ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Παρασκευή 9 Ιουνίου 2017

Η ΝΕΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ




Έπεσαν οι μάσκες! 

Πάπας Φραγκίσκος: 

Πάμε για την παγκόσμια Εκκλησία με ποικιλομορφία

-Έτοιμο να κατασπαράξει την Ορθοδοξία μας το τέρας του Οικουμενισμού


του Μανώλη Κείου


Την στιγμή που ο “αδερφός” του Βαρθολομαίος κάνει δημόσιες σχέσεις με τους Ευαγγελιστές και βραβεύεται για την οικουμενιστική του δράση, ο Πάπας Φραγκίσκος με την κλασσική -πλην αστήρικτη-επιχειρηματολογία περί ενότητος του Αγίου Πνεύματος, ξεκαθαρίζει πως στόχος του είναι η δημιουργία μιας “παγκόσμιας Εκκλησίας”! «Το ίδιο Πνεύμα δημιουργεί ποικιλομορφία και ενότητα, και έτσι διαμορφώνει έναν νέο, διαφορετικό και ενοποιημένο λαό: την παγκόσμια Εκκλησία» είπε ο ποντίφικας και οι μάσκες έπεσαν πλέον!


Οι στιγμές που ζούμε είναι ιστορικές και κρίσιμες. Το τέρας του οικουμενισμού έχει βγάλει για τα καλά τα νύχια του και ετοιμάζεται να κατασπαράξει ότι απέμεινε από το βασανισμένο σώμα της Ορθοδοξίας μας! Κατά την ομιλία του με αφορμή την Πεντηκοστή ο Πάπας Φραγκίσκος μάλιστα χαρακτήρισε “πειρασμό” το να επιδιώκεται “ποικιλομορφία χωρίς ενότητα» και συμπλήρωσε «Ο αντίθετος πειρασμός είναι αυτός της αναζήτησης ενότητας χωρίς ποικιλομορφία».


Ο Πάπας συνέχισε λέγοντας: «Η προσευχή που κάνουμε στο Άγιο Πνεύμα είναι για τη χάρη να λάβουμε την ενότητα Του, αφήνοντας κατά μέρος τις προσωπικές προτιμήσεις. Aγκαλιάζει και αγαπά την Εκκλησία Του, την Εκκλησία μας. Είναι επίσης για να δεχόμαστε την ευθύνη για ενότητα μεταξύ όλων, να σβήνουμε τα κουτσομπολιά που σπέρνουν το ζιζάνιο της διαφωνίας και το δηλητήριο του φθόνου, αφού το να είναι κανείς άνδρας και γυναίκα της Εκκλησίας σημαίνει να είναι άνδρας και γυναίκα της κοινωνίας. Πρέπει επίσης να ζητήσουμε μια καρδιά που να αισθάνεται ότι η Εκκλησία είναι η μητέρα μας και το σπίτι μας, ένα ανοιχτό και φιλόξενο σπίτι όπου μοιράζεται η πολλαπλή χαρά του Αγίου Πνεύματος''.


Ο ποντίφικας συνεχίζοντας το προκλητικό του κρεσέντο επισήμανε πως το Άγιο Πνεύμα έφερε μια νέα καρδιά, που δίνεται στους μαθητές και σε εμάς για τη συγχώρεση των αμαρτιών. «Ο Ιησούς δεν καταδικάζει [τους μαθητές] επειδή τον αρνήθηκαν και τον εγκατέλειψαν κατά τη διάρκεια του πάθους Του, αλλά τους παραχωρεί το πνεύμα της συγχώρεσης. Το Πνεύμα είναι το πρώτο δώρο του Αναστημένου Κυρίου και δίνεται κυρίως για τη συγχώρεση των αμαρτιών, «είπε ο Πάπας «Η συγχώρεση είναι δώρο στον υψηλότερο βαθμό: είναι η μεγαλύτερη αγάπη όλων.


Διατηρεί την ενότητα σε όλα, αποτρέπει την κατάρρευση και εδραιώνει και ενισχύει. Η συγχώρεση θέτει τις καρδιές μας ελεύθερες και μας δίνει τη δυνατότητα να ξεκινήσουμε ξανά” ολοκλήρωσε την ομιλία του ο επικεφαλής του Βατικανού. Αν υπάρχει λοιπόν έστω και ένας πλέον που αμφιβάλλει για το ποιο είναι το σχέδιο των θρησκευτικών ταγών του Χριστιανισμού μετά και από αυτές τις δηλώσεις θα πρέπει αν μη τι άλλο να προβληματιστεί!


Εορτάζουν έξαλλα και κοσμικά οι αιρετικές ψευδοκαλόγριες του ρωμαιοκαθολικού Παπιστάν στο κρατίδιο του Βατικανού. 
Εορτάζουν έναν ψευδόχριστο ''Χριστό'' γέννημα του αναθεματισμένου Παπισμού 
και του επίσης αναθεματισμένου Οικουμενισμού 
από τον σύγχρονο Άγιο Φιλάρετο της Ρωσικής Εκκλησίας της Διασποράς.
Εκ του Ιστολογίου ''ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ''. 
Τίτλος, επιμέλεια και παρουσίαση κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF