβαλλε τό παπικόν ήμερολόγιον διαρκούντος τοΰ στρατιωτικού Νόμου. Τήν 2αν Ιανουάριου 1924 ν. ήμ., ο ’Αρχηγός τής Έπαναστάσεως Νικ. Πλαστήρας, «κατέθεσεν» έν τή «Βουλή» τών Ελλήνων τήν «εντολήν του έπαναστατήσαντος Λαού» καί παρέδωσε τήν έξουσίαν εις τούς έκλεγέντας μονοπλεύρως,(τό Λαϊκόν κόμμα άπέσχε των έκλογών) «Δημοκρατικούς», κατά τάς έκλογάς τής 16ης Δεκεμβρίου 1923. ’Αμέσως (11 ’Ιανουάριου 1924) έσχηματίσθη ή πρώτη μετεπαναστατική Κυβέρνησες ύπο τόν ’Ελευθέριον Βενιζέλον.
Ή Κυβέρνησις αυτή ήτο βραχύβιος και τήν διεδέχθη τήν 22 Ιανουάριου 1924,έτέρα πάλιν Κυβέρνησις ύπό τόν Γ. Καφαντάρη, διά νά καταλήξη τήν 16 Μαρτίου 1924 εις νέα Κυβέρνησιν ύπό τον ’Αλεξ. Παπαναστασίου. Τήν 24 Μαρτίου 1924 έκηρύχθη έκπτωτος ό Βασιλεύς Γεώργιος Β’ καί ή Βασιλεία καί άνεκηρύχθη η Δημοκρατία. Τήν 2αν Φεβρουάριου 1924,ό Μητροπολίτης Χρυσόστομος Παπαδόπουλος προέβη εις τόν τύπον, εις δηλώσεις: ''Σημερινοί πληροφορίαι, άνεπίσημοι όμως έκ Κωνσταντινουπόλεως αναφέρουν, ότι ή ’Ιερά Σύνοδος των Πατριαρχείου άπεδέχθη τήν πρότασιν ήμών περί άφομοιώσεως πολιτικού καί έκκλησιαστικού ήμερολογίου. Τήν πρότασιν τής Ελληνικής καθώς καί τής Ρουμανικής ’Εκκλησίας,τά Πατριαρχεία είχον παραπέμψη εις ειδικήν έπιτροπήν έκ Μητροπολιτών. 'Ηδη αυτή, κατά τάς αύτάς πάντοτε άνεπισήμους πληροφορίας, αί όποίαι δέν έχω κανένα λόγον νά πιστεύω ότι είναι ανακριβείς, άπεφάνθη ύπέρ τής συνταυτίσεως των δύο ήμερολογίων άπό τής 10ης Μαρτίου τού έκκλρσιαστικου,ήτις θά θεωρηθή 23 Μαρτίου.
Δέον, όμως νά σημειωθή, ότι ή Ορθόδοξος ’Εκκλησία δέν άποδέχεται τό Γρηγοριανόν ήμερολόγιον, άλλά μεταρρυθμίζει τό Ίουλιανόν προσθέτουσα 13 ήμέρας εις αυτό. Διότι τό Πάσχα καί όλαι αί κινηταί έορταί θά έορτάζωνται πάντοτε τάς ήμέρας κατά τάς όποιας θά συνέπιπτον μέ τό παλαιόν ήμερολόγιον, άδιάφορον ποιάν ήμε- ρομηνίαν μέ τό νέον. Μόνον αί κινηταί έορταί θά συνταυτισθούν μέ τό Γρηγοριανόν ήμερολόγιον. Καί τούτο, μέχρις ότου συνέλθουν όλαι αί Ορθόδοξοι ’Εκκλησίαι καί άποφασίσουν όριστικώς περί τού ήμερολογίου, τό όποίον άπό 23 Μαρτίου θά είναι έν καί μόνον''. Μετά τάς «δηλώσεις» αύτάς, ή «δημοκρατική» έφημερίδα»’Έθνος», «βασιλικώτερη τού Βασιλέως» σχολιάζει:
ΤΟ ΠΑΣΧΑ
Αυτή ή έπιφύλαξις τής ’Εκκλησίας διά τό Πάσχα καί τάς κινητάς έορτάς τού Πασχαλινού κύκλου δέν μάς φαίνεται καί τόσον λυσιτελής. ’Αφού πρόκειται τόν έρχόμενον Μάρτιον νά αφομοιωθούν τά δύο ήμερολόγια, εύχής έργον θά ήτο ή άφομοίωσις νά έπήρχετο πλήρης καί νά παύσουν διά παντός τά μπερδέματα. «Αν καί είχεν άποφασισθή ύπό τού Μητροπολίτου Χρυσοστόμου, ή έφαρμογή του Παπικού έορτολονίου διά τήν 1Οην Μαρτίου 1924 μονομερώς εις τήν ’Εκκλησίαν τής Ελλάδος, χωρίς τήν έφαρμογήν καί πασών τών ’Ορθοδόξων ’Εκκλησιών, συμφώνως πρός τήν άπόφασιν τής Ιεραρχίας, ούδεμία «διαφώτισις» έγένετο είς τόν Λαόν, περί τής μεταβολής αυτής. Καί τούτο διά τόν φόβον λαικών έξεγέρσεων. Άπό πλευράς ''Κυβερνητικών'' καί ''προοδευτικών'' έφημερίδων έτονίζετο συνεχώς καί καθαρά ή άναγκαιότης τής άφομοιώσεως τού ’Εκκλησιαστικού πρός τό πολιτικόν ήμερολόγιον, λόγω δέ τού στρατιωτικού Νόμου καί τής λογοκρισίας δέν ήκούσθησαν καθόλου αί διαφωνίαι.
Ό άείμνηστος Άνδρέας Βαπορίδης-πρώτος Πρόεδρος του «Συλλόγου τών ’Ορθοδόξων» (1925)»-μάς είπε, ότι όλίγας ήμέρας πρό τής έφαρμογής έγένετο είς τήν Αίθουσαν τών «Έμποροϋπαλλήλων» (πλατεία Μητροπόλεως), μία συγκέντρωσις, είς τήν οποίαν ώμίλησαν πολλοί διαδηλούντες τάς άνησυχίας των. Είς αυτήν προσήλθεν, άπεσταλμένος τού Μητροπολίτου Χρυσοστόμου, ό Καθηγητής τού Πανεπιστημίου Παύλος Καρολίδης (1849-1930), ό όποιος διαβεβαίωσε τους συγκεντρωθέντας, έκ μέρους τοΰ Μητροπολίτου, ότι «ούδεμία αλλαγή θά γίνη χωρίς τήν σύμφωνον γνώμην καί τών άλλων ’Ορθοδόξων Εκκλησιών!». Καί τήν τελευταίαν άκόμη στιγμήν ένέπαιζον τούς Πιστούς!... Παρ’ δλας τάς «διαβεβαιώσεις»,ό εύσεβής Ελληνικός Λαός, οί πραγματικοί «Φύλακες τής ’Ορθοδοξίας», άνησυχούσεν... Καί τήν 4/17 Μαρτίου 1924, άκριβώς έξ ήμέρας πρό τής μεταβολής, διέλαβε τής προσοχής τής λογοκρισίας τών Κυβερνώντων καί έδήμοσιεύθη είς τήν έφημερίδα «ΣΚΡΙΠ», ή κατωτέρω διαμαρτυρία ύπογεγραμμένη ύπό πολλών ’Ορθοδόξων Ιερέων.
NEON ΠΛΗΓΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Παρά πολλών ’Ορθοδόξων Κληρικών μάς άπεστάλη πρός δημοσιεύουν, τό έξής άρθρον. Νέον πάλιν κτύπημα, θανάσιμον τήν φοράν ταύτην, πρόκειται νά κατενεχθή κατά τής ένότητος τής ’Ορθοδόξου ’Εκκλησίας. Παρ’ όλην τήν κατάπτωσιν είς ήν περιήλθεν ή ’Ορθόδοξος ’Εκκλησία, διατηρεί όμως αύτη μέχρι σήμερον, τήν ένότητα έμφαινομένην έν τοίς άλλοις καί δή καί έν τη τηρήσει του αυτού ’Εκκλησιαστικού ήμερολογίου. Άλλ’ ή ’Εκκλησία τής Ελλάδος έκτελούσα άπόφασιν ’Ορθοδόξου Συνεδρίου, όπερ καί λόγω συνθέσεως καί λόγω συζητήσεως τών ’Εκκλησιαστικών θεμάτων, άποτελεί τούτο αύτό ύβριν καί παρωδίαν τού κανονικού τρόπου, δι’ ου ή ’Ορθόδοξος ’Εκκλησία είσηγείται πάλαι καί συζητεί τά ’Εκκλησιαστικά ζητήματα, άγγέλλει μετά προηγουμένην, ώς λέγει, συναινέση τού Οικουμενικού Πατριαρχείου,τήν κατάργησιν του παρ’ ήμιν ’Εκκλησιαστικού Ήμερολογίου, τής έπικειμένης 10ης Μαρτίου ύπολογιζομένης, ώς 23ης του αυτού μηνός. Καί έρωτώμεν τόν Μακαριώτατον Μητροπολίτην Αθηνών, τόν λαβόντα τήν πρωτοβουλίαν τής τοιαύτης μεταβολής· είναι αυτή ή όδός δι’ ής μεταβάλλονται διατάξεις έν τή Έκκλησία γενικώς ίσχύουσαι καί ύπό πασών τών Ορθοδόξων ’Εκκλησιών παραδεδειγμέναι;
Καί, ό όλίγην θεολογικήν μόρφωσιν έχων, γνωρίζει, ότι τοιαύται μεταβολαί, μόνον δι’άποφάσεως Οικουμενικής Συνόδου είναι δυνατόν νά έπενεχθώσι. Αύτη είναι ή κανονική φωνή τής Ορθοδόξου ’Εκκλησίας. Τοιαύται Μεταβολαί μόνον δι΄άποφάσεως Οικουμενικής Συνόδου είναι δυνατόν νά έπενεχθώσι. Αυτή είναι ή κανονική φωνή τής Ορθοδόξου Εκκλησίας καί ταύτην ζητούσι τά τρία Ορθόδοξα Πατριαρχεία τής Ανατολής, έχόμενα ίερώς τής Ορθοδόξου Παραδόσεως. Άκούομεν, ότι ζητείται νά συνέλθη Οικουμενική Σύνοδος έν Ίεροσολύμοις τήν Πεντηκοστήν πρός διόρθωσιν τών Πασχαλιών, διατί λοιπόν ό Μητροπολίτης Αθηνών σπεύδει νά έγκαθιδρύση πραξικοπηματικώς τό ήμερολόγιον καί δέν άφίνει τό ζήτημα νά λυθή διά τού κανονικού τής Εκκλησίας οργάνου;
Αφού έπέρασαν τόσοι αιώνες, δέν είναι δυνατόν νά παρέλθωσιν άκόμη τέσσαρες μήνες; Δέν άναλογίζετε τούς φοβερούς κινδύνους, ους θά έχη μία τοιαύτη άπόφασις έπί τής ένότητος τής ’Εκκλησίας,κινδύνους διασπάσεως νυν μέν εις δύο ήμισυ εις τάς Ορθοδόξους ’Εκκλησίας τής Ανατολής, καί τάς έν τή Ευρώπη, Ορθοδόξους Εκκλησίας, βραδύτερον δέ τελείας έξαθρώσεως τής όλης ’Ορθοδοξίας πρός σκανδαλισμόν τών πιστών; ’Αρκεί τω όντι έν τω μέλλοντι φιλόδοξος τις καί κουφός πρωθιεράρχης, δουλεύων τήν πολιτικήν, ή ύπό άλλων έλατηρίων άγόμενος, συνεννούμενος πρός τίνας προέδρους ’Εκκλησιών του αύτού φυράματός του έξαρθρώση τελείως τήν ένότητα τής ’Εκκλησίας, ζητών ρεφερέντουμ τήν μεταβολήν καί άλλων ιερών θεσμών καί διατάξεων, γενικώς σήμερον άποδεδεγμένων. Οί ύποφαινόμενοι μέλη,πιστά τής Ορθοδόξου Εκκλησίας, κη δόμενα, καθ’ό έχουσι καθήκον τής ένότητος αύτής,προτρέπουσι τόν Μακαριώτατον Μητροπολίτην ’Αθηνών νά σταματήση έπί τής κατωφέρειας, έν ή έτέθη. Καί άλλοτε είσηγήθη τήν κουράν των Κληρικών, ζήτημα μή δογματικόν καί δευτερεύον,είδε τίνα άποτελέσματα έσχε τούτο καί πόσον έσκανδάλισε τάς συνειδήσεις τών πιστών.
Τώρα είσηγείται τήν έφαρμογήν τών περί ήμερολογίου άποφάσεων τής έν Κωνσταντινουπόλει παρασυναγωγής. Είναι άνάγκη σεβόμενος τήν Ορθόδοξον περιωπήν, έφ’ ής ίσταται, νά σεβασθή τήν ένότητα τής Ορθοδόξου ’Εκκλησίας. Άλλως θά έπανέλθωμεν πολλώ άποκαλυπτικώτεροι. Ή ένότης τής’Ορθοδόξου Εκκλησίας δέν είναι ζήτημα, όπερ δύναται νά διαχειρίζηται οίοςδήποτε ιεράρχης καί μάλιστα πρόεδρος τής ’Εκκλησίας τής Ελλάδος. («Επονται αί ύπογραφαί τών ’Ορθοδόξων). Τήν 1Οην Μαρτίου 1924 π.ήμ. 1924, ήμέρα Κυριακήν έδημοσιεύθη εις δλας τάς έφημερίδας, η κατωτέρω ανυπόγραφος «άνακοίνωσις» μέ τήν ένδειξιν «έκ του Γραφείου τής Ιεράς Συνόδου», μέ τήν όποίαν έγνώριζε είς τόν Ελληνικόν Λαόν,τήν άφομοίωσιν τοϋ ’Εκκλησιαστικού ημερολογίου προς τό Πολιτικόν.
ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΥΣΕΒΗ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΛΑΟΝ
Κατά τήν άπόφασιν τοϋ Οικουμενικού Πατριαρχείου, δι’έπισήμου γράμματος αύτού χθές ληθφέντος καί από 8 Μαρτίου έ. έτους χρονολογουμένου, άνεκοινώθη τή Ίερά Συνόδω,ότι άπο αύριον, Κυριακή 23 Μαρτίου έν ήμερολόγιον θά ύπάρχη καί έν τή Έκκλησία καί έν τή Πολιτεία.''Ή Ιερά Σύνοδος τής ’Εκκλησίας τής Ελλάδος άποδεχθείσα τήν άπόφασιν ταύτην, θέτει αύτήν εις έφαρμογήν προνοούσα περί τής προλήψεως, τής έπικρατούσης συγχύσεως καί άνωμαλίας ένεκα του διχασμού του ήμερολογίου, έξ ών, ού σμικρά ζημία έγίνετο εις τόν θρησκευτικόν βίον του Ελληνικού Λαού. Διότι βεβαίως ήτο άτοπον νά προηγήται των Χριστουγέννων ή έορτή τοϋ Νέου έτους καί νά μήν έορτάζωμεν τάς Άγίας ’Εορτάς, κατά τάς άνέκαθεν καθωρισμένας ύπό τής ’Εκκλησίας ημερομηνίας. Μετά τήν διόρθωσιν, ταύτην τήν προσεχή Τρίτην θά έορτάσωμεν συγχρόνως καί τόν Ευαγγελισμόν τής Θεοτόκου καί τήν Εθνικήν Εορτήν ήμών. Τό ίδιον θά γίνεται δι'όλας τάς άκινήτους έορτάς.
Π.χ. του Άγ. Κωνσταντίνου θά έορτασθή τή 21η Μαίου καί όχι τήν 3 ’Ιουνίου, τής Κοιμήσεως τής Θεοτόκου την 15 Αύγούστου, όπως πάντοτε καί ουχί τις 28 Αύγουστου. Τό Πασχάλιον όμως τής ’Ορθοδόξου ’Εκκλησίας, έπειδή τούτο προήλθεν έξ άποφάσεως οικουμενικής Συνόδου, μένει μετά τήν διόρθωσιν ταύτην του ήμερολογίου άθικτον καί επαφίεται, ή περί αύτού κρίσις είς τήν δλην Οικουμενικήν ’Εκκλησίαν. Συνεπώς έφέτος, τό Πάσχα θά έορτασθή τήν 27 ’Απριλίου {14 παλαιόν) καί έκ του Πάσχα θά κανονίζωνται, αί έξ αύτού έξαρτώμεναι έορταί. Ούτω, ή ήμέρα τής Πεντηκοστής θά έορτασθή τή 15 ’Ιουνίου {2 παλαιόν). Εξ όνόματος τής Ιερός Συνόδου, άποτελουμένης έξ όλης τής Ιεραρχίας τής ’Εκκλησίας τής Ελλάδος, βεβαιούμεν τόν εύσεβή Ελληνικόν Λαόν,ότι ή γενομένη αύτη διόρθωσις του Ημερολογίου,όχι μόνον σκόπιμος καί ωφέλιμος ήτο, αλλά καί άνταποκρίνεται είς τήν πολλαχόθεν έκδηλωθείσαν έπιθυμίαν καί άνάγκην αύτού καί ουδέ κάν προσκρούει είς δόγμα τι, ούτε είς κανόνα τινά τής Εκκλησίας...
Ή ’Ορθόδοξος Ιεραρχία είναι ή μόνη ήτις, έκ τής αποστολής της, τά ωφέλιμα τω λαώ κατεργάζεται· πόσα άπόφασις αύτής είς τό καλώς νοούμενον συμφέρον τής ’Εκκλησίας καί τής Πολιτείας άποβλέπει καί συνεπώς, αί αποφάσεις αύτής έν πλήρει έπιγνώσει έλήφθησαν καί οί τά έναντία διαδίδοντες, ουδόλως τό συμφέρον τού Ελληνικού Λαού άγαπώσιν,αλλά τό έναντίον έπιδιώκουσι, ζητούντες νά καταρρίψωσι τό γόητρον της κορυφής τής ’Εκκλησίας, τού Οικουμενικού Πατριαρχείου, όπερ έάν έν ήμέρας δυσχειμέροις τήν ίεράν τής Πίστεως παρακαταθήκην εύκλείωτον έφύλαξε, πολλώ μάλλον πράττει τούτο έν τω αίώνι τού Πολιτισμού καί τής προόδου, όπου τό πνεύμα τού Χριστιανισμού έξαπλούται. Δέν ήτο δυνατόν βεβαίως τό Οικουμενικόν Πατριαρχείον,αί Έκκλησίαι τής ’Ελλάδος καί τής Κύπρου, και άλλας ’Ορθοδόξους ’Εκκλησίας παραλείπομεν, νά προβώσιν εις πράξιν προσκρούουσα εις τήν Ορθοδοξίαν. Ουδεμία παρ΄Ορθοδόξου ’Εκκλησίας διαμαρτυρία ήκούσθη,μόνον άντιρρήσεις προβάλλονται ένεκα τοπικών λόγων,αίτινες θά άρθώσιν· ό Μακαριώτατος Πατριάρχης ’Ιεροσολύμων άπό τού παρελθόντος ήδη θέρους, έδήλωσεν ότι ή ’Εκκλησία τής Ελλάδος δύναται νά διορθώση τό ήμερολόγιον. Έφ’ όσον τό Πασχάλιον μένει άθικτον, έπαφιέμενον, ώς είπομεν, εις τήν κρίσιν τής όλης Ορθοδόξου ’Εκκλησίας καί έφ’ όσον ή γενομένη διόρθωσις τού Ίουλιανοϋ Ημερολογίου δέν μεταβάλλει τό Εκκλησιαστικόν αυτού μέρος, άλλά τουναντίον καθιστά τάς άκινήτους έορτάς εις τάς πραγματικός των ήμερομηνίας, ή ένότης των Ορθοδόξων ’Εκκλησιών δέν παραβλάπτεται.
Μελετάται δε, ή συγκρότησις Συνόδου έν Ίεροσολύμοις, πρός όριστικόν διακανονισμόν τού ζητήματος.(Έκ τού Γραφείου τής Ιεράς Συνόδου)''...! Οχυρωμένος όπισθεν τού Στρατιωτικού νόμου των Συνταγματαρχών έπαναστατών τού 1922, μέ τήν άνωτέρω ''άνακοίνωσιν'', μεστή άνοήτων καί ψευδών δικαιολογιών άπευθυνθείσαν, ώς έπίστευε πρός κόρφους ή μουζίκους, ό έλέω σκοτεινών δυνάμεων άναδειχθείς Άρχ/πος Ελλάδος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, έξετέλεσεν έν ψυχρώ, το έπί 1900 έτη, Ορθόδοξον, Πάτριον Έορτολόγιον. Καί τήν Κυριακήν 10ην Μαρτίου 1924, ή όποία» αύτομάτως» γίνεται 23 Μαρτίου 1924,όλοι οί Ναοί καί Μοναί τής Ελλάδος διετάχθησαν νά παραλείψουν έορταζομένους Άγιους 13 ημερών!... Διά τήν ήμέραν αυτήν, ή όσιωτάτη Γερόντισσα Εύφημία, Ήγουμένη τής Ιερός Μονής Κοιμήσεως τής Θεοτόκου Πάρνηθος ’Αττικής, μας είπε τά έξής: «Τήν ήμέραν έκείνην,νεαρά κοπέλλα τότε, είχα πάει νά έκκλησιασθώ εις τόν Αγιον Σπυρίδωνα τού Πειραιώς. Τήν ώραν έκείνην, οί ψάλται διάβαζαν τούς κανόνες.
'Οταν έφθασαν στήν έκτην “Ωδήν διάβασαν τό Συναξάριον τής ήμέρας: «Τή 10η τού αύτού μηνός, μνήμη τού Άγιου Μάρτυρος Κοδράτου κλπ…». Άλλά δέν σταμάτησαν. Συνέχισαν οί ψάλται εναλλάξ, νά διαβάζουν τά Συναξάρια... τής 11ης τού μηνός, τής 12ης, 13ης, 14ης... και σταμάτησαν στό συναξάρι τής 23ης Μαρτίου, λέγοντες με... αργή φωνή: “Τή 23 του αύτού μηνάς, μνήμη του Αγίου Νίκωνος καί των σύν αύτώ 199 μαθητών αύτού μαρτύρων»! Δέν πολυκατάλαβα, γιατί τά διάβαζαν. Ρώτησα έναν γνωστόν μου Επίτροπο καί πήρα τήν άπάντησιν, ότι μέ έντολή τού Μητροπολίτου, ή σημερινή ή μέρα 10 Μαρτίου έγινε 23 Μαρτίου!». Τήν ήμέραν αυτήν ό αείμνηστος καί Ομολογητής Επίσκοπος των Γ.Ο.Χ. Κυκλάδων, Γερμανός Βαρυκόπουλος, έφημέριος τότε εις τόν Ιερόν Ναόν Αγίου ’Αλεξάνδρου Παλαιού Φαλήρου, κατά τήν άπόλυσιν τής θείας Λειτουργίας... έμνημόνευσεν «...καί των 13 ήμερών, ών καί τήν μνήμην αύτών... έπιτελοΰμεν!». Τήν 25ην Μαρτίου 1924 κατά τόν νέον ήμερολόνιον, διά τήν Πολιτείαν καί τήν ’Εκκλησίαν τώρα, έπραγματοποιήθησαν δύο πραξικοπήματα: α). Τό ’Εκκλησιαστικόν εις τόν Ναόν τής Μητροπόλεως ’Αθηνών μέ δράστην τόν Μητροπολίτην Χρυσόστομον Παπαδόπουλον, όπου έωρτάσθη, πάντοτε μέ τήν άπειλήν τού στρατιωτικού νόμου, ο Εύαγγελισμός τής Θεοτόκου 13 ημέρας ένωρίτερον, καί β). ή καθαίρεσις τής Βασιλείας μέ δράστας τά Μέλη τής Έπαναστάσεως. Δι’ αυτήν, ό έξαίρετος δημοσιογράφος Νικόλαος Κρανιωτάκης εις άρθρον του εις τήν «Καθημερινήν» καί μέ τίτλον «Ή Καθαίρεσις», μεταξύ τών άλλων γράφει: ''Ύπό τήν έπιβολήν προσταγμάτων αύστηρών, ύπό τούς ήχους τών σαλπίγγων, οί στρατιώται άπέσπασαν τό Στέμμα μέ τόν Σταυρόν καί τόν άπέρριψαν κατά παραγγελίαν!
Καί ή Ελληνική Δημοκρατία έγεννήθη…». Σημειωτέον δέ, ότι ή καθαίρεσις τής Βασιλείας έγένετο πρό τού Δημοψηφίσματος! Διά τάς κακοηθείας καί άσχημείας, αί όποίαι έγένοντο κατά του «Στέματος καί του Τίμιου Σταυρού», έξ αιτίας τής άνακηρύξεως τής Δημοκρατίας, έδημοσιεύθη ή κατωτέρω διαμαρτυρία πρός τόν «μακάριον... Μακαριώτατον Μητροπολίτην ’Αθηνών κ. Χρυσόστομον», ύπογεγραμμένη ύπό δεκάδων εύσεβών Πιστών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου