...''Αλίμονον, πάτερ,
εάν η διοικητική και μόνον εξάρτησις
εξησφάλιζε την σωτηρίαν των πιστών και ουχί η ουσιαστική,
ήτοι η Κοινωνία μετά της Αληθείας και η αγία πρόθεσις του διασώζειν πάση θυσία ταύτην!
Διότι καθ' υμάς και οι εσαγαγόντες, δια της Κρατικής ενίοτε βίας,
τας ποικίλας αιρέσεις των εν τη Εκκλησία επί μακρότατον χρονικόν διάστημα (όρα Εικονομάχους επί 120 έτη διώκοντας τους Ορθοδόξους),
ήσαν ΕΝΤΟΣ Εκκλησίας και οι ανθιστάμενοι και διωκόμενοι ΕΚΤΟΣ!!...
Κατά την ιδίαν λογικήν εκτός Εκκλησίας πρέπει να ευρίσκονται και ο Μάξιμος ο Ομολογητής μετά του αγίου Σωφρονίου,
διότι αντέστησαν εις την αιρετικήν ''Έκθεσιν'' του Ηρακλείου, την οποίαν υπέγραψαν πλήθος επισκόπων, ως και οι πατριάρχαι εισέτι:
Κων/λεως, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας, Ιεροσολύμων και αυτός ο της Ρώμης Ονώριος!
Δεν το αντελήφθητε εισέτι,
ότι εις τας ημέρας μας, οι των Εκκλησιών αρχηγοί δύνανται να έχουν ''αρίστας σχέσεις'' μεταξύ των
και να κοινωνούν πλήρως,
ενώ τη ουσία ουδείς εξ αυτών να επιθυμεί τοιαύτας σχέσεις, ή ο έχων την μεγαλυτέραν πολιτικήν ισχύν θα επιβάλλεται εις τους άλλους;
Βλέπε περιπτώσεις Αθηναγόρου, Ιακώβου Αμερικής κ.λ.π.
Από την πρώτην ημέραν αντικανονικώς ήρπασαν τους θρόνους και αντικανονικώς συνεχίζουν να ποιμένουν,
(γράφε φθείρουν) τα λογικά ποίμνιά των.
Λοιπόν, σας αρκεί ότι έχουν κ ο ι ν ω ν ί α ν με τας άλλας Εκκλησίας,
και κατά συνέπειαν, είναι ''άγιοι'' και ''εν τάξει'';
Πότε θα αντιληφθείτε,
ότι τα Υπουργεία Εξωτερικών των διαφόρων Δυνάμεων είναι τη ουσία τα Πατριαρχεία,
οι δε Αρχηγοί των Εκκλησιών ενεργούν οιωνεί, ως υποτακτικοί των επιθυμιών του'';...
H Ιστορία έχει να μας παρουσιάσει δις την τοπικήν Εκκλησίαν της Κων/λεως άνευ ορθοδόξου επισκόπου. Πρώτον μεν, ότε ούσαν Αρειανοκρατουμένην, ο μεταβάς εκεί προς ενίσχυσιν του Ορθοδόξου ποιμνίου Γρηγόριος ο θεολόγος εύρε αυτό «και ανεπίσκοπον» (MANSΙ 3, 532). Δεύτερον δε επί κακοδόξου Νεστορίου, ότε οί πιστοί, κλήρος και λαος αποκηρύξαντες αυτόν συνήγοντο άνευ αυτού (MANSΙ 4, 1096).
Συνεπώς, ο οργανικός σύνδεσμος επισκόπου και αληθείας αποτελεί όρον εκ των ων ουκ άνευ δια την Ορθοδοξίαν της τοπικής εκκλησίας , ης ούτος προίσταται. Δια τούτο και ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ετόνιζε προς τους αντιπάλους του: ''Οι της του Χριστού Εκκλησίας, της αληθείας εισί.
Και οι μη της αληθείας όντες, ουδέ της του Χριστού Εκκλησίας εισί''. (Συγγράμ. Β', 627). Ουχί λοιπόν της Εκκλησίας οι κακοδοξούντες, ουδέ ποιμένες, αλλά ''λύκοι'' εν προβάτου δορά, φορά προβάτων κατεργαζόμενοι, έστω κι αν τιτλοφορώνται αρχιποιμένες, παναγιώτατοι και οικουμενικοί. ''Και τοσούτον μάλλον αν και σφων αυτών κατεψεύδοιντο'' συνεχίζει ο μέγας πατήρ, ''ποιμένας και αρχιποιμένας ιερούς εαυτούς καλούντες και υπ' αλλήλων καλούμενοι.
Μηδέ γαρ προσώποις τον Χριστιανισμόν, αλλ' αληθεία και ακριβεία πίστεως χαρακτηρίζεσθαι μεμυήμεθα''. (Ένθ αν). Δια τούτον είχε δίκαιον ο καθηγητής πατήρ Γ. Φλωρόφσκι, όταν έγραφε: ''Πολύ συχνά το μέτρον της αληθείας είναι η μαρτυρία της μεοψηφίας. Είναι δυνατόν να είναι Καθολική Εκκλησία το ''μικρόν ποίμνιον''.
Ίσως υπάρχουν περισσότεροι ετερόδοξοι παρά Ορθόδοξοι. Είναι δυνατόν να εξαπλωθούν οι αιρετικοί παντού και να καταλήξει η Εκκλησία εις το περιθώριον της Ιστορίας ή να αποσυρθεί εις την έρημον. Αυτό συνέβη κατ' επανάληψιν εις την Ιστορίαν και είναι πολύ πιθανόν να συμβεί και πάλιν...''.
''Το καθήκον της υπακοής παύει όταν ο επίσκοπος παρεκκλίνει από τον καθολικόν κανόνα και ο Λαός έχει το δικαίωμα να τον κατηγορήσει, ακόμα δε και να τον καθαιρέσει''. (Αγία Γραφή, Εκκλησία, Παράδοσις, Θεσσαλον. 1977, σελ. 71, 75. Πρβλ. Ι. Κοτσώνη, Προβλήματα Εκκλησιαστικής Οικονομίας, σελ. 113). ''Γιατι όμως αισθάνονται οι Χριστιανοί τόσο πολύ έντονα την ανάγκη να καταφύγουν οπωσδήποτε σε μια διοικητικά οργανωμένη Εκκλησία;
Αυτό γίνεται, γιατι η Ιστορία έχει μεγάλη δύναμη στην ψυχή μας. Επειδή στην Εκκλησία μέσα στους αιώνες την γνωρίσαμε οργανωμένη σε Πατριαρχεία και σε Συνόδους, την ταυτήσαμε με την οργάνωσή της αυτήν, ξεχνώντας ότι κατά την διάρκεια των αιρέσεων, η οργάνωση αυτή χανόταν για τους Ορθοδόξους και γινόταν το όπλο της κακοδοξίας εναντίον τους.
Όμως στους αποκαλυπτικούς καιρούς που ζούμε, έχουμε αφήσει πια πίσω την Ιστορία και μπήκαμε στην Εσχατολογία. Η πνευματική μας επιβίωση εξαρτάται από την συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος. Έπεσαν πια όλα τα ιστορικά μας αντερείσματα. Η αποστασία άλλαξε τους ποιμένας σε λύκους και η οργανωμένη Εκκλησία που ξέραμε είναι πια σήμερα αγέλη λύκων και θάνατος προβάτων. Ο διάβολος είναι πια λυμένος.
Για να επιβιώσουμε πρέπει να δούμε την Εκκλησία στη μυστική και μυστηριακή της ουσία, γυμνωμένη από την διοικητική της οργάνωση που γνωρίσαμε στην Ιστορία. Στην αρένα οι μάρτυρες γυμνοί αντιμετώπιζαν τα θηρία. Γυμνή και η στρατευομένη Εκκλησία των εσχάτων καιρών θα παλέψει μαζί τους χωρίς Συνόδους, χωρίς Πατριαρχεία, χωρίς σύνδεσμο των κατά τόπους μικρών Εκκλησιών άλλον από τον Χριστόν και την κοινωνία τους με την θριαμβεύουσα Εκκλησία.
Το συνηθισμένο λοιπόν ερώτημα: ''Καλά να φύγουμε από τον Οικουμενισμό, αλλά σε ποια Εκκλησία να πάμε;'' δεν έχει την θέση του σήμερα. Γιατι δεν πρόκειται να πάμε πουθενά, αλλά να μείνουμε στην Εκκλησία του Χριστού, στην Εκκλησία των Πατέρων.
Ν' αρνηθούμε τις παραποιήσεις και να μείνουμε στην αλήθεια που από απαλών ονύχων γνωρίσαμε, αλλά δυσκολευόμαστε πια ν' αναγνωρίσουμε σ' αυτό που μας λέγουν, ότι είναι δήθεν Εκκλησία. Αυτή την άρνηση του ψεύδους και των παραποιήσεων, θα την πραγματοποιήσουμε εκεί που βρισκόμαστε, διακόπτοντας απλά κάθε επικοινωνία μαζί της.
Και τότε, όταν θα έχουμε κάνει το πρώτο βήμα που περιμένει από μας ο Θεός, θα έλθει ο ίδιος σε συνάντησή μας και θ' ανοίξει τα μάτια μας που μέχρι τότε όνομα είχαν ότι βλέπουν, αλλά ήταν ανίκανα να δουν τον αληθινό Χριστό. Και όταν τον δούμε θα τρέξουμε στον πιο ακριβό μας φίλο, όπως έτρεξε ο Φίλιππος στον Ναθαναήλ και θα τον καλέσουμε να' ρθει να δει κι αυτός , όσο κι αν αμφιβάλλει για το καλό που μπορεί να έλθει από την Ναζαρέτ.
Έτσι σχηματίζεται το ''μικρό ποίμνιο'', η μικρή τοπική εκκλησία. Οι αληθινοί Ισραηλίτες βρίσκουν ο ένας τον άλλον και έρχονται μαζί στον Χριστό, λαικοί και Ιερείς και Επίσκοποι. Αυτή η δραματική, αλλά ευλογημένη διαδικασία είναι ήδη από δεκαετίες γνωστή στην Ρωσία. Η λεγομένη ''Εκκλησία των Κατακομβών'' δεν έχει καμμιά εξωτερική ομοιότητα με τις οργανωμένες εκκλησίες που ξέρουμε, και μόνον με τις Εκκλησίες της εποχής των μεγάλων διωγμών ομοιάζει.
Η κατάσταση που επικρατεί τώρα στην Ρωσία σιγά - σιγά θα γενικευθεί παντού. Ορθόδοξοι Επίσκοποι ελάχιστοι, διάσπαρτοι στον κόσμο, κρυμμένοι και άγνωστοι στους πολλούς.
Ιερείς μευρημένοι θα εκτελούν αποστολικές περιοδείες από πόλη σε πόλη, από ενορία σε ενορία, από χώρα σε χώρα, ανακουφίζοντας τις πνευματικές ανάγκες των πιστών και ενώνοντάς τους όλους, γνωστούς και αγνώστους μεταξύ τους,
με τους άφθαρτους δεσμούς του αναστημένου Σώματος και Αίματος του Χριστού, μνημονεύοντας ''πάσης επισκοπής Ορθοδόξων'' για να μη προδίδεται ο πλησιέστερος αληθινός επίσκοπος ή και από πραγματική άγνοια για το που βρίσκεται αληθινός επίσκοπος. Και η εποχή του Αντιχρίστου θα προχωρεί προς την αποκορύφωσή της. Το ποίμνιο του Χριστού όλο και θα μικραίνει.
Όμως όσο πιο δυνατός ο πόνος των ημερών που έρχονται, τόσο κοντύτερά μας θα είναι ο Κύριος, φθάνει να μείνουμε πιστοί μέχρι το τέλος. Το πλοίο που μας έφερε μέχρι εδώ, η συνοδική, διοικητική, οργανωμένη μορφή της Εκκλησίας εξώκειλε στα ρηχά της αποστασίας και διαλύεται από την βία των κυμάτων...''. (Περιοδικόν ''Οι Ρίζες'', Δεκ. 1982, σ. 3 - 4).
Όποιος είναι λυμένος από τα δεσμά του κόσμου και ελεύθερος από σκοπιμότητες και υπακοές εις αντικανονικά κατεστημένα της εποχής μας, όποιος ποθεί αλήθειαν και υπακοήν στον λόγον του Θεού και των αγίων του, αυτός βλέπει καθαρά ''τα σημεία των καιρών'' και επικροτεί όλη καρδία τους ανωτέρω προφητικούς λόγους του περιοδικού, αδιαφορών δια τας ειρωνίας των ''λογίων'' και τας ''ερμηνείας'' των ''ειδικών''...
Αι σχέσεις, λοιπόν, Πανοσιολογιώτατε αποτελούν την φλούδα, τον δε πυρήνα συνιστούν η Κοινωνία και η αποδοχή της κηρυττομένης υπό της ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ αληθείας. Ο ευρισκόμενος εντός του πυρήνος δεν τον ενδιαφέρει εάν δεν μετέχει και του φλοιού, εις ημέρας ομοίας της εποχής μας, όταν και καθ' υμάς ακόμη, Πατριάρχαι και Αρχιεπίσκοποι εν ενεργεία ''απέδειξαν εαυτούς ως μηδένα εσωτερικόν και βαθύτερον δεσμόν έχοντας προς την ακήρατον και αμώμητον Ορθοδοξίαν''!
Ακολούθως, αναφερόμενος εις το σχίσμα, το γεγονός επί αγίου Χρυσοστόμου, γράφετε τα εξής: α. ''...του ειρημένου σχίσματος ηγούνται τεσσαράκοντα επίσκοποι, καλούμενοι ''Ιωαννίται'', οίτινες παρέμειναν πιστοί εις τον Χρυσόστομον και ηρνήθησαν να κοινωνήσωσι τοις διαδόχοις αυτού, και β. ότι ''το εν λόγω σχίσμα εγένετο παρά την ρητήν εντολήν του θείου Πατρός, όπως οι φίλοι αυτώ Επίσκοποι μη υπογράφωσιν μεν την καταδίκην αυτού, κοινωνήσωσιν όμως τω διαδόχω αυτού (Αρσακίω) ΠΡΟΣ ΑΠΟΦΥΓΗΝ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ''.
Και καταλήγετε: ''Ούτως έπραττον, αγαπητέ π. Θεοδώρητε, οι πράματι Πατέρες της Εκκλησίας. Έτρεμον τας διαιρέσεις και τα σχίσματα και παντοιοτρόπως ειργάζοντο δια την αποφυγήν αυτών...''. Απάντησις: Και πάλιν ουδαμού βλέπω παράλληλόν τι των ανωτέρω και των της σήμερον! Ο Άγιος Πατήρ δικαίως και ευλόγως τοις παρήγγειλε να μη προβούν εις σχίσμα, διότι επρόκειτο περί ατασθαλίας διοικητικής μορφής και φύσεως μη λυμαινομένης δε την της Εκκλησίας διδασκαλίαν.
Ιδού όμως, προκειμένου περί αιρετικού και καινοτομούντος ποιμένος, τι συμβουλεύει τους πάντας να πράττωσι. ''Πώς ουν Παύλος, φησίν, πείθεσθε τοις ηγουμένοις ημών και υπείκετε; Ανωτέρω ειπών ων αναθεωρούντες την έκβασιν της αναστροφής, τότε είπε πείθεσθε τοις ηγουμένοις ημών και υπείκετε. τι ουν; φησίν, όταν πονηρός η και μη πειθώμεθα; πονηρός πώς λέγεις; ΕΙ ΜΕΝ ΠΙΣΤΕΩΣ ΕΝΕΚΕΝ, ΦΕΥΓΑΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΙΤΗΣΑΙ. μη μόνον αν άνθρωπος η, αλλά καν άγγελος εξ ουρανού κατιών''! (Ομιλ. 36 προς Εβραίους).
Δια τούτο, καίτοι οι ''Ιωαννίται'' επίσκοποι υπερβολικώ ζήλω κινηθέντες δεν εκοινώνησαν τω Αρσακείω, ουδόλως όμως κατεκρίθησαν δια τούτο υπό του ι. Πατρός, αλλ' εγκωμίοις ετιμήθησαν, αν και ως είπομεν, η αντίδρασίς των εσκόπει να ματαιώσει διοικητικήν ατασθαλίαν. Δια θέματα όμως πίστεως αείποτε εφώνει: ΦΕΥΓΕ ΚΑΙ ΠΑΡΑΙΤΗΣΑΙ. Κατά συνέπειαν, ημείς οι Αγιορείται, ως και πάντες οι υπό τον Πατριάρχην Επίσκοποι, ουδόλως πρέπει να κοινωνώμεν Αυτώ! Συμπερασματικώς: ουδόλως έχετε αληθείας το υμέτερον: ''Η θέσις πάντως του ιερού Πατρός ήτο σαφής και απόλυτος:
ΟΧΙ ΣΧΙΣΜΑΤΑ''. Θα έπρεπε να συμπεράνητε τελείως διαφόρως: Παραδείγματος χάριν ούτως: Η θέσις πάντως του ι. Πατρός δια την προκειμένην περίπτωσιν... κ.λ.π., και όχι να εξαγάγετε γενικόν συμπέρασμα, ότι ο θείος Χρυσόστομος δεν επιτρέπει ουδέποτε απομάκρυνσιν εκ των κακών ποιμένων. Αύτη και μόνον ΑΥΤΗ είναι η επί του προκειμένου ΑΛΗΘΕΙΑ.
Δια τας θέσεις υμών των παραγράφων 6 - 13 και 18 απτομένας του Παλαιοημερολογιτικού θέματος σας παραπέμπω εις τας σελ. 26 - 39 της α' αποκρίσεως. Εκεί θα εύρητε, εάν καλώς μελετήσητε, τας ζητουμένας απαντήσεις και το πιστεύω μου. Εν μόνον ιδιαιτέρως θέλω να σας τονίσω, ότι δηλαδή το θέμα του Ημερολογίου αποτελεί το sui generis γεγονός εν τη ιστορία της Παγκοσμίου Ορθοδοξίας και ματαιοπονείτε με τας προσπαθείας της ευρέσεως παραλλήλου εν τω παρελθόντι, ιδιαιτέρως όμως εφαρμόζοντες τας περί ''κανονικών σχέσεων'' θεωρίας σας.
Επ' αυτού απλούστατα έχει τελείαν εφαρμογήν το παρατιθέμενον κατωτέρω συμπέρασμα, ως εκφράζον το πιστεύω του Κανονικού Δικαίου της Εκκλησίας έναντι της συνειδήσεως του Λαού, ου μην αλλά και πάσης ψυχής ευρισκομένης ενώπιον παραβάσεως ι. Κανόνος ή παραδόσεως της Εκκλησίας, ανεξαρτήτως βαθμού και ποιότητος του δράστου.
''Εις το σημείον τούτο, θα ηδύνατο να προστεθεί, ότι και ''η κατ' οικονομίαν ενέργεια, ως και πάσαι αι ενέργειαι του Πατριάρχου και της Συνόδου, κατά την Ορθόδοξον αντίληψιν, υπόκεινται εις την απόφασιν του κριτηρίου της συνειδήσεως του συνόλου της Εκκλησίας σώματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου