ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2017

ΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΔΙΔΕΙ ΟΠΛΑ ΣΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΠΙΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑ;




Ὃταν κάποιος κατέχη ἓνα «ἀξίωμα», 

πρέπει νά εἶναι σώφρων, 

νά γνωρίζη τό «μέχρι ποῦ φθάνει ἡ δικαιοδοσία του», 

νά μή παίρνη ἀποφάσεις πού στηρίζονται στόν ἀλαζονικό τρόπο σκέψεως 

«ἐγώ εἶμαι ἡ ἐξουσία καί κάνω ὃ,τι θέλω», 

νά γνωρίζη πώς στήν θέση πού εὑρίσκεται δεν εἶναι «αἰώνιος» 

καί πώς ὁ ἒχων έξουσίαν, 

εἶναι Υπηρέτης αὐτῶν πού ἐξουσιάζει καί πρέπει πάντοτε νά ἒχη κατά νοῦν τό 

πῶς θά τούς κάνη καλό. 

Ἐξ ἂλλου, αὐτό ἀκριβῶς σημαίνει και ὁ ὃρος «Υπουργός». 

Βλέπομε σήμερα, 

κάποια θλιβερά παραδείγματα ἀτόμων πού παριστάνουν τά… «ἀφεντικά» ἑνός ὁλόκληρου Λαοῦ, 

καί μάλιστα ἑνος Λαοῦ ὂπως ὁ Ἑλληνικός, 

πού εἶναι Υπερήφανος (μέ τήν καλή ἒννοια τοῦ ὃρου), Εργατικός, 

καί ὁ ὁποῖος θέλει νά παραμείνη πιστός στίς Ἀρχές καί τίς Παρδόσεις του. 

Αὐτά τά θλιβερά δείγματα μισαλλοδοξίας καί πραγματικῆς ἒχθρας παντός Ἰδανικοῦ, 

προσωποποιoῦνται σέ κἀποιους δούλους πραγματικούς τοῦ σκότους καί τοῦ ἑρέβους, 

πού προσπαθοῦν μέ λῦσσα πραγματική νά καταστρέψουν τήν Πατρίδα μας τήν Ἑλλάδα, 

κτυπῶντας την στό πλέον σημαντικό της «μετερίζι», 

την Ελληνορθόδοξη Πίστη, 

χρησιμοποιῶντας τήν «ἐξουσία» πού τούς δίνουν οἱ ὑψηλές θέσεις 

πού κατέχουν στήν Κρατική Ιεραρχία.



Μέ δυό γραμμές σέ κάποιο…«διάταγμα», μέ διαγραφή κάποιων σημαντικῶν… «λεπτομερειῶν», μέ μία ἀρρωστημένη... «ρητορική» γεμάτη μίσος καί ἀπέχθεια σέ ὃ,τιδήποτε τό Ἱερό καί Ὂσιο, ὑποσκάπτουν συνειδητά τά θέμέλα τῆς Ἑλληνορθοδοξίας, καί προσπαθοῦν νά διαλύσουν τήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα, καταργῶντας τόν ὃρο οικογένεια, καταργῶντας τήν ἀπονομή τοῦ ὀφειλόμενου Σεβασμοῦ, ἀλλά καί εὐγνωμοσύνης στούς ήρωες τῆς Φυλῆς μας, ἀρνούμενοι τίς ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΕΣ πού ὑπέστημεν ἀπό τούς τόσους καί τόσους έχθρούς τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἀρνούμενοι τόν σπουδαῖο ρόλο τῆς Ἐκκλησίας μας στούς ἀγῶνες τοῦ Ἒθνους, ἀρνούμενοι τήν προσφορά τῆς Ὀρθοδοξίας στήν προσπάθεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ νά διατηρηθῆ ἀνά τούς αἰῶνες καί διαστρέφοντας τίς Ἱστορικές ἀλήθειες πού κοσμούν τήν ἀσύγκριτη Ἱστορία μας, νά παρουσιάζουν μία ΠΛΑΣΤΗ, ΦΡΙΚΤΗ καί εντελώς ΠΡΟΔΟΤΙΚΗ εἰκόνα τοῦ Ἓλληνος, τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί κυρίως τῆς ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ στά μάτια τῶν νέων παιδιῶν μέ ἀποτέλεσμα, τά Ἑλληνόπουλα, νά ΑΓΝΟΟΥΝ τήν Ἱστορία τους τήν ὑπέρλαμπρη, τήν ΠΙΣΤΗ τους τήν Αγία, τίς Παραδόσεις τους τίς γεμᾶτες Ἰδανικά καί νά χάνουν τελικῶς τόν αὐτοσεβασμό τους, τήν πίστη τους στίς ἱκανότητές τους καί νά πείθωνται τελικῶς, πώς εἶναι οἱ… χειρότεροι ἐπί τῆς γῆς…! 


φοῦ ἀκόμα καί ἡ ΑΔΡΑΝΗΣ κρατοῦσα Ἐκκλησία ἐξανέστη τελικῶς, (πολύ ΑΡΓΑ ὃμως), καί κατώρθωσε νά πῆ δυό λόγια ἐναντίον τῶν ὃσων ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΩΝ τόλμησε νά ξεστομήση ὁ ἂνθρωπος ὁ ὁποῖος ἒγινε ὁ ΜΕΓΙΣΤΟΣ ΥΒΡΙΣΤΗΣ τῶν Ὀσίων καί Ἱερῶν μας…! Καί ἐρωτῶ ΟΛΟΥΣ : ΜΕ ΠΟΙΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ Ο ΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΔΗΜΙΟΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΜΑΣ;;; Ποῖος δίδει τό δικαίωμα στονοινοδήποτε νά ἀποφασίζη αὐτός, γιά τό τί θά πιστεύουν οἱ Ἓλληνες;;; Κάνει τεράστιο λάθος αὐτός πού νομίζει, πώς μπορεῖ νά μεταφέρη τά ΜΗ πιστεύω του σέ ἓναν Λαό ὃπως ὁ δικός μας…! 


Κάποιοι, εἶναι ἐκεῖ πού εἶναι, στίς «καρέκλες» πού τούς ἑτοίμασαν «κάποιοι» ἂλλοι τῶν ἰδίων σκοτεινών κύκλων, ἀλλά δέν γνωρίζουν πώς ἡ μοῖρα τῶν πολεμούντων τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό, ουδέποτε ὑπῆρξε καλή…! Ὑπουργοί Παιδείας ΑΠΑΙΔΕΥΤΟΙ, Ὑπουργοί «Θρησκευμάτων» ΑΘΡΗΣΚΟΙ, λειτουργοῦν κάτω ἀπό τίς ὁδηγίες τῆς ἀνιστόρητης, ἀπαίδευτης, ἂθρησκης καί κενής ιδανικών «προσωπικότητός» τους, καί μᾶς δίδουν τό δικαίωμα νά τούς ἐρωτήσωμε εὐθέως, μήπως νομίζουν πώς θά κατορθώσουν νά φέρουν εἰς πέρας κάποια… ἀποστολή; Καί ἐάν μᾶς ἀπαντήσουν καταφατικῶς, τούς ἐρωτῶμεν ἐκ νέου: 


Ποίων τίς ἐντολές ἐκτελοῦν καί μέ ποῖο τίμημα; Καί τούς ἀπευθύνομε τά ἐρωτήματα αὐτά, διότι ὡς γνωστόν, ἡ ἐρώτησις, ουδέποτε μπορεῖ νά θεωρηθῆ ὓβρις…! Δέν τούς γνωρίζομε προσωπικῶς. Δέν μᾶς ἐνδιαφέρουν οἱ πολιτικές τους πεποιθήσεις. Δέν ἒχομε διάθεσιν πολιτικολογίας ἢ ἀντιπαραθέσεως μαζί τους σέ ουδέν ἐπίπεδον καί ἰδίως σέ προσωπικό ἢ πολιτικό κ.λπ. Τούς θεωροῦμε ἁπλῶς ἀνθρώπους πού κατά τήν γνώμη μας ἒχουν παρασυρθεῖ ἀπό κάποιες ἰδεοληψίες τους σέ δρόμους μη συμβατούς μέ τόν Ἑλληνισμό καί τήν Ὀρθοδοξία καί προσευχόμεθα ὃπως δοῦν τελικῶς τήν ἀλήθεια καί διορθώσουν τήν πορεία τους. Ἐμεῖς, ἀπό τήν πλευρά μας, ἒχομε κάθε δικαίωμα ἀλλά καί ΙΕΡΗ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ νά ἀμυνθοῦμε, προασπίζοντες τήν Πνευματική ὑγεία τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων, συμφώνως πρός τό Συνταγμα πού ρητώς προβλέπει, πώς, εἶναι καθῆκον τῆς Πολιτείας ἡ προάσπισις τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἡ παροχή Ὀρθοδόξου Παιδείας στά Ἑλληνόπουλα…! 


Δέν πρέπει νά ξεχνᾶμε, πώς ἡ Ὀρθοδοξία, δέν εἶναι μιά… θρησκεία, δηλαδή ἓνα φιλοσοφικό, ἀνθρώπινο κατασκεύασμα, ἀλλά εἶναι ΠΙΣΤΙΣ ΕΞ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ. Ἢ Πιστεύει κάποιος, ἢ ΔΕΝ Πιστεύει. Πῶς μπορεῖ ὁ ἀνθρώπινος νοῦς, διά τῆς λογικῆς, νά συλλάβη τήν Ἀδιάφθορον Γέννησιν Τοῦ Κυρίου μας, τήν Ἀνάστασίν του, ἢ τήν ἒννοιαν τοῦ «ἀπείρου» πού μᾶς περιβάλλει, διά τῆς… «λογικῆς»; Αὐτοί λοιπόν οἱ ΑΡΝΗΤΑΙ καί ΕΧΘΡΟΙ τῆς Ὀρθοδοξίας, μή δυνάμενοι νά συλλάβουν τά ἀνωτέρω ἀλλά καί μη δυνάμενοι νά ἀντιληφθοῦν τό πεπερασμένον τῶν δυνατοτήτων τοῦ ἀνθρωπίνου νοῦ, αρνούνται τά πάντα, διότι ἒτσι δίδουν διέξοδον εἰς τά ἂγχη τους ἀλλά καί... «βολεύονται», διότι νομίζουν, πώς δεν ἒχουν νά λογοδοτήσουν…! 


Θεός μας, ο Κύριός μας, ο Θεός τῆς ἀγάπης, τί σχέση μπορεῖ νά ἒχη μέ τά βάρβαρα στήφη τῆς βίας, τοῦ θανάτου καί τῆς καταστροφῆς;; Στήν κατηγορία αὐτή ἀνήκουν καί οἱ ΑΝΙΚΑΝΟΙ, ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ καί ΔΟΥΛΟΙ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ «ταγοί» τοῦ Λαοῦ μας, πολιτικοί και Εκκλησιαστικοί, οἱ ὁποῖοι θέλουν νά μᾶς ὁδηγήσουν στόν ὂλεθρο…! Μᾶς λἐνε λοιπόν, μέ «σατανική» λογική, πώς εἶναι καλλίτερο τό νά ἀφήσουν τά παιδιά μας νά… «διαλέξουν τό ἂν θέλουν τήν Ὀρθοδοξία ἢ μιά ἂλλη… θρησκεία, ἀφοῦ γνωρίσουν τίς... θησκεῖες μέσα ἀπο τά… «θρησκευτικά» πού θά διδαχθοῦν..!», ἀπό τούς…θρησκειολόγους καθηγητές τους (ἀπό μακροῦ τονίζαμε πώς ἒτσι ἒπρεπε νἀ ἀποκαλοῦνται καί όχι Θελόγοι…!) 


Μά, μέσα σ’ ἓναν κόσμο, στόν ὁποῖον ουδείς θά ὁμιλῆ γιά Ὀρθοδοξία, πού τά μέσα μαζικῆς τυφλώσεως θά προπαγανδίζουν χωρίς σταματημό ἐναντίον τῆς Ὀρθοδόξου μας Πίστεως, πῶς τό παιδί θά ἐπιλέξη τήν Ὀρθοδοξία, γιά τήν ὁποίαν μόνον ἀρνητικά μηνύματα θά ἒχη; Διά τόν λόγον αὐτόν, ἀποζητοῦν καί τήν κατάργησιν τοῦ Νηπιοβαπτισμοῦ..! Ὁ ἂνθρωπος, ἀκομα καί βαπτισμένος, ἒχει τήν ἐλευθερία ὃποτε θέλει νά «ξεκόψη» ἀπό τό ποίμνιο τῶν Ὀρθοδόξων, ἀλλά τότε βέβαια, θά συναντήση χωρίς ἂμυνα τούς... λύκους, πού περιμένουν λυσσασμένοι νά τοῦ καταδυναστεύσουν τήν ψυχή..! Οἱ σατανικοί αὐτοί ἂνθρωποι δίδουν ἒτσι ἒνα τεράστιο «χάντικαπ» στούς πάσης φύσεως ἀλλοθρήσκους, ἀπίστους, ἀθέους καί σατανολάτρες, ἒναντι τῆς Ἁγίας, τῆς εἰς τήν ἐλευθέραν βούλησιν τῶν Πιστῶν στηριζομένης Ὀρθοδοξίας..! 


,τι καί ἂν κάνουν ὃμως, ὃ,τι καί ἂν «νομοθετήσουν», ὃ,τι καί ἂν προσπαθήσουν νά ἐπιβάλουν, θα αποτύχουν, διότι θά βροῦν ἀπέναντί των ἀνθρώπους ἀποφασισμένους καί μαχητικούς. Κάποιοι βάρβαροι, ἐπιβάλλουν τήν… θρησκείαν των μέ ἀποκεφαλισμούς, βία, ἐξαναγκασμό κ.λπ. Οἱ Ὀρθόδοξοι, ἒχομε ἂλλες άρχές, ἂλλες παραδόσεις, ἂλλες Εντολές ἀπό Τόν Κύριόν μας, Τόν Θεό τῆς ἀγάπης, τῆς Εἰρήνης καί τῆς ἐλευθέρας βουλήσεως. Τό κρυφό Σχολειό, τό ὁποῖο ἀρνοῦνται κάποιοι ανιστόρητοι πώς ὑπῆρξε, θά …ξαναπιάση δουλειά καί θά φωτίση τά νέα μας βλαστάρια μέ τά νάματα τῆς Ὀρθοδόξου μας Πϊστεως καί τῆς ἀνυπέρβλητης Ἱστορίας μας…! 


ρνοῦνται οἱ ἂνθρωποι (;;;;) αὐτοί, τίς ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΕΣ ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων, ἀρνοῦνται πώς ἡ Ἐκκλησία ἦταν (καί εἶναι) πάντοτε παροῦσα στούς ἀγῶνες τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ρίχνουν λάσπη μέ ψευδείς καί ασυνάρτητες κατηγορίες καί γίνονται οἱ καλλίτεροι σύμμαχοι τῶν μισούντων τήν Ἑλλάδα καί τήν Ὀρθοδοξία…! Τήν στιγμήν πού όλοι οἱ Λαοί, διδάσκουν τά παιδιά τους τά Αρχαία Ελληνικά, αὐτοί, γεμᾶτοι μίσος, τά καταργοῦν…! Καί τούς ἐρωτῶμεν: « ΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΔΙΔΗ ΟΠΛΑ ΣΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΠΙΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑ »;;;; Ὁ πέλεκυς θά πέση φοβερός έπί τῶν τραχήλων των…! Τώρα, νομίζουν πώς εἶναι «ἰσχυροί» «παντοδύναμοι», «ἀνίκητοι» κ.λπ. 


ταν, ὃμως, ἒλθη ἡ ὣρα τῆς φοβερής λογοδοσίας ἐνώπιον τῆς άδεκάστου Ἱστορίας, ἀλλά καί Τοῦ ὑπερτάτου Κριτού, δέν θά μποροῦν νά κρύψουν τήν ντροπήν των πουθενά. Θά εἶναι οἱ Καταραμένοι τοῦ Ἒθνους μας, οἱ «Ἐφιάλτες», οἱ «Πήλιοι Γούσηδες», οἱ Αιρετικοί καί οἱ Γενίτσαροι τοῦ σήμερα. Θά εἶναι καταχωρησμένοι στούς χειρότερους έχθρούς τοῦ ῾Ἑλληνισμοῦ, τούς κατάπτυστους προδότες καί θά εἶναι παραδομένοι στήν αιώνια Χλεύη καί Περιφρόνηση τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων.



Ἂν αὐτό ἐπιθυμοῦν 

ἀσφαλῶς τό ἒχουν… κερδίσει μέ τήν ἀξίαν των! 

Δέν ἀναφερόμεθα σέ συγκεκριμένα πρόσωπα, 

ἀλλά βλέπομε πώς εὑρισκόμεθα ἐνώπιον μίας αρωστημένης νοοτροπίας 

Μίσους και Διωγμών κατά παντός ὑψηλοῦ Ἰδανικοῦ, 

τήν ὁποία ἁπλῶς ὑλοποιοῦν κάνοντας τήν «βρώμικη δουλειά», 

κάποια φοβισμένα καί ἂβουλα ὂργανα, 

πού νομίζουν ἑαυτούς πανισχύρους…! 

Ἐάν κάποιοι, 

ἀναγνωρίσουν τούς ἐαυτούς των στήν περιγραφήν τῶν Γενιτσάρων αὐτῶν, 

τόσο τό χειρότερο διά τούς ἰδίους. 

Ἀπό τήν πλευράν μας, 

βλέπομε πώς ἀνοίγεται ἐμπρός μας ἓνας δρόμος Καθήκοντος, 

ἓνας δρόμος γεμᾶτος προσπάθεια καί ἀγῶνες γιά τήν Σωτηρίαν τῶν νέων μας, 

μέ πλήρη ένημέρωσίν των, 

μέ διδασκαλίαν τῆς τελείας γλώσσης μας καί μέ μεταλαμπάδευσιν στίς ψυχές των, 

όλων τῶν Ἰδανικῶν τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Ἐλληνισμού…! 

Καί τό ξαναφωνάζομε μήπως καί κατανοήσουν τα λάθη των: 

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ, 

ΟΣΟ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΤΟΣΟ… ΘΡΙΑΜΒΕΥΟΥΝ»!  




Αρχιμανδρίτης π. Ευθύμιος Μπαρδάκας


Εφημέριος Ι. Ν. Παναγίας Προυσσιωτίσσης, Τσακού Αγίας Παρασκευής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF